ตอนที่378 ความหมายของครอบครัว

ตอนที่378 ความหมายของครอบครัว “กนต์ธร กลับไปก่อน หากมีเวลาน้าจะช่วยเกลี้ยกล่อมพี่สาวของเธอให้” และนรัตม์ที่ไม่คุ้นชินกับฉากแบบนี้ ก็ดึงพรยศขึ้นรถไปทันที “คุณน้า ต้องจำด้วยนะครับ” “เจ้านรัตม์นี่ เย็นชานักเชียว...” จิดาภาที่อยู่ข้างๆ อมยิ้มน้อยๆ และคล้องแขนรุจาภาไว้ “คุณแม่ เรากลับบ้านกันเถอะค่ะ” เมื่อถูกลูกสาวลากเช่นนี้เธอก็คิดจะไปตามทันทีอย่างไร้เหตุผล จึงทำได้แค่เป็นก้างขวางคอในโลกของพวกเขาทั้งสองคน จิรภาสมาส่งสองแม่ลูกถึงที่บ้านอย่างปลอดภัย ภายในบ้านรุจาภาเห็นรูปการแสดงของจิดาภาอย่างมากมาย ทั้งยังทำเครื่องหมายกำกับไว้หลายที่ พลิกหน้าสคริปต์ไปมาอย่างไม่รู้จบ เธอทั้งปวดใจและตื้นตัน ลูกสาวของเธอได้เติบโตแล้ว ทั้งยังมีงานที่ตัวเองชอบอีกด้วย จิดาภาเดินเช็ดผมออกมาจากห้องนอน เมื่อเห็นรุจาภากำลังดูรูปของเธออย่างใจลอย ก็เดินไปด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “คิดอะไรอยู่หรือคะ” “ไม่มีอะไร หิวไหม เดี๋ยวทำอาหารมื้อดึกให้” “ไม่เป็นไรค่ะ แม่ไปพักผ่อนเถอะ จิรภาสไม่ชอบทานตอนดึกๆ แบบนี้ค่ะ” จิดาภาลากมือของรุจาภาด้วยสีหน้ายิ้มๆ “ทำไมเมื่อครู่แม่ถึงบอกกับพรยศว่าจะมาช่วยเกลี้ยกล่อมหนูกันคะ” “แม่แค่รู้สึกว่าการมีเรื่องที่ชอบนั้นไม่ใช่เรื่องที่ง่ายเลย และกนต์ธรก็เป็นเด็กที่ดื้อแพ่ง หากเขาอยากทำอะไร ใครห้ามได้ด้วยหรือ” “หนูเข้าใจเรื่องในวงการนี้มากเกินไป ดังนั้นเลย...” จิดาภารู้สึกอธิบายไม่ถูก “แม่เข้าใจ แต่เขาก็โตขนาดนั้นแล้ว ต้องพบเจออุปสรรคเสียบ้างถึงจะได้เติบโตไม่ใช่หรือ ให้เขาได้ลองดู ออกจากเกราะปกป้องของตระกูลวีรภัทรเมธี หากเขาประสบความสำเร็จได้ นั่นก็เป็นเรื่องที่ดี” จิดาภานึกยิ้ม ที่รุจาภาพูดมามันก็ถูก ด้วยนิสัยของพรยศของจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ขนาดนั้น เพียงแค่วงการบันเทิงไม่ใช่ที่ที่เขานึกจะเข้าก็เข้า นึกจะออกก็ออกได้ และที่ยิ่งไปกว่านั้นไม่รู้ว่าท่านจิรชยาจะรับได้หรือไม่ แล้วใครจะสืบทอดตระกูลวีรภัทรเมธีกัน ทางที่ดีที่สุดในตอนนี้คือปล่อยให้พรยศไล่ตามความฝันก่อน เมื่อถึงจุดที่เลี่ยงไม่ได้ ค่อยต้อนเขากลับตระกูลวีรภัทรเมธี “ได้ค่ะ หนูจะคุยกับจิรภาสให้ แต่เค.เอฟก็มีข้อกำหนดของเค.เอฟ แน่นอนว่าจะต้องเป็นเด็กฝึก และเขาจะต้องรับผิดชอบในส่วนของตัวเอง” “แม่คิดว่ากนต์ธรจะเข้าใจเหตุผลนี้ และเข้าใจความลำบากของพี่สาวคนนี้เช่นกัน” รุจาภากล่าวจบ ก็กุมมือของลูกสาวไว้แน่น “ลูกสาวของแม่โตแล้ว...” “แต่ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน หนูก็จะยังเป็นลูกสาวของแม่...” รุจาภาไม่คิดว่าจะได้มีวันที่ได้ใช้ร่วมกันกับลูกสาวเช่นนี้ แม่ลูกพูดคุยกันอยู่นาน จนกระทั่งเที่ยงคืน จิรภาสถึงได้มาเคาะประตูห้อง เมื่อได้ยินเสียงจิดาภาขานรับ เขาจึงเปิดประตูเข้าไป “ดึกแล้วนะครับ ค่อยคุยกันพรุ่งนี้ดีกว่าไหม” จิดาภาถึงได้รู้ตัวว่าตัวเองในตอนนี้นั้นมีเรื่องที่อยากจะพูดเยอะขนาดไหน จนถึงขั้นไม่ได้สังเกตเห็นว่ามันดึกมากแล้ว รุจาภากล่าวอย่างยิ้มๆ “ไปพักผ่อนเถอะ” จิดาภาพยักหน้าและลุกขึ้นยืน รุจาภามองจิรภาสที่กุมมือเธอไว้และเดินออกไปด้วยกัน ลูกสาวหาสามีที่ดีขนาดนี้ได้ รุจาภาก็ยินดีด้วยจริงๆ “จิรภาสคะ...” จิดาภาเพิ่งจะเดินขึ้นบันไดไปเท่านั้น ก็ยื่นสองแขนไปโอบกอดเขาไว้ หัวซบอิงแอบอยู่ที่อกของเขา ก่อนจะกระซิบเสียงแผ่ว “ขอบคุณนะคะ หากไม่มีคุณอยู่ข้างกาย ฉันคงไม่มีบทสรุปที่ดีเช่นนี้” “ผมบอกแล้ว ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจะอยู่ข้างคุณ” นี่คือคำสัญญาของเขา ไม่ใช่เพียงช่วงเวลาหนึ่ง แต่จะคงอยู่ตลอดไป จิดาภามองเขาด้วยความไหวหวั่น ทั้งสองเดินเข้าห้องนอนไปด้วยกัน จิดาภาเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อจูบชายหนุ่มที่เห็นเธอเป็นสมบัติที่ล้ำค่า คนทั้งสองคนที่มีเพียงกันและกัน... ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พวกเขาต่างก็เป็นที่ต้องการของกันและกัน และความรักของพวกเขานั้นแข็งแกร่งที่สุด จะไม่ถูกเวลาและอุปสรรคต่างๆ มาทำให้รักในตอนแรกเริ่มนั้นเจือจาง และเมื่อยิ่งผ่านร้อนผ่านหนาวด้วยกันมา ก็มีแต่จะรักกันมากยิ่งขึ้น “ผมแยกจากคุณไม่ได้เลยแม้แต่วินาทีเดียว...” “ค่ะ ไม่แยกจากกัน” อย่างน้อยก่อนที่จะต้องเข้าร่วมกองถ่าย จิดาภาก็อยากจะใช้ช่วงเวลานี้ใกล้ชิดกับเขาให้มากที่สุด ..... กลางดึกคืนนั้น ญาณิดามองประตูใหญ่ที่ปิดสนิท และเดินเข้าไปพร้อมรอยยิ้ม “คุณแม่คะ ฉันกลับมาแล้ว...” น้ำเสียงของเธอดูประหม่าและเขินอายเล็กน้อย สายตายามมองไปที่แม่สามีของเธอ บ่งบอกได้เลยว่าเป็นกังวล “คุณอยู่บ้านกับคุณแม่ ผมจะไปที่บริษัท” สามีของญาณิดาปรายตามองเธอ หยิบกระเป๋าเอกสารและออกจากบ้านไปทันทีโดยไม่หันกลับมามอง ใจของญาณิดาสั่นสะท้าน เธอไม่รู้ว่าจะขจัดช่องว่างนี้ไปได้อย่างไร “นั่งลงเถอะ เรื่องตระกูลวีรภัทรเมธี ท็อปบอกกับฉันหมดแล้ว...” “แต่เดิมนี่ไม่ใช่เรื่องที่ฉันควรมาพูด แต่เธอก็มีความผิด เธอไม่ได้ให้ความใส่ใจกับท็อปเลย หากเธอใส่ใจเรื่องในครอบครัว และรีบมีลูก ท่านจิรชยาก็คงจะเห็นแก่หน้าเหลนและดีกับเธออยู่บ้าง” ญาณิดาได้ยินแม่สามีกล่าวเช่นนั้น ก็ยิ้มอย่างเขินอาย “ฉันเข้าใจแล้วค่ะคุณแม่ ฉันจะเอาเรื่องนี้ไปคุยกับท็อปเอง และจะรีบมีหลานให้ท่านในเร็ววัน” เมื่อเห็นว่าเธอยังคงเชื่อฟัง สายตาของแม่สามีเธอก่อนลงอย่างเห็นได้ชัด “ดึกดื่นแล้ว รีบไปพักผ่อนเถอะ” ลูก... เธอต้องมีลูกสักหนึ่งคน หากเป็นดังที่แม่สามีพูด ต่อให้ท่านจิรชยาจะปฏิเสธเธอ แต่ต้องไปทอดทิ้งเหลนของตัวเองเป็นแน่ เมื่อถึงเวลานั้นเธอก็จะกลับไปได้อีกครั้ง ขิงแก่ย่อมเผ็ดร้อน สายตาแม่สามีของเธอนั้นช่างกว้างไกลกว่าเธอนัก แต่หลังจากที่ญาณิดาขึ้นชั้นบนไป สายตาแม่สามีของเธอที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มก็เจือจาง อย่างไรญาณิดาก็ยังเป็นหลานสาวคนโตของตระกูลวีรภัทรเมธี ต่อให้ท่านจิรชยาจะปฏิเสธ ในอนาคตหากมีการแบ่งทรัพย์สมบัติ ย่อมต้องนึกถึงเธออยู่แล้ว และพวกเธอก็แต่งงานกันมาหลายปี และเพิ่งจะเกิดเรื่องขึ้นในตระกูลวีรภัทรเมธี หากเธอให้พวกเขาหย่ากัน ย่อมตกเป็นที่นินทาเป็นแน่ ลองดูไปก่อนว่าญาณิดาจะปรับตัวได้หรือไม่เสียจะดีกว่า... และต่อให้ญาณิดาจะดึงใจท่านจิรชยากลับมาไม่ได้เลยแม้แต่นิด แต่หากเธอมีลูก ย่อมมีหนทางชนะอยู่บ้าง ..... ตั้งแต่ที่เจนจิรารับปากที่จะช่วยสมภพเรื่องบทแสดง พวกเขาก็แทบจะได้เจอกันทุกวัน และได้อยู่ด้วยกันเป็นเวลาหลายชั่วโมง ดังนั้นเมื่อได้ยินข่าวคราวว่าเขาจะเข้ากองถ่าย เจนจิราก็ดีใจยิ่งเสียกว่าใครๆ ใบหน้าของเธอปิดเรื่องนี้ไว้ไม่ได้ สมภพเองก็มองความในใจของเธอออก คิ้วขมวดเล็กน้อย ก่อนจะเอ่ยถามด้วยความสงสัย “การที่ผมเข้ากองถ่ายมันทำให้คุณดีใจขนาดนั้นเลยหรือ” “คะ ไม่ใช่...” เจนจิรากระแอมไปด้วยความเขินอาย ก่อนจะมองหน้าราชาภูเขาน้ำแข็งคนนี้ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ฉันกลัวว่าการแสดงของฉันมันจะย่ำแย่ จนส่งผลกระทบต่อการฝึกของคุณ” สมภพหลบสายตาจากใบหน้าของเธอ ก่อนจะเอ่ยเบาๆ “ผมเองก็อยากจะเข้าร่วมกองถ่ายเร็วๆ ...” ทุกครั้งที่ได้อยู่กับเจนจิราตามลำพัง ราวกับเป็นบททดสอบความอดทนของเขา เขาต้องใช้สมาธิอย่างมาก ถึงจะบังคับตัวเองไม่ให้เข้าใกล้เธอได้ เขาอยากจะกระโจนเข้าใส่เหลือเกิน... “อีกเพียงสองวันก็เข้ากองถ่ายแล้ว เร็วจริงๆ” เจนจิราลุกขึ้นยืน วันนี้เธออยากจะออกไปเดินเล่นสักหน่อย แต่มองแขนของสมภพ มันก็เริ่มลังเล “เช่นนั้นวันนี้ฉันก็กลับเร็วได้ใช่ไหมคะ”