已经是第一章了
ตอนที่382ถ่ายภาพยนตร์เหนื่อยแค่ไหนก็ไม่เป็นไร
ตอนที่382ถ่ายภาพยนตร์เหนื่อยแค่ไหนก็ไม่เป็นไร
นางเอกพบว่าเพื่อนบ้านของตัวเองก็มีเรื่องแปลกๆเกิดขึ้นเหมือนกันจึงโทรไปขอความช่วยเหลือจากเพื่อนสมัยมหาวิทยาลัยหวังว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากเธอ
แต่ในขณะที่กำลังต่อสายติดก็ถูกสามีห้ามไว้
เขาเอ่ยเตือนเพื่อนในสายคนนั้นว่าอย่ามายุ่งกับภรรยาของเขาอีก
นางเอกโมโหมากจึงทะเลาะกับเขาไปยกใหญ่เธอทนรับบรรยากาศอึมครึมในบ้านไม่ไหวจึงออกจากบ้านตอนกลางดึก
แต่ว่าภายในหมู่บ้านนั้นเงียบมากรอบข้างจึงปกคลุมไปด้วยความน่ากลัว
ต่อมาก็มีเสียงกรีดร้องดังออกมาจากบ้านของเธอไม่ใช่เสียงของสามีเธอแต่เป็นเสียงของก้อยเพื่อนบ้านของเธอ
เรื่องราวลึกลับมากขึ้นเรื่อยๆสรุปแล้วใครคือฆาตกร?
……
คนในกองถ่ายล้วนถูกการแสดงของพวกเขาสะกดเอาไว้การแสดงอารมณ์ทางสีหน้าของสมภพนั้นสมบทบาทมากบวกกับอินเนอร์ของจิดาภาราวกับว่าพวกเขาทั้งสองคนเป็นบุคคลในภาพยนตร์จริงๆ
ทุกครั้งที่ถ่ายจบหนึ่งฉากผู้กำกับจะแลกเปลี่ยนความเห็นกับพวกเขาเสมอทำให้การถ่ายทำนั้นดีขึ้นเรื่อยๆ
ผู้ที่ได้รับอิทธิพลจากการแสดงยังมีเจนจิราอีกคนพอเห็นสมภพเดินเข้ามาเธอเริ่มแยกไม่ค่อยออกว่าเขาเป็นพระเอกโรคจิตในภาพยนตร์หรือว่า……
“คุณหลบทำไม?”
“ฉันอินกับภาพยนตร์ไปหน่อยฉันเลยเห็นคุณเป็นฆาตกรโรคจิตคนนั้น”
“ถ้างั้นอีกหน่อยผมรับการ์ตูนหรือภาพยนตร์เด็กก็แล้วกัน”พูดจบเขาก็มองท้องฟ้าที่เริ่มมืดลงจากนอกหน้าต่าง“ไปกินข้าวกันเถอะ”
เจนจิราเร่งฝีเท้าให้ทันเขาไม่อาจปฏิเสธได้ว่ายิ่งเธอกลัวสมภพมากเท่าไหร่แสดงว่าเขาแสดงได้สมบทบาทมากเท่านั้นไม่ใช่แค่เจนจิราที่คิดแบบนี้แต่ทุกคนในกองต่างก็คิดเช่นกัน
การถ่ายทำที่ดำเนินไปทำให้บทของจิดาภานั้นหนักขึ้นเรื่อยๆจิรภาสคอยจับตามองสถานการณ์ในกองถ่ายอย่างใกล้ชิดหากมีบทที่เสี่ยงอันตรายเขาจะเข้าไปตรวจสอบด้วยตัวเองจนแน่ใจว่าปลอดภัยถึงจะให้จิดาภาเริ่มถ่าย
เพื่อการถ่ายภาพยนตร์ในครั้งนี้ทำให้จิดาภาเสียโอกาสที่จะปรากฏตัวต่อหน้าสื่อมวลชนไปหลายครั้งจนถึงขั้นปฏิเสธคำเชิญไปถ่ายโฆษณาผลิตภัณฑ์ต่างชาติไปมากมายทำให้แฟนคลับที่คาดหวังว่าจะเห็นเธอในโลกแฟชั่นต่างก็ผิดหวังไม่น้อย
แต่ว่าทั้งหมดนี้เป็นการตัดสินใจของจิดาภาผู้คนล้วนคาดหวังต่อการแสดงของเธอ
ช่วงนี้ในวงการบันเทิงมีนักแสดงหน้าใหม่ๆเกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลาหนึ่งในนั้นมีคนที่มาจากบริษัทเค.เอฟชื่อว่าธวลย์
บริษัทเค.เอฟปิดบังข้อมูลที่แท้จริงของเขาไม่มีใครทราบถึงประวัติของเขารู้เพียงแค่ว่าเป็นผู้ชายที่ชอบร้องเพลงชอบการแสดงจากหน้าจอและบนเวทีเท่านั้น
ยิ่งไม่มีใครคิดจะเชื่อมโยงเขากับจิดาภา
หลังจากที่พรยศได้รับงานชิ้นแรกก็รีบโทรหาจิดาภาทันที
“พี่สามในที่สุดผมก็ได้ออกรายการแล้ว!”
“รายการอะไร?”จิดาภารับรู้ถึงความตื่นเต้นดีใจจากน้ำเสียงของเขาแล้วก็ดีใจกับเขาจากใจจริง“ทางบริษัทจัดการให้เหรอ?”
“ใช่ครับผมรอมานานมากพอได้รับแจ้งก็รีบโทรมาบอกพี่ทันที!”
จิดาภายิ้มจางๆเธอไม่ได้บอกว่าในวงการบันเทิงนี้โหดร้ายสำหรับเด็กใหม่นักเพราะเรื่องแบบนี้ต้องพบเจอกับตัวเองถึงจะเข้าใจอย่างถ่องแท้ถึงความรู้สึกตัวลอยราวกับอยู่บนก้อนเมฆ
เบื้องหลังความสว่างไสวที่ไม่มีที่สิ้นสุดคือความเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส
“ถ้ามีเรื่องอะไรก็ไปหาพี่เขยแกได้”จิดาภายิ้มจางๆ“ถ้ามีเวลาฉันจะไปดูการแสดงของแก”
“ดีเลยครับ……แต่ผมรู้ว่าคิวแสดงของพี่แน่นมากไม่ต้องมาก็ได้ครับ”พรยศมีโอกาสได้ขึ้นเวทีก็ดีใจมากแล้วเขาคงไม่ไปหาจิรภาสจริงๆหรอกเพราะเขาไม่เคยคิดจะยืมมือของพวกเขา
หลังจากวางสายจิดาภาก็ถอนหายใจยาวๆครั้งหนึ่ง
บางครั้งก็ต้องพบเจอด้วยตัวเองถึงจะเข้าใจว่ามันเป็นอย่างไร
“โรศนีคิวถ่ายที่เหลือของฉันสามารถปรับเวลาได้ไหม?”เธอเงยหน้าขึ้นมาถามผู้ช่วยของตัวเอง
“น่าจะได้ค่ะคิวถ่ายที่เหลือค่อนข้างสบาย”โรศนีดูปฏิทินในมือถือแล้วเอ่ยยิ้มๆ“ถ้าจะลาโดยตรงผู้กำกับก็คงไม่ว่าอะไรหรอกค่ะ”
“ทำไมล่ะ?”จิดาภารู้สึกสงสัย
“ใกล้จะถึงวันเกิดของคุณแล้ว”
จิดาภาชะงักไป“เวลาผ่านไปเร็วมาก……”
เธอจดจ่อกับงานจนไม่ได้สนใจว่าเธอใกล้ยี่สิบหกปีแล้ว
“คุณจิรภาสก็คงจะหาเวลามาฉลองกับคุณ?”
นี่เป็นวันเกิดครั้งแรกหลังจากการแต่งงานของพวกเธอไม่รู้ว่าจะมีเซอร์ไพรส์หรือเปล่า?ความจริงอยู่ในวงการบันเทิงมานานหลายปีจิดาภาไม่เคยใส่ใจวันเกิดของตัวเองเลยนอกจากพี่นัฎแล้วก็ไม่มีใครอวยพรเธออย่างจริงใจสักคน……
ชเยศยิ่งแล้วใหญ่……
เธอไม่ได้คาดหวังกับวันเกิดมาตั้งนานแล้ว
“ค่อยว่ากันถ้าฉันพักผ่อนเสร็จแล้วจะเปิดเครื่องก็แล้วกัน”
“ได้ค่ะ”
……
เนื่องจากภาพยนตร์เรื่องนี้เลือกใช้วัสดุใหม่และใช้องค์ประกอบสร้างความลึกลับมากมายดังนั้นการถ่ายทำจึงค่อนข้างยากเพื่อสร้างบรรยากาศที่มีความกดดันสูงจิดาภาและสมภพจึงต้องถ่ายทำฉากกลางคืนและฉากฝนตกอยู่บ่อยๆ
ข้างพวกเธอยังมีอุปกรณ์อีกมากมาย……
ถึงแม้ภาพยนตร์เรื่องนี้จะเป็นผลงานเรื่องแรกของภพธรแต่เขาก็ไม่เคยมองข้ามคำแนะนำและเงื่อนไขของมืออาชีพเขามักจะแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกับนักแสดงอยู่เสมอถึงแม้จะเป็นนักแสดงมืออาชีพอย่างสมภพก็ต้องถ่ายใหม่อยู่หลายครั้ง
ในฉากฝนตกจิดาภาต้องตากฝนสี่ชั่วโมงติดรอจนโรศนีช่วยเธอเช็ดผมจนแห้งก็พบว่ามือของเธอนั้นแข็งไปหมดแล้ว
“จิดาภายังเหมือนเดิมถ้าตัดสินใจเรื่องไหนแล้วก็จะทุ่มเทให้ถึงที่สุด”
ภพธรมองหน้าจอแล้วถอนหายใจออกมาอย่างไม่รู้ตัวเมื่อก่อนตอนที่เขาเป็นผู้จัดการให้กับจิดาภาเขาก็ค้นพบนิสัยข้อนี้ของเธอ
เขาเคยคิดว่าจิดาภาคงมีดีแค่รูปร่างภายนอกแต่หลังจากผ่านเรื่องราวด้วยกันมาเธอก็เปลี่ยนความคิดของเขาที่มีต่อตัวเธอไปเรื่อยๆ
ถ้าพูดถึงสปิริตและทัศนคติในการทำงานไม่มีใครสู้จิดาภาได้
แต่ยิ่งจิดาภาตั้งใจมากเท่าไหร่ความกดดันของภพธรก็มากขึ้นเท่านั้นเพราะว่าฉากเสี่ยงอันตรายทุกฉากจิรภาสซึ่งเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเธอจะคอยอยู่เคียงข้างตลอดการถ่ายทำ
“เธอพึ่งความขยันของตัวเองมานั่งอยู่บนตำแหน่งอันทรงเกียรติไม่มีใครมีข้อกังขา”
จิรภาสแค่ดูอยู่ในกองถ่ายไม่ได้ขัดขวางการถ่ายทำถึงจะเป็นห่วงมากแค่ไหนแต่เขาก็เคารพการตัดสินใจของจิดาภาถ้าเป็นเรื่องที่เธอตัดสินใจแล้วเขาก็ทำได้แค่คอยดูแลอยู่ข้างๆ
พอถ่ายทำเสร็จเขาก็รีบเอาผ้าห่มไปห่มลงบนไหล่ของจิดาภาและช่วยอุ่นมือเธออย่างนุ่มนวลเขากอดเธอเอาไว้แน่นเพื่อแบ่งปันความอบอุ่นจากร่างกายของตัวเองไปให้เธอ
“ผมรู้สึกเสียใจมากขึ้นเรื่อยๆ……ผมไม่ควรให้คุณรับงานที่มีความท้าทายแบบนี้แต่เห็นคุณตั้งใจและทุ่มเทขนาดนี้ผมก็เกิดลังเลขึ้นมาอีก”
“คุณจิรภาสคุณรู้จักฉันดีสิ่งที่ฉันอยากเห็นที่สุดคือคนดูชอบบทบาทการแสดงของฉันและคล้อยตามไปกับภาพยนตร์เพื่อผลลัพธ์ที่ดีที่สุดเรื่องพวกนี้ไม่หนักหนาอะไร!”
“อ้อใช่แล้ววันจันทร์หน้าฉันจะขอลาหยุด”จิดาภายักคิ้วเล็กน้อยและเอ่ยยิ้มๆอยู่ในอ้อมกอดของเขา
已经是最新一章了
加载中
