บทที่2 ความอัปยศครั้งยิ่งใหญ่

บทที่2 ความอัปยศครั้งยิ่งใหญ่ ชายคนนั้นไม่คิดอยากรับรู้สถานการณ์ของผู้หญิงคนนี้แต่อย่างใด ขอแค่พวกเขาทำเรื่องนี้ให้มันจบลงอย่างราบรื่นก็พอ ตอนนี้เขาแค่คิดเรื่องที่ผู้ชายอย่างเขาควรทำก็เท่านั้น “ถอดเสื้อผ้าออกมาวางไว้ที่เตียง” น้ำเสียงเย็นชาของชายหนุ่มดังขึ้น น้ำเสียงทุ้มต่ำเต็มไปด้วยคำสั่ง “ได้ยินไหม เดี๋ยวนี้” มองเห็นผู้หญิงไม่ได้ขยับเขยื้อนใดๆ ท่าทีราวกับกษัตริย์ก็ปรากฏขึ้นอีกครั้ง ประหนึ่งว่าผู้หญิงในความมืดนั้นเป็นทาสของเขาก็มิปาน ฉินจิ้งเวินถูกน้ำเสียงอันเย็นชานั้นทำให้ตกใจจนในใจจับตัวกันเป็นก้อน ในขณะที่เธอกำลังยื่นมือออกมาถอดเสื้อ เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น เสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้นท่ามกลางความมืดมิดนั้นส่งผลให้มันฟังดูแล้วน่ากลัวอยู่บ้าง พอมองเห็นหน้าจอ ในใจของเธอก็คล้ายกับมีความหวังผุดขึ้นมาอยู่สายหนึ่ง “....” ฉินจิ้งเวินรีบเอื้อมมือไปคว้าโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว แต่อีกฝ่ายกลับไม่ให้โอกาสเธอได้เอ่ยพูด “ฉินจิ้งเวิน เธอไม่ได้อยากได้เงินหรอกหรือ ฉันให้โอกาสเธอได้แค่ครั้งเดียวเท่านั้น พวกเราคบหากันมานานไม่น้อย แต่เธอกลับไม่ให้ฉันแตะต้องเลยสักครั้ง ตอนนี้ขอแค่เธอยอมมาที่นี่ทันที และปีนขึ้นเตียงฉันปรนิบัติฉันให้มีความสุข เงินสำหรับรักษาแม่ของเธอ ฉันจะออกให้” เสียงจากสายอีกฝ่าย ทำให้ความหวังอันริบหรี่ของฉินจิ้งเวินสลายกลายเป็นเถ้าถ่านอีกครั้ง “หชู่....” “อย่าได้เอ่ยชื่อฉัน เธอไม่คู่ควร” ฉินจิ้งเวินคิดอยากจะเอ่ยอธิบาย แต่ใครกลับคาดคิดว่าตนเองกลับถูกรังเกียจถึงขนาดนี้ “คุณใจเย็นลงและฟังฉันอธิบายหน่อยได้ไหม คุณอาศัยคำพูดของคนอื่นมาเป็นคำตัดสินเป็นตายกับฉัน คุณคิดว่านี่มันยุติธรรมกับฉันหรือคะ? พวกเรารักและจริงใจต่อกันมาตลอด หรือว่า...” ฉินจิ้งเวินพาความนับถือตนเองที่เหลืออยู่เล็กน้อยออกมาต่อสู้ แต่อีกฝั่งของโทรศัพท์กลับหมดความอดทนลงแล้ว “ไม่ต้องอธิบายอะไร นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้ายที่ฉันให้เธอ เธอมีแค่สิทธิ์เลือกเท่านั้นไม่มีสิทธิ์อธิบาย” ทั้งร่างของฉินจิ้งเวินตกลงไปในความหนาวเหน็บราวกับน้ำแข็ง ศักดิ์ศรีราคาถูกของตนเองถูกเหยียบย่ำอย่างไม่มีชิ้นดี ในใจรู้สึกเจ็บปวดจนไร้กระทั่งความรู้สึก เวลานี้คงมีแค่ผู้ชายตรงหน้าเธอเท่านั้นที่เธอไม่ต้องต่ำต้อยถึงเพียงนั้น “ฉันหาผู้ชายได้แล้ว เขาให้เงินที่คุณไม่สามารถให้ได้กับฉัน ระหว่างพวกเรามันจบลงแล้ว แต่หวังว่าคุณจะไม่ถูกหลอกอีก” พูดยังไม่ทันจบคำ มือถือก็ถูกฉินจิ้งเวินปาออกที่กำแพงอย่างความเกลียดชัง หลังจากนั้นจึงถอดเสื้อผ้าของตนออกด้วยความโกรธ จนกระทั่งเธอนอนเปลือยเปล่าอยู่บนเตียง ในเวลานั้นทั้งร่างก็สัมผัสได้ถึงความหนาวเหน็บขึ้นมา แต่ในใจของเธอนั้นกลับคล้ายถูกน้ำแข็งเกาะอยู่อย่างหนาแน่นมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้แล้ว โทรศัพท์ของฉินจิ้งเวินแสดงสายจากผู้ชายโทรเข้ามา ทำให้ผู้ชายคนนั้นขมวดคิ้ว และเอ่ยอย่างเย็นชา “ถ้าหากเธอไม่บริสุทธิ์ อย่าคิดจะได้เงินสักแดงเดียว” คำเตือนอันเย็นชาที่ฉินจิ้งเวิน ได้ยินคือความอัปยศครั้งใหญ่ของเธอ ยังไงเสียเธอก็ใช้ชีวิตจนมาถึงขั้นนี้แล้ว แม้กระทั่งความน่าเชื่อถือเธอยังไม่มีสิทธิ์ครอบครองมัน “ลองดูก็รู้” เพื่อเงิน เธอจึงทำได้แค่เอ่ยปากราวกับตนเองเข้มแข็ง ฉินจิ้งเวินนั้นไม่ได้ทำอะไร ร่างกายของเธอสั่นเทายามที่ผู้ชายคนนั้นสัมผัสไปทั่วร่างกายของเธอ ก่อนที่พอเวลาผ่านไปเธอถึงรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างไม่เหมือนเดิม ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงท่าทางไม่คุ้นเคยของฉินจิ้งเวิน แต่ท่าทางเช่นนี้กลับยิ่งทำให้เขารู้สึกพึงพอใจ จนกระทั่งถึงช่วงสุดท้าย เขาถึงมั่นใจว่าเธอนั้นยังสะอาดบริสุทธิ์ ฉินจิ้งเวินถูกทรมานอย่างไร้เรี่ยวแรงอยู่บนเตียง ความเจ็บปวดนั้นยังคงรู้สึกได้อยู่ อุณหภูมิที่หลงเหลืออยู่ในห้องยังไม่ได้หายไปไหน แต่เธอกลับได้ยินน้ำเสียงเย็นชาไร้จิตใจของผู้ชายดังขึ้น “ไม่กี่วันนี้เป็นช่วงตกไข่ของเธอ ไม่อนุญาตให้ไปไหนทั้งนั้น ฉันจะมาที่นี่ตามใจของฉัน” ชายหนุ่มสวมชุดคลุมอาบน้ำอย่างรวดเร็ว หันหลังให้กับฉินจิ้งเวิน และเอ่ยวาจาออกมาอย่างไร้ความอบอุ่นใดๆ ชายหนุ่มเดินไปข้างหน้าสองก้าวก่อนจะหยุดลง “ฉันขอเตือนเธอเอาไว้ว่าต่อให้ได้เงินไปแล้วก็ต้องเคารพกฎ ไม่งั้นเธอจะต้องชดใช้กับผลที่ตามมา” และด้วยเหตุนี้ ฉินจิ้งเวิน จึงถูกชายหนุ่มอันแสนเย็นชาคนนี้กักตัวไว้ในห้องที่เธอนั้นไม่คุ้นเคยอีกทั้งยังมืดมิด ในวินาทีนั้นเธอถอนหายใจออกมา ก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาอย่างไม่หยุด วันถัดมาผู้ชายคนนั้นมาอีกครั้งและฉินจิ้งเวินก็ทำตามหน้าที่ของตนอีกครั้ง เพียงแต่สถานการณ์ในวันนี้นั้นดีกว่าเมื่อวานอยู่มาก หลังจากความเร่าร่อนผ่านพ้นไป ยังไม่ทันที่จะได้ซึมซับความรู้สึกที่เกิดขึ้น ชายหนึ่งก็ลุกขึ้นอย่างไร้เยื่อใย เหลือไว้เพียงฉินจิ้งเวินที่สัมผัสได้ถึงแค่ความเย็นชาหนาวเหน็บในห้องนอนอันมืดมิดเท่านั้น ฉินจิ้งเวินลุกขึ้นนั่งทั้งที่ยังใช้ผ้าห่มคลุมตัวเองเอาไว้ “ฉัน...ตอนบ่ายฉันออกไปข้างนอกได้ไหมคะ?” ฉินจิ้งเวินลองถามออกไปดู แต่น้ำเสียงเย็นชาที่ตอบกลับมาทำให้เธอต้องหมดหวัง “ไม่ได้ หากคิดจะออกไปก็คืนเงินกลับมา” ผู้ชายคนนั้นรีบจัดการตัวเองอย่างรวดเร็ว ก่อนจะสาวเท้าออกไปจากห้อง “รอเดี๋ยวค่ะ เมื่อไหร่ฉันจะออกไปได้คะ?” ฉินจิ้งเวินถามไปติดๆ “...” ราวกับว่าเขาไม่ได้ยินคำถามนั้น และเดินออกไปที่ประตู ฉินจิ้งเวินรีบร้อนลงจากเตียงวิ่งไปยังตรงหน้าของชายหนุ่ม แผ่นหลังของเธอแนบอยู่กับประตูเย็นๆ แต่ด้านนั้นแนบสนิทกับชายหนุ่มจนไม่มีแม้กระทั่งช่องว่าง ชายหนุ่มรู้สึกได้ถึงความร้อนที่แผ่ออกมาจากตัวของหญิงสาว เขาไม่ได้รู้สึกตื่นเต้นแต่กลับโกรธ “หลบไป” แม้ว่าน้ำเสียงคำรามนั้นจะทำให้ฉินจิ้งเวินรู้สึกหวาดกลัวอยู่บ้าง แต่เธอยังคงยืดหยัดอยู่ต่อไป “ฉันจะไปทันทีที่ฉันพูดจบ” “ฉันรู้ว่าคุณไม่เชื่อฉัน ฉันรู้ว่าถ้าฉันออกไปถือเป็นการทำลายกฎ แต่ว่า....” “หุบปาก ไม่มีคำว่าแต่ว่า หากยังไม่หลบไปอีกฉันจะโยนเธอออกไปนอกห้อง” น้ำเสียงเยียบเย็นดังขึ้นอีกครั้ง ทำให้ในใจของฉินจิ้งเวินราวกับตกลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม “คุณผู้ชาย คุณอย่าเพิ่งโมโห ฉันแค่อยากรู้เท่านั้นว่าฉันจะออกไปได้เมื่อไหร่ ฉันจะไม่หนีไปไหน และไม่ไปพบใครทั้งนั้น ถ้าหากคุณไม่วางใจคุณสามารถให้คนคอยติดตามฉันก็ได้ ฉัน...” ฉินจิ้งเวินคิดอยากจะตอกกลับไปด้วยความโมโหเช่นกัน แต่เวลานี้ด้วยสภาพเธอตอนนี้ เธอไม่มีคุณสมบัติอะไรให้ทำอย่างนั้นได้ “ฉันจะพูดครั้งสุดท้าย ไส...” ไสหัวไป สามคำนี้ ชายหนุ่มเพียงเอ่ยออกมาได้แค่คำเดียวเท่านั้น คำที่เหลือกลับถูกผู้หญิงบ้าตรงหน้าใช้ปากกลืนมันลงท้องไปหมดแล้ว นี่เป็นเพียงวิธีเดียวที่ฉินจิ้งเวินคิดได้ วิธีเดียวที่จะทำให้ชายหนุ่มตรงหน้าสงบลง คิ้วของชายหนุ่มขมวดอย่างเย็นชา ก่อนจะให้แรงผลักฉินจิ้งเวินออก “อ้ะ....” ฉินจิ้งเวินล้มลงบนพื้น ทำให้หมดทางที่จะรั้งชายหนุ่มเอาไว้ได้อีก และหมดโอกาสที่จะออกไปด้วยเช่นกัน ชายหนุ่มออกไปอย่างยโสเย็นชา ฉินจิ้งเวินลุกขึ้นยืนก่อนจะเปิดไฟในห้อง ไม่เห็นก็แล้วไป แต่พอเห็นขึ้นมาน้ำตาของเธอก็ไหลออกมาอย่างไม่หยุด ตั้งแต่เกิดมาจนกระทั่งตอนนี้ เธอไม่เคยได้รับความทุกข์ทนขนาดนี้มาก่อน นี่มันต่างจากการกักขังจำคุกตรงไหนกัน ที่บ้านของเธอพังลง ซ้ำยังถูกแฟนหนุ่มหักหลัง ในโลกนี้ยังมีใครโชคร้ายเท่ากับเธออีก? ทำไมชีวิตของเธอถึงอเนจอนาถได้ถึงขนาดนี้ หลังจากเช็ดเลือดที่แขนออกฉินจิ้งเวินก็ปิดไปลง เธอมองลอดผ่านช่องว่างที่หน้าต่างออกไป ก่อนจะมองเห็นด้านหลังของชายร่างสูงใหญ่คนนั้น ขาคู่นั้นยาวสมส่วน ย่างก้าวมั่นคง สวมใส่สูทที่สมบูรณ์แบบ ผมที่จัดเป็นระเบียบ เพียงแค่เห็นด้านหลังก็ทำให้สาวน้อยสาวใหญ่เป็นลมได้ แต่สำหรับฉินจิ้งเวินแล้ว ผู้ชายคนนี้คือความอัปยศ เป็นตราบาป ที่ทั้งชีวิตของเธอไม่มีทางลืมลงได้ มือถือพังจนไม่สามารถติดต่อโรงพยาบาล อีกทั้งยังถูกขังไม่ให้ไปไหน ทำให้ฉินจิ้งเวินแทบจะเป็นบ้า อดทนรอจนกระทั่งถึงเวลาอาหารค่ำ มีหญิงรับใช้นำอาหารมาส่งให้เธอ เธอจึงพยายามขอร้องอ้อนวอนอยู่นานจึงค่อยสามารถยืมโทรศัพท์โทรหาพยาบาลได้ ได้รับรู้ว่าทั้งแม่และน้องสาวของเธอไม่ได้มีอาการแน่ลงเธอถึงค่อยถอนหายใจออกมาได้อย่างโล่งอก ตอนนี้ที่เธอต้องทำก็คือเกลี้ยกล่อมชายหนุ่ม ยอมให้เธอไปจ่ายค่ารักษาพยาบาลของแม่เธอ ฉินจิ้งเวินเปิดประตูออกไปเรียกหญิงรับใช้ “ไปบอกนายของพวกเธอว่าตอนนี้เป็นช่วงที่อุณหภูมิในตัวฉันกำลังเพิ่มขึ้น เป็นโอกาสที่ดีที่สุดที่จะตกไข่ ทางที่ดีให้เขามา” ตอนนี้มีเพียงวิธีนี้เท่านั้นที่ฉินจิ้งเวินจะได้พบกับเขา นอกจากนี้เธอไม่สามารถทำอะไรได้