บทที่3 แม่ไก่ที่ไม่ออกไข่

บทที่3 แม่ไก่ที่ไม่ออกไข่ หลังจากนั้นอีกสี่สิบนาที ชายหนุ่มก็มาดังคาด ครั้งนี้ฉินจิ้งเวินว่าง่ายอย่างยิ่ง ไม่ต้องรอให้ชายหนุ่มออกคำสั่ง เธอก็ถอดเสื้อผ้าของตนไปนอนอยู่บนเตียง เธอคิดว่าพอแค่เพียงเธอเชื่องมากพอ ชายหนุ่มถึงยอมให้โอกาสกับเธอบ้างสักนิด หลังกิจกรรมผ่านพ้นไป มือทั้งสองข้างของฉินจิ้งเวินก็เกาะกุมแขนของชายหนุ่มเอาไว้อย่างหนาแน่น บังคับให้เขาอยู่กับตน “ฉันอยากออกไป แค่ชั่วโมงนึงก็พอ” ประโยคเดียวของฉินจิ้งเวินทำให้ชายหนุ่มโมโหขึ้นมา ทันใดนั้นเขาก็จับแขนของฉินจิ้งเวินไว้และเหวี่ยงออกไป “โอ้ย...” ฉินจิ้งเวินรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวด ชายหนุ่มจับตรงส่วนที่เธอเป็นบาดเจ็บเข้าให้พอดี ชายหนุ่มหยุดลงและรีบลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “ถ้าหากเธออยากออกไป ก็รีบนำเงินมาคืนและไสหัวออกไป” “คุณ...” ฉินจิ้งเวินคิดอยากจะโวยวาย แต่ก็รีบยั้งเอาไว้ “มือถือของฉันพังแล้ว ไม่สามารถติดต่อกับครอบครัวได้ ฉันกลัวว่าพวกเขาหาฉันไม่เจอแล้วไปแจ้งตำรวจ ถึงตอนนั้นเป็นคุณเองที่จะลำบาก ฉันจะออกไปจัดการ...” น้ำเสียงของฉินจิ้งเวินยิ่งพูดยิ่งแผ่วเบาลงเรื่อยๆ เป็นเพราะผู้ชายไร้จิตใจคนนั้นได้เดินออกไปอย่างรวดเร็วแล้วเรียบร้อย แผนของตนล้มเหลวไม่เป็นท่า เธอจึงเริ่มกระสับกระส่ายและวิตกกังวลขึ้นมาอีกครั้ง ผ่านไปครึ่งชั่วโมง คาดไม่ถึงว่าคนรับใช้กลับนำมือถือเครื่องใหม่มาส่งให้ฉินจิ้งเวิน “นายท่านบอกว่า ให้คุณใช้มือถือจัดการธุระของคุณแทน” หลังจากที่ทดสอบมือถือเสร็จ เรื่องแรกที่ฉินจิ้งเวินทำก็คือติดต่อหาพยาบาล และโอนเงินค่ารักษาสองแสนให้กับโรงพยาบาล หลังจากนั้นเธอจึงติดต่อไปยังครอบครัวของผู้เสียชีวิต แต่เนื่องจากครอบครัวผู้ตายไม่ยอมเจรจากับเธอ เรื่องทั้งหมดล้วนยกให้ผู้บาดเจ็บเป็นคนจัดการ ฉินจิ้งเวินได้รับเบอร์โทรของผู้บาดเจ็บมาและติดต่อเขา “สวัสดีค่ะ ฉันคือลูกสาวคนโตของฉินจูน ขอโทษด้วยนะคะที่ติดต่อคุณตอนดึก คุณพ่อของฉัน...” “เข้าเรื่องเสียที” เป็นน้ำเสียงเย็นชาของผู้ชายอีกแล้ว “ก็ดีค่ะ ฉันติดต่อคุณเรื่องค่าเสียหาย บ้านของพวกเรา...” “คนตายสามล้าน ฉันสองล้าน ค่าเสียหายรถยนต์หนึ่งล้าน” ฉินจิ้งเวินได้ยินเงินจำนวนมากขนาดนั้นก็ถึงกับทรุดลงไปที่พื้น “คุณคะ แบบนี้มันไม่มากไปหน่อยหรือคะ? รวมๆแล้วหกล้าน ฉันหามาให้ไม่ได้เยอะขนาดนั้นหรอกค่ะ” “อย่ามาต่อรองกับฉัน เธอไม่มีคุณสมบัติพอ” “แต่ฉันไม่มีเงินมากขนาดนั้นจริงๆ ครอบครัวของฉันล้มละลายแล้ว คุณพ่อ...” คำพูดของฉินจิ้งเวินต้องหยุดลง เนื่องจากอีกฝ่ายตัดสายไปเรียบร้อย หลังวางสายลงใบหน้าของเธอก็มืดหม่น ชีวิตหลังจากนี้ของเธอล้วนเต็มไปด้วยปัญหา เธอจะไปหามาจากไหนหกล้าน ผู้ชายคนนั้นจริงจังอย่างยิ่ง ทุกวันตอนค่ำก็จะมายังห้องนอนอันมืดมิดนี้ ยามที่เขาลูบไล้ผิวเนียนนุ่มและสัมผัสได้ถึงการควบคุมตนเองไม่ได้ของหญิงสาวใต้ร่าง ความรู้สึกของเขาก็ยิ่งถูกกระตุ้นมากยิ่งขึ้น ทันในนั้นเขาก็สัมผัสได้ถึงรอยบางอย่างบนท้องน้อยที่อ่อนนุ่มของเธอ ทำให้หยุดมือลงที่นั่นกะทันหัน ฉินจิ้งเวินรีบเอ่ย “รอบแผลเป็น เกิดจากการช่วยเหลือคนที่เดินไม่ดูตาม้าตาเรือคนหนึ่ง” มุมปากของฉินจิ้งเวินฉีกขึ้นอย่างเย้ยหยัน หากเธอไม่เอ่ยปากอธิบายผู้ชายคนนี้คงคิดว่าเธอไปทำการผ่าตัดผิดศีลธรรมอะไรมาเป็นแน่ ช่วยคน? ชายหนุ่มลงมือต่อ ฝ่ามืออุ่นร้อนเลื่อนต่ำลงไปยังด้านล่าง การสัมผัสใกล้ชิดติดต่อกันมาหลายวัน แทบจะมากเกินไปสำหรับฉินจิ้งเวิน เธอนอนอยู่บนเตียงอย่างอ่อนปวกเปียก ท่ามกลางความมืดก็มองเห็นชายคนนั้นเดินจากไปอีกครั้ง ฉินจิ้งเวินลดทีท่าลง “ขอบคุณสำหรับมือถือ หลังจากการแลกเปลี่ยนเสร็จสิ้นฉันจะคืนให้คุณ” ชายหนุ่มก็ยังเป็นชายหนุ่มคนนั้น ยังคงเย็นชาและไม่มีท่าทีตอบกลับใดๆก็จากไป ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ ฉินจิ้งเวินได้ผ่านช่วงเวลาตกไข่ไปแล้ว ผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้มาอีก และเธอก็ไม่จำเป็นต้องใช้ชีวิตอยู่ภายในห้องอันมืดมิดอีกต่อไป สามารถเข้าออกได้อย่างอิสระ แต่จะต้องมีคนรับใช้หญิงไปไหนมาไหนด้วยเสมอ ที่ทำให้เธอยินดีที่สุดคือน้องสาวของเธอฉินจิ้งหยี ในที่สุดก็ได้สติแล้ว แต่น้องสาวกลับมีอาการวิตกหวาดกลัวเข้ามาแทนที่ ทำให้ฉินจิ้งเวินที่คล้ายเพิ่งจะเห็นแสงสว่างกลับต้องตกลงในความมืดมิดอีกครั้ง อาการของน้องสาวเธอทำให้เธอไม่สามารถไปเรียนได้ และต้องมีคนดูแลตลอดเวลา การรักษาก็ต้องใช้เงินเป็นจำนวนมาก และจะต้องไปพบจิตแพทย์ นี่คือความเลวร้ายบนความเลวร้ายอย่างไม่ต้องสงสัย หลังออกมาจากห้องของน้องสาว ฉินจิ้งเวินก็ไปดูแม่ของเธอ หญิงรับใช้รับโทรศัพท์ก่อนที่จะส่งสายมาให้เธอ “เป็นนายท่านค่ะ” ฉินจิ้งเวินรับสายมาด้วยความสงสัย “ฉัน....” “วันนี้ฉันจะไปวิลล่า...เตรียมตัวให้พร้อม” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเป็นใหญ่ “วันนี้ไม่ใช่ช่วงตกไข่ พวกเราไม่เคยนัดกันเวลานี้มาก่อน” ฉินจิ้งเวินปฏิเสธทันที “ฉันจะจ่ายเงินเพิ่มให้เธอ” “....” ฉินจิ้งเวินหัวเราะอย่างขมขื่น แบบนี้เธอก็ไม่ต่างอะไรไปจากผู้หญิงขายตัวสักนิด? แถมตอนนี้เธอก็ยังรีบร้อนใช้เงินอีกด้วยไม่ใช่หรือ? “ครั้งละห้าหมื่น” ชายหนุ่มตัดสาย ในขณะที่นัยน์ตาของฉินจิ้งเวินนั้นเข้มขึ้นราวกับมีม่านหมอกมาปกคลุม ด้วยเหตุนี้ฉินจิ้งเวินจึงมีได้รับเงินห้าหมื่นเกือบแทบทุกวัน เวลาที่ชายหนุ่มมามักจะเป็นช่วงดึกเกือบห้าทุ่มไปแล้ว ทุกครั้งที่สัมผัสใกล้ชิดแทบจะไม่มีความแตกต่างกัน เพียงแค่เพื่อระบายฮอร์โมนอันคุกรุ่นของชายหนุ่ม เพียงเพราะเขาคิดอยากจะสร้างทายาทของเขาขึ้นมา หลังจากการคลื่นอารมณ์ครั้งสุดท้ายมาถึงจุดสิ้นสุด ฉินจิ้งเวินอดไม่ได้ที่จะกอดชายหนุ่มบนร่างของตนเองเอาไว้ “อยู่นานกว่านี้อีกสักนิด ยังมีเวลาห้านาทีก่อนจะเที่ยงคืน” หลายคืนแห่งความเจ็บปวดทรมานเกิดขึ้นติดต่อกัน ฉินจิ้งเวินไม่เห็นถึงความหวังที่จะได้รับความอบอุ่นใดๆอีกต่อไป สิ่งเดียวที่เธอคิดว่าตนสามารถรู้สึกได้ถึงคงจะเป็นอุณหภูมิจากร่างกายของชายหนุ่ม ตอนนี้เธอรู้สึกเศร้าโศกอย่างยิ่ง ดังนั้นจึงแค่คิดจะให้เขาอยู่เป็นเพื่อนเธอสักแค่ห้านาที แต่ปฏิกิริยาของชายหนุ่มทำให้ฉินจิ้งเวินผิดหวัง เขาปฏิเสธเธอด้วยความรังเกียจก่อนจะลุกขึ้น “เก็บความทะเยอทะยานของเธอไปซะ เธอไม่คู่ควร” “ความทะเยอทะยาน? ฉันยังมีความทะเยอทะยานอะไรอีก? วันนี้เป็นวันเกิดของฉัน ฉันแค่อยากให้มีใครสักคนอยู่เป็นเพื่อนฉันให้ผ่านพ้นช่วงเวลาห้านาทีนี้ไปเท่านั้น แค่นี้ก็ถือเป็นความทะเยอทะยานแล้ว?” ท่ามกลางความมืด ฉินจิ้งเวินตะโกนตามหลังชายหนุ่มที่เดินจากไป แผ่นหลังของเขาหายไปพร้อมๆกับน้ำเสียงสะอื้นต่ำ เรื่องราวโชคร้ายเกิดขึ้นอีกครั้ง ในที่สุดแม่ของฉินจิ้งเวินก็จากไป ฉินจิ้งเวินร้องไห้อย่างเจ็บปวดท่ามกลางความมืด เสียงร้องไห้อันรวดร้าวใจดังถึงหูของชายหนุ่มที่อยู่ด้านนอก ร้องไห้อย่างรวดร้าวเช่นเดียวกับวันนั้นในสวนของโรงพยาบาลที่ชายหนุ่มต้องหยุดฝีเท้าลง คิ้วของเขาขมวดเข้าด้วยกันแน่น ไร้หนทางที่จะก้าวเข้าไปในห้องนอน เช้าวันถัดมา ฉินจิ้งเวินถูกคนรับใช้ปลุกให้ตื่น “คุณหนู ฉันมายืนยันว่าเดือนนี้คุณมีประจำเดือนไหม” “มี เมื่อวานเพิ่งมา ไปห้องน้ำกับฉันเพื่อยืนยันมันสักครู่” ดวงตาทั้งสองข้างของฉินจิ้งเวินบวมแดง ความเจ็บปวดและใจสลายล้วนแต่ถูกเขียนไว้บนสีหน้า หลังจากคนรับใช้ยืนยันและออกไป เพียงไม่กี่นาทีหลังจากนั้นก็เดินกลับมา สีหน้าเฉยเมยอย่างยิ่ง ท่าทางราวกับฉินจิ้งเวินช่างหน้าด้านไร้ยางอายอย่างยิ่ง “นายท่านเอ่ยว่า แม่ไก่ที่ไม่ออกไข่ถือว่าไร้ประโยชน์ สัญญาถือว่าสิ้นสุดลงและเงินที่จ่ายไปล่วงหน้าถือว่าเป็นของเธอ” แม่ไก่ที่ไม่ออกไข่? ผ่านไปสิบเดือน ฉินจิ้งเวินยังคงได้ยินวลี “แม่ไก่ที่ไม่ออกไข่”ดังก้องอยู่ในหู และที่น่าขันไปกว่านั้นก็คือ ตอนนี้เธอกำลังอุ้มลูกที่เพิ่งจะครบเดือนเต็มเอาไว้ในอ้อมอกและยืนอยู่หน้าประตูวิลล่าบนยอดเขา วิลล่าหลังนี้เธอสามารถพูดได้ว่าคุ้นเคย แต่ที่ไม่คุ้นเคยคือผู้ชายคนนั้น หลังมองดูเด็กทารกในอ้อมอกอย่างไม่วางตา ในที่สุดฉินจิ้งเวินก็ตัดสินใจกดกริ่งหน้าประตู คนที่มารับเธอยังคงเป็นสาวใช้หน้าตาเฉยชาคนหนึ่ง สำหรับฉินจิ้งเวินที่อยู่ดีๆก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับเด็กน้อยคนหนึ่ง สาวใช้จึงรู้สึกแปลกใจอย่างยิ่ง แต่ก็ยังคงรีบติดต่อนายท่านในทันที “นายท่านให้คุณไปรอเขาที่ห้องนอนห้องนั้น ดังเช่นเมื่อก่อนคือคุณไม่สามารถมองหน้าเขาได้ ส่วนเด็กเอามาให้ฉัน เด็กจำเป็นต้องได้รับการตรวจดีเอ็นเอ” “วางใจเถอะ ฉันรู้กฎดี แต่เด็กฉันจะไม่ให้เธอเด็ดขาด ฉันจะให้เขาคนเดียวเท่านั้น” ฉินจิ้งเวินพูดอย่างเรียบเฉย ลูกของเธอเธอไม่สามารถจะยกให้ใครก็ได้ง่ายๆ ฉินจิ้งเวินพูดจบก็อุ้มลูกเดินเข้าไปในห้องมืดมิดหนาวเหน็บโดยตรง เธอวางลูกที่กำลังหลับสนิทลงบนเตียง มองดูผิวขาวผ่อง ใบหน้ากลมป้อมของเขา ในใจของฉินจิ้งเวินเต็มไปด้วยความรู้สึกยากจะตัดใจ “ลูกรัก แม่ทำผิดต่อหนู แม่ไม่มีทางเลือกอีกแล้ว อย่าได้โทษแม่เลยนะ” เธอเอ่ยสารภาพกับลูกซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก่อนจะมองดูทั่วทั้งร่างกายของเด็กอย่างละเอียดทุกส่วน เธอต้องการจะจดจำทุกๆรายละเอียดของเด็กน้อยเอาไว้ในสมองของเธอ ให้หลงเหลือภาพของเด็กน้อยเอาไว้ในความทรงจำของเธอ