บทที่5 เด็กชายคูณสามเท่า

บทที่5 เด็กชายคูณสามเท่า ชายหนุ่มเดินมานั่งที่โซฟาได้อย่างแม่นยำ ก่อนจะเอ่ยปาก “อีกสามวันถึงจะรู้ผล” น้ำเสียงของเขาไม่โกรธเกรี้ยวอีกต่อไป แต่กลับเต็มไปด้วยความเย็นชา ฉินจิ้งเวินเดินไปตรงหน้าของชายหนุ่มด้วยมือไม้ฝีเท้าเบาเช่นกัน เธอคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี ถึงแม้จะไม่มีแสงสว่างแต่เธอก็หาตำแหน่งของเขาได้อย่างแม่นยำ “มีอะไรก็พูดออกมา คิดจะคุยเรื่องข้อตกลงกับฉันใช่ไหม?” ฉินจิ้งเวินรู้สึกว่าชายหนุ่มไม่มีทางปรากฏตัวขึ้นอย่างไรเหตุผลแน่นอน “เธอพูดถึงเงื่อนไขของเธอมา เธอลงแรงไปเยอะขนาดนี้ไม่มีทางขออะไรเล็กๆน้อยๆแน่” น้ำเสียงของชายหนุ่มเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย ทำให้ทั้งตัวของฉินจิ้งเวินรู้สึกอึดอัดอย่างยิ่ง “ตั้งแต่เริ่มพวกเราก็คุยกันเรียบร้อยแล้ว เด็กผู้ชายจะได้ค่าตอบแทนเพิ่มขึ้นเป็นสามเท่า ตอนนั้นคุณให้มัดจำกับฉันมาห้าแสน แค่ให้ฉันมาอีกสองล้านห้าก็พอ ฉันไม่ได้อยากจะเรียกร้องอะไรเพิ่มเติม” ฉินจิ้งเวินขาดเงินก็จริง แต่เรื่องโก่งเงินพวกนั้นเธอทำไม่เป็น ชายหนุ่มนิ่งเงียบ ผ่านไปชั่วครู่ “ไม่นับเงินมัดจำห้าแสน ฉันให้เธอสี่ล้าน” “เงินที่เกินมาฉันไม่ต้องการ” ถึงแม้ว่าเงินสี่ล้านสำหรับเธอแล้วจะช่วยแก้ปัญหาได้ไม่น้อย แต่ฉินจิ้งเวินยังคงปฏิเสธ “อย่าเพิ่งตัดบทฉัน รอฉันพูดจบเธอจะต้องการมันแน่นอน” ชายหนุ่มเอ่ยเตือนเสียงต่ำ ก่อนจะเอ่ยต่อ “เงินจำนวนสองล้านห้าแสนนั้นเป็นเงินตามสัญญา ห้าแสนคือค่าเลี้ยงดูในช่วงที่เธอตั้งครรภ์ อีกห้าแสนคือค่าเลี้ยงดูลูกในช่วงเดือนที่ผ่านมา” ชายหนุ่มหยุดเอ่ย “ที่เหลืออีกห้าแสนคือ?” ฉินจิ้งเวินไม่สามารถทนรออีกต่อไป “ยอมให้ฉันอีกครั้ง” คำพูดออกมาจากฝากชายหนุ่ม พร้อมกับมือของเขาที่เริ่มเคลื่อนไหว เขาให้กำลังกุมแขนของฉินจิ้งเวินเอาไว้ ก่อนจะบังคับให้เธอนั่งลงที่โซฟา และเริ่มลงมือรังแกเธอ การกระทำของเขาเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ยังไม่ทันให้ฉินจิ้งเวินได้มีปฏิกิริยาตอบสนอง เธอก็ถูกชายหนุ่มกดไว้ใต้ร่างแล้วเรียบร้อย “หึ...” ฉินจิ้งเวินส่งเสียงออกมาอย่างเยียบเย็น “ก่อนที่จะมีลูกครั้งละห้าหมื่น หลังมีลูกแล้วกลับมีมูลค่าเพิ่มขึ้นสิบเท่า ทำไมฉันถึงไม่รู้มาก่อนว่าแต่ละครั้งตนเองมีค่าขนาดนั้น” ในใจของฉินจิ้งเวินเต้นไม่เป็นจังหวะ แต่ปากกลับยังคงเอ่ยออกมาอย่างดื้อรั้น “ยิ่งเกลียดก็ยิ่งทำให้มากขึ้น” คำพูดของชายหนุ่มยังไม่ทันจบ เขาก็ก้มลงจูบปิดปากอุ่นของฉินจิ้งเวินเอาไว้ ความรู้สึกราวกับว่าเขากำลังรอมันมานาน “อือ....ปล่อย.....ฉันปฏิเสธ” น้ำเสียงปฏิเสธของฉินจิ้งเวินขาดๆหายๆ ความไม่พอใจที่เกิดขึ้นจมลงภายใต้ความแข็งแกร่งของชายหนุ่ม ริมฝีปากของเขาควบคุมริมฝีปากของฉินจิ้งเวินเอาไว้ ความรู้สึกนี้ทำให้เขาไม่สามารถเลื่อนมือออกไปได้ และไม่สามารถขยับริมฝีปากของเขาออกมาได้ ราวกับร่างทั้งร่างกำลังถูกฉินจิ้งเวินตรึงเอาไว้ วันที่สามชายหนุ่มก็มาอีกครั้งพร้อมผลการพิสูจน์ “ผลออกมาแล้ว เป็นลูกของฉัน” “คุณจะพาเขาไปตอนนี้?” ผลตรวจเช่นนี้ฉินจิ้งเวินรู้มาตั้งนานแล้ว แต่พอมันออกมาจากปากของชายหนุ่ม เธอกลับรู้สึกไม่ยินยอมพร้อมใจ เธออุ้มลูกเอาไว้ในอ้อมกอดอย่างหนาแน่น ราวกับกลัวว่าเขาจะพรากลูกไปจากเธอทันที “ตอนนี้ไม่สามารถพาไปได้ เธอดูแลเขาไปก่อน” น้ำเสียงของชายหนุ่มราบเรียบ แต่สำหรับฉินจิ้งเวินแล้ว นี่ถือเป็นเรื่องน่ายินดีเกินกว่าที่เธอจะคาดคิด “ไม่มีปัญหา!” “เพียงแต่....คุณให้เงินฉันก่อนได้ไหมคะ?” ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม สิ่งที่เฮเผชิญหน้าก็ยังคงเป็นสีหน้าไร้ความรู้สึกนั่นอยู่ดี “ทนายจะเป็นคนมาคุยกับเธอ เธอเซ็นสัญญาเสร็จเงินจะเป็นของเธอ” หลังจากเอ่ยจบ ชายหนุ่มก็ความหาลูกขึ้นมาอุ้มท่ามกลางความมืด บางทีอาจจะเป็นเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่เขาใกล้ชิดกับลูก ดังนั้นตัวของเขาจึงแข็งกระด้างอยู่บ้าง หลังจากจัดการเรื่องทั้งหมดกับทนายเสร็จ ฉินจิ้งเวินก็รีบโทรหาฉินหลาน “คุณป้า หนูได้เงินมาแล้ว หนูโอนไปที่บัญชีของคุณป้าแล้ว คุณป้ารับโอนเงินสี่ล้านที่ครอบครัวผู้ตายร้องขอไปให้พวกเขา ส่วนคนเจ็บหนูจะค่อยๆคิดหาวิธี” หลังจากจ่ายค่าชดเชยให้กับผู้ตาย ฉินจิ้งเวินก็ถอนหายใจออกมา แต่เรื่องที่เหลือก็ยังหนักหนาคงราวกับภูเขาไท่ซานกดทับเธอเอาไว้ “เด็กก็ให้เขาไปทั้งแบบนี้หรือ? เวินเวิน หรือว่าเราจะเอาเด็กกลับมาดี” ฉินหลานเอ่ยด้วยความเศร้า “คุณป้า พวกเราไม่มีทางเลือกแล้ว” ฉินจิ้งเวินเป็นแม่ของเด็ก ทำไมเธอจะไม่ต้องการให้ลูกอยู่ข้างๆเธอกัน “คุณป้า ทำตามที่หนูบอกเถอะค่ะ ที่เหลือเราค่อยคุยกัน ผู้บาดเจ็บทางนั้นเดี๋ยวหนูจะติดต่อไปดู” ฉินจิ้งเวินวางสายลง นี่เป็นอีกครั้งที่เธอต้องลำบาก ท่าทีของผู้บาดเจ็บนั้นแข็งกร้าวยิ่งกว่าครอบครัวผู้เสียชีวิตเสียอีก ถึงเธอจะพยายามโทรไปพูดคุยแต่ก็ไม่ช่วยอะไร ฉินจิ้งเวินจมอยู่ในความทุกข์อีกครั้ง แม้ว่าเธอจะต้องหาทางให้ได้ แต่เธอก็ไม่รู้ว่าจะไปหาเงินมาจากไหนอยู่ดี ในสมองของเธอไม่มีหนทางเลยสักนิด ฉินจิ้งเวินยังคงดูแลลูก ส่วนชายหนุ่มนั้นเข้ามาดูทุกวัน เรื่องที่ชายหนุ่มต้องการ ฉินจิ้งเวินไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างไร เธออยากให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่เพิ่มขึ้นมาอีกสักหน่อย เพื่อดูว่าเธอจะสามารถยืมเงินจำนวนหนึ่งจากเขาได้หรือไม่ ไม่กี่วันมานี้ชายหนุ่มนั้นแตกต่างจากเดิมไปไม่น้อย ทุกครั้งที่เสร็จสิ้นก็มักจะหยุดอยู่ต่อไปอีกชั่วครู่ สาเหตุทั้งหมดล้วนเป็นเพราะลูก ฉินจิ้งเวินค้นหาเสื้อผ้ามาใส่ก่อนจะนั่งลงข้างกายเขา เธอลังเลอยู่ชั่วขณะก่อนจะเอ่ยปากออกมา “ฉัน....คุณสามารถให้ฉันยืมเงินสักหน่อยได้ไหมคะ? ฉัน...” “นี่เป็นเหตุผลที่ไม่กี่วันนี้เธอยอมก้มหัวงั้นสิ นี่ถึงจะเป็นสาเหตุที่เธอไม่ยอมคืนเด็กกลับมา?” ชายหนุ่มโกรธขึ้นมาทันทีและไม่เปิดโอกาสให้ฉินจิ้งเวินได้เอ่ยจนจบ “ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างนั้นค่ะ ฉันขอยืมเงินจากคุณ ไม่ใช่เพราะว่าฉันต้องการหลอกเงินจากคุณ ฉันจะทำสัญญาลูกหนี้ และให้ดอกเบี้ยกับคุณ ไม่มีทางที่...” “ไม่มีทางอะไร? ความคิดชั่วร้ายของเธอมันออกมาจนได้ ต่อไปก็คงอยากอาศัยสถานะความเป็นแม่มาแต่งานกับฉันใช่ไหม?” ชายหนุ่มเอ่ยเสียงดังออกมาด้วยความโกรธ ทำให้เด็กน้อยที่นอนอยู่บนเตียงตกใจจนร้องไห้ออกมาเสียงดัง “ไม่ใช่นะคะ...ไม่ใช่แบบนั้น....” ฉินจิ้งเวินด้านหนึ่งคิดอยากอธิบาย ส่วนอีกด้านหนึ่งรีบลงจากเตียงไปอุ้มลูกเข้ามาในอ้อมกอด “อย่ามาแสดงละครต่อหน้าฉัน ตั้งแต่วันแรกฉันก็รู้ธาตุแท้ของเธอแล้ว หลอกผู้ชายคนอื่นไม่ได้ก็เลยมาหลอกฉัน หากไม่ใช่เพราะฉันต้องการคนมากำเนิดลูก เธอคิดหรือไงว่าจะมีโอกาสได้ใกล้ชิดฉัน” “อย่าได้คิดวางแผนอะไร เพราะเธอไม่มีคุณสมบัติพอ” ฉินจิ้งเวินนิ่งงันไป น้ำเสียงเหยียดหยามของหชู่หยางดังขึ้นมาข้างหูเธออีกครั้ง ความคิดชั่วร้ายแบบเดียวกัน เล่นละครแบบเดียวกัน ท่าทีเปิดโปงเธอเช่นเดียวกัน ที่แท้ในสายตาผู้ชายทั้งสองคนเธอช่างเป็นคนหน้าไม่อายแบบนั้น ชายหนุ่มใส่เสื้อผ้าเรียบร้อยด้วยความโมโหก่อนจะเดินมาข้างๆของฉินจิ้งเวิน และแย่งลูกไปจากเธอในทันที “เด็กฉันจะพาไป เธอรีบไสหัวไปซะ” “เดี๋ยวก่อน ขอเวลาให้ฉันอีกสักครู่” ฉินจิ้งเวินรีบร้อนเข้าไปขวางทางชายหนุ่มเอาไว้ มองเห็นลูกที่กำลังร้องด้วยความตกใจ ในใจของเธอก็เจ็บปวดราวกับมีดกรีด “ลูกรักแม่ขอโทษ หม่ามี้ทำผิดต่อลูก ลูกจะต้องใช้ชีวิตอย่างมีความสุข ต้องเติบโตอย่างแข็งแรง” น้ำตาไหลออกมาไม่ขาดสาย เธอร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวด ชายหนุ่มที่อยู่ด้านข้างขมวดคิ้วแน่น ริมฝีปากเม้มเข้าหากันอย่างสนิท ฉินจิ้งเวินรีบเดินไปที่เตียงและหยิบอุปกรณ์ส่งให้กับชายหนุ่ม “นี่เป็นของใช้พื้นฐานสำหรับเด็กแรกเกิดและข้อควรระวัง และนี่เป็นของขวัญชิ้นเล็กๆที่ให้เขา” “คุณจะต้องดูแลเขาให้เติบโตอย่างดีนะคะ หาแม่เลี้ยงที่ดีให้กับเขา อย่าให้เขาถูกแม่เลี้ยงรังแก” “เธอคิดเยอะไปแล้ว เขาไม่มีแม่เลี้ยง มีแค่แม่แท้ๆ” พอเขาเอ่ยจบก็เดินสาวเท้าออกไปพร้อมกับเด็กทันที ก่อนจะหยุดลงที่ประตู “ควบคุมตัวเองให้ทำตามสัญญาด้วย อย่าหาเรื่องยุ่งยากมาให้ลูก อย่าไปหลอกคนอื่นให้ลูกต้องอับอายขายขี้หน้า” น้ำเสียงของชายหนุ่มเย็นชาไร้ความรู้สึก คำพูดของเขาทำให้ฉินจิ้งเวินยิ่งรู้สึกเจ็บปวดทรมาน วินาทีที่ประตูถูกปิดลง ฉินจิ้งเวินก็ทนฝืนไม่ไหวอีกต่อไป เธอทรุดลงที่พื้นและร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดอย่างไร้เสียง เพื่อเงินเธอต้องสูญเสียสิ่งที่มีค่าที่สุดในชีวิตไป เพื่อเงินเธอสูญเสียทุกสิ่งทุกอย่างที่มีอยู่ แม้กระทั่งศักดิ์ศรีของเธอก็พังทลายลงอย่างหมดสิ้นแล้วเช่นกัน “แม่ขอโทษ...ลูกรักแม่ขอโทษ.....หม่ามี้ทำผิดต่อลูก....” น้ำเสียงร้องไห้ด้วยความรู้สึกใจสลายของเธอปนเปไปทั้งความสิ้นหวังและไม่ยินยอม ด้านนอกประตู ฝีเท้าของชายหนุ่มหยุดลงอีกครั้งจากเสียงร้องไห้ที่ดังขึ้นอย่างใจสลาย มองดูเด็กน้อยในอ้อมอกที่กำลังร้องไห้ คิ้วของเขาก็ขมวดขึ้นก่อนจะเดินจากไปอย่างรวดเร็ว