ตอนที่1 พ่อไฮโซ

จากเมืองไทยไปเกือบสี่ปีเพื่อไปเรียนต่อปริญญาเอกด้านบริหารที่มหาวิทยาลัยชื่อดังประเทศอเมริกา รามิล อัครวัชรโยธิน หรือ มิล หนุ่มนักเรียนนอกวัย32 ปี เขาเดินทางกลับถึงเมืองไทยวันนี้เป็นวันแรก ณ ที่สนามบินสุวรรณภูมิ เขานั่งรอที่ห้องรับรองของสนามบิน เพื่อรอรถที่บ้านมารับ ในขณะที่เขาก้มลงอ่านหนังสือพิมพ์ มีชายวัยกลางคนในชุดสูทเดินตรงมายังโซฟาที่เขานั่ง “ คุณหนูครับ เชิญที่รถครับ” ชายหนุ่มเงยหน้ามองก่อนจะยกมือสวัสดี “ สวัสดีครับ คุณลุงอ้วน สบายดีนะครับ ผมไปสี่ปีลุงยังเหมือนเดิม “ “ โธ่คุณหนู จะยกมือไหว้ผมทำไม บอกกี่ครั้งละ ผมคนขับรถ “ “ ก็ลุงคือคนสำคัญของผม ถ้าไม่ได้ลุงคอยขับรถพาผมไปเรียน ผมคงไม่ได้ดีทุกวันนี้ ป่านนี้คงวิ่งเตะต่อยกับเขาไปทั่ว” “ ก็คุณหนูดื้อน้อยสะเมื่อไหร่ รีบกลับเถอะครับ เดี๋ยวคุณหญิงท่านจะคอย” ชายวัยกลางคนถือกระเป๋าลากเดินนำหน้าเจ้านายหนุ่ม รามิลเดินตรงไปยังลานจอดรถ ในขณะที่เขามัวแต่ก้มดูโทรศัพท์จึงไม่ได้ทันระวัง ร่างของเขากระแทกเข้ากับร่างบางของใครบางคนอย่างแรง “ โอ้ย!! “ “ ขอโทษครับ ผมไม่ทันระวัง” รามิลหันไปกล่าวขอโทษก่อนจะหันหลังเดินจากไปโดยไม่ได้สนใจใยดีคนที่นั่งร้องครางอยู่ที่พื้น “ นี่!! นาย ! จะมาพูดพล่อยๆแบบนี้ไม่ได้นะ” เสียงแหลมปรี๊ดที่ตะโกนตามหลังทำเอาคนร่างสูงถึงกับต้องหันหลังกลับเพื่อมองเจ้าของเสียงนั้นทันที “ คุณ! ผม ขอโทษแล้วจะเอาอะไรอีก “ “ ฉันเจ็บ! นายเห็นไหม โอ้ว!!……ขาฉันจะบวมมั้ยเนี่ย นายชนฉันก่อน นอกจากจะไม่ใส่ใจ ไม่ช่วยเหลือ ยังมาทำท่ายักษ์วัดโพธิ์ ใส่ฉันอีก ฉันไม่ด่าให้ก็บุญแล้ว แหกตาดูโน่นจ้า!!!…ขนมที่ฉันต้องเอามาให้ลูกค้า นายชนจนมันเละเทะไปหมดแล้วของเสียหายนายจะรับผิดชอบยังไง” “ เท่าไหร่!! “ หญิงสาวเบิกตากว้างเมื่อสิ่งที่ได้ยินมันกระแทกหัวใจเธอเหลือเกิน “ นี่!! นาย พูดให้ดีๆนะ อะไรคือเท่าไหร่” “ ค่าขนมพวกนี้ไง ที่เธอต้องไปส่งลูกค้า……มันทั้งหมดเท่าไหร่” “ หนึ่งหมื่น “ รามิลเปิดกระเป๋าสตางค์หยิบเงินในกระเป๋ามาปึกหนึ่งก่อนจะยื่นให้คนตัวเล็กตรงหน้า “ อะ! นี่ค่าเสียหาย และก็สามพันค่ารักษาพยาบาลของเธอ” “ นาย!! มันจะมากไปและนะ” “ อะไรนะ มากไป! ได้ๆงั้นเหลือ สองพันพอไหม” “ นี่นาย! โอ้ย! “ หญิงสาวพยายามลุกแต่ก็เจ็บข้อเท้า ลุงอ้วนเห็นท่าทีของรามิล จึงเดินเข้ามาห้ามก่อนจะเกิดศึก “ ผมช่วยพยุง คุณลุกไหวไหมครับ “ “ ขอบคุณค่ะคุณลุง หนูยืนได้แล้วค่ะ” “ รับไว้เถอะครับเงินที่คุณหนูให้ คุณจะได้เอาไว้รักษาตัวและก็ชดใช้ค่าเสียหายนี่ครับ” ลุงอ้วนเก็บลูกชุบที่กระจัดกระจายออกจากตระกร้าหวาย ยื่นส่งให้หญิงสาวตรงหน้า “ อะ.....นี่นามบัตรผม หากคุณอยากติดต่อเรียกค่าตัวเพิ่ม” “ นี่นาย! “ “ กลับกันเถอะครับคุณมิล คุณหญิงรอนะครับ” ชายหนุ่มกำลังจะเดินกลับพลันก็ตกใจที่มีอะไรบางอย่างลอยมาโดนศรีษะ เขาเอามือลูบไปที่ศรีษะก็พบกับขนมลูกชุบเต็มศรีษะและเสื้อของเขา เขาหันหลังเดินกลับมาจุดที่หญิงสาวยืน เธอกอดอกใบหน้าแดงก่ำด้วยความโมโห แต่เมื่อรามิลเข้ามาใกล้ ก็ต้องตะลึงเมื่อหญิงสาวปากร้ายคนนั้น เธอถอดแว่นกันแดดออก เผยใบหน้าสวยหวานอย่างไทยไร้ศัลยกรรมให้เขาได้ยลโฉมใกล้ๆก็ทำเอารามิลหัวใจเต้นผิดจังหวะไม่กล้าที่จะต่อว่าเธอเลยทันทีที่ได้สบตาดวงกลมโตคู่นี้ “ นี่!! เธอ!! “ ภาพตัดมาสโลโมชั่นตอนหญิงสาวถอดแว่น......ตึกๆๆๆเสียงหัวใจของเขาเต้นรัวและเร็วแต่แล้วสติก็กลับมาอีกครั้งเมื่อได้ยินเสียงแหลมๆตวาดใส่หน้า “ ฉันไม่ขอโทษ นายจะได้รู้สึกเสียบ้างการถูกโดนกระทำมันเป็นยังไง และก็นามบัตรฉันไม่มี แต่จำหน้าฉันไว้ด้วยนะ จำให้ขึ้นใจ ฉันชื่อ พลอยพรรณ เกียรติบวรสกุล ฆ่าได้หยามไม่ได้โว้ย” พลอยพรรณเดินหนีหายเข้าไปในอาคารของสนามบินทิ้งให้รามิล ยังคงยืนตะลึงกับใบหน้าแสนหวานเมื่อสักครู่ “ พลอยพรรณ เกียรติบวรสกุล คือใคร! “ “ ใครคือใครครับคุณหนู” “ อ๋อ! ไม่มีอะไรครับ ไปกันเถอะครับลุง” “ ครับเชิญที่รถครับ” รามิลปัดขนมที่เละเทอะเสื้อราคาแพงของเขาก่อนจะเดินตามลุงอ้วนไปที่รถ จากสนามบินไปถึงบ้านใจกลางเมืองกรุงก็ฟันฝ่ารถติดนานเกือบสามชั่วโมง ที่คฤหาสหลังใหญ่ ของตระกูล อัครวัชรโยธิน คุณหญิงเมธาวดี ผู้ดูแลความเรียบร้อยของทุกคนภายในบ้าน เธอกำลังนั่งดื่มน้ำผลไม้ อยู่ที่สวนหลังบ้านอย่างสบายใจ รามิล หรือ มิล ลงจากรถก็รีบไปรายงานตัวกับคุณหญิงแม่ทันที “ สวัสดีครับคุณแม่ “ “ จ้า!! ไหว้พระ ไปก่อเรื่องอะไรอีกละที่สนามบิน ลุงอ้วนรายงานแม่หมดละ” “ อ้าวคุณแม่! ทราบแล้วจะให้ผมรายงานทำไมละครับ” “ นี่ตามิล! อย่ามายียวนแม่นะ คอยดูแม่จะตัดแกออกจากกองมรดก “ รามิลเมื่อได้ยินเช่นนั้น เขารีบเข้าไปกอดคุณหญิงแม่และหอมแก้มฟอดใหญ่เป็นการเอาใจ “ กะล่อนไม่มีใครเกิน รีบไปอาบน้ำแต่งตัวไป เดี๋ยวจะได้เวลาพี่เรากับพ่อกลับมาจากทำงาน จะได้ทานข้าวเย็นกัน” “ ครับบบ.....คุณแม่” ชายหนุ่มลากเสียงยาวเป็นการตอบรับทราบคุณหญิงก่อนจะเดินตรงไปยังห้องนอนใหญ่โตเท่ากับห้องพักวีไอพีของโรงแรมห้าดาวก็ว่าได้ รามิลเก็บข้าวของออกจากกระเป๋าและเขาก็ไปสะดุดกับภาพถ่ายในวัยเด็กของเขาในรูปมีเด็กผู้ชายสองคนกำลังขี่จักรยานโดยมีเด็กผู้หญิงซ้อนท้าย เด็กผู้หญิงผมจุกที่นั่งซ้อนท้ายเด็กชายคนนั้นคือลูกสาวของเพื่อนคุณหญิงแม่ที่แสบซ่าสร้างวีรกรรมทำล้อจักรยานของเขาหลุด เพราะเด็กด้วยกันทั้งคู่จึงทำให้ทั้งสองต้องเข็นจักรยานกับบ้าน เดินร้องไห้ตั้งแต่สนามเด็กเล่นจนถึงบ้านเพราะรองเท้าลายการ์ตูนคู่งามของเด็กหญิงมันดันกัดเท้าเข้าให้ รามิลจำวีรกรรมของเด็กคนนั้นได้ดี รามิลถอดเสื้อผ้าออกก่อนจะเอนกายลงนอนบนที่นอนใหญ่ เขานึกอะไรขึ้นได้ ลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์เพื่อโทรหาเลขาของเขาทันที “ ครับคุณมิล “ เสียงปลายสายเป็นชายวัยกลางคนเสียงนุ่มสุขุม “ คุณนที ผมมาถึงเมืองไทยแล้วนะ ผมอยากทราบตารางการทำงานของผมในวันพรุ่งนี้” “ ครับคุณมิล ผมจะส่งตารางทั้งเดือนให้คุณมิล แต่ก่อนอื่นผมขอแจ้งเบื้องต้น พรุ่งนี้ เวลา เก้าโมงเช้ามีประชุมบอดผู้บริหาร และ บ่ายสองโมงมีประชุมกับบริษัท อุตสาหกรรมทอผ้าไทย จำกัด พร้อมคุณราเชนทร์ เรื่องที่บริษัทเราจะจัดแฟชั่นโชว์การกุศล โดยร่วมประชุมกับคุณแพรวา เกียรติบวรสกุล ครับ” “ โอเค งั้นก็พอมีเวลาว่างนิดหน่อย “ “ คุณมิลจะไปธุระไหนไหมครับ ผมเลื่อนให้ได้นะครับ” “ ไม่ต้องหรอกคุณนที ถ้าผมเลื่อน พี่ราเชนทร์ คงกินหัวผมแน่ “ “ ครับคุณมิล อีกสิบนาทีผมส่งเมล์ให้นะครับ” “ ครับ ขอบคุณครับคุณนที “