บทที่ 1 ดวงใจสลาย 50%

“ปัง!” เสียงประตูหนาเปิดอย่างแรงจนกระแทกผนังด้านใน “ท่านชีค...ท่านชีคคามิส” เสียงแหบพร่าของคนกำลังเหนื่อยหอบทำให้ชีคคามิสรีบหันไปมองคนมาเยือน ทหารองครักษ์ที่เขาให้ติดตามการเดินทางของหัวหน้าสภาอาวุโส ทรุดตัวลงที่หน้าห้องทำงานของเขาด้วยสภาพที่บาดเจ็บสาหัสและอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด ร่างกายสั่นสะท้านคงเพราะเขาเหนื่อยล้าจะกล้ามเนื้อเริ่มประท้วง เลือดสีแดงคล้ำเปรอะเปื้อนเสื้อผ้า เนื้อตัว และใบหน้า “เกิดอะไรขึ้น” เสียงตระหนกเอ่ยถาม “จะ โจรครับ...โจรทะเลทราย มันดักทำร้ายท่านราชิดกับท่านยาซีนครับ” “ยาซีน” ดวงตาดุดันเบิกกว้างจ้องเขม็งเมื่อเอ่ยชื่อหญิงคนรัก หัวใจของชีคหนุ่มเริ่มเต้นแรงด้วยความตกใจและดิ่งวูบลงทันที เขาตกใจมากที่รับรู้เรื่องราวจากทหารองครักษ์ ใบหน้าคมเข้มชาวาบ ดวงตาที่ดุดันแสบกล้าน้ำตาที่คลอตรงเบ้าตานั้นร้อนผ่าวแต่เขาก็ไม่อาจจะให้มันไหลออกมา “กระผมสมควรตายที่ดูแลท่านยาซีนไม่ได้ โปรดลงโทษกระผมเถอะครับท่านชีค” เขาเอ่ยโทษตัวเองพร้อมก้มศีรษะลงกับพื้นเพื่อแสดงว่าเขายอมรับผิด ชีคคามิสไม่ตอบโต้ใดๆ ดวงตาเขาเลื่อนลอยภาพของยาซีนทาบฉายให้แววตา เขาจมหายเข้าไปในภวังค์ที่มีเพียงเขากับยาซีนคนรัก เธอกำลังส่งยิ้มให้เขารอยยิ้มที่หวานซึ้งพิมพ์ประทับในหัวใจที่เจ็บร้าว “ท่านชีคคามิส ได้โปรดลงโทษกระผมเถอะครับ” อารีฟองครักษ์ประจำตัวของชีคคามิสพยายามเรียกเขา เพื่อย้ำเตือนว่าชีคหนุ่มควรจะลงโทษตนในฐานที่ดูแลคนรักของชีคไม่ได้จนเป็นเหตุให้เสียชีวิต ราชิด เค ลูคัส หัวหน้าสภาอาวุโสของแคว้นอัลลัยล์ ได้รับมอบหมายให้ไปเจรจาซื้อขายน้ำมันดิบนายทุนชาวอเมริกัน หลังจากการเจรจาเขาถือโอกาสรับ ยาซีน เค ลูคัส บุตรสาวที่ออกมาเดินซื้อของใช้ตามประสาผู้หญิงกลับบ้านพร้อมกัน หญิงสาวรบเร้าให้เร่งการเดินทางเพื่อกลับมาให้ทันร่วมโต๊ะอาหารมื้อค่ำกับชีคคามิส แต่การเดินทางครั้งนี้โจรทะเลทรายดักทำร้ายองครักษ์กับราชิดจนบาดเจ็บสาหัส การต่อสู้ทำให้พลาดพลั้งถูกยาซีนเสียชีวิต ก่อนจะหนีไปได้โดยไม่มีใครรู้ว่าคนร้ายคือใคร เสียงสายลมปรือดังหวือๆ ฟังแล้วคล้ายที่เสียงครวญร่ำไห้ของสตรี สายลมที่พัดผ่านพื้นทรายอันกว้างใหญ่หอบเอาเม็ดทรายละเอียดหมุนวนเป็นเกลียวแล้วทิ้งเม็ดทรายลงเมื่อมันอ่อนแรง ร่างสูงสง่า องอาจ กำยำยืนกอดอกแกร่งด้วยแขนที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามแข็งแรง ชีคคามิส บัน ซีมอร์ ทอดถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างคนทุกข์และอึดอัดไม่สามารถที่จะระบายความในใจให้ใครรับรู้ได้ ชีพจรตรงขมับเต้นตุบๆ ทุกครั้งที่เขาพ่นลมหายใจออกมา หัวใจของชีคหนุ่มแทบสลาย หญิงสาวคนรักต้องมาจากไปอย่างไม่มีวันกลับ ถึงจะผ่านมาร่วมสองสัปดาห์แต่เขาก็ยังเจ็บปวดไม่เสื่อมคลาย เขาพยายามสลัดภาพความทรงจำนั้นออกไปมันดึงดูดสมาธิของเขาจนไม่เป็นอันทำงาน แคว้นอัลลัยล์ที่เขาเป็นผู้ปกครองนั่นกำลังประสบปัญหาการคลุกคลามของต่างชาติ บรรดานักธุรกิจนายทุนกระเป๋าหนักส่งคนมาเจรจาของซื้อบ่อน้ำมันดิบ เหมืองแร่ธรรมชาติและยังทรัพยากรอีกหลายอย่างของอัลลัยล์ เพื่อนำไปแปรเปลี่ยนและขายสร้างกำไรให้หลายเท่าตัว ชีคหนุ่มปฏิเสธอย่างไม่มีความเกรงกลัว เขาต้องรักษาทรัพย์สมบัติของแคว้นเอาไว้ให้ลูกหลาน ถ้าขายไปแล้วต่อไปชาวอัลลัยล์จะมีที่อยู่ที่ทำมาหากินได้ยังไง ชีคคามิสยังคงครุ่นคิดหนักเพราะการลุกล้ำของต่างชาติเริ่มทวีความรุนแรงขึ้น หากเขายังท้าทายอีกไม่นานคงได้เกิดการแย่งชิงกันแน่ๆ เขาบอกกับตัวเองอยู่เสมอการได้รับเลือกให้ดำรงตำแหน่งผู้นำนั้นเป็นสิ่งที่มีเกียรติที่สุดเพราะบิดาของเขาก็เคยได้อยู่ในตำแหน่งนี้เช่นกัน ด้วยความที่ได้รับตำแหน่งไม่นานชีคคามิสจึงกังวลว่าเขาจะตัดสินใจผิดพลาด นั่นหมายถึงความเป็นของคนหลายร้อยชีวิต ร่างสูงหันหลังกลับเข้าไปในคฤหาสน์อย่างเหนื่อยล้า “คามิส...เดี๋ยวสิน้องรักจะรีบไปไหน” นาเดีย บัน ซีมอร์ พี่สาวของชีคคามิสรีบวิ่งมาขวางไม่ให้น้องชายเดินหนี เพราะตั้งแต่วันที่ตื่นมาแล้วรู้ว่าน้องชายต้องสูญเสียคนรักไปเขาก็ไม่พูดจากับใครเลย “ผมจะรีบไปทำงาน...ท่านพี่มีอะไรก็ว่ามา” “อย่าทำแบบนี้ พี่รู้ว่าคามิสเสียใจพี่เองก็เสียเหมือนกัน แต่การเก็บความรู้สึกเงียบแบบนี้ไม่มีผลดีเลยรู้มั้ย” นาเดียพยายามปลอบใจน้องชายเท่าที่เธอจะทำได้ “ขอบใจท่านพี่แต่ผมไม่เป็นอะไร” ร่างสูงเดินเลี่ยงออกไปก่อนที่นาเดียจะเรียกเขาอีกครั้ง หญิงสาวได้แต่ถอนหายใจเมื่อมองเห็นเพียงแผ่นหลังกว้างๆ ของชีคคามิส “มาตา” “คะท่านนาเดีย” “ซาบีอยู่ไหน” “นายท่านซาบียังไม่กลับจากเมืองหลวงเลยค่ะ” “นี่ก็อีกคนทำอะไรไม่เคยเป็นชิ้นเป็นอัน เอาแต่เที่ยวเตร่ไม่ช่วยงานคามิสเลย” นาเดียสะบัดหน้าหันไปอีกทางก่อนจะสาวเท้ายาวๆ ของเธอเดินอย่างไม่พอใจน้องชายทั้งสองคน ทำเอาสาวใช้อ้าปากค้างตามอารมณ์ผู้เป็นนายไม่ท่าน ห้องโถงในคฤหาสน์อัลลัยล์สภาอาวุโสคณะทำงานที่อยู่คู่บัลลังก์ของชีคผู้ปกครองแคว้นมาพร้อมหน้ากันแล้ว ชีคคามิสก้าวเดินอย่างองอาจมานั่งที่เก้าอี้ตัวมุมสุดของโต๊ะประชุม เสียงกระแอมของหัวหน้าหัวสภาอาวุโสเตือนให้สมาชิกงดใช้เสียงและหันมาสนใจชีคคามิส ชายหนุ่มใบหน้าเคร่งขรึมกวาดสายตาที่ดุดันมองออกไปรอบโต๊ะ “มีเรื่องอะไรว่ามา” “เมื่อคืนเราถูกขโมยน้ำมันดิบอีกแล้ว” “ปัง!” ชีคหนุ่มตบที่โต๊ะด้วยฝ่ามือหนาพร้อมลุกขึ้นอย่างอารมณ์ฉุนเฉียว “แล้วเวรยามที่จัดไว้มันไปไหนถึงปล่อยให้ขโมยมาเหยียบถึงที่” เสียงเข้มตวาดถามไปทางคนที่ควบคุมทหาร “เราวางกำลังทุกที่แต่คนของเรามีน้อยครับท่านชีคคามิส” ประชาชนชาวอัลลัยล์มีเพียงเก้าร้อยคน ชายฉกรรจ์ก็ล้วนแต่เข้าไปทำงานในเมืองที่เจริญเพราะหลายปีก่อนเกิดความแห้งแล้งขึ้น “ไม่เอาไหนนะสิ...เพิ่มกำลังไปอีก” “แต่ว่า” “จ้างประชาชนที่หน่วยก้านดีๆ มาช่วยงานจ่ายค่าตอบแทนพวกเค้าไป เพิ่มรายได้อีกทาง ทำตามที่เราสั่ง” “ครับ” ราชิดหัวหน้าสภาอาวุโสรับคำอย่างไม่พอใจ เขาเองไม่ค่อยชอบการทำงานที่อ่อนหัดของชีคหนุ่มเท่าไรแต่ไม่มีใครเหมาะที่จะดำรงตำแหน่งนี้ได้ดีเท่าคามิส “เรื่องคดีรอบสังหารยาซีนไปถึงไหนแล้ว” “ไม่มีความคืบหน้าครับ...ไม่มีหลักฐานอะไรนอกจากอารีฟ ไอ้ก้นบุหรี่เน่าๆ นั่นใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้หรอก” “เร่งมือกันหน่อยสิจะต้องปล่อยให้มันมาฆ่าคนอื่นด้วยหรือไง...ท่านอาหมัด คนต่อไปอาจจะเป็นท่านก็ได้” ชีคคามิสจงใจกระซิบด้วยเสียงแหบแผ่วเบาของเขา ทำเอาดวงตารียาวถลึงกว้างด้วยความคาดไม่ถึงว่าชีคหนุ่มจะไม่ให้เกียรติผู้อาวุโสอย่างเขาเลย “ท่านชีค...ถึงกระผมจะเคยบาดหมางใจกับชีคบูเลบิดาของท่าน แต่เรื่องนี้กระผมทำงานเต็มที่แล้ว” “ฮ่าๆ เอาเถอะเราเชื่อว่าท่านจะทำได้ท่านอาหมัด” “ครับ” อาหมัดกัดฟันเสียงดัดกรอดด้วยความโกรธเคืองชีคหนุ่ม แต่เขาไม่สามารถแสดงความรู้สึกนั้นได้เพราะตำแหน่งของคนหนุ่มอาจจะทำให้เขาหล่นจากสมาชิกสภาอาวุโส “ใครเห็นซาบีบ้าง” สมาชิกต่างหันมองหน้ากันและกัน “ไม่เอาไหนเจ้าน้องบ้า...ถ้ามันกลับมาเราจะให้ไปดูแลบ่อน้ำมันบ่อใหม่ที่ชายแดนใต้” “แต่บ่อนั้นกำลังจะ” “บอกแล้วไงท่านอาหมัดเราไม่ขายสมบัติของแผ่นดิน จำเอาไว้” เสียงกราดเกรี้ยวตะคอกใส่อาหมัดอีกครั้ง เขารู้สึกหน้าชาเหมือนเป็นตัวประหลาดให้สมาชิกคนอื่นมองแล้วหัวเราะเยาะ มือย่นกำแน่นอยู่ที่หน้าตักของตนเอง “แล้วช่วยประกาศให้รู้ทั่วกัน ใครที่สามารถจับคนร้ายที่ลักลอบขโมยน้ำมันดิบได้เรามีรางวัลให้อย่างงาม” ชีคหนุ่มประกาศต่อหน้าทุกคนพร้อมทั้งให้รางวัลนำจับที่เรียกว่าสมน้ำสมเนื้อกับค่าเหนื่อย