บทที่ ดวงใจสลาย 100%

หลังจากชีคคามิสเดินออกจากโถงที่ใช้ประชุมแล้ว สภาอาวุโสก็เริ่มถกเถียงกันเกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ใครจะกล้ารายงานความผิดว่าที่ทหารที่เฝ้ายามนั้นออกไปเที่ยวสำเริงสำราญใจในงานวันเกิดของท่านอาหมัด สมาชิกทุกคนก็ไปรวมอยู่ที่นั่นด้วย อาหมัดจัดงานรื่นเริงใหญ่โตทั้งอาหารคาว หวาน และสาวๆ เพื่อดึงดูดให้สภาอาวุโสไว้ใจเขา “ทำเป็นวางอำนาจเด็กเมื่อวานซืน” “ใจเย็นๆ ท่านอาหมัด อย่าลืมสิว่าท่านมีความผิดอยู่นะ” “อย่าตอกย้ำกระผมเลยท่านราชิด...ใครจะไปสนงานเลี้ยงเล็กๆ ถ้าท่านราชิดหัวหน้าสภาอาวุโสไม่ได้ไปร่วมงานด้วยจริงมั้ย” อาหมัดแสยะยิ้มให้ราชิด “ฮึ หาเรื่องให้กระผมจนได้” “เรามันหัวอกเดียวกัน ดูสิชีคคามิสเห็นหัวใครบ้างล่ะ” “เด็กหนุ่มไฟแรงก็แบบนี้เดี๋ยวก็เข้าที่” “ประจบกันเข้าไป” อาหมัดเหน็บแนบราชิดด้วยความอิจฉาที่ชีคคามิสไว้วางใจเขามากกว่าตนเองทั้งที่อายุอานามก็เท่ากัน เรื่องผลงานไม่เป็นรองใครอยู่แล้วเสียแต่ตรงอาหมัดมักจะใช้อำนาจหน้าที่ในทางที่ไม่ดีหาเศษหาเลยกับบรรดาสาวใช้อยู่เป็นประจำ ห้องทำงานที่มืดสลัวของชีคหนุ่มแห่งแคว้นอัลลัยล์เงียบสงบ เขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานด้วยอาการสงบนิ่งราวกับกำลังทำสมาธิ แต่ภายในใจมันปวดร้าวเกินว่าที่จะสงบนิ่งได้ ภาพใบหน้าคมคายของสตรีอาหรับยังวนเวียนในความทรงจำ ชายหนุ่มย้อนคิดถึงวันวานที่สัญญารักของเขาและเธอดังก้องพื้นทราย อีกไม่กี่เดือนก็จะถึงวันวิวาห์ของเขาแล้วแต่เจ้าสาวได้จากไปโดยไม่มีวันกลับมา มือหนายกขึ้นปาดน้ำตาที่ล่วงหล่นด้วยความเสียใจก่อนที่เสียงเคาะประตูจะดังขึ้น “ก๊อก ก๊อก ก๊อก” “ใคร” “ดิฉันมาตาค่ะท่านชีค” “เข้ามา” สาวใช้คนสนิทของนาเดียเข้ามาพบชีคหนุ่มเพื่อรายงานตามที่นายของเธอสั่งมา “มีอะไรมาตา” “ท่านนาเดียให้ดิฉันมาเรียนว่ามื้อเย็นเชิญท่านชีคที่โดมทรายแก้วค่ะ” ชีคหนุ่มส่ายหน้าเบาๆ “บอกท่านพี่ว่าเราต้องออกไปดูเหมืองและจะค้างที่นั่นเลย” “แต่ว่า” “เธอมีหน้าที่มาออกความคิดเห็นตั้งแต่เมื่อไหร่” เสียงดุตวาดดังใส่สาวใช้ จนเธอหวาดกลัวตัวสั่น ก้มหน้ามองเพียงปลายเท้าของตัวเอง “ค่ะ” “อ่อ เดี๋ยวก่อน...ถ้าเห็นซาบีกลับมาเมื่อไหร่รายงานเราทันที” มาตาก้มหน้าน้อยๆ แล้วค่อยถอยออกจากห้องไป ทิ้งให้ชีคคามิสถอนหายใจเฮือกใหญ่ เขายังไม่พร้อมที่จะพูดคุยกับพี่สาวทั้งที่รู้ว่าเธอเป็นห่วงเขาเพียงใด โรงแรมเก่าแก่ในเมืองหลวงที่มีเพียงชนชั้นสูงเข้าไปใช้บริการกำลังต้อนรับลูกค้าคนใหม่ ร่างเพรียวบางอรชรก้าวลงจากรถ เธอกระชับเสื้อโอเวอร์โค้ทก่อนจะขยับแว่นกันแดดสีชา แล้วรวบกระเป๋าสะพายข้างใบโตมาไว้แนบลำตัว พนักงานต้อนรับประจำโรงแรมผ่ายมือเชื้อเชิญให้เข้าไปด้านในพร้อมเปิดประตูต้อนรับหญิงสาว สิรินดา เจมส์ ปาร์คเกอร์ หรือซาช่า สาวลูกครึ่งไทยอังกฤษ นักโบราณคดีประจำสถาบันโบราณเอกชน เธอได้รับภารกิจให้ออกสำรวจพื้นที่แถบทะเลทรายเพื่อทำงานวิจัยของสถานบันโบราณคดีแห่งหนึ่ง หญิงสาวเลือกประเทศที่เธอหลงใหลกับมนต์เสน่ห์ความสวยงามมากที่สุดแล้วรีบออกเดินทางมาก่อนที่คณะทำงานจะตามมาที่หลัง เมื่อเช็คอินเรียบร้อยสิรินดาก็รีบขึ้นไปสำรวจห้องพักทัน หญิงสาวจะทนไม่ได้ถ้าห้องนอนของเธอมีสิ่งแปลกปลอมจำพวกสัตว์เลื้อยคลานและแมลงบางชนิด เตียงไม้ที่แกะสลักลวดลายสวยงามมีผ้าสีขาวระบายโยงทุกมุมของเตียงดูสบายตา หญิงสาวเดินไปเปิดม่านสีเดียวกับผ้าปูที่นอน แล้วชื่นชมกับทิวทัศน์ภายนอกอย่างสบายใจ สัมภาระถูกวางเรียบร้อยหน้าเตียงนอน ทั้งอาหารว่างและเครื่องดื่มที่เป็นอภินันทนาการของโรงแรมก็จัดวางสวยงามอยู่ที่โต๊ะทรงกลม สิรินดาใช้ปลายนิ้วลูบไล้เนื้อไม้หนาของโต๊ะก่อนจะยกแก้วน้ำส้มคั้นเย็นเจี๊ยบขึ้นจรดริมฝีปาก “ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด” เสียงเครื่องมือสื่อสารไร้สายดังขึ้น “ฮัลโหล ซาช่าค่ะ” “แม่ตัวดีหนีไปก่อนไม่บอกกันเลยนะ” “ยัยอุ้ย...ฉันขอโทษพอดีมันตื่นเต้นที่จะได้เข้าไปเหยียบพื้นทรายร้อนๆ ก็เลยไม่ได้บอก” “ยะ แม่นักโบราณคดีคนเก่ง คราวนี้ถ้าไม่ได้ผลงานล่ะก็เพื่อนคนนี้จะยำให้เละจมทรายแน่” ปลายสายรีบแหววใส่สิรินดาไม่หยุด “โอเคค่ะคุณเพื่อนรัก เอาเป็นว่าทุกอย่างจะเป็นผลงานของเธอด้วย” “เยี่ยมรักแกที่สุดเลยยัยมาม่า” “ซาช่าเว้ย เดี๋ยวก็เปลี่ยนใจซะหรอก” “พลีสๆ ไม่กวนแล้วอีกสิบวันเจอกัน” “รักนะจุ๊บๆ” เมื่อวางสายจากอมิตาเรียบร้อยร่างบางก็ถือโอกาสกระโดดขึ้นไปสัมผัสที่นอนอันนุ่มยืดหยุ่นแสนสบายพร้อมบิดตัวคลายความเมื่อยล้าจากการนั่งบนเครื่องบินที่ยาวนาน เปลือกตาบางค่อยๆ หลุบลงจนปิดสนิท แผงขนตาที่ยาวงอนรับกับใบหน้าสวยคมคายของสาวลูกครึ่งอังกฤษ ริมฝีปากแดงระเรื่อกระชับเข้าหากัน ความเหนื่อยล้าทำให้ร่างอรชรไร้เรี่ยวแรงที่จะทำอะไร สิรินดานอนคุดคู้อยู่เช่นนั้นทั้งที่เธอไม่ได้หลับใหลไปกลับความอ่อนเพลีย เธอแค่พักสายตาและแผ่นหลังให้คลายความเมื่อย หญิงสาวเอียงหูฟังเสียงภายนอกตลอดเวลาเป็นสัญชาตญาณของคนแปลกที่ แต่ไม่นานทุกอย่างก็จบลงด้วยเสียงกรนเบาๆ แสงสีทองนวลลออตาส่องมาที่สิรินดา หญิงสาวปรือตาที่หนักอึ้งมองตามลำแสงนั้นภาพตรงหน้าทำให้ดวงตาคู่กลมสีน้ำผึ้งเบิกกว้างพร้อมคลี่เรียวปากยิ้ม ประกายวาววับปรากฏในแววตาของหญิงสาว ความงดงามที่เธอไม่เคยพบเห็นมาก่อน ท่ามกลางผืนทรายที่ระอุและว่างเปล่ากลับมีคฤหาสน์สไตล์อังกฤษงดงามตั้งอยู่ หากคิดตามความเชื่อของคนไทยสิ่งที่เธอเห็นคงเป็นดินแดนสวรรค์ สิรินดาทอดสายตามองอยู่เนิ่นนานจนรู้สึกว่าตนเองนั้นยังไม่ตายจะขึ้นมาบนสวรรค์ได้ยังไง แต่หญิงสาวก็อยากรู้ว่าเธออยู่ที่ไหนเท้ายาวรีบก้าวเข้าไปใกล้คฤหาสน์แสนสวย “สวยจัง...ฉันมาเที่ยวสวรรค์จริงๆ หรือเนี่ย” เหล่าหญิงสาวที่นุ่งห่มเสื้อผ้าสีสันสวยงามยาวจนกลอมข้อเท้าเดินส่วนทางไปมาเข้าไปทางประตู้ใหญ่ สิรินดาไม่รอช้าเธออยากรู้ว่าภายในคฤหาสน์จะงดงามมากแค่ไหน “รอด้วยสิ” สาวงามนางสุดท้ายก้าวพ้นประตูใหญ่ไปแล้ว สิรินดาจึงวิ่งตามเข้า แต่ฝ่าเท้าก็หยุดชะงักเมื่อมีสิ่งน่ากลัวขวางทางของเธออยู่ ความใหญ่โตอลังการทำให้หญิงสาวต้องถอยออกมาเพื่อมองให้ชัดเจน ดวงตาดุดันของงูจงอางจ้องมาที่เธอ งูร้ายขู่เสียงดังจนเธอกลัวลนลานเนื้อตัวสั่น “อย่าเข้ามานะไอ้งูบ้า” งูร้ายส่ายหน้าช้าๆ วินาทีหนึ่งหญิงสาวเห็นรอยยิ้มพึงพอใจของงูก่อนที่มันจะค่อยๆ เลื้อยมาใกล้ร่างบอบบาง “อย่า ฮือๆ ไปให้พ้น” ความหวาดกลัวทำให้เธอยกมือขึ้นปกป้องร่างกายและส่งเสียงกรีดร้องสุดเสียง “กรี๊ด” เสียงลมหายใจหอบถี่พร้อมมือไม้ปัดป้องในอากาศ ใบหน้าขาวซีดมีเม็ดเหงื่อผุดทั่วใบหน้า เรียวปากขยับพึมพำไม่ได้ศัพท์ หญิงสาวแสดงอาการคล้ายกำลังจะขาดอากาศหายใจก่อนที่เธอจะโผงลืมตาขึ้น “อย่า...กรี๊ด” สิรินดาผุดลุกนั่งหันมองรอบตัวเองก่อนจะเอามือทาบที่หน้าอก “ฉันฝันไปหรือนี่...บ้าที่สุดงูอะไรจะน่ากลัวขนาดนี้ ยิ่งเวลายิ้มอย่างกับงูหื่นบ้ากาม” มือเล็กยกขึ้นปาดเม็ดเหงื่อที่ซึมบนหน้าผากของตัวเองออก แค่นึกถึงว่าเธอพบเจอกับอะไรมาหญิงสาวก็ขนลุกเกลียวจนต้องกระชับผ้าห่มผืนหนามาแนบตัว สายตาหวาดระแวงสอดส่ายไปทั่วห้องราวกับกำลังสำรวจหาสัตว์ร้ายที่อยู่ในฝัน “ถ้ายัยอุ้ยรู้คงหัวเราะลั่นบ้านแน่ๆ โธ่เอ๊ยไอ้งูบ้า พ่อจ๋าแม่จ๋าขออย่าให้หนูเจองูแบบในฝันเลยนะคะ” สิรินดายกมือขึ้นประนมพร้อมวิงวอนไม่ให้พบเจอสัตว์ร้าย “ก๊อก ก๊อก ก๊อก” เสียงเคาะประตูทำให้คนตื่นตระหนกสะดุ้ง ก่อนจะเดินไปส่องมองดูที่ช่องตาแมว สิรินดาเปิดประตูให้พนักงานหญิงของโรงแรม “อรุณสวัสดิ์ค่ะมาดาม” พนักงานกล่าวทักทายอย่างสุภาพพร้อมก้มศีรษะเล็กน้อยเพิ่มความอ่อนน้อม “อรุณสวัสดิ์ค่ะ” “ดิฉันจะมาเรียนว่ารถที่มาดามต้องการจอดอยู่ด้านหน้าของโรงแรมเรียบร้อยแล้ว คนขับรถจะรออยู่ที่นั่นด้วยค่ะ” “ขอบคุณค่ะ” สิรินดากล่าวขอบคุณในน้ำใจของพนักงานสาว “อะ เอ่อ ไม่ทราบว่ามาดามจะไปที่ไหนคะ” “ฉันอยากไปดูรอบๆ เมือง” “ได้ค่ะ คนขับรถจะพามาดามไปทุกที่” “ขอบคุณมาก” หญิงสาวกล่าวขอบคุณอีกครั้งและไม่ลืมที่จะหยิบยื่นสินน้ำใจให้เธอด้วย สิรินดายืนเอนร่างกายพิงประตูไม้ที่เธอเพิ่งปิดมันลงหลังจากพนักงานสาวกลับลงไปไปแล้ว หญิงสาวรู้สึกยังไม่หายเหนื่อยล้าจากการเดินทาง ยิ่งเมื่อคืนเธอฝันร้ายบ้าบอทำให้ยิ่งรู้สึกเหนื่อยและหงุดหงิดไม่น้อยที่ถูกรบกวนการพักผ่อนที่แสนสบาย “โอ๊ย เช้าแล้วจริงเหรอเนี่ย ฉันยังนอนไม่เต็มอิ่มเลยนะ” หญิงสาวยืดแขนขึ้นเหนือศีรษะแล้วบิดเอี้ยวตัวไปทางซ้ายทีทางขวาที สิรินดาเดินไปชงกาแฟดื่มตามความเคยชินเพราะเธอมักจะอยู่ทำงานจนดึกดื่นจึงต้องอาศัยเครื่องดื่มที่มีคาเฟอีนอย่างกาแฟทำให้หูตาสว่างขึ้น “ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด” เสียงขัดจังหวะการดื่มด่ำรสชาติและกลิ่นที่หอมของกาแฟทำให้หน้าสวยมุ้ยพร้อมย่นจมูก ก่อนจะเดินไปดูว่าใครกันที่บังอาจทำให้เธอหงุดหงิดแต่เช้า “ฮัลโหลบอส” “อืม ดีนะที่ยังจำกันได้” “อุ๊ย...ทำไมจะจำเจ้านายตัวเองไม่ได้ล่ะคะ มีอะไรคะบอสโทรมาแต่เช้าเลย” “ฉันนั่งรอเวลาให้มันเช้าแล้วถึงโทรหาเธอยัยซาช่า...รู้มั้ยเธอทำให้หัวฉันแทบระเบิดออกเป็นเสี่ยง” ปลายสายบ่นยกใหญ่จนหญิงสาวรีบยื่นโทรศัพท์ออกจากใบหูของตัวเอง แต่เสียงก็ยังคงเล็ดลอดออกมา “เรื่องอะไรค่ะ” “ก็วันนี้เธอต้องไปทำงานที่ไหนกันยะ เธอแคนเซิ่ลงานโดยไม่บอกเจ้านายทำถูกแล้วเหรอ” “ขอโทษค่ะ” เสียงอ่อยเอ่ยขอโทษ “ฮึ รู้มั้ยว่าบริษัทของไต้หวันเรียกค่าเสียหายไปเท่าไหร่...หกแสน โอ๊ยฉันจะบ้าตายตั้งหกแสน” สิรินดายกมือขึ้นกุมขมับเพราะเสียงของเจ้านายสาววัยกลางคนที่แผดต่อว่าเธอนั้นทำให้ปวดหัวขึ้นมาทันที “บอสค่ะ...บ่นเป็นยายแก่ไปได้ ซาช่าเห็นว่าของที่ไต้หวันส่งมามันไม่ใช่ของโบราณ มันเป็นของปลอมต่างหากถึงได้ยกเลิกนัด แล้วถ้าเค้าจะเรียกค่าเสียหายเราก็มีสิทธิ์ที่จะไม่จ่าย แถมฟ้องกลับได้อีกนะคะ” “อุ๊ย...จริงเหรอมันปลอมจริงเหรอเนี่ย” เจ้านายสาวลดระดับเสียงลง “ใช่ค่ะบอส ปลอมชัวร์” “โอเคเดี๋ยวแม่จะฟ้องกลับเอาให้หมดตัวเลยคอยดู” “ใช่ค่ะ...จัดการตามสบายนะคะบอส บายค่ะ” “ว๊าย ยัยซาช่า ฮัลโหลเดี๋ยวสินี่เธอวางสายฉันได้ยังไง ฮัลโหล” สิรินดาไม่ฟังต่อเธอกดตัดสายทันที หญิงสาวปรายตาแก้วกาแฟที่เย็นชืดก่อนจะตัดใจแล้วเดินเข้าไปในห้องอาบน้ำ