บทที่ 4 ปั่นป่วนใจ 100%

มุมหนึ่งของคฤหาสน์อัลลัยล์ชีคหนุ่มที่กัดกลุ้มใจกำลังเหม่อมองออกไปนอกหน้าต่างเพื่อหวังให้บางอย่างทำให้จิตใจของเขาลดระดับความเครียดลงบ้าง ใกล้ค่ำแล้วแสงแดงที่อัลลัยล์ลับขอบฟ้าไปเกือบจะหมดทั้งดวงมีเพียงแสงที่ส้มอมน้ำเงินที่มีแต่ความเศร้าหมอง หากตอนนี้ยาซีนอยู่ข้างๆ เธอคงปลอบใจเขาได้แล้วเขาก็จะมีกำลังใจที่จะทำงานต่อไปด้วยความเข้มแข็งและกำลังเปี่ยมล้นไม่ใช่พยายามเข้มแข็งเช่นนี้ ขณะกำลังจะหันกลับเข้าไปพักผ่อน แสงไฟสลัวเป็นดวงเล็กๆ ก็สว่างขึ้นด้านท้ายสวนสวรรค์ ชีคคามิสหันกลับไปมองเขาเห็นเพียงเงาของใครบางคนที่เดินวนเวียนไปมาในกระโจมหลังน้อยๆ ที่เขาให้ทหารคอยเฝ้าเอาไว้ เงาของร่างบอบบางเดินกลับไปกลับมาราวกับว่ากำลังครุ่นคิดอะไร คามิสรู้ดีว่าอาการเช่นนี้มันอึดอัดเพียงใดเพราะเขาก็เพิ่งจะผ่านเมื่อไม่กี่ชั่วโมงนี่เอง “ทำไมเธอยังไม่นอนอีก” “คงนอนไม่หลับครับท่านชีค” อารีฟตอบเบาๆ “เราไม่ได้ถาม...แค่บ่นไปเรื่อยเปื่อย” ชีคคามิสหันมาสบถใส่องครักษ์คู่ใจที่เหมือนจะรู้ดีกว่าเขาเสียอีก อารีฟก้มศีรษะรับรู้ความผิดของตนเอง “ออกไปได้แล้ว เราจะพักผ่อน” “ครับ” ร่างหนาล้มตัวลงนอนเขาพยายามบังคับเปลือกตาให้หลับลงแต่มันก็นิ่งแข็งอยู่เช่นนั้น ชีคคามิสถอนหายใจเหนื่อยล้าและหงุดหงิดกับความรู้สึกบางอย่างของตัวเอง เขาไม่สามารถบอกได้ว่าเพราะอะไรจิตใจเขาถึงได้ว้าวุ่นจนไม่อาจจะหลับตาลงได้ คนหงุดหงิดลุกจากเตียงหนาแล้วรีบเดินออกไปอย่างไม่พอใจ ประตูไม้สีเข้มถูกล็อกด้วยแม่กุญแจตัวใหญ่ราวกับว่าคนที่ถูกขังไว้ภายในมีเรี่ยวแรงมากมหาศาลจนต้องเพิ่มมาตรการทุกอย่างในการควบคุม ชีคหนุ่มพยักหน้าให้ทหารปลดกุญแจนั้นออก เขาก้าวเขาไปภายในเพียงแค่ก้าวเดียวก็ต้องชะงักเมื่อเห็นคนที่ถูกคุมขังกำลังอยู่ในสภาพที่ร่างกายกำลังจะเปลือยเปล่า แผ่นหลังบางที่ขาวเนียนมีผ้าบางๆ คลุมเอาไว้ผืนเดียว หญิงสาวกำลังตั้งหน้าตั้งตาหวีผมที่ยาวเหยียดสีดำมันวาวอย่างทะนุถนอมโดยไม่ทันได้สังเกตว่ามีใครอีกคนเข้ามาอยู่ร่วมห้องกับเธอ สิรินดายิ้มพึงพอใจกับเส้นผมสลวยของเธอก่อนจะหันมองส่องกระจก “อุ๊ย” ดวงตาคู่น้ำตาลเข้มประสานกับสายตาอีกคู่ หญิงสาวตกใจจนปล่อยให้หวีไม้ในมือล่วงลงพื้น แล้วรีบคว้าผ้าผืนหนามาคลุมตัวเธอเอาไว้ สายตาไม่หวังดียังจับจ้องเรือนร่างสวยไม่ลดละ “ท่านชีค...เข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” ชีคหนุ่มแสร้งหันสายตาไปทางอื่น “เพิ่งจะเข้ามา” “แล้วทำไมไม่เคาะประตูก่อน...มีมารยาทบ้างสิ” “ฉันเป็นเจ้าของที่นี่มีสิทธิ์เข้านอกออกในไม่ต้องรายงานเธอ” “ฮึ เข้ามายืนดูคนแก้ผ้าเนี่ยนะ” “ใครจะไปรู้ล่ะ...ว่าในห้องนี้มีไข่ดาวมื้อดึก” คำพูดของชีคหนุ่มทำให้หญิงสาวเต้นเร่าๆ ไม่เคยมีใครมาพูดจาดูถูกความสวยงามของเธอเพียงนี้ “หยาบคายที่สุด” เรียวปากสวยเม้มแน่น “ใครใช้ให้เธอมาแก้ผ้าตอนเที่ยงคืน...ที่นี่มันที่ขังนักโทษไม่ใช่รีสอร์ทที่เธอมาท่องเที่ยวนะ” “ท่านชีคนั่นแหละเป็นคนผิด ฉันจะอาบน้ำตอนไหนมันเกี่ยวอะไรกับท่านชีคด้วย ลามก” ประโยคหลังเธอสบถเบาๆ “เกี่ยวสิ...ก็แสงไฟจากห้องของเธอมันทำให้เรานอนไม่หลับ” “บ้าไปแล้ว...เรื่องแค่นี้ฉันปิดก็ได้ไม่จำเป็นต้องเข้ามาแบบนี้นอกเสียจากว่าท่านชีคมีจุดประสงค์ร้าย” “อืม จุดประสงค์ร้าย คงหมายที่จะขย่ำเธอ” สิรินดาแทบกรีดร้องเมื่อได้ยินคำพูดจากชีคหนุ่ม ร่างบางลุกจากเก้าอี้เดินเข้าใส่ร่างหนาหมายจะเอาเรื่อง แต่เธอก็พบว่าผ้าที่คลุมตัวนั้นเลื่อนหลุดออกตั้งแต่ก้าวแรกที่เธอย่ำแรงๆ ด้วยความโมโห กว่าจะมาถึงตัวชีคหนุ่มร่างกายก็ไร้เครื่องปกป้องความสร่างพราวตา สายตาคู่คมมองเนื้อบางไม่กระพริบตาผิวเนียนละเอียดขาวอมชมพูดูผุดผ่องจนเขาไม่อาจจะละสายตาได้ อวัยวะภายในของชีคหนุ่มเต้นตุบเขารู้ว่ามันคงจะร้อนวูบวาบหากเขาไม่ทำอะไรซักอย่าง เขาจับจ้องสัดส่วนที่เว้าโค้งนูนของหญิงสาวอย่างตะลึง หัวใจชีคหนุ่มเต้นแรงอย่างไม่อาจจะควบคุม สิรินดาใช้แขนทั้งสองข้างปิดส่วนเนื้อที่นูนเชิดไม่ให้ชีคหนุ่มเห็น แต่มันก็ไม่อาจจะปกปิดความล้ำเด่นของสองปทุมคู่งามได้เลย ความร้อนเร่าแผ่ซ่านเข้าสู่ร่างกายที่กำยำ เขาพยายามต่อต้านแต่ภาพเบื้องหน้ากลับเรียกความกระสันให้รุกเร้าอย่างหนัก “หันไปสิชีคบ้า” คิ้วหนาขมวดเป็นปม เขาไม่มีสติที่ฟังคำบอกกล่าวของหญิงสาวเลย สิ่งที่ทำคือรีบคว้าร่างบอบบางให้เข้ามาใกล้จนอกสวยสัมผัสอกแกร่ง “ว๊าย จะทำอะไรคะปล่อยนะ” หญิงสาวเบี่ยงร่างกายดิ้นอย่างแรงเพื่อให้หลุดจากการสัมผัสที่ทำให้ร่างกายของเธอร้อนวูบวาบ มือบางพยายามผลักให้ร่างหนาออกห่างจากตัวเธอ “อย่าดิ้น” เขากระซิบแผ่วเบาเมื่อโน้มใบหน้าเข้ามาใกล้หน้าสวย “ปล่อยนะ” “อยู่เฉยๆ” แขนหนาค่อยๆ เลื่อนเป็นกอดรัดที่รอบเอวกระชับแน่น ชีคหนุ่มนิ่งเงียบไม่พูดอะไรนอกจากกอดร่างบางเอาไว้เช่นนั้น ลมหายใจที่ร้อนกระทบผิวไหล่บางๆ เขาสูดกลิ่นหอมจากผิวกายของสาวที่เพิ่งอาบน้ำมาใหม่ๆ มันช่างสดชื่นและหอมยวนใจ หญิงสาวยิ่งรู้สึกอึดอัดเหมือนมีอะไรบางอย่างในร่างกายวิ่งวนเวียนอยู่ที่ท้องน้อย ระดับการหายใจของเธอเริ่มต่ำลงในขณะที่หัวใจเต้นแรงขึ้นเรื่อย “ซาช่า...เป็นอะไรไป” ร่างบางค่อยๆ ลดตัวลงอย่างไร้เรี่ยวแรง ชีคหนุ่มรีบประคองร่างที่หมดสติไปวางอย่างนุ่มนวลบนเตียง เนื้อบางที่ท่อนบนเปลือยเปล่าทำเอาชีคหนุ่มกระสับกระส่ายทำอะไรไม่ถูก อกอิ่มที่ชูชันกับยอดมงกุฎสีหวานจับใจเหมือนกำลังหยอกล้อกับสายตาของเขา ความสับสนเริ่มแทรกผ่านความคิดถ้าจะปล่อยเธอไปเฉยๆ เขาคงบ้าไปแล้ว ชีคคามิสกระพริบตาไล่ความคิดไม่ดีนั้นออกไป ชีคหนุ่มก้มลงจุมพิตแผ่วเบาที่หน้าผากเนียนก่อนจะหันไปดึงผ้าห่มมาคลุมร่างกายส่วนที่เปลือยเปล่า “สวยเหลือเกินซาช่า...เธอทำให้ฉันแทบบ้ารู้มั้ย” เสียงแหบพร่าพูดต่อหน้าคนหลับ “อารีฟ ช่วยไปตามมาตาให้เราหน่อย” ชีคคามิสสั่งองครักษ์ที่ยืนอยู่หน้าประตู “ครับท่านชีค” ดวงตาที่พริ้มหลับทำให้เขานึกเป็นห่วง แต่ผิวกายก็ไม่ได้ร้อนถึงแม้ใบหน้าจะแดงระเรื่อก็ตาม ชีคคามิสนั่งนิ่งมองดูใบหน้าสะสวยของคนที่หมดสติ เปลือกตาบางปิดสนิทใบหน้าใสที่ไม่ได้แต่งแต้มเครื่องสำอางดูหมดจดสะอาดตา ชายหนุ่มไม่รู้ตัวเลยว่าเขาเผลอยิ้มกว้างตั้งหลายครั้งเมื่อเห็นการขยับตัวของสิรินดา ผ้าห่มผืนหนาถูกดึงขึ้นคลุมร่างบางจนถึงหน้าอก เขาพยายามจะปิดทุกส่วนเพื่อไม่ให้ตัวเองเกิดอาการประหม่า ทั้งที่อีกใจหนึ่งอยากจะเปิดผ้าห่มออกแล้วสำรวจร่างกายหญิงสาวทุกอณูสัดส่วน ร่างบางใต้ผ้าห่มหนานุ่มกำลังบิดเบียดเนื้อตัวไปมาราวกับว่าความหนาวเย็นนั้นแผ่ซ่านทั่วร่างกายจนเธอทนไม่ไหว ความอบอุ่นจากผ้าผืนหนาช่วยให้หญิงสาวหลับอย่างมีความสุข “ท่านชีค อย่านะคะ” สิรินดาลุกพรวดจากที่นอนพร้อมเอ่ยชื่อชายคนที่ทำให้เธอผวา “คุณซาช่า...เป็นอะไรไปคะ” “มาตาเองหรือจ๊ะ...ฉันนึกว่าเป็นท่านชีคจอมลามก” คำสบถของหญิงสาวทำเอาสาวใช้ต้องยกมือขึ้นมาปิดกั้นเสียงหัวเราะ เธอกล้าเรียกเจ้านายเหนือหัวว่าเป็นชีคจอมลามก “ท่านชีคออกไปแล้วค่ะ...ให้มาตาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้คุณ” สิรินดาก้มมองร่างกายของตัวเอง เสื้อผ้าใส่ปกปิดร่างกายครบทุกชิ้น “ขอบใจนะมาตา...มีอะไรก็ไปทำเถอะ” “วันนี้ท่านนาเดียให้พาคุณซาช่าไปรับอาหารว่างที่โดมทรายแก้วค่ะ” “โดมทรายแก้ว” “ที่พักของท่านนาเดีย” สิรินดายิ้มบางๆ เธอฟังผิดไปหรือเปล่าพี่สาวของชีคร้ายจะเชิญเธอไปทานอาหารว่างในฐานะอะไร ผู้ต้องสงสัยงั้นเหรอ สิรินดาส่ายหน้าไปมาก่อนจะเตือนตัวเองว่าคิดมากเกินไป “ล้างหน้าล้างตาก่อนนะคะ” มาตาหันไปพยักหน้าให้สาวใช้อีกสองคนที่ยืนอยู่ด้านหลังของนาง อ่างแก้วใสบรรจุน้ำพร้อมผ้าสำหรับเช็ดหน้ามาตั้งรอให้สิรินดาจัดการกับตัวเอง หญิงสาวทำตัวว่าง่ายเพราะอยากจะออกไปจากที่คุมขังนี่เต็มทนแล้ว “ชุดที่ใส่พอดีมั้ยคะ” หญิงสาวเพิ่งเห็นตัวเองในกระจก มันไม่ใช่ชุดที่เธอใส่ก่อนที่ชีคคามิสจะเข้ามา ผ้าสีน้ำเงินเข้มถักลวดลายขดเคี้ยวไปมาสวยงามความวิจิตบรรจงทำให้หญิงสาวต้องรีบหมุนตัวดูให้ทั่วว่าชุดนี้สวยงามเพียงใด “ท่านนาเดียยกให้คุณ” “ฉันจะไปขอบคุณท่านนาเดียเอง” มาตายิ้มพึงพอใจในความสวยงามของสตรีต่างชาติ ยิ่งได้เห็นรอยยิ้มของชีคคามิสก่อนที่เขาจะก้าวออกไป นางรู้ว่ามีบางอย่างที่กำลังเล่นตลกกับคนสองคนแน่ๆ หน้าตึกสไตล์เมืองผู้ดีมีสวนหย่อมขนาดกลางที่ลักษณะไม่เหมือนสวนทั่วไปที่สิรินดาเคยพบเห็น น้ำพุตุ๊กตาปูนปั้นช่วยให้สวนนี้ไม่โล่งจนเกินไป ต้นไม้พุ่มเตี้ยออกดอกบางตา ร่างสูงเพรียวระหงเดินอย่างสง่ามานั่งที่โต๊ะเหล็กดัด สิรินดาลังเลที่จะก้าวเข้าไปหาคนสูงศักดิ์ “มาแล้วเหรอจ๊ะ” “อรุณสวัสดิ์ค่ะท่านนาเดีย” หญิงสาวค้อมศีรษะทักทายคนสูงศักดิ์กว่า “นั่งลงก่อนสิ ซาช่า” นาเดียยิ้มหวานให้สิรินดา “ขอบคุณค่ะ” “ได้ข่าวว่าชีคคามิสเข้าไปสอบสวนเธอหลายครั้งแล้วใช่มั้ย” สิรินดาหน้าเปลี่ยนสีเล็กน้อยเมื่อนึกถึงค่ำคืนที่ผ่านมามันช่างน่าอายนักถ้าเธอจะพูดถึง และหวังว่านาเดียจะไม่รู้เรื่องที่เกิดขึ้น “ค่ะแต่ไม่เห็นท่านชีคจะยอมปล่อยฉันซักที” “ไม่ปล่อยอะไรกัน การที่เธอได้ออกมาเดินเล่นมานั่งจิบน้ำชากับฉันยังไม่เรียกว่าปล่อยอีกเหรอ” ถึงนาเดียจะพยายามพูดให้หญิงสาวรู้สึกดีขึ้น แต่เธอก็รู้ว่าหญิงสาวคงต้องการกลับบ้านมากกว่ามาอยู่ในดินแดนที่ไม่รู้จัก “ฉันแค่อยากจะกลับบ้าน” “ฉันเข้าใจนะซาช่า...อดทนอีกหน่อย ชีคคามิสคงจะได้หลักฐานชิ้นสำคัญแน่ๆ” “หลักฐานที่จะมัดตัวฉันล่ะสิ...ก็พูดอยู่ทุกวันว่ายังไงฉันก็ต้องเป็นคนผิด” “ฮึๆ เธอเนี่ยเจ้าคิดเจ้าแค้นเหมือนกันนะ” นาเดียเลื่อนแก้วน้ำชาที่ร้อนระอุควันสีจางพวยพุ่งขึ้นไม่ขาดสาย “ชาหอม กลิ่นของมันจะช่วยให้เธอผ่อนคลายและรู้สึกโล่งสบาย” นาเดียเลิกคิ้วสูงให้หญิงสาวลิ้มลองน้ำชา สิรินดายกแก้วชาขึ้น เธอมองนาเดียก่อนจะสูดควันสีจางนั้นเข้าไปหลายครั้ง “เป็นยังไง” “หอมชื่นใจค่ะ...โล่งสบายจริงๆ” “ดื่มสิจ๊ะ” ปากแก้วจรดเรียวปากอวบอิ่มเพียงอึดใจดวงตาสวยก็พริ้มหลับลิ้มรสชาติหอมละมุนของน้ำชา “รสชาติดีจังเลยค่ะท่านนาเดีย ไม่ขมเหมือนชาจีนที่เคยดื่ม” “ชอบเหรอจ๊ะ ดื่มอีกก็ได้ที่นี่มีอีกเพียบ” “ขอบคุณค่ะ...อ่อ ขอบคุณสำหรับชุดสวยๆ ด้วยนะคะ มันสวยมากทีเดียว” “ถ้าไม่รังเกียจเสื้อผ้าของฉัน...ในตู้ยังมีอีกช่วงนี้อ้วนขึ้นใส่ไม่ค่อยได้” “ด้วยความยินดีค่ะ” สิรินดายิ้มน้อยยิ้มใหญ่พร้อมกับเล่าเรื่องราวของเธอในวัยเด็กให้พี่สาวของชีคร้ายฟัง นาเดียก็ดูตั้งใจฟังเป็นพิเศษคงไม่ใช่เพราะเรื่องนั้นสนุก แต่อาจจะเพราะนาเดียไม่ค่อยได้ออกไปวิ่งเล่นที่ไหนจนเติบโต เธอก็ยังอยู่แต่ในที่พักของตนเอง เรื่องราวที่สิรินดาเล่านั้นจึงเป็นสิ่งน่าตื่นเต้นของนาเดีย หญิงสาวอดที่จะชื่นชมเอ็นดูความสดใสของหญิงต่างเมืองไม่ได้ รอยยิ้มที่พิมพ์ประทับบนใบหน้าดูจริงใจยิ่งกว่าเหล่านางในคฤหาสน์ที่เธอเคยพูดคุยเสียอีก จะเป็นภริยาของเหล่าสภาอาวุโสก็ไม่มีใครมอบรอยยิ้มแบบนี้ให้เธอซักครั้ง