已经是第一章了
บทที่ 2 ความอ่อนโยน
บทที่ 2 ความอ่อนโยน
ที่หน้าประตูห้องฝึก หลงลุ่ยฉีมองลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของตนอย่างโกรธเคือง
“เจ้า!” หลงลุ่ยฉีชี้นิ้วใส่หลงเส้าจิ่น โมโหจนพูดติด ๆ ขัด ๆแล้ว มือที่ยื่นออกมาก็ฟาดไปที่หน้าของหลงเส้าจิ่น
“นี่นี่ ท่านพ่อ ท่านกำลังทำอะไรน่ะ น้องสาวยอมฝึกวรยุทธ์แล้วไม่ใช่หรือ ท่านก็ปล่อยนางไปเถิด” หลงเส้าชีปรากฏตัวขึ้นที่หน้าห้องฝึกได้ทันเวลา ยั้งมือของหลงลุ่ยฉีไว้ พูดไกล่เกลี่ยพลางยิ้มร่อ
“วันนี้เจ้ามาสายแล้ว” หลงเส้าจิ่นเบ้ปาก ก่อนเดินอ้อมหลงลุ่ยฉีและหลงเส้าชีที่อยู่ตรงประตู ตรงไปยังห้องของตน นางใช้ชีวิตมาได้สามวันแล้ว ในช่วงเวลาสามวันนี้ นางนับว่ามั่นใจแล้วว่าตนกลับมาเกิดใหม่จริง ๆ
“ท่านนาย คุณชาย ข้าน้อยขอตัวก่อนนะเจ้าคะ” ฝูหลิงรีบเร่งฝีเท้าตามหลงเส้าจิ่นที่เดินหายไปอย่างไร้ร่องรอยในบริเวณนี้
หลงลุ่ยฉีโกรธจนตัวสั่น น่าเสียดาย คนที่ทำให้เขาโกรธ คือลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนที่เขารักและเอ็นดูเป็นที่สุด ไม่ว่าอย่างไร ท้ายที่สุดแล้วก็ตีนางไม่ลง เหมือนในวันนี้ พอหงายมือขึ้นก็ถูกขวางไว้ตลอด
“ท่านพ่ออย่าได้โกรธไปเลย น้องสาวยังเล็กนัก ไม่รู้ความ ท่านอย่าถือสาน้องเลย” หลงเส้าชีมองหลงลุ่ยฉีที่มีสีหน้าโกรธเคือง รีบพูดให้เขาใจเย็นลง เป็นเวลาหลายปีแล้ว ที่เขาคอยไกล่เกลี่ยให้ท่านพ่อและน้องสาวของเขา
“เส้าชี เจ้าพูดเข้าข้างนางเกินไป ยังเด็กงั้นรึ ยังไม่รู้ความ? เจ้าเห็นลูกสาวบ้านไหนอายุ 16 ปีแล้วยังไม่มีคู่หมั้นคู่หมายบ้าง บุตรสาวบ้านอื่น เป็นแม่คนกันแล้ว มีใครวัน ๆ เอาแต่รำกระบี่กระบองเหมือนนางบ้าง” พอหลงเส้าชีออกมาพูดไกล่เกลี่ย หลงลุ่ยฉีก็เริ่มพูดบ่นพึมพำไม่หยุด
หลงเส้าชีคุ้นเคยกับสถานการณ์เช่นนี้แล้ว ยิ้มแย้มฟังหลงลุ่ยฉีพร่ำบ่น
หลงลุ่ยฉีกล่าวจบ มองหลงเส้าชีด้วยแววตาตื้นตัน “เส้าชี หลายปีมานี้ ทำให้เจ้าน้อยเนื้อต่ำใจแล้ว ท่านพ่อของเจ้าจากโลกไปเร็ว ไม่เช่นนั้น ได้เห็นเจ้าฉลาดเฉลียวรู้ความเช่นนี้จะดีใจถึงเพียงไหน”
“ท่านพ่อ ท่านเลี้ยงดูข้าจนเติบใหญ่ มอบแซ่หลงให้ข้า นับเป็นโชคของหลงเส้าชีแล้ว พ่อข้าที่อยู่ในโลกยมบาลก็คงวางใจแล้วล่ะ” หลงเส้าชีตอบอย่างจริงใจ ในสายตาของเขา หลงลุ่ยฉีก็เป็นดั่งพ่อแท้ ๆ ของเขา
ความโกรธในใจของหลงลุ่ยฉีเบาบางลงไปมากแล้ว จึงให้หลงเส้าชีติดตามไปทานอาหารที่โถงหน้าเรือนด้วยกัน คิดว่ายามนี้ สาวน้อยหลงเส้าจิ่นคงจะไปนั่งรอที่นั่นแล้ว ทุกครั้งก็เป็นเช่นนี้ ไม่รู้จะจัดการกับนางอย่างไรดีเลยจริง ๆ
หลงเส้าจิ่นล้างมือผ่าน ๆ นั่งลงข้างโต๊ะอาหารตั้งแต่เนิ่น ๆ รอให้ผู้ชายสองคนในบ้านมาถึง
กินข้าวพร้อมหน้ากัน นี่เป็นความเคยชินที่ไม่เปลี่ยนแปลงมาหลายปีของจวนหลง ในยามปกติ แม้ว่าหลงเส้าจิ่นจะเป็นคนเย็นชาไม่ใส่ใจอันใด แต่กลับเห็นดีเห็นงามกับการปฏิบัติเช่นนี้มาก ได้กินข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน จึงจะเหมือนเป็นครอบครัวเดียวกันไม่ใช่หรืออย่างไร
“คุณหนู วันนี้ท่านนายดูโมโหยิ่งนัก จะไม่เป็นไรจริง ๆ หรือ” ฝูหลิงมองไปที่ประตูอย่างเป็นกังวล ท่านนายกับคุณชายไม่ยอมมาปรากฏตัวเสียที หรือว่าจะกำลังหารือกันอยู่ว่าควรลงโทษคุณหนูอย่างไรดี
หลงเส้าจิ่นไม่ได้ตอบคำถาม นางมองออกไปที่นอกประตู รอคอยต่อไปอย่างเงียบเชียบ ที่ท่านพ่อให้นางไปที่ห้องฝึก ท่านหมายถึงห้องฝึกงานเย็บปักถักร้อย ของเหล่าแม่นม ทว่า ทุกครั้งนางจะไปยังห้องฝึกวิทยายุทธ์ของท่านพ่อ เป็นเวลาหลายปีแล้ว ท่านพ่อควรจะรู้นิสัยของนางมาตั้งนานแล้ว ที่โมโหก็เป็นเพียงแค่การแสดงออกเท่านั้น
ดังนั้น หลงเส้าจิ่นไม่กังวลสักนิดที่หลงลุ่ยฉีจะนำความวุ่นวายมาให้ตน พ่อของนางเลี้ยงดูนางมาเหมือนบุตรชายคนหนึ่ง ไม่อย่างนั้น จะสอนตำรายุทธพิชัยสงครามกับวิทยายุทธ์ให้นาง จะพานางไปในค่ายทหารอยู่บ่อย ๆ ได้อย่างไร แม้ว่าทุกครั้งจะปลอมตัวเป็นชายเข้าไปก็ตาม
ลักษณะนิสัยของหลงลุ่ยฉี หลงเส้าจิ่นมองอย่างทะลุปรุโปร่งแล้ว นางถึงได้กำแหงเช่นนี้ ดังนั้น ความกังวลของฝูหลิงล้วนไม่จำเป็นเลย
หลงเส้าจิ่นนั่งอยู่ข้าง ๆ โต๊ะอาหารที่คุ้นเคย หางคิ้วยกขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่รู้ตัว ในชาตินี้ นางจะต้องทำตัวดี ๆ กับพ่อของนาง ส่วนพระราชวัง นางจะไม่ก้าวเข้าไปเหยียบอีกเป็นอันขาด!
“ฮะแอ่ม!” หลงลุ่ยฉีพอเข้าประตูมาก็มองเห็นหลงเส้าจิ่นที่นั่งตัวตรงอยู่ สองมือวางพาดประสานไว้บนเข่า เขายกมือมาปิดปากกระแอมไอทีหนึ่งอย่างไม่เป็นตัวของตัวเอง สีหน้าไม่ยินดี
“กินข้าว” หลงเส้าจิ่นก็ไม่พูดอันใดให้มากความ ลุกขึ้นตักข้าวทีละจาน
“ฝูหลิง เจ้าจะมองดูคุณหนูตักข้าวเช่นนี้หรือ” หลงลุ่ยฉีไม่สบอารมณ์ หมุนตัวไปสั่งสอนฝูหลิงที่ยืนอยู่ด้านข้าง โทสะในน้ำเสียงปรากฏให้ได้ยินชัดเจน
ฝูหลิงตื่นตกใจ รีบแย่งถ้วยจากมือของหลงเส้าจิ่นในทันใด “คุณหนู ให้ข้าทำเถิด”
“เจ้าถอยไปเลยนะ” หลงเส้าจิ่นปราดตามองฝูหลิงอย่างนิ่ง ๆ ก่อนตักข้าวต่อ นางเงยหน้ามองหลงลุ่ยฉี วางถ้วยข้าวลง ไม่สนใจเขา
หมุนตัวไป ตักข้าวให้หลงเส้าชีต่อ ในสายตาของนาง หลงเส้าชีพี่ชายคนนี้ทำตัวเหมาะสมกับตำแหน่งดี
เห็นหลงเส้าชีก็ถูกนางปฏิบัติเช่นนี้ หลงลุ่ยฉีที่เดิมทีหายโกรธไปบ้างแล้ว ก็โมโหขึ้นมาอีกหน ลูกสาวคนนี้ น่าจะรีบให้นางออกเรือนไปตั้งนานแล้ว มาอยู่ในบ้านทั้งวันอย่างนี้ขัดหูขัดตาจริง ๆ
หลงลุ่ยฉีอยู่ที่นี่ยิ่งคิดยิ่งไม่สบอารมณ์ ไร้ซึ่งหนทาง หลงเส้าจิ่นที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามกลับทำเฉยเมย กินข้าว คีบอาหารเงียบ ๆ ไม่คิดจะมาปลอบเขาเลยสักนิด
หลงลุ่ยฉีหงุดหงิดใจ รีบคีบข้าวคีบอาหารเข้าปากไปไม่กี่คำก็กลับไปที่ห้องหนังสือ เขาเกรงว่าถ้าเขาอยู่ที่นี่ต่อไปจะถูกลูกสาวตัวดีนี่ยั่วโมโหตาย
บนโต๊ะอาหารเหลือเพียงหลงเส้าจิ่นกับหลงเส้าชี หลงเส้าชีมองสายตาอันอ่อนโยนของหลงเส้าจิ่น คีบอาหารขึ้นมา “จิ่นเอ๋อ นี่ให้เจ้า ของที่เจ้าชอบกิน”
หลงเส้าจิ่นพยักศีรษะ ก้มหน้ากินอาหารในชาม ครู่เดียว ก็วางชามกับตะเกียบลง “พี่ชาย ค่อย ๆ ทานนะ”
จากนั้น ก็ลุกจากโต๊ะอาหารไป
หลงเส้าชีมองอาหารที่เหลืออยู่เต็มโต๊ะ กำชับคนให้มาเก็บทำความสะอาดอย่างอารมณ์ดี จากนั้นต่างก็แยกย้ายกันกลับห้องไป
จวนหลงมีคนใช้ไม่มาก ดังนั้น ช่วงหลังเที่ยงจึงเงียบสงบมาก บรรยากาศแบบนี้ไม่เคยเปลี่ยนแปลงมาหลายสิบปี ได้สูดอากาศที่คุ้นเคย หลงเส้าจิ่นก็มีความสุขเป็นอย่างยิ่ง เพราะเคยสูญเสียไป จึงรู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างนี้มีค่ามากมายเพียงใด
ทว่า ห้องหนังสือในยามนี้ กลับไม่ได้เงียบสงบถึงเพียงนั้น
หลงลุ่ยฉีมองจดหมายที่อยู่บนโต๊ะ คิ้วขมวดเข้าหากันแน่นเดินไปเดินมา เขาเดินกลับไปกลับมาอยู่ข้างโต๊ะแกะลายอยู่หลายหน ลมหายใจติดขัดอยู่ในอก ทั้งร่างไม่มีสีของเลือดดังตอนกินข้าวเหลืออยู่เลย
“ท่านพ่อ?” หลงเส้าชีทุกวันหลังช่วงเที่ยงจะมาที่ห้องหนังสือเพื่อคารวะหลงลุ่ยฉีเป็นประจำ เขาลงกลอนประตู ทว่า ในห้องหนังสือไม่มีซุ่มเสียงใด ๆ เป็นเวลานาน จึงอดขมวดคิ้วไม่ได้ ในใจรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่ดี ไม่มีเวลาให้คิดมาก ถอยหลังไปในทันใด เล็งประตูของห้องหนังสือไว้แม่น
โครม!
หลงเส้าชีกระแทกประตูห้องหนังสือจนเปิดออก เพียงแต่ภาพที่ปรากฏท่ามกลางห้องหนังสือนั้น กลับทำให้เขาใจคอไม่ดี “ท่านพ่อ!”
หลงลุ่ยฉีนอนตะแคงอยู่บนพื้น เนื้อตัวสั่นเทาเล็กน้อย มือทั้งสองข้างกุมหน้าอกไว้ สีหน้าซีดเผือด เหงื่อตกไม่หยุด ข้าง ๆ มีน้ำชาที่ถูกปัดตกแตก และจดหมายที่ร่วงหล่นลงมาจากบนโต๊ะแกะลาย
หลงเส้าชีรีบประคองเขามานั่งบนเก้าอี้ ยื่นมือกดจุดแก้เป็นลม จากนั้นก็จับชีพจรของเขา
หลงเส้าจิ่นมาถึงข้างกายของท่านพ่อในจังหวะแรก แต่พอเห็นสภาพของท่านพ่อแล้ว หลงเส้าจิ่นก็ขมวดคิ้วแน่น เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ ราวกับเป็นชะตาที่ถูกกำหนดไว้นานแล้ว เหตุใด นางจึงรู้สึกว่าภาพเบื้องหน้าคุ้นเคยถึงเพียงนี้เล่า
已经是最新一章了
加载中
