บทที่ 7 ชื่อเสียงบารมีในกองทัพสร้างลำบาก (1)

บทที่ 7 ชื่อเสียงบารมีในกองทัพสร้างลำบาก (1)  เฮ้อ ข้าเป็นอะไรไปเนี่ย ไม่ได้การแล้ว ต้องรีบตามไปแล้วล่ะ! พอฝูหลิงได้สติ ก็รีบปรับสีหน้าท่าทาง ก่อนตามหลังม้าของหลงเส้าจิ่นไปใหม่อีกครั้ง ตลอดทางที่เคลื่อนทัพนั้นน่าเบื่อขาดสีสัน หลงเส้าจิ่นนำอยู่ข้างหน้าสุด กองทัพหนึ่งหมื่นกว่านายแถวยาวเหยียด ยากที่จะไม่มีทหารบางส่วนเสาะหาความเพลิดเพลินได้ “เช้าวันนี้ เริ่มเคลื่อนพลตั้งแต่เช้าตรู่ ข้ายังไม่ทันได้นอนเต็มอิ่มเลย!” ทหารนายหนึ่งกระซิบกระซาบเสียงเบา หาวอย่างไม่หยุดหย่อน เกือบจะทำธงนำทัพในมือหล่นลงบนพื้น “ใช่แล้ว เมื่อคืนนางมาเดินลาดตระเวน หากเดินผ่านยังต้องแสดงความเคารพนางด้วย คงนึกว่าตนเองเป็น คุณหนู จริง ๆ” ทหารอีกนายหนึ่งได้ยินคำตำหนิของทหารผู้นั้น ก็เข้ามาผสมโรงด้วยทันที รีบนำเรื่องที่ตนไม่พอใจมาพูดวิจารณ์ไปหนหนึ่ง  อย่างไรก็ตาม พอมีคนตำหนิแล้ว อย่างช้า ๆ เรื่องที่นินทาก็มีมากขึ้นเรื่อย ๆ เนื้อหาเริ่มจะยกระดับจากการบ่นตำหนิเป็นความอาฆาตแค้นแล้ว ไม่รู้ว่านับตั้งแต่เมื่อใด ในกองทัพก็เริ่มมีคำพวกนี้แพร่งพรายออกไป “นางไม่รู้จักมองดูตัวเองเลยว่านางเป็นใคร! ถือสิทธิ์อันใดมาควบคุมท่านนายอย่างพวกข้า!” “นางเป็นเพียง คุณหนูของขุ่นนาง นี่ นางรู้ว่าจะเคลื่อนทัพออกรบอย่างไรหรือ!” “ท่าทีเหมือนคนถูกตามใจมาแต่เด็ก เคลื่อนพลแล้วยังขี่ม้า คิดว่าตนเองเป็นแม่ทัพจริง ๆ หรืออย่างไรกันนะ” “สาวใช้ที่ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ยังคิดจะนำทหารออกรบ ดูท่าคงจะไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำเสียแล้ว!”   ...... ทหารเหล่านั้นยิ่งพูดยิ่งดุเดือด อย่างช้า ๆ ก็มาพูดอยู่ต่อหน้าหลงเส้าจิ่นแล้ว “คุณหนู! ! !” ฝูหลิงโมโหสุดขีด คนพวกนี้ ไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อแล้วใช่ไหม! พวกเขาคิดว่าคุณหนูของตนสมัครใจมาเป็นแม่ทัพอย่างนั้นหรือ เป็นเพราะถูกพระราชโองการบังคับต่างหาก! หลงเส้าจิ่นไม่ได้ตอบคำฝูหลิง ยังคงอยู่บนหลังม้าที่ตนเองขี่ มุ่งหน้าไปยังหนทางข้างหน้า ประหนึ่งมิได้ยินเสียงกระซิบกระซาบเหล่านั้นก็มิปาน เหล่าทหารที่อยู่ข้างหน้าเห็นหลงเส้าจิ่นไม่ตอบโต้ ก็กำเริบเสิบสานยิ่งกว่าเดิม พวกเขาวิพากษ์วิจารณ์กันเสียงดังขึ้นเรื่อย ๆ คำพูดที่กล่าวก็ชักจะเลวร้ายขึ้นไปทุกที  ฝูหลิงโกรธจนทนไม่ไหว นางคิดจะออกไปจัดการอยู่หลายหน แต่ถูกคุณหนูถลึงตาใส่ นางทำปากจู๋ มองคุณหนูที่เดินทางต่ออย่างไม่ทุกข์ร้อนอยู่ด้านหน้าตนด้วยความโมโห โกรธจนแทบจะระเบิด  คุณหนูไม่ให้นางลงมือ ฝูหลิงก็ทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้วจริง ๆ จึงขยำฝ้ายเป็นก้อนกลมสองก้อน ยัดเข้าไปอุดหูทั้งสองข้างของตน แค่ฝ้ายยังไม่เพียงพอ จึงใช้กำลังภายในปิดกั้นประสาทรับรู้การได้ยินของตน เห็นท่าทีของฝูหลิง หลงเส้าจิ่นก็ไม่อยากจะไปสนใจมาก จึงปล่อยนางไปเลยตามเลย ฟังถ้อยคำนินทาจากเบื้องหลังประโยคแล้วประโยคเล่า ในหัวของนางครุ่นคิดอย่างรวดเร็ว  ดูท่าแล้ว ความตั้งใจของฮ่องเต้ ไม่ใช่ให้นางได้ใช้ชีวิตอย่างสงบสุขในค่ายทหารนี้ แต่เขาคิดจะทำให้ชื่อเสียงและเกียรติยศของนางป่นปี้อย่างนั้นหรือ?  แม่นางที่ยังไม่ได้ออกเรือนนางหนึ่ง กลายเป็นแม่ทัพใหญ่ยกทัพออกรบ ต่อให้ถูกพระราชโองการบีบบังคับมาก็ตาม แต่มาอยู่ร่วมกับกลุ่มบุรุษทั้งวันเช่นนี้ ก็เป็นเรื่องไม่เหมาะไม่ควรอย่างที่สุด หากรบพ่ายแพ้ นางก็มีความผิดโทษฐานเคลื่อนทัพไม่ประสบผลสำเร็จ สร้างความวุ่นวายในค่ายทหาร หากว่าได้ชัยชนะกลับมา เกรงว่านางคงมีชื่อเสียงฉาวโฉ่ว่าเป็นสตรีร้าย แล้วจะไม่มีคนกล้ามาขอนางแต่งงาน ในเมืองหลวง หญิงสาวที่ไม่ได้ออกเรือนทั้งหมดจะต้องเข้าวังไปเป็นนางกำนัล ไม่ก็ออกบวชเป็นแม่ชี มีถ้อยคำที่สละสลวยว่า ‘บุตรสาวบรรลุนิติภาวะแล้ว ก็ไม่ควรทำให้พ่อแม่เดือดร้อน ไม่ควรเป็นภาระให้บิดามารดา’   จึงจะเป็นการกตัญญู  หึหึ จุนหลินเย่ วางแผนการมาได้แยบยลเลยทีเดียว ทว่า เจ้าวางแผนไว้อย่างดีเลิศถึงเพียงนี้ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้าจะหาวิธีทำลายแผนเจ้าไม่ได้น่ะ มุมปากของหลงเส้าจิ่นยิ้มเย้ยหยัน มองสีของท้องฟ้าที่ค่อย ๆ มืดลง กองพลของนางควรตั้งมั่น ณ ที่แห่งนี้และหยุดพักผ่อนกันแล้ว   ระหว่างทางที่เคลื่อนทัพช่างน่าเบื่อไร้สีสัน ทุกวันนอกจากรีบเร่งเดินทางก็ไม่มีอันใดอีก มิอาจเปรียบกับความสะใจของการสังหารข้าศึกในสนามรบได้เลย และสันดานของคนก็มีด้านที่น่ารังเกียจ เช่นในยามนี้ ในค่ายทหาร ส่วนใหญ่เป็นพวกท่านนาย บุรุษที่แข็งแกร่งหยาบกระด้าง คนพวกนี้คิดอะไรไม่ซับซ้อน ตัวใหญ่บึกบึน ตอนรบหากว่าพลิกแพลงใช้ให้เหมาะสม จะล้มศัตรูสิบคนด้วยตัวคนเดียวก็ไม่มีปัญหาอันใด แต่ก็เป็นคนพวกนี้ เลือดที่พลุ่งพล่านนั้นทำให้ถูกคนยั่วยุให้โมโหได้ง่าย แม้ในเรื่องที่ไม่ควรจะโมโห อย่างเช่นในยามนี้ ที่ด้านนอกกระโจมของหลงเส้าจิ่น บุรุษแข็งแกร่งผู้หนึ่งที่ไว้หนวดเคราและจอนเต็มหน้ากำลังดื่มสุราพลางด่าทอไปด้วยอยู่พอดี “หลงเส้าจิ่น หญิงสาวอย่างเจ้าน่ะ! ตอนที่ กุ ออกรบเจ้ายังไม่เกิดเลยด้วยซ้ำไป เจ้าถือสิทธิ์อันใดไปนั่งอยู่บนตำแหน่งของแม่ทัพกัน กุ ไม่ยอมหรอกนะ!”  อึก อึก บุรุษร่างกำยำเทสุราใส่ปากของตนสองอึกใหญ่ ใช้มือเช็ดปาก แล้วก็เริ่มด่าต่ออีก! “แม่หญิงที่มาจากเมืองหลวง! เข้ามาสิ ข้าปู่ของเจ้าจะสอนเจ้าเองว่าอะไรคือการรบ!” “หากรบไม่ได้ พวกกุ อยู่ในค่ายทหารอย่างลำบากมาหลายเดือน ถ้าเจ้ายินดีออกมาให้ปู่อย่างพวกข้าเบิกบานใจกัน จะยอมให้เจ้าเป็นแม่ทัพปลอม ๆ ก็ได้!” ชายแข็งแกร่งผู้นั้นยิ่งด่าก็ยิ่งล่วงเกิน ถึงขนาดใช้ถ้อยคำหยาบคายสกปรกเกินกว่าที่จะรับฟังได้ ทว่า กระโจมของแม่ทัพไม่มีความเคลื่อนไหวใด ๆ โดยตลอด พวกทหารเห็นดังนั้นก็ครื้นเครงใจกันทั่วทุกคน  ดูเอาเถิด สมแล้วที่เป็นสาวน้อยที่มาจากเมืองหลวง ปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม ก็คิดเพ้อเจ้อว่าจะมาเป็นแม่ทัพของพวกเขา ฮ่องเต้ก็ไม่รู้ว่าไปโดนของอันใดเข้า ถึงได้ให้เจ้าเด็กนี่มาเป็นแม่ทัพของพวกเขา! ทหารเหล่านั้นนึกว่าหลงเส้าจิ่นหวาดกลัว อย่างไรเสีย ใครก็คงคิดได้ว่า คนที่ไม่เคยใช้ชีวิตอยู่ในค่ายทหารมาก่อน ไม่เคยมีประสบการณ์นำทัพ แล้วยังเป็น คุณหนู ที่งามหยาดหยด คนเช่นนี้ ถ้าพูดข่มขวัญสักหน่อย นางก็คงหวาดหวั่นจนต้องหาที่ซ่อนตัวแล้ว ภายในกระโจม ฝูหลิงถูกหลงเส้าจิ่นกดมือทั้งสองข้างไว้ ปากของฝูหลิงก็ถูกหลงเส้าจิ่นปิดไว้ด้วย แต่หลงเส้าจิ่นยังอ่านสายตาของฝูหลิงออก “คุณหนู! ปล่อยนะเจ้าคะ ข้าจะไปฆ่าพวกเขาเสีย!” น่าโมโหยิ่งนัก! คุณหนูของพวกเขา ใช่คนที่คนพวกนั้นพูดจาดูถูกเหยียดหยามได้ตามอำเภอใจเช่นนี้หรืออย่างไร! ทว่า เสียดายที่ฝูหลิงถูกหลงเส้าจิ่นใช้กำลังกดไว้อย่างแน่นหนา ไม่มีแรงเหลือจะไปต่อต้านหรือสลัดออกได้เลยแม้สักนิด นางทำได้เพียงเบิกตามองคุณหนูที่มัดตน ทั้งยังอุดปาก อุดหูนางเอาไว้อีกด้วย เป็นวาจาที่สกปรกหยาบคายเกินทนจากด้านนอกของพวกคนที่ชอบใช้กำลังพวกนั้น!  “อื้อ! อื้อ!” ฝูหลิงคิดจะขอร้องให้คุณหนูปล่อยตนเสีย! คุณหนูทนได้ แต่นางทนไม่ไหวแล้ว นางจะต้องฆ่าพวกเขาให้จงได้!  “รออีกสักหน่อย ยังไม่ถึงเวลาที่เหมาะสม” หลงเส้าจิ่นดูรายงานสถานการณ์การรบที่มาจากทางด้านหน้าอย่างสงบนิ่งเหมือนมีแผนรับมือ ไม่ว่าข้างนอกจะด่าทอสาดเสียเทเสียอย่างไร คิ้วของนางก็ไม่ได้ขมวดเข้าหากันแม้แต่น้อย และที่ค่ายทหารนี้ ในมุมที่ไม่เตะตาคนมุมหนึ่ง คนสองคนที่ดูคล้ายกับทหารกำลังกระซิบกระซาบอะไรกันบางอย่าง ทว่า สองคนนี้ดูไปแล้ว มีคนหนึ่งที่ดูมีตำแหน่งต่ำกว่าอีกคนอยู่ระดับหนึ่งอย่างชัดเจน  “เจ้านาย ข้างนอกวุ่นวายกันถึงเพียงนี้แล้ว ทำไมนางยังไม่ออกมารับมืออีกเล่า” อู๋หมิงที่คอยสังเกตการณ์สถานการณ์รอบข้างทุกรอบด้านอย่างไม่หยุดหย่อน คำพูดพวกนั้น เรื่องราวพวกนั้น เป็นพวกเขาที่ปลุกปั่นกันขึ้นมา อู๋หมิงนึกว่า สำหรับสตรีนางหนึ่ง ถ้อยคำพวกนั้นก็ถือว่าหนักหนาสาหัสพอแล้ว  “คงไม่ใช่ว่านางจะกลัวอย่างที่คนพวกนั้นพูดกันหรอกนะ เพราะอย่างไรเสีย นางก็ไม่เคยได้เห็นโลกกว้างมาก่อนนี่!” อู๋หมิงพูดขึ้นอย่างคาดเดา ไม่ว่าอย่างไร เขาก็ไม่ค่อยเชื่อข้อสรุปที่ว่าหลงเส้าจิ่นร้ายกาจมาก “พวกข้าลงมือกันเองเลยเถอะ” พออู๋หมิงกล่าวจบ เขาก็ตัดสินใจเช่นนี้