บทที่ 12 พิชิตทุกคน

บทที่ 12 พิชิตทุกคน เผชิญหน้ากับการโจมตีที่น่ากลัวของหลี่ต้าฝู หลงเส้าจิ่นกลับทำเหมือนไม่ได้ใส่ใจเลยสักนิด ถึงขนาดว่า แม้แต่ท่าทีที่จะเตรียมรับมือยังไม่ปรากฏออกมาเลยสักนิด การปฏิบัติเช่นนี้ ยิ่งเป็นการกระตุ้นหลี่ต้าฝู ตอนนี้ทั้งในใจและในตาของเขา ล้วนเต็มไปด้วยความคิดที่จะให้หลงเส้าจิ่นตาย อย่างไรก็ตาม ขณะที่หลี่ต้าฝูโจมตีเข้าไปถึงด้านหน้าของหลงเส้าจิ่น เขาคิดไม่ถึงมาก่อนเลยว่า หลงเส้าจิ่นที่ยืนอยู่นิ่งๆมาโดยตลอด อยู่ดีๆก็หลบการโจมตีของเขา แม้ในขณะที่หลบเขา ก็โจมตีเขากลับมาในเวลาเดียวกัน พรวด ปัง! ตึง! หลี่ต้าฝูที่เดิมทีกำลังเข้าโจมตี มาตอนนี้กลับนอนอ่อนระทวยอยู่บนพื้น อีกทั้งที่มุมปากของเขา ยังมีเลือดค่อยๆไหลออกมา ตอนนี้ กองทัพที่มีทหารนับหมื่นเงียบสงัดจนหาอะไรเปรียบไม่ได้ พวกเขาแต่ละคนมองดูหลงเส้าจิ่น แล้วก็หันไปมองหลี่ต้าฝูที่นอนกองอยู่บนพื้น รวมไปถึงคนที่คุกเข่าอยู่ด้านหลังของหลินต้าฝู ทหารกลุ่มนั้นล้วนเป็นบุคคลสำคัญในกองทัพ ทันใดนั้น เหล่าบรรดาทหารดูเหมือนแต่ละคนจะคิดอะไรออก พวกเข่าค่อยๆคุกเข่านั่งลงทีละคนคนทันที ไม่นานทหารที่อยู่ในเหตุการณ์นับหมื่น ก็คุกเข่าจนเต็มไปทั่วพื้นที่ทันที อีกทั้งตอนนี้ฝูหลิง กำลังมองคุณหนูแม่ทัพของตนเองอยู่ แล้วหันกลับไปมองทหารที่คุกเข่าอยู่บนพื้น ก็ต้องตกใจจนอ้าปากค้าง อีกทั้งหลงเส้าจิ่นที่กำลังมองดูพวกที่คุกเข่าอยู่ที่พื้น ก็ไม่ได้แสดงสีหน้าอาการอะไรออกมา กวาดสายตามองไปหนึ่งรอบก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยแบบที่ไม่เคยเห็นมาก่อน แล้วก็คืนกลับสู่สภาพเดิมทันที คนคนนั้น ไม่ได้อยู่ในทหารนับหมื่นพวกนี้ ผลลัพธ์เช่นนี้ หลงเส้าจิ่นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเรื่องดีหรือไม่ดี นางมองดูทหารนับหมื่นที่คุกเข่าอยู่ โดยไม่มีความรู้สึกกลัวเลยแม้แต่น้อย ในแววตาแฝงไปด้วยความกล้าหาญและความบากบั่นที่แม่ทัพพึงมี: “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้า หลงเส้าจิ่น จะเป็นผู้ที่มีอำนาจแต่เพียงผู้เดียวในกองทัพนี้ ทหารทั้งหมด ให้ปฏิบัติตามกฎระเบียบของกองทัพ ผู้ใดฝ่าฝืน จะจัดการด้วยกฎหมายของทหาร!” เสียงของหลงเส้าจิ่นดังก้องกังวานและมีพลัง ไม่เหมือนกับเสียงอันนุ่มนวลของผู้หญิงเลยสักนิด ทหารนับหมื่นเหล่านั้นที่กำลังคุกเข่าอยู่ หลังจากที่หลงเส้าจิ่นได้แสดงพลังอำนาจอันยิ่งใหญ่ออกมาเต็มที่แล้ว แต่ละคนก็นิ่งเงียบเหมือนเป็นใบ้ แล้วก็ยิ่งแอบมุดหัวของตนเองต่ำลงไปอีก “แม่ทัพหลงจงเจริญ! แม่ทัพหลงจงเจริญ!” ขณะที่ทุกคนกำลังรู้สึกไม่ปลอดภัย ภายในค่ายทหารที่เงียบจนน่ากลัว ทันใดนั้นก็มีเสียงนี้ดังขึ้น เมื่อมีเสียงนี้นำขึ้นมา ในค่ายทหารทั้งหมดก็เหมือนจะมีปฏิกิริยาลูกโซ่ ทหารแต่ละคนค่อยๆเงยหน้าของตนเองขึ้น พวกเขากำมือขวาแล้วชูขึ้นและลง อีกทั้งปากของพวกเขาก็ตะโกนออกมาว่า “แม่ทัพหลงจงเจริญ! แม่ทัพหลงจงเจริญ!” เสียงที่ดังก้องนี้ดังกังวานไปสุดขอบฟ้า ต่อเนื่องไม่หยุด และบนเนินเขาที่อยู่ไม่ไกลจากค่ายทหารนัก อู๋หมิงกำลังขมวดคิ้ว แล้วหันหลังกลับไปมองเจ้านายตนเอง ในใจของอู๋หมิงอดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ามีอะไรอัดอั้นขึ้นมา: “เจ้านาย หลงเส้าจิ่นคนนี้ เกรงว่าจะได้รับการสนับสนุนไม่น้อย” “เจ้าเพิ่งจะมองออกอย่างนั้นหรือ? สถานะของนาง เกรงว่าจะไม่ใช่แค่เพียงแม่ทัพผู้หญิงธรรมดาๆคนหนึ่ง” คนที่ถูกเรียกว่าเจ้านาย เมื่อได้ยินเสียงจากค่ายทหารที่อยู่ไกลๆ เป็นเสียงที่ดังก้องจนสุดขอบฟ้า ก็ยิ่งขมวดคิ้วเข้าหากัน คู่ต่อสู้ในครั้งนี้ คงจะไม่ง่ายเหมือนกับที่ผ่านมา ถ้าอยากทำภารกิจให้สำเร็จ ดูไปแล้วคงต้องออกแรงเหนื่อยกันสักหน่อย “อู๋หมิง ไปเถอะ พรุ่งนี้จะเริ่มแฝงตัวเข้าไปอยู่ในค่ายทหารอย่างเป็นทางการ” คนผู้นั้นสั่งอู๋หมิงซึ่งเป็นลูกน้องของตนเอง จากนั้นก็หายตัวไปจากเนินเขาลูกนี้ แม้แต่เงาก็ไม่ทิ้งไว้ให้เห็น “ขอรับ! เจ้านาย” อู๋หมิงกำหมัดขึ้นคำนับ และหายตัวไปเช่นเดียวกับเจ้านายของตนเอง “ลุกขึ้น กลับไปพักผ่อนได้ พรุ่งนี้ค่อยเดินทางกันต่อ” หลงเส้าจิ้นทำมือให้ทุกคนลุกขึ้น ทหารนับหมื่นเหล่านี้ต่างเงียบ ไม่พูดไม่จา นางค่อยๆพูด เพื่อให้ทหารนับหมื่นเหล่านี้ แยกย้ายกันกลับเต็นท์ของตนเอง ส่วนหลี่ต้าฝูและหลินเปียว มีคนนำส่งไปยังหน่วยแพทย์ทหาร หลงเส้าจิ่นเองก็กลับเต็นท์ของตนเอง “ท่านแม่ทัพ!” เมื่อทุกคนกลับไปหมด ฝูหลิงก็ผลักหลงเส้าจิ่นเข้าไปตรงกลางเต็นท์ที่พัก นางจ้องมองดูคุณหนูของตนเองอย่างจริงจัง หัวใจดวงน้อยๆเต้นตึกตักไม่หยุด แล้วจึงขานคำว่าแม่ทัพออกมา แต่กลับไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่ออีก หลงเส้าจิ่นรอให้ฝูหลิงพูดต่อ แต่รออยู่พักใหญ่ ฝูหลิงกลับไม่พูดอะไร “ฝูหลิง เจ้าเองก็กลับไปพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแต่เช้า” หลงเส้าจิ่นออกคำสั่ง ในเมื่อไม่มีอะไรจะพูดต่อ จึงส่งนางออกไป “ท่านแม่ทัพ......” ฝูหลิงส่งเสียงเรียกอีกครั้ง แต่หลังจากที่เรียกท่านแม่ทัพแล้ว กลับยังไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อเหมือนเดิม “มีเรื่องอะไรอีกหรือเปล่า” หลงเส้าจิ่นมองฝูหลิง นางรู้สึกว่าฝูหลิงยังมีเรื่องที่อยากจะพูด แต่ไม่รู้ว่าควรจะพูดออกมาอย่างไรดี เมื่อฝูหลิงได้ยินที่หลงเส้าจิ่นพูด ก็ส่ายหัว แล้วรีบถอยออกไปทางประตูเต็นท์ แต่ก็ได้ทิ้งท้ายไว้หนึ่งประโยคว่า: “ไม่มีอะไรหรอก คุณหนูรีบพักผ่อนเถอะเจ้าค่ะ” ฝูหลิงออกไปจากเต็นท์ หลงเส้าจิ่นเองก็ไม่ได้ใส่ใจในคำพูดที่ฝูหลิงยังพูดไม่จบ นางหันหลังกลับ แล้วพยายามคิดทบทวนถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นวันนี้ นับตั้งแต่วันที่มีคนลึกลับเข้ามาในเต็นท์ตอนกลางดึกคืนนั้น ระหว่างการเดินทางตลอดหลายวันมานี้ คนลึกลับก็ไม่เคยกลับมาก่อกวนพวกเขาอีกเลย แต่ก็ยังคงมีบางส่วน ที่ยังบอกไม่ถูก คิ้วของหลงเส้าจิ่นขมวดเข้าหากัน แล้วค่อยๆนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในวันนี้อย่างละเอียด เหมือนจะมีบางอย่างที่ผิดปกติอยู่! พลทหาร! ใช่แล้ว วันนี้ขณะที่นางกำลังต่อสู้กับนักต่อสู้อยู่นั้น ด้านข้างมีพลทหารสองนาย ที่สายตาจ้องมองมาที่นางอยู่ตลอดเวลา ไม่เคลื่อนไหวไปไหน อีกทั้ง เมื่อนางกลับไปนึกย้อนดู วันนี้พลทหารทั้งสองนายนั้น ไม่ว่านางจะเคลื่อนไหวรวดเร็วแค่ไหน พวกเขาก็สามารถมองตามการเคลื่อนไหวของนางได้อย่างชัดเจน! พลทหารทั่วไปไม่มีทางตามความเร็วของนางได้ทัน พลทหารสองนายนั้น ต้องไม่ใช่แค่พลทหารธรรมดาๆแน่ๆ! เมื่อคิดมาถึงตอนนี้ หลงเส้าจิ่นก็ดูเหมือนจะคิดอะไรออก จึงเดินออกไปจากประตูเต็นท์ แต่ว่า ขณะที่หลงเส้าจิ่นเดินไปถึงที่ประตู นางก็ได้หยุดเคลื่อนไหว นางดูเหมือนจะจำได้ว่า หลังจากการประลองฝีมือ ดูเหมือนว่าจะไม่เห็นเงาของพลทหารสองนายนั้นแล้ว! ใช่แล้ว ดูเหมือนว่าเมื่อการต่อสู้ของหลงเส้าจิ่นจบลง พลทหารสองคนนั้นก็หายตัวไป! หลงเส้าจิ่นทำได้เพียงแค่กลับขึ้นไปบนเตียงของตนเองอย่างเงียบๆ คิ้วของนางยังคงขมวดเข้าหากันอยู่ คนทั้งสองซึ่งมีความแข็งแกร่งอย่างมาก แอบซ่อนตัวอยู่ในที่ลับ ไม่รู้ว่าเป็นมิตรหรือศัตรูกันแน่ สำหรับนางแล้ว ดูเหมือนจะเป็นปัญหาอย่างหนึ่ง “เฮ้อ” นางถอนหายใจแบบที่แทบจะไม่เคยเห็นมาก่อน หลงเส้าจิ่นเองคงจะเหนื่อยแล้ว จึงนอนหลับไปบนที่นอน เพียงแต่การนอนหลับครั้งนี้ กลับทำให้หลงเส้าจิ่นนึกย้อนไปถึงความทรงจำที่ไม่ค่อยจะดี “หลงเส้าจิ้น เจ้ามันก็แค่เครื่องมือชิ้นหนึ่ง เครื่องมือที่ฝ่าบาทใช้ทำลายตระกูลหลง! เจ้ามันช่างน่าสมเพช ฝ่าบาทไม่เคยรักเจ้าเลย! ฮ่าฮ่าฮ่า ฮ่าฮ่าฮ่า!” เสียงพูดที่เสียดแทงดังก้องอยู่ในหูของหลงเส้าจิ่น คิ้วของหลงเส้าจิ่นขมวดขึ้น มือทั้งสองข้างเหมือนอยากจะยื่นออกไปบีบคอของคนที่พูด แต่นางกลับพบความจริงที่ว่า ร่างกายของตนเองไม่สามารถขยับได้แม้แต่นิดเดียว “เจ้าหุบปากเดี๋ยวนี้!”