บทที่ 15 แม่ทัพเป็นผู้หญิง

บทที่ 15 แม่ทัพเป็นผู้หญิง ตั้งแต่ที่หลงเส้าจิ่นสยบคนในกองทัพเหล่านั้นลงได้ ไม่ว่าจะเดินไปที่ไหน พวกเขาล้วนยืนนิ่งอย่างเชื่อฟัง หากหลงเส้าจิ่นไม่ได้พูดอะไร พวกเขาก็จะไม่เคลื่อนไหวแม้เพียงนิดเดียว ดังนั้นเวลานี้ หลงเส้าจิ่นและแม่ทัพผู้ปกป้องเมืองกำลังพูดคุยกันอยู่ พวกเขาแต่ละคนก็ยืนนิ่งอยู่ที่เดิม เพื่อรอฟังคำสั่งของหลงเส้าจิ่น แม่ทัพผู้ปกป้องเมืองผู้นั้นมองดูหลงเส้าจิ่นที่กำลังมองดูตนเองตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างพิจารณา ก็รู้สึกกระวนกระวายใจจนมีเหงื่อไหลอาบเต็มหน้าผาก นี่มันเรื่องอะไรกันแน่? กองทัพถึงแล้วแต่แม่ทัพยังมาไม่ถึง นี่ไม่ใช่กำลังล้อเล่นกันอยู่ใช่ไหม? ลิ่งหูกางยี่ร้อนใจจนแทบจะร้องไห้ออกมา แล้วเช็ดเหงื่อที่ไหลอาบหน้าผากของตนเองไม่หยุด มองไปที่หลงเส้าจิ่นราวกับว่ากำลังจะระเบิดอารมณ์โกรธออกมา หลังจากหยุดชะงักไปพักใหญ่ หลงเส้าจิ่นเห็นว่าแม่ทัพผู้ปกป้องเมืองผู้นั้นกำลังจะเดินจากไป นางจึงได้เปิดปากพูดว่า: “แม่ทัพลิ่งหู แม่ทัพของกองทหารนับหมื่นนี้ อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลนี่เอง” “นี่ นี่มันเรื่องเล่นตลกอะไรกัน! แม่ทัพของพวกเจ้าเป็นใครกันแน่ ข้าจะต้องตำหนิเขาสักหน่อย ที่พากองทัพของตนเองมาทิ้งไว้ไม่ไยดี ไม่รู้ว่าหายไปไหน ทำเหมือนเป็นของเด็กเล่นเช่นนี้ ข้าจะต้องกราบทูลให้ฝ่าบาททรงเอาผิด!” ลิ่งหูกางยี่โกรธจนแทบหยุดหายใจ ทัพเสริม ทัพเสริม นี่หรือคือทัพเสริมที่ฮ่องเต้ส่งมา? ฝูหลิงเห็นลิ่งหูกางยี่มีท่าทีที่ไม่ค่อยจะสงบนัก จึงคิดว่าลิ่งหูกางยี่คิดจะทำอะไรหลงเส้าจิ่น จึงก้าวเข้าไปขวางอยู่ระหว่างหลงเส้าจิ่นกับลิ่งหูกางยี่: “สามหาว แม่ทัพของพวกเราจะให้เจ้าแตะได้อย่างนั้นหรือ!” ฝูหลิงมีท่าทีแข็งกร้าว ทำให้ลิ่งหูกางยี่ตกใจจนถอยหลังไปสองก้าว ทำให้ลิ่งหูกางยี่ต้องเก็บมือที่เดิมทีคิดจะยื่นออกไปสัมผัสหลงเส้าจิ่นกลับมา เขามองดูฝูหลิงที่ยืนขวางอยู่ด้านหน้าหลงเส้าจิ่น ก็ยิ่งรู้สึกโกรธมากขึ้น เจ้าเป็นแค่ทหารชั้นผู้น้อย กล้าเข้ามาสอดได้อย่างไร! อีกทั้ง ลิ่งหูกางยี่เห็นตนเองต้องถอยหลังกลับมาสองสามก้าวเพราะตกใจทหารชั้นผู้น้อย ทำให้ความโกรธแค้นในช่วงที่คอยดูแลปกป้องเมืองนี้เหมือนถูกดับสิ้นลง ทำไมตัวเขาลิ่งหูกางยี่ จึงน่าเวทนาถึงขั้นที่ว่าทหารชั้นผู้น้อยสามารถมาระบายอารมณ์โกรธได้เลยหรือ? “เจ้าหลีกไป!” ลิ่งหูกางยี่เดินไปข้างหน้าแล้วกระชากคอเสื่อของฝูหลิง แล้วใช้แรงที่มือผลักฝูหลิงจนซวนเซออกไป แต่เพียงแค่ผลักฝูหลิงออกไป ก็ไม่ได้ทำให้ความโกรธของลิ่งหูกางยี่สงบลง เขาเดินจ้ำอ้าวเข้าไป แล้วมองเพื่อที่จะคว้าคอเสื้อของหลงเส้าจิ่น “ลิ่งหูกางยี่ เจ้ากล้าหรือ!” หลงเส้าจิ่นไม่ได้หลบหลีกไปไหน แต่ยืนนิ่งมองดูมือของลิ่งหูกางยี่ที่ยื่นเข้ามา ในแววตาเต็มไปด้วยความเยือกเย็นที่หาอะไรเปรียบไม่ได้ ลิ่งหูกางยี่โกรธจนแทบจะหัวเราะออกมา ตนเองเป็นถึงแม่ทัพผู้ปกป้องเมือง มีอะไรที่จะไม่กล้าทำบ้าง! “เจ้าคอยดูละกันว่าข้าจะกล้าหรือไม่กล้า!” ลิ่งหูกางยี่เร่งความเร็วขึ้น เข้าไม่เชื่อว่า ทหารชั้นผู้น้อยคนเดียวจะมาขวางทางแม่ทัพอย่างเขาได้? “ปากดีนักนะ!” หลงเส้าจิ่นเองก็รู้สึกโกรธขึ้นมาแล้ว เดิมที่นางรู้สึกชื่นชมในความสามารถของเขาที่สามารถพาทหารสองพันกว่านาย ปกป้องรักษาเมืองโม่แห่งนี้เอาไว้ได้ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่านางจะคิดผิดไป เมื่อเห็นลิ่งหูกางยี่ยิ่งเพิ่มความเร็วมากขึ้น หลงเส้าจิ่นยังไม่ทันได้ขมวดคิ้ว ก็ถอยหลังเบี่ยงตัวหลบ แล้วหันกลับมาจับเขาไว้ ทำให้แรงของลิ่งหูกางยี่ลดลงไปมาก ชั่วพริบตาเดียว ก็ถูกหลงเส้าจิ่นสยบให้ลงไปนั่งคุกเข่าอยู่ที่พื้น ! ! ! ภาพที่เกิดขึ้นนี้ทำให้ทหารทั้งหมดรู้สึกตกตะลึง พวกเขาแต่ละคนต่างอ้าปากค้าง แล้วมองไปยังภาพที่น่าเหลือเชื่อตรงหน้า แต่ละคนมองแล้วมองอีก สำหรับพวกเขาแล้วนี่เป็นสิ่งที่น่าตกตะลึงมากจริงๆ “แม่ทัพลิ่งหู ข้าเห็นกองทัพทหารนับหมื่นนี้เป็นของเด็กเล่นตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?” หลงเส้าจิ่นมองดูลิ่งหูกางยี่ที่ถูกตนเองสยบลงอยู่ที่พื้น แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็น “เจ้ามันก็แค่ทหารชั้นปลายแถว ชื่อของแม่ทัพหลงเจ้ายังจะกล้ามาสวมรอยอย่างนั้นหรือ! ฝ่าบาททรงส่งสารมาให้ข้าแล้ว ผู้ที่นำทัพมาครั้งนี้คือแม่ทัพหลง แม่ทัพหลงผู้นั้น จะให้เด็กเมื่อวานซืนเช่นเจ้ามาเทียบได้เช่นนั้นหรือ!” ถึงแม้จะถูกหลงเส้าจิ่นจับเอาไว้ ลิ่งหูกางยี่ก็ยังไม่หยุดบ้าเลือด จึงกร่นด่าเสียยกใหญ่ เมื่อได้ยินสิ่งที่ลิ่งหูกางยี่พูด หลงเส้าจิ่นเองกลับไม่ได้รู้สึกโกรธเท่าไหร่แล้ว คิดไปคิดมา ดูเหมือนว่าเขาจะไม่รู้ว่าตนเองคือแม่ทัพหลงที่เขาพูดถึงอยู่ หลงเส้าจิ่นครุ่นคิดอยู่สักครู่ จึงปล่อยลิ่งหูกางยี่: “แม่ทัพลิ่งหู ข้าคือผู้บังคับบัญชาของกองทัพเสริมที่ฝ่าบาททรงส่งมาในครั้งนี้ หลงเส้าจิ่น” “เจ้าเด็กเมื่อวานซืนยังไม่สำนึกอีก! เจ้าสวมรอยเป็นแม่ทัพหลงมีโทษถึงตาย! ข้าจะจัดการเจ้าซะ!......ช้าก่อน ช้าก่อน เจ้าว่า เจ้าชื่ออะไรนะ?” เดิมทีลิ่งหูกางยี่ที่กำลังโกรธก็ยังคงกร่นด่าไม่หยุด แต่เมื่อด่าไปได้ครึ่งหนึ่ง ก็ดูเหมือนจะเริ่มนึกอะไรออก เสียงของเขาค่อยๆเบาลง แล้วมองที่หลงเส้าจิ่นอย่างไม่มั่นใจ “หลงเส้าจิ่น” หลงเส้าจิ่นพูดทวนชื่อตนเองอีกครั้ง แล้งมองดูลิ่งหูกางยี่นิ่งๆ “เจ้าคือแม่ทัพหลงที่ฝ่าบาททรงพูดถึง?” ลิ่งหูกางยี่ตาเบิกโพลง มองดูด้วยความเหลือเชื่อ เขาหันหน้ากลับไปมองทหารนับหมื่นที่ยืนอยู่ทั้งหมด แล้วหันกลับมามองหลงเส้าจิ่นที่อยู่ตรงหน้าของตนเอง ตอนนี้เอง เขาเพิ่งจะมองเห็นว่าที่เองของหลงเส้าจิ่น สวมใส่เข็มขัดประจำตำแหน่งของแม่ทัพ เพียงแต่ว่าเขาสายตาของเขาไม่ได้ลดลงมามองตรงนี้ตั้งแต่ต้น หลงเส้าจิ่นพยักหน้า แล้วมองดูท่าทางการแสดงออกของลิ่งหูกางยี่ แม่ทัพลิ่งหูคนนี้ ดูเหมือนว่าจะมีท่าทีที่ไม่ค่อยพอใจตนเองสักเท่าไหร่ ลิ่งหูกางยี่ลูกหัวตนเองอย่างเก้อเขิน แล้วมองไปที่หลงเส้าจิ่น: “เจ้า เจ้าเป็นแม่ทัพจริงๆหรือ?” ยังคงไม่อยากเชื่อว่า ตรงหน้าของตนเองคือแม่ทัพหลงที่ฝ่าบาทรงพูดถึง แคว้นฝูหลิวไม่ใช่ว่ามีแม่ทัพหลงเพียงคนเดียวคือหลงลุ่ยฉีมิใช่หรือ? ตอนนี้ ทำไมกลับมีแม่ทัพหลงที่ยังอายุน้อยเช่นนี้ปรากฏตัวออกมาได้? ให้คนแบบนี้พาทัพเสริมมาช่วยพวกเขา โธ่......ฮ่องเต้ พระองค์ทรงกำลังล้อเล่นอยู่ใช่ไหม? ตอนนี้ใจของลิ่งหูกางยี่แทบจะสลาย เขามองดูท้องฟ้าอย่างเงียบๆ แล้วจึงถามออกไปเบาๆอย่างมีความหวังเล็กน้อย “เจ้า แม่ทัพหลง แม่ทัพหลงลุ่ยฉีเป็นอะไรกับเจ้าอย่างนั้นหรือ?” “เป็นพ่อของข้าเอง” หลงเส้าจิ่นไม่อยากทำให้ลิ่งหูกางยี่รู้สึกลำบากใจมากนัก นางได้นำทัพเสริมมาถึงแล้ว ถึงเวลาที่แม่ทัพท่านนี้จะพักผ่อนได้แล้ว ! ! ! พ่อ! แม่ทัพหลงลุ่ยฉีมีแค่ลูกสาวคนเดียวไม่ใช่หรือ? ถึงแม้จะมีลูกบุญธรรมหนึ่งคน แต่ลูกบุญธรรมคนนั้นก็ชื่อว่าหลงเส้าฉี ไม่ใช่หลงเส้าจิ่น! ช้าก่อน หลงเส้าจิ่น หลงเส้าจิ่น? ทันใดนั้นเอง ลิ่งหูกางยี่ก็มองดูหลงเส้าจิ่นด้วยความตื่นตกใจ ไม่ คงไม่ใช่อยากที่เขาคิด จะเป็นไปได้อย่างไร ฝ่าบาทจะทรงล้อเล่นกับเขาเช่นนี้ได้อย่างไรกันล่ะ? หรือฝ่าบาทจะไม่ทรงรู้ว่า เมืองโม่กำลังจะถูกข้าศึกตีแตกแล้ว? ฝ่าบาท คงไม่ได้ทรงกำลังเล่นตลกอะไรหรอกนะ! “แม่ทัพหลง เจ้า เจ้าเป็นผู้หญิง?” ลิ่งหูกางยี่เอ่ยถามออกมาอย่างไม่มั่นใจด้วยความหวังสุดท้ายที่มีอยู่ อายุน้อยก็ช่าง แต่ว่า ถ้าหากเป็นผู้หญิงอีก ฝ่าบาทดูท่าจะทรงไม่ต้องการเมืองโม่อีกแล้วกระมัง เป็นไปไม่ได้ ไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน! ลิ่งหูกางยี่มองไปที่หลงเส้าจิ่นด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความหวัง