[ 4 ] มีของมาส่ง [1.2]

ก็อก ก็อก ก็อก ! หนูอัญ ตกใจไม่น้อยเพราะเธอกำลังตกอยู่ในห้วงภาวะวิตกจริต เธอไม่ทานมื้อเย็น เธอไม่ออกจากห้อง “อัญ...ลูก...หนูอัญไม่สบายเหรอเปล่า ยายเองนะ! เปิดประตูให้ยายหน่อย” หนูอัญรีบเช็ดหน้าเช็ดตาและเดินไปเปิดประตูทันที “คุณยาย” “เป็นอะไรไปเหรอลูก บัวบอกว่าหนูไม่ลงไปกินข้าวกินปลา” “เปล่าค่ะคุณยาย พอดีหนูรู้สึกว่าตัวเองจะอ้วนขึ้นนะคะ” คุณยาย กอแก้วเลิกคิ้วและจับจ้องมองหลานสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า และยิ้มออกมา “อื้มมมม...คุณยายขา มันหลบในค่ะ จริงๆนะคะ หนูรู้สึกว่าตัวเองอืดๆอ้วนๆขึ้นมานะคะ” อัญมณีเข้าสวมกอดคุณยายอย่างออดอ้อน เมื่อเธอคิดว่าคุณยายจับโกหกได้ เอ๊ะ! ตอนแรกเธอไม่ได้สังเกตว่าในมือคุณยายถือบางอย่างมาด้วย “นี่อะไรเหรอคะ?” “ของที่แม่เขาส่งมาให้หลานนะจ๊ะ” หนูอัญหน้ามุ่นทันที เธอไม่มีความรู้สึกยินดียินร้ายกับของที่นานๆทีที่แม่ส่งมาให้เลยสักนิด “ไม่แกะดูหน่อยเหรอ” “ความจริงเขาไม่น่าจะต้องลำบากก็ได้นะคะ ทำเหมือนอีกคนดีกว่า หายไปเลยแบบนั้นก็ดีนะคะ” หนูอัญหมายถึงคนที่ได้ชื่อว่าพ่อ ซึ่งอิฐไม่เคยติดต่อกลับมาเลยตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมา เผลอๆเขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าบนโลกใบนี้มีเด็กผู้หญิงชื่ออัญมณี วัฒนาอยู่ด้วยอีกคน กอแก้วลูบศีรษะหลานรัก เธอสงสารในโชคชะตาของหลานเหลือเกิน แม้อัญมณีจะเติบโตมาด้วยความรักของเธอและคุณอัฐ แต่เธอก็รู้ว่าหลานสาวที่ร่าเริงยิ้มแย้มก็ยังคงมีปมในใจ เธอกับคุณอัฐจึงทำทุกอย่าง แม้แต่เรื่องไม่เป็น เรื่องเพื่อรักษาและเยียวยาความรู้สึกของหลานสาวคนนี้ไว้ ฮือ ฮือออออ ฮืออออออ เสียงร้องไห้ดังลั่นไปทั้งบ้าน เธอยังจำได้ดีตอนนั้นหนูอัญอายุเพียงแค่แปดขวบเท่านั้น คนในบ้านล้วนเป็นคนเก่าคนแก่ที่อยู่กันมานาน แต่เหตุการณ์ในวันนั้น คุณอัฐเปลี่ยนคนงานในบ้านทุกตำแหน่งตั้งแต่คนครัวไปถึงคนขับรถทั้งหมดไม่เว้นแม้แต่พี่เลี้ยงของหนูอัญ ด้วยเหตุผลที่ว่าพี่เลี้ยงกับแม่ครัวดันคุยกันเรื่องของอิฐและแก้วตา หนูอัญเผอิญเดินไปได้ยินหนูอัญจึงทราบความจริงตั้งแต่นั่นว่าเธอคือ สิ่งมีชีวิตที่เกิดจากความเกลียดชังและไม่ตั้งใจ เพื่อตัดปัญหาว่าเรื่องแบบนี้จะไม่เข้าหูหนูอัญอีก คนงานในบ้านทุกตำแหน่งจึงต้องเป็นคนใหม่ที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวในอดีตของบ้านหลังนี้ แม้หนูอัญจะรู้แล้วแต่ถ้าไม่มีใครไปสะกิดใจเธอ หนูอัญก็คงจะไม่เป็นไรเพราะทั้งคุณอัฐและเธอคอยดูแลทุ่มเทความรักและทุกอย่างบนโลกใบนี้ที่หนูอัญต้องการมาให้เธอไม่เคยให้ต้องผิดหวังเลยสักครั้งเพื่อที่ให้เธอมองแต่ปัจจุบันและอนาคตเท่านั้น “ยายวางไว้ตรงนี้นะ หิวมั้ยลูกเดี๋ยวยายไปหาอะไรมาให้ทาน” “ไม่หิวค่ะ คุณยายไปพักผ่อนนะคะ หนูสัญญาค่ะ ถ้าหนูหิว เดี๋ยวหนูจะลงไปหาอะไรทานเองแน่นอนค่ะ” “รับปากยายแล้วนะ” “เจ้าค่ะ” หนูอัญรับปากแข็งขัน และเธอทั้งหอมทั้งกอดคุณยายที่เธอรักที่สุดและบอกรักไม่หยุด คุณยายจึงยอมกลับไปพักผ่อนอย่างสบายใจ อัญมณีมองกล่องสีชมพูที่คุณยายวางไว้บนเตียง ไหนๆเธอก็กำลังเซ็งๆและหวาดผวากับเรื่องอนาคตของตัวเอง เธอคิดว่าลองแกะดูเสียหน่อยก็ไม่เสียหายเผื่อสิ่งที่อยู่ในกล่องจะช่วยฆ่าเวลาให้เธอลืมเรื่องบ้าๆพวกนั้นไปบ้าง แคว่กกกกก ดวงตากลมโตเบิกขึ้น ด้านในมีเพียงซองจดหมายสีขาวพับไว้ ‘Secrets.0099@XXX.com’ และตามด้วยรหัสผ่าน “อะไรของเขาละเนี่ย” อัญมณีบ่นออกมา แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นเธอจึงไปหยิบ MacBook ของตัวเองออกมา และเข้าเมลล์ตามนั้น กล่องขาเข้าและกล่องขาออกมีเมลล์เพียงฉบับเดียวที่ถูกส่งจากเมลล์นี้เข้าเมลล์ตัวเอง ใส่หัวเรื่องไว้ว่า ‘เปิดฉันสิ’ หนูอัญกดเปิดทันที เธอไม่สนใจว่ามันจะฝังสแปมไว้หรือไม่ เพราะถ้าเครื่องเธอพังเธอก็แค่ซื้อใหม่ก็จบ เธอจะไม่มีทางที่จะปล่อยให้ตัวเองสงสัยอยู่แน่ๆ ทั้งๆที่ไอ้นิสัยแบบนี้มันได้ทำให้ชีวิตเธอยุ่งเหยิงอยู่แท้ๆในตอนนี้ ‘ฉันคือแก้วตา แม่ของเธอ เวลาเที่ยงคืนตรง เธอเข้ามาเปิดเมลล์อีกครั้ง ฉันมีของขวัญล้ำค่าจะให้เธอ แต่เธอต้องไปรับมันด้วยตัวเองตามที่อยู่ที่ฉันจะส่งให้ในเวลาเที่ยงคืน ห้ามเลส! เพราะเมลล์ฉบับนี้จะรอเธอเปิดแค่สองนาทีเท่านั้น และมันจะหายไปจากระบบทันที ฉันหวังว่าเธอจะได้รับของขวัญล้ำค่าชิ้นนี้ของฉัน จากแก้วตา แม่ของเธอ...’ ห๊า!!!! หนูอัญร้องเสียงดังออกมาทันที เธอง้ออยากได้เหรอยังไง ใครจะสน! หนูอัญพับหน้าจอ Macbook ทันที แต่สายตาก็อดไม่ได้ที่จะต้องหันไปมองนาฬิกา ตอนนี้มันบอกเวลาสี่ทุ่มกว่าๆ “ไม่สนหรอก!” หนูอัญร้องบอกออกมา และเธอก็เดินลงไปข้างล่างไปหาอะไรกินทั้งๆที่ไม่หิวเลยสักนิด ชอว์หลี่ตาลงทันที เมื่อจู่ๆ แก้วตาก็ยืนขึ้น “คุณตั้งครรภ์” มันไม่ใช่คำถามแต่มันน่าจะเป็นคำอุทานของชอว์เสียมากกว่า “เรื่องนี้มีคนรู้น้อยมาก ข้าถึงต้องแยกเจ้าออกมาจากลูกน้องของเจ้าไงละ” “คุณกำลังจะบอกผมว่า เด็กในครรภ์คือทายาทของท่านปีดาอย่างงั้น...” “ใช่ เรื่องนี้ถูกปิดไว้ คนที่สั่งการเจ้ามากำจัดข้าเขารู้ดี เด็กในท้องของฉันเป็นสาเหตุให้สามีข้าหรือผู้มีพระคุณของเจ้าที่เจ้ามีสิทธิเอ่ยนามได้ว่าท่านปีดา ถูกลอบฆ่าไงละ” “คนผู้นั้นไม่เคยทำงานพลาด แล้วทำไมคุณยังรอดอยู่ได้” “คนที่ติดตามท่านปีดา รอดตายมาได้หนึ่งคน เขาผู้นั้นพยายามมาส่งข่าวข้า ข้าจึงหลบหนีได้ทัน” “ผมขอถามหน่อยเถอะครับ เพราะใครก็ตามที่รู้จักท่านปีดา ต้องไม่เชื่อแน่ๆว่าคุณจะตั้งครรภ์กับท่านปีดาได้ คุณอยู่กับท่านปีดามาเกือบสิบปี แล้วทำไมถึงพึ่งจะมาตั้งครรภ์เอาตอนนี้” “ให้ใครก็ต้องสงสัย ท่านปีดาสุขภาพไม่ดีนัก แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าท่านจะมีลูกไม่ได้ ข้าผิดเองที่ไม่เคยเอ๊ะใจหรือสงสัยคนในนั้นมาก่อน ตลอดเวลาที่ข้าอยู่กับท่านปีดา อาหารทุกมื้อ เครื่องดื่มทุกชนิดที่ทางห้องเครื่องเตรียมมาให้ข้าล้วนแล้วแต่มียาทั้งสิ้น ไม่ต้องบอกก็รู้นะว่ามันเป็นยาประเภทไหน ข้าโง่เขลาไม่ทันเล่ห์เหลี่ยมคนพวกนั้น ปล่อยให้พวกนั้นวางยาข้านานเป็นหลายปี จนกระทั่งมาตารีเธอผู้นี้ไปเห็นเข้าเมื่อสามปีก่อน แต่ตอนนั้นร่างกายของข้าก็สะสมยาไว้เยอะเหลือเกิน ข้าต้องแอบรักษานานนับปี และข้าก็ไม่กล้าบอกเรื่องนี้กับท่านปีดาทราบ หลังจากที่ข้ารู้ตัวทุกอย่างจึงเปลี่ยนไป อาหารและเครื่องดื่มของข้าที่มาจากห้องเครื่องถูกเททิ้งทั้งหมด ข้ากินแต่อาหารที่มาตารีจัดเตรียมให้ และในที่สุดข้าก็ตั้งครรภ์ได้ ข้าจึงต้องทำทุกอย่างรักษาครรภ์นี้ไว้ เพราะมันจะเป็นครรภ์สุดท้ายของข้า ข้าอายุไม่น้อยแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นกับข้าในตอนนี้เรียกว่ามหัศจรรย์ยังน้อยไป” “ถ้าจริงอย่างคุณบอก เด็กในครรภ์คือทายาทของท่านปู่คารามาส” “ใช่! ถ้าถึงตอนนั้นท่านปู่คารามาสยังมีชีิวิตอยู่ถึงเด็กคนนี้เกิดขึ้นมา...ตอนนี้ท่านชราภาพมากแล้ว และท่านต้องมาสะเทือนใจกับการเสียหลานรักของท่านไปอีก ข้าไม่รู้ว่าท่านจะมีชีวิตได้อีกนานแค่ไหน” ซึ่งเรื่องนี้แก้วตาคาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะมองผิดไปเกี่ยวกับท่านคารามาส ซึ่งชอว์ทำเพียงนิ่งและลื่นไหลไปตามน้ำ “เพราะแบบนี้ใช่มั้ยคุณถึงหนีกลับเมืองไทยแทนที่จะไปหาท่านปู่คารา-มาส” แก้วตาพยักหน้ารับ “แต่การกลับเมืองไทยคุณคิดว่าฉลาดแล้วเหรอ เพราะผมก็ได้เบาะแสคุณมาอย่างง่ายดาย” “เบาะแสที่เจ้าได้ ข้าตั้งใจให้เจ้าได้มันต่างหาก คนที่ข้าส่งไป ถูกเจ้าฆ่าตายไปแล้วหนึ่งคน อีกคนเล่าเจ้าบอกข้าได้หรือไม่ว่าอยู่หรือตาย” “อยู่ก็เหมือนตาย” “กิตติศักดิ์ของเจ้าช่างไม่มีอะไรบิดเบือนไปจากสิ่งที่ข้าได้ยินมา คนพวกนั้นยอมตายเพื่อท่านปีดา และที่พวกเขาต้องทรมานแบบนั้น ก็เพราะคนของเจ้ามีบางคนได้ขายวิญญาณให้กับคนพวกนั้นไปแล้ว เจ้ารู้หรือไม่?” ชอว์มุ่นคิ้วทันที เพราะเรื่องนี้เขาไม่รู้จริงๆ แล้วใครละที่กล้าหักหลังเขา คิดจะเป็นนกสองหัวอย่างงั้นเหรอ มันจะไม่ตายดีแน่!!!! หรือเพราะเขาทะนงตัวมากเกินไปว่าจะต้องไม่มีใครกล้า แต่เธอผูู้นี้เชื่อได้แค่ไหนกันเธออาจจะแกล้งแหย่กระตุกหนวดเสืออยู่ก็ได้ “ตกลง ผมจะตอบแทนพระคุณท่านปีดา แต่คุณรู้ใช่มั้ยว่าผมไม่อาจติดตามคุ้มครองคุณได้” “ไม่จำเป็น เรื่องนั้นข้ามีวิธีของข้า ข้าเพียงแค่ต้องการให้เจ้าถ่วงเวลาให้ข้าคลอดเด็กคนนี้ออกมาได้อย่างปลอดภัย” “ถ่วงเวลา?” “ใช่! ความจริงแล้วเด็กในท้องข้าไม่ใช่บุตรคนแรกของข้า ข้ามีบุตรมาก่อน ตอนนี้เธออายุน่าสักประมาณสิบเก้าแล้ว ข้ารู้ถ้าเจ้าสืบเสาะเรื่องของข้าต่อเจ้าก็จะเจอเธออีกไม่นาน ของที่เจ้าหาอยู่ อยู่กับเธอคนนี้ หรือจะให้ถูกต้องมีแต่เธอคนนี้เท่านั้นที่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน” “คุณมอบตราราชทรัพย์ไว้กับเด็กอายุสิบเก้าอย่างงั้นเหรอ” แก้วตายิ้มและพยักหน้า แต่ชอว์อาจจะเข้าใจอะไรไม่ทั้งหมด “ตกลง ผมจะถ่วงเวลาให้กับคุณ คุณบอกมาว่าเด็กคนนั้นอยู่ที่ไหน ผมจะไปเอาของเอง” ทำแบบนั้นมันง่ายไป ถ้าชอว์ได้ตราราชทรัพย์ เธอจะมีอะไรมาการันตีว่าชอว์จะรักษาคำพูดของเขา เพราะมันแค่คำพูดเท่านั้น แก้วตาจึงแค่ยิ้มและส่ายหน้า เป็นการปฎิเสธวิธีการของเขา