[ 5 ] โถ่วววว!!! หนูอัญ [1.2]

“ท่านแน่ใจเหรอคะว่าชอว์จะทำตามที่ท่านต้องการ” มาตารีเอ่ยถามเมื่อได้อยู่กันตามลำพัง เพราะเธอเห็นแววตาของชอว์แล้วเธอไม่มั่นใจนัก “คนอย่างชอว์ไม่มีใครกำกับและควบคุมเขาได้ แต่ข้ารู้ว่าเขาจะทำอย่างที่ข้าต้องการ แต่เขาก็จะใช้วิธีของเขา” “วิธีของชอว์” แก้วตายิ้มออกมา “แล้วเรื่องบุตรสาวท่าน เออ! จริงเหรอคะ ขออภัยที่ดิฉันเอ่ยถาม ท่านจะไม่ตอบก็ได้” “จริง อัญมณีเป็นบุตรสาวแท้ๆของข้าจริง” มาตารียิ้มออกมาทันทีที่ได้รับคำตอบแม้เธอจะรู้ว่าท่านหญิงไว้วางใจเธออย่างมาก แต่ท่านก็หาได้เล่าเรื่องทุกอย่างให้เธอรู้ทั้งหมด “เธองดงามเหมือนท่านหญิงมั้ยคะ” “ไม่รู้สิ แต่ให้ข้าเดาอัญมณีคงจะโตมาอย่างงดงามอย่างที่เจ้าว่า” แก้วตาเธอเป็นผู้หญิงที่จัดว่าสวยงามไม่น้อย และไหนจะอิฐที่แม้จะต่ำทรามแต่เขาก็จัดเป็นหนุ่มเนื้อหอมมาก รูปหล่อพ่อรวย พวกนี้เป็นคุณสมบัติของเขาเลยทีเดียว “ท่านไม่เคยเห็นบุตรสาวของท่านเลยเหรอคะ” “ไม่!” มาตารีเงียบเสียงลงทันทีเมื่อแก้วตาไม่อธิบายเหตุผลใดๆ เธอก็ไม่กล้าเอ่ยถาม เธอจึงเปลี่ยนประเด็น “แล้วบุตรสาวท่านหญิงยินดีช่วยท่านเหรอคะ” แก้วตายิ้มอีกครั้ง “แน่นอนว่าไม่มีทาง” ห๊า! “ท่านหญิง ท่านทำดิฉันงงไปหมดแล้ว” “เวลาจะทำให้เจ้าได้รู้ เอาละถึงเวลาแล้ว เจ้าส่งที่อยู่เข้าเมลล์ได้แล้ว” มาตารีหยิบ MacBook ขึ้นมาทำตามคำสั่งทันที พึ่บ พั่บ พึ่บ พั่บ อัญมณีนอนพลิกตัวไปมา เธอนอนไม่หลับ สายตาเอาแต่จ้องนาฬิกาเข็มวินาทีเดินไม่หยุด แต่เข็มนาทีกำลังจะเลื่อนไปที่เที่ยงคืนตรงแล้ว โอ้ยยย! “ไม่สนหรอก!” หนูอัญตะโกนออกมาเสียงดัง เพื่อร้องบอกตัวเองว่าอย่าไปสนใจเมลล์บ้าเมลล์บอนั่น ควับ! อัญมณีดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปง แค่เธอปล่อยมันไป จงหลับ จงหลับ จงหลับ เธอร้องสะกดตัวเองในใจ แค่สองนาทีเท่านั้น ทุกอย่างก็เข้าสู่สภาวะปกติ มันก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วเธอก็ได้กลับไปว้าวุ่นใจเรื่องฆาตกรคนนั้นต่อไป ชีวิตเธอมันเป็นยังไงกันนะ! ชาวบ้านเขาถือเบญจเพศกันไม่ใช่เหรอ แต่เธอแค่สิบเก้าปีกับอีกหนึ่งเดือนเท่านั้นนะ เร็วไปมั้ยความซวยที่มันวิ่งเข้ามาในตอนนี้ ท่านเจ้าขาเร็วไปหกปีเลยนะคะ “โอ้ยยยย!!! เป็นไงเป็นกัน อึดอัดชะมัด” อัญมณีดึงผ้าห่มออก และเธอก็กระโดดลงจากเตียงวิ่งไปที่โต๊ะที่อยู่เสียไกลจากเตียงมาก MacBook เธออยู่บนนั้น “เมลล์ถูกเปิดอ่านแล้วค่ะ” มาตารีร้องบอกแก้วตา เมลล์ฉบับนี้เป็นที่อยู่ของ Drop Box [ตู้นำจ่ายไปรษณีย์อัตโนมัติของไทยเรานี่เอง] มาตารีส่งที่อยู่ของตำแหน่ง Drop Box พร้อมรหัสผ่านให้กับอัญมณี และทิ้งประโยคสั้นๆบอกเธอว่า ‘ของขวัญล้ำค่าสำหรับย่างเข้าสู่วัยยี่สิบ’ ตราราชทรัพย์ไม่ใช่เครื่องประดับที่จะเอาติดตัวไปไหนมาไหน ยิ่งอัญมณีเป็นผู้หญิงและด้วยวัยของเธอ เธอก็คงเห็นมันเป็นแค่ตุ๊กตาเซรามิคทั่วๆ เธอจะมองเห็นเป็นแบบนั้นก็ไม่แปลก เพราะแก้วตาได้เคลือบตราราชทรัพย์ด้วยปูนปลาสเตอร์อีกชั้น ให้ชอว์คะยั้นคะยอถามแค่ไหน หนูอัญไม่มีทางตอบได้ เพราะของในกล่องนั้นไม่ได้มีแค่ตุ๊กตาเซรามิค มันมีของล้ำค่าอยู่ในนั้นจริงๆ “คุณหนูจะไปไหนแต่เช้าครับ” เป็นอีกคืนที่หนูอัญนอนไม่หลับ ก็เธอตื่นเต้นอยากเห็นของในกล่องนั้นมาก ‘ของขวัญล้ำค่าสำหรับย่างเข้าสู่วัยยี่สิบ’ เธอไม่ได้ตื่นเต้นกับของล้ำค่าเพราะเธอมีมันเยอะแล้ว แต่เธอตื่นเต้นเพราะความอยากรู้อยากเห็นว่าของนั้นมันจะสักเท่าไหร่เชียว และจะแปลกสักแค่ไหน เพราะคนที่ได้ชื่อว่าแม่ทำให้มันเป็นเรื่องใหญ่มาก “หนูจะไปหลักสี่” “ครับ” คนขับรถประจำตัวเปิดประตูเบาะหลังให้เธอได้ก้าวเข้าไปทันที หนูอัญคลี่กระดาษที่จดโน้ตมา ‘A07 02100019’ เลขตู้และรหัสผ่าน และทันทีที่มาถึงเธอมุ่งหน้าเข้าไปยังจุด Drop Box ทันที เธอหยิบบัตรประชาชนออกมาเพื่อยืนยันตัวตน และรหัสผ่านก็ถูกกด คลิ๊ก! เสียงตู้เปิดออก หนูอัญหยิบกล่องไปรษณีย์ออกมา และเธอก็กดรับของทันที เธอเดินออกมาจากจุดนั้นและกลับขึ้นรถ ที่บอกให้คนขับจอดรออยู่แถวๆนี้ ทุกอย่างรวดเร็วดั่งใจต้องการ “ไปไหนต่อครับ?” “กลับบ้านค่ะ” รถค่อยๆเคลื่อนออกไปทันที หนูอัญอดทนรอไม่ไหว เธอแกะกล่องไปรษณีย์ออก ด้านในมีกล่องกำมะหยี่สีดำ หนูอัญทิ้งกล่องไปรษณีย์ไว้ในรถ เธอเอาแต่กล่องกำมะหยี่กลับขึ้นห้องนอน คุณปู่กับคุณยายไม่อยู่ พวกท่านคงไปตรวจตลาดตามกำหนดอย่างเคย แกร๊ก! กล่องถูกปลดล็อคออกอย่างง่ายดาย ด้านในมีของสองอย่าง หนูอัญหยิบของชิ้นใหญ่ขึ้นมาเป็นอันดับแรก ตุ๊กตาเซรามิค “ไม่เห็นจะสวยเลย งั้นๆแหละ” เธอส่องดูและวางมันลงบนเตียงอย่างไม่ไยดี ! ว้าววววว!!!! หนูอัญร้องออกมา กำไลรูปร่างแปลกประหลาดมาก แต่พอเธอเอาพินิจจริงๆ มันคืองู “เก๋ดีแฮะ!” เธอเอามาสวมทันที เป็นงานสั่งทำที่ประณีตมาก เพราะถ้าไม่มองให้ดีเหมือนเธอถูกงูเขียวพันข้อมือไว้ตลอดเวลา ตรงส่วนหัวของงูตาทั้งสองเป็นอะไรเธอก็ไม่แน่ใจแต่มันเป็นสีแดง มันอ้าปากชูคอโชว์เคี้ยวทั้งสอง งูอะไรนะช่างแปลกประหลาดีแท้ หนูอัญถูกอกถูกใจจริงๆ และเธอสนใจแต่กำไลอย่างเดียวจริงๆ ก็อก ก็อก ก็อก “คุณหนูค่ะ” “พี่บัวเข้ามาเลยค่ะ” หนูอัญนอนเล่นอยู่บนเตียง สายตาเอาแต่จ้องมองกำไล “ตั้งแต่เช้าคุณหนูยังไม่ทานอะไรเลย ลงไปทานอะไรได้แล้วค่ะ” “ค่ะ” หนูอัญตอบรับอย่างว่าง่าย เธอลืมเลือนเรื่องร้ายๆไปชั่วขณะ จนกระทั่ง Grrrr Grrrr เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ยายเฟิร์น! “มีอะไรย๊ะ” อัญมณีตอบกลับไปพร้อมกับเดินลงบันไดเพื่อไปกินอะไรที่พี่บัวเตรียมไว้ให้ [แย่แล้วยายอัญ] “อะไรของแกว๊ะ” [ศพ คน ศพที่ร้านอาหารนั่น...] เพล้งงงงงงง หนูอัญยืนนิ่ง เธอช็อคไปทันที โทรศัพท์ในมือล่วงตกแตกเพราะแรงกระแทกจากที่สูงและมันยังกลิ้งตกไปอีกหลายขั้นบันไดด้วย หนูอัญไม่ทันได้ฟังเพื่อนเล่าจนจบเลย สิ่งที่เธอลืมไปแล้วกลับเข้าสู่โหมดความทรงจำอีกครั้ง ติ๊ง ต่อง ติ๊ง ต่อง กรี๊ดดดดด เสียงอ๊อดหน้าประตูจู่ๆก็ดังขึ้นมา หนูอัญกรีดร้องดังลั่นบ้านและเธอก็วิ่งขึ้นกลับเข้าห้องไปทันที ฮือออออ ฮือออออ ไม่เอา! หนูกลัวแล้ว หนูไม่อยากตาย หนูยังมีความสุขไม่พอเลย ฮือออออ ก็อก ก็อก ก็อก เสียงเคาะประตูห้องดังอีกครั้ง ฮืออออ ฮืออออ หนูอัญไม่รู้จะทำยังไงดีนอกจากร้องไห้ เสียงเคาะประตูด้านนอกไม่ได้ทำให้เธอสนใจมันเลยสักนิด เธออยากหายตัวได้จริงๆ เธอจะได้เสกตัวเองหายไปจากที่นี่ “หนูอัญ ลูก!” เสียงคุณยาย! “คุณยายขา...” หนูอัญออกมาจากใต้ผ้าห่ม และเข้ากอดเอวหนาของ คุณยายที่รักไว้มั่น “เป็นอะไรไป บัวบอกว่าหนูร้องเสียงดังลั่นบ้าน ยายเป็นห่วงเลยรีบกลับมาหา บัวเขามาเคาะเรียกหนูตั้งเป็นนานสองนานแล้ว” “หนู หนู หนูไม่รู้จะเริ่มจากตรงไหนดีค่ะ” หนูอัญครุ่นคิดอย่างหนัก เธอกำลังตัดสินใจอยู่ว่าควรเล่าเรื่องฆาตกรและการฆาตกรรมให้คุณยายรู้ดีมั้ย แต่ถ้าเธอเล่าคุณยายจะเป็นยังไง ขนาดเธอยังอาการหนักขนาดนี้ เฮ้ยยยย เครียด หาทางออกไม่ได้เลย ตำรวจจะใช้เวลาหาฆาตกรนานมั้ย แล้วถ้าตำรวจรู้ว่าเธอเห็นการฆาตกรรม เธอจะต้องเข้าโปรแกรมคุ้มครองพยานมั้ย โถ่วววว!!! ‘สิ่งมีชีวิตที่เกิดจากความเกลียดชังและไม่ตั้งใจ’ หนูใช้ความโชคดีหมดแล้วเหรอ? “ไม่เป็นไรจ๊ะ ลำบากจะบอกก็ไม่ต้องบอก ยายมีบางอย่างมาให้หนูด้วยนะ มันอาจจะทำให้หนูอารมณ์ดีขึ้นก็ได้” กอแก้วโชว์ซองน้ำตาลในมือ “อะ...อะไรคะ” “แม่เขาส่งมานะ” กอแก้วพยายามอย่างมากที่จะให้แม่ลูกเกิดความผูกพันกัน แม้เธอจะพยายามมาหลายปีแล้วเธอก็ไม่ละความพยายาม ทั้งๆที่รู้ว่าโจทย์ทั้งสองฝ่ายไม่ใคร่อยากจะมีความผูกพันกันนัก “สวิสเซอร์แลนด์” “ใช่ หนูเคยบอกว่าอยากไปสวิสเซอร์แลนด์สักครั้งหนึ่งไม่ใช่เหรอ” “สวิสเซอร์แลนด์!” หนูอัญรับเอกสารมาเปิดดู “จริงด้วยคุณยาย สวิสเซอร์แลนด์ หนูอยากไป” หนูอัญหน้ากระจ่างใสทันที “เดินทางอีกสามวันข้างหน้า” “เร็วทันใจดีแท้ ไปค่ะไป...” เธอควรหายไปสักพัก พอกลับมา อะไรๆก็คงดีขึ้น ฆาตกรคนนั้นก็คงถูกจับได้ช่วงที่เธอไม่อยู่ และให้พวกมันพลิกแผ่นดินไทยหาเธอก็ไม่มีทางหาเจอแน่ๆ ก็เธอบินไปลั้นลาท่องเที่ยวอย่างมีความสุขที่สวิสเซอร์แลนด์โน้นแหนะ “แม่เขาโทร.ทางไกลมาบอกว่า จะส่งคนมารับหนูเองจ๊ะ” “ใจดีขนาดนั้นเลยเหรอคะ” “แหมเราก็ แม่เขามีความจำเป็นที่ต้องไปอยู่ไกลๆ จริงๆแล้วแม่เขาอยากพาหนูไปอยู่ ไปเที่ยวช่วงปิดเทอมตั้งแต่หนูเด็กๆ แต่ยายไม่อยากให้ไปเอง” กอแก้วโกหก “ยายกับคุณปู่อยากพาหนูไปเที่ยวที่ต่างๆที่หนูอยากไปด้วยตัวเอง แต่พวกยายอายุมากแล้ว ร่างกายสู้อากาศแบบอื่นไม่ไหว” กอแก้วบอกอย่างใจดี หนูอัญพยักหน้ารับ เธอก็แค่ไม่อยากให้คุณยายเครียดก็เท่านั้น และเธอก็หาใส่ใจคำพูดที่คุณยายสรรเรียบเรียงมาเพื่อให้เธอรู้สึกดีกับคนที่ได้ชื่อว่าแม่ “ลงไปหาอะไรกินได้แล้ว วันนี้ข้าวปลาก็ยังไม่ได้กินเลยไม่ใช่เหรอ” กอแก้วยิ้มออกมา และเอ่ยต่อในเรื่องอื่น เมื่อดูแล้วหลานรักพอใจกับทริปครั้งนี้ไม่น้อย “ค่ะ...ไปค่ะคุณยายรีบไปกิน เดี๋ยวหนูจะได้ขึ้นมาจัดกระเป๋า” สองยายหลานเดินกอดกันลงไปข้างล่างอย่างมีความสุข ต่างกับเมื่อตอนสายของวันนี้ราวสวรรค์กับนรกของหนูอัญเลย