[ 6 ] ฟั่นเฟือน [1.3]

ร่างกำยำยกร่างบางที่ไร้สติของอัญมณีออกจากเบาะหลังรถและเดินขึ้นบันไดเครื่องบินขนาดเล็กไปทันที “อีกครึ่งชั่วโมงครับ” สจ๊วตประจำเครื่องเอ่ยบอกทันทีที่ชอว์มาถึง เขาทำเพียงพยักหน้า และเดินเข้าไปยังห้องส่วนตัวบนเครื่องบินลำนี้ เครื่องบินขนาดเล็กที่มีเพียงชอว์และคนของเขากว่าสิบคนที่ทยอยเดินเข้ามาเมื่อเจ้านายมาถึงแล้ว Boarding time อีกครึ่งชั่วโมง มีคนบางคนกำลังส่องกล้องทางไกลมาจากไกลๆ คนรอบคอบอย่างแก้วตาไม่วางใจง่ายๆ เธอจึงให้คนเฝ้าจับตาดูชอว์ไว้ จนกว่าเครื่องบินจะออกจากน่านฟ้าไทยไปแล้วเท่านั้นเธอถึงจะวางใจ “ท่านหญิง เราจะออกเดินทางกันเลยเหรอยังคะ” “รอก่อน ตามที่ได้รับรายงานมา คนของชอว์จากไปเพียงแค่สองในสามเท่านั้น ข้าคิดว่าส่วนหนึ่งกำลังจับตาดูเราอยู่ เราจะเลื่อนการเดินทางไปทวายออกไปอย่างไม่มีกำหนด” “ไม่มีกำหนด แล้วครรภ์ของท่านหญิงละคะ ดิฉันเกรงว่านานไปจะไม่ปลอดภัยนะคะ” “ไม่มีอะไรต้องกังวล คนที่ถูกส่งมาให้จัดการข้า ได้เดินทางกลับไปแล้วเจ้าลืมไปแล้วเหรอ ส่วนพวกที่เหลือก็ได้รับคำสั่งเพียงแค่จับตามอง อย่ากังวลไป ข้าไม่รีรอให้นานเกินไปหรอก ที่ข้าบอกว่าไม่มีกำหนดก็คือไม่เกินหนึ่งเดือน ถ้ามากกว่านั้นข้ารู้ดีว่าไม่ปลอดภัยต่อครรภ์” มาตารีแสดงสีหน้าคลายกังวลในทันที ชอว์รัดเข็มขัดร่างที่ไม่ได้สติ เขาพยายามจับเธอไว้เมื่อถึงเวลาเครื่องบินกำลังขึ้น มือกำยำประคองศีรษะเล็กไว้มั่นเมื่อมันสั่นคลอนไปมา “ปอดแหกชะมัด” เสียงของชอว์ที่เอ่ยมาพร้อมกับสายตาดูแคลนคนที่สลบไสล แม้จะเข้าใจอยู่ว่าเธอก็แค่เด็ก แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่ารำคาญความอ่อนแอของเธอ พึ่บ! เมื่อสัญญาณไฟแจ้งเตือนเข็มขัดปิดลง ชอว์ขยับยกร่างที่ยังสลบอยู่ออกมาจากเก้าอี้ข้างกาย เขาย้ายเธอไปยังที่สำหรับนอน การเดินทางอีกสิบชั่วโมง แต่เครื่องบินลำนี้ไม่อาจบินไปถึงมอสโคว์ในคราวเดียว กัปตันจะต้องแวะเติมน้ำมันเมื่อบินไปได้ครึ่งทาง แล้วยายเนี่ยจะฟื้นตอนไหน เขาได้เช็คเธอแล้วก่อนเครื่องขึ้น เธอแค่สลบไป ไม่ได้ตาย ชอว์เดินออกไปนอกห้อง เขาต้องไปสั่งการลูกน้อง เพราะการเดินทางครั้งนี้พิเศษกว่าทุกๆครั้ง เมื่อเขามีผู้ร่วมเดินทางที่ไม่ได้รับเชิญมาด้วย ไม่รู้ว่าพอตื่นแล้วแม่เนี่ยจะเป็นยังไงบ้าง พรึ่บ! ทันทีที่เมื่อประตูห้องปิดลง ร่างบางก็ลุกจากที่นอนอยู่ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว การเคลื่อนไหวเร็วดั่งใจหมาย เธอก้มมองหน้าต่างบานเล็ก ใบหน้าขาว ที่ขาวอยู่แล้ว ขาวยิ่งกว่าเดิมในทันที เมื่อข้างนอกเธอเจอแต่เมฆ เมฆ เพี๊ยะ! เพี๊ยะ โอ้ยยยย! หนูอัญร้องออกมา เมื่อเธอรู้สึกเจ็บเพราะเธอตบหน้าตัวเองอย่างแรง ถ้าฝันอยู่เธอก็ต้องไม่เจ็บสิ “ตายแล้ว พ่อแก้วแม่แก้ว....” จู่ๆ อัญมณีก็หยุดปากตัวเอง และใบหน้าก็เปลี่ยนไปทันทีเมื่อเธอดันเอ่ยนามที่ไม่ควรเอ่ย ที่เธอต้องมายกมือท่วมหัวขอชีวิตอยู่นี่ไม่ใช่เพราะคนที่ได้ชื่อว่าแม่แก้วของเธอเหรอ หน๋อยยย คอยดูนะถ้าได้เจอตัวเป็นๆเมื่อไหร่ แม่จะเชิด จะหยิ่ง ให้เป็นอากาศที่คนอย่างเธอมองไม่เห็นเลยคอยดู... “ว่าแต่ ตอนนี้จะออกจากเครื่องบินที่กำลังบินอยู่นี้ยังไงละทีนี้ เฮ้ยยยยย...ชีวิต!” หนูอัญต้องหน้าเบ้อีกครั้ง เมื่อเธอยังเจ็บที่ศีรษะอยู่ เรื่องสลบนั่นเธอสลบไปจริงๆ ก็ตอนที่เขากระชากเธอเล่นบทบู้ทะยานตัวเข้าไปในรถที่ไม่ได้จอดสนิท ศีรษะเธอดันไปกระแทกกับเบาะอย่างแรง ตอนนั้นเขาคงไม่รู้ตัวหรือเขา แข็งแรงเกินไปจนคิดว่าแรงกระแทกแบบนั้นเป็นเรื่องธรรมดา เธอมารู้สึกตัวตอนที่เครื่องกำลังขึ้น แต่เธอไม่กล้ากระดิกตัวเมื่อฝ่ามือเขากอบกุมประคองศีรษะเธอไว้แน่น “แล้วคราวนี้ทำไงละ พรุ่งนี้จะยังมีตะวันให้หนูอัญคนนี้ได้มองอีกมั้ยนะ โลกใบนี้กำลังจะดับแตกสลายแล้วเหรอเนี่ย...ฮึฮึฮึ” และจู่ๆหนูอัญก็หัวเราะในคออย่างกับคนเสียสติ เมื่อเธอเลอะเลือนไปแล้ว โลกจะแตกดับง่ายๆไปได้อย่างไร ถ้าจะมีอะไรแตกดับได้ก็ต้องเป็นเธอที่เป็นเพียงสิ่งมีชีวิตเล็กๆและ ‘สิ่งมีชีวิตที่เกิดจากความเกลียดชังและไม่ตั้งใจ’ ต่างหากเล่า กรึก! พรึ่บ! หนูอัญทรุดตัวลงนอนทันที เมื่อเสียงประตูที่กำลังถูกผลักเข้ามาดังขึ้น ชอว์หลี่ตาทันทีเมื่อมองมาที่ร่างบางบนเตียงนอนขนาดเล็กและมุมปากหยักก็ยกขึ้นเล็กน้อย เขาเดินไปทรุดนั่งบนที่นั่งขนาดใหญ่ไม่ไกลกับที่หนูอัญแกล้งสลบอยู่ ชอว์ถือเครื่องดื่มสำหรับตัวเองติดมือเข้ามาด้วย เขานั่งทอดกายอย่างสบายและจิบดื่มเครื่องดื่มอย่างไม่เดือดร้อนอะไร สายตาชำเลืองมองคนแกล้งสลบบ้างเป็นครั้งคราว สงสัยยายเด็กนี่จะดูหนังมากเกินไป ชอว์แอบยิ้มทันทีเมื่อเขาคิดเรื่องสนุกๆได้ แก้วถูกวางไว้ในที่ที่ถูกจัดไว้ พรึ่บ! พรึ่บ! หนูอัญที่แกล้งสลบเธอไม่กล้าเปิดตาดูว่าเสียงแปลกๆที่เธอได้ยินอยู่นั้นคือเสียงอะไร ควับ! อึ๋ยยยยย!!!!! ร่างบางแข็งเกร็งดั่งกับถูกสายฟ้าฟาดลงมา เมื่อจู่ๆร่างกำยำก็แนบเบียดร่างเธอที่นอนอยู่บนเตียงนุ่มที่ขนาดของมันไม่ได้ให้คนสองคนขึ้นมานอนได้อย่างสบายนัก แปะ แปะ ฝ่ามือเล็กถูกขยับไปวางบนร่างกำยำ และไออุ่นกับเนื้อแท้ เธอหมายถึงเนื้อหนังคนจริงๆแบบเป็นๆ ที่ฝ่ามือเธอสัมผัสอยู่ตอนนี้ ความสงสัยแคลงใจทำให้เธอเลื่อนมือแปะๆ โดยที่ไม่กล้าลืมตา ซี๊ดดดดด อ้า!!! “ไอ้บ้า!!!!” พรึ่บ! หนูอัญร้องออกมาเสียงดังคับห้อง เมื่อมือเล็กไม่ได้ซุกซนเลย แต่เธอแค่ขยับหาความแน่ใจว่าเขา... “ไอ้โรคจิต! ทำไมถึงนอนแก้ผ้าแบบนี้เล่า” หนูอัญร้องออกมา เธอลุกขึ้นนั่งและขยับตัวเองเบียดผนังเครื่องบินห่างออกจากร่างกำยำที่นอนขวางกั้นทางหนีของเธอไว้ อี๋!!! แต่เมื่อเธอจะเอามือมาปิดตา เธอก็ร้องลั่นและชูมือข้างนั้นจนสุดแขนไปข้างหน้าแสดงท่าทางรังเกียจมือตัวเองเพราะมันพึ่งไปโดนบางอย่างของคนโรคจิตเข้า ชอว์ยิ้มขันแบบไม่มีเสียง เขาจำไม่ได้เลยว่าเขาเคยยิ้มและตลกแบบนี้มาก่อนมั้ยในชีวิต ช่วยไม่ได้อยากกล้ามาลองดีกับเขาดีนัก ชอว์ขบขันอย่างเงียบๆ มากขึ้น เมื่อเห็นหน้าขาวแดงก่ำ “จับไปแล้ว! แล้วไม่ลองชิมดูหน่อยเหรอ” ชอว์ยังแกล้งต่อ กรี๊ดดดดดด และเขาก็ได้เสียงกรีดร้องจนเครื่องบินแทบแตกกลับมาเป็นคำตอบ ยิ่งทำให้เขาขบขันมากขึ้น หนูอัญเบียดกายแนบผนังเครื่องบินหนักยิ่งกว่าเดิม ตัวเธอสั่น ดวงตาปิดไว้แน่น เธอกลัวจริงๆ แม้เธอจะแก่นเซี้ยวมากแต่เธอก็มีขอบเขต เรื่องผู้ชายเธอไม่เคยต้องทำให้คุณปู่คุณยายเสียความไว้วางใจในตัวเธอ ตอนนี้เขาคงรู้แล้วสินะว่าเธออ่อนหัด แล้วจะเอาอะไรกับเด็กอายุพึ่งจะสิบเก้ามาหมาดๆเล่า อัญมณีที่นั่งตัวสั่นอยู่นาน สิ่งแวดล้อมนอกเปลือกตามันเงียบและนิ่งไปนานทำให้เธอต้องค่อยๆเปิดเปลือกตาลง โอ้วววว! เขาหลับเหรอ! ใช่หรือเปล่า หนูอัญคิดระแวงอยู่ในใจแต่ก็ไม่กล้าเคลื่อนไหวร่างกาย เธอจะออกไปจากตรงนี้ได้คือต้องข้ามร่างใหญ่โตของเขาไป ซึ่งเธอปอดแหกเกินกว่าจะทำแบบนั้น ตอนนี้เธอไม่ต่างกับรูปปั้นเลย นาทีแล้วนาทีเล่า จนร่างบางค่อยๆฟุปหน้าลงบนท่อน แขนที่วางพาดบนเข่าทั้งสองที่ตั้งชันของเธอ Zzzzzz ชอว์ขมวดคิ้วหนาและหลี่เปลือกตาขึ้นจากการนอนหลับ เวลากลางวันคือเวลานอนของเขา แล้วนี่มันคืออะไร ทำไมเขาต้องถูกแม่นี่เบียดรบกวนเวลานอนของเขาด้วยละเนี่ย เด็กหนอเด็ก เด็กจริงๆ แล้วช่างไม่รู้สถานะของตนในปัจจุบันจริงๆ.... ชอว์หลี่ตามองร่างบางที่เบียดกายแนบชิดเขามากขึ้น ไม่แปลกที่เธอจะมีอาการแบบนี้ ในห้องโดยสารแห่งนี้ อุณหภูมิต่ำเกือบยี่สิบองศา เธอต้องรู้สึกไม่สบายตัวเท่าไหร่นักอยู่แล้ว และผ้าห่มที่มีอยู่ผืนเดียวเขาก็ใช้มันปกปิดร่างเปลือยส่วนล่างอยู่ในตอนนี้ สายตาเหยี่ยวสีเทาเลื่อนไปมองข้อมือเล็กที่สวมกำไลประจำองค์ท่านหญิง ยายเด็กนี่จะรู้เรื่องรู้ราวอะไรบ้างมั้ยนะ เกิดเรื่องวุ่นๆเข้ามาไม่หยุด ทำให้เขาไม่มีเวลาจัดการหาความจริงเอากับเธอได้เสียที ดวงตาสีเทาเริ่มเปลี่ยนเป็นเข้มขึ้น เมื่อมองพินิจพิเคราะห์ใบหน้าขาวที่หลับตาพริ้มอย่างไม่รู้อนาคตของตัวเองว่าจะเป็นอย่างไรต่อไป เด็กนี่จัดว่างดงามหมดจดจริงๆ ผิวเนียนละเอียดไปทั้งตัวบ่งบอกถึงการผ่านการเลี้ยงดูที่ดี แต่ทำไมนะแววตากลมโตนั่นเขาถึงรู้สึกคุ้นๆ แต่นึกไม่ออกว่าความคุ้นเคยนี้เกิดขึ้นเมื่อไหร่ พรืด! ชอว์มุ่นคิ้วเมื่อร่างที่หลับสนิทขยับ แขนขาเธอพาดขึ้นมาบนร่างเปลือย แล้วเขาก็เกิดอารมณ์หื่นขึ้นมาเสียด้วย ยั่วกันเกินไปแล้ว! มุมปากหยักยกยิ้มขึ้นทันที พรึ่บ! ชอว์ขยับ พลิกกายหันทั้งหน้าหันทั้งตัวเข้าหาร่างบางอย่างมีที่หมาย ควับ! มือใหญ่ค่อยๆปลดพันธนาการชุดเอี้ยมสีดำของเธอออก ความ ชำนาญของชอว์จึงทำให้เขาไม่รบกวนเวลาพักผ่อนของหนูอัญเลยสักนิดเพราะเธอยังหลับอย่างสบายใจไม่รู้สึกถึงภัยใกล้ตัวที่คืบคลานเข้ามาอย่างเงียบเชียบ ที่กระดุมเสื้อค่อยๆหลุดออกไปทีละเม็ด ทีละเม็ด ฮืมมมมมม ชอว์ผ่อนลมหายใจเมื่อเนินเนื้ออวบอิ่มที่โผล่พ้นบราประจักษ์ต่อสายตาเขา หัวใจเขาเต้นแรง ทำไมถึงเป็นแบบนั้น ของยายเด็กนี่ก็ไม่ได้แตกต่างกับของที่เขาเคยเห็นมา ในทางตรงข้าม ของเธอไม่ได้ขนาดมาตรา-ฐานที่เขาตั้งไว้ด้วยซ้ำ ผู้หญิงที่เขามีสัมพันธ์ด้วยที่ผ่านมาพวกเธอต้องเต็มไม้เต็มมือ แต่จู่ๆดวงตาสีเทาเข้มหลี่ลง อย่างย่ามใจเมื่อเห็นตะข้อบราอยู่ด้านหน้า กรึ่บ! มือเร็วตามสายตา ยอดเกสรสีชมพูบนเนินเนื้อขาวใสสะอาดตา เผยโฉมออกมา นิ้วเรียวยาวเลื่อนแตะผิวขาวส่วนเนินอวบ และค่อยๆลากไล้ไปอย่างช้าๆ ในทันที พรึ่บ! แก่นกายกลางลำตัวร่างใหญ่ขยายตัวออกอย่างน่าเกรงขามในเวลาอันสั้น เมื่อไอร้อนเล็กๆจากร่างบางส่งต่อผ่านปลายนิ้วเข้าสู่ร่างกายเขาเพียงเล็กๆ แต่มันกลับส่งผลกระตุ้นความตื่นตัวได้เร็วดั่งสายฟ้าฟาด เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ ชอว์หายใจติดขัดในทันที ยายเด็กคนนี้มันยังไงกันนะ! ขี้เซานัก! ต้องให้บทเรียนเสียหน่อยแล้ว... เปลือกตาบางเกิดรอยยับยู่แต่ก็หาได้เปิดขึ้น เมื่อความขี้เซาแยกแยะไม่ออกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองอยู่นี่คืออะไร อื้ม อื้มมมมม เสียงครางเล็กๆดังเล็ดรอดออกมา เมื่อร่างกายตอบสนองต่อสิ่งเร้าที่เกิดขึ้นอยู่ตอนนี้ ทำไมร่างกายถึงซาบซ่าและเลือดในกายถึงพุ่งพล่านแปลกๆ แก้มขาวค่อยๆแดงขึ้น เนินเนื้อขาวเปียกชุ่มและเกิดรอยแดงปรากฎอยู่มากมาย เลือดในกายกำยำเดือดพล่าน เขาทั้งกัดทั้งดูดเนินอกสาวอย่างผู้มากประสบการณ์ ร่างบางไร้ซึ่งการต่อต้าน เธอฝันอะไรอยู่นะ ทำไมร่างกายของเธอถึงได้ตอบสนองกลับเร่งเร้าให้เขาเกิดความอยากมากขึ้นมากขึ้นเรื่อยๆ เรียวลิ้นกวัดแกว่งยอดเกสรที่แดงเข้ม ต่างแข็งชูชันเชื้อเชิญอย่างน่าตอบสนองให้อย่างเต็มที่ ฝ่ามือเล็กกดศีรษะเขาไว้ให้แนบแน่นอกเต่งตึง อย่างกับว่าเธอกำลังกลัวว่าเขาจะหายไปถ้าเธอไม่ยึดจับไว้แบบนั้น