[ 7 ] รองพื้น อายไลเนอร์ แป้ง ลิปสติก [1.4]

อื้มมมมม อัญมณีร้องเสียงในคอเตือน เมื่อมือหนายังไม่ออกไปจาก ริมฝีปากเธอซักที “ถอยออกไปและช่วยแต่งตัวเป็นผู้เป็นคนหน่อย” “อย่า ลาม ปาม” ชอว์เน้นย้ำคำและยอมถอยออกมา เขาคว้าเสื้อผ้าที่ลูกน้องนำเข้ามาให้ “ไปล้างหน้าล้างตา” ชอว์หันมาสั่ง หนูอัญหันซ้ายหันขวา ห้องน้ำอยู่ด้านนอก ครืดดดดด ประตูเลื่อนเปิดอีกครั้ง ศีรษะเล็กโผล่ออกไป และเธอต้องพบกับสายตาหลายคู่ของคนด้านนอกที่หันมามองเธอเช่นกัน อึ๋ย! แต่เมื่อหันกลับมามองในห้อง ก็ต้องมาเจอคนเปลือยท่อนบนและยังไม่ยอมติดตะขอกางเกงสีเข้ม ชอว์เลิกคิ้วขึ้นมามองเมื่อรู้สึกว่าถูกจับจ้อง ปัง! ประตูปิดทันทีและร่างบางก็หายแว็บไปอย่างรวดเร็ว “ยายเด็กลามก อยากรู้นักว่าจะทนไปได้สักแค่ไหน” ชอว์ยิ้มเยาะและจัดการตัวเองต่อ หนูอัญที่ออกมาเผชิญสายตาคนด้านนอกกับผู้ชายร่างสูงใหญ่ บ้างก็มีอาวุธอยู่บนสายคาดเหมือนพวกตำรวจหรือสายลับเลย แต่เชื่อเถอะ! ว่าคนพวกนี้เป็นพวกตรงข้ามแน่นอน สายตาสิบกว่าคู่มองมาที่เธอ พวกเขาแค่มองและมอง คันปากอยากถามจริงๆว่ามองอะไรกันย๊ะ แต่ไม่ได้ ทำแบบนั้นไม่ได้ เธอไม่ได้รู้จักนิสัยใจคอคนพวกนี้ ไม่ถูกใจไม่เข้าหู คงชักปืนขึ้นมายิงก่อนถามแน่ๆ นิสัยก็คงไม่ต่างกับ เจ้านายหรอก คนต้องเหมือนกันต้องคล้ายกันถึงอยู่ด้วยกันได้ เชิด! สิ่งที่หนูอัญคิด เพราะเธอไม่รู้ว่าสายตาคนพวกนั้นที่มองมาพวกเขาคิดอะไรในใจ แต่ใครจะสน! กึก กึก กึก หนูอัญขยับขาก้าวไปข้างหน้าทันที ครืดดดด ประตูห้องเลื่อนเปิด ชอว์เดินออกมา ควับ! ปฎิกริยาว่องไวของเหล่าลูกน้อง ทุกคนละสายตาออกมาจากร่างบางที่เดินผ่านไปทันที “แอล ม่อน และซีไปด้วยกัน” ครับ! สามเสียงตอบรับอย่างแข็งแรง หนูอัญหันกลับมามอง เธอเห็นสามคนขานรับยังกับทหารรับคำสั่งจากผู้บังคับบัญชาเลย แต่ใครเป็นใครกันบ้างเธอก็ไม่รู้ เป็นชายผิวสีหนึ่งคน ผิวขาวสองคน พรึ่บ! หนูอัญตาโตขึ้น เมื่อชอว์จ้องมาที่เธอที่กำลังเกิดความอยากรู้อยากเห็นซะงั้น หนูอัญรีบรุดเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว พรึ่บ! กรี๊ดดดดดด เสียงกรีดร้องดังขึ้นมาทันที ครืดดดดด ประตูห้องน้ำเปิดอีกครั้ง “รองพื้น อายไลเนอร์ แป้ง ลิปสติก” หนูอัญเอ่ยออกมาทันทีเมื่อเอาตัวเองออกมาจากห้องน้ำ ยืนจังก้าเด่นเป็นสง่า “ไม่มี” เสียงของชอว์ดังขึ้นอย่างไม่เดือดร้อนอะไรสักนิด ตรงข้ามกับท่าทางของหนูอัญที่เหมือนกำลังจะขาดใจเสียให้ได้ “ไม่มี อะไรนะ! ไม่มี แล้วฉันจะเอาหน้าไปไว้ไหน คุณดูหน้าฉันสิ” การพูดคุยที่อยู่กันคนละมุมเครื่อง ไม่ต้องแอบฟังเหล่าลูกน้องที่อยู่ตรงกลางระหว่างพวกเขา สลับมองคนโน้นทีคนนี้ที “ล้างหน้าล้างตา และหวีผมแค่นั้นก็พอแล้ว” “แค่นั้น!!! ถ้าฉันไม่ได้สิ่งที่ฉันต้องการ ฉันไม่ไปไหนกับคุณทั้งนั้น”ผู้หญิงอย่างไรแล้วเธอก็เป็นผู้หญิง ความงดงามสีสรรบนใบหน้าก็สำคัญ ! แต่ใครเล่าจะรู้ ในที่นี่มีแค่หนูอัญคนเดียวเท่านั้นที่ไม่รู้ เธอขัดคำสั่งของชอว์ต่อหน้าลูกน้องของเขา กรึบ! ลูกน้องสิบกว่าคนทรุดนั่งลงกับที่ทันทีโดยอัตโนมัติ กึก กึก กึก เสียงฝีเท้าการขยับของชอว์เดินไปทิศทางเดียวที่หนูอัญยืนอยู่อย่างรวดเร็วเพียงไม่กี่ก้าว ควับ! แขนเล็กถูกคว้าไว้ พรึ่บ! คนสองคนเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง “ไหนบอกมาสิว่ามีปัญหาตรงไหนบ้าง” ชอว์เอ่ยเสียงราบเรียบมองสบตาเธอในเงาสะท้อนของกระจกตรงหน้า พรึ่บ! เขาดึงทิชชู่และซับน้ำตาให้อย่างใจดี น่าเหลือเชื่อมากๆ “ล้างหน้าล้างตา และหยุดร้องไห้ด้วย” ควับ! ชอว์ดึงบานกระจก ด้านในคือชั้นวางของ “ฉันมีให้แค่หวีกับเจลใส่ผมเท่านั้นและของทุกอย่างในนี้...ฉลาดๆอย่างเธอไม่มีปัญหาใช่มั้ย” ชอว์มองใบหน้าคนตรงหน้า เธอจะโวยวายอะไรนักหนา ทั้งๆที่เธอไม่ต้องพึ่งอะไรพวกนั้นเลย เธอก็สดใสน่ามองอยู่แล้ว แค่ล้างคราบน้ำตาน้ำมูกและคราบเครื่องสำอางค์ที่มันผิดระเบียบอยู่ตอนนี้ออกไปให้หมดก็พอแล้ว และหวีผมซักหน่อยเท่านั้นก็ได้ ยายนี่ด่วนกรีดร้องเร็วไป ไว้เธอถอดเสื้อตัวเองก่อนเถอะ! ตอนนั้นเธอค่อยกรีดร้องออกมา เขาจะไม่ว่าเธอสักคำ “สิบนาที เครื่องจะต้องแลนดิ่ง” ชอว์พูดจบก็ออกจากห้องน้ำไป เฮ้ยยยย หนูอัญถอนหายใจ และมองตัวเองอีกครั้งในเงาสะท้อน เธอหยิบโฟมล้างหน้าในตู้ มันสำหรับของผู้ชายแต่ยี่ห้อดังแบรด์ดีเสียด้วย เอาว๊ะ! ก็ของมันไม่มี ให้โวยวายไปแค่ไหนมันก็คงไม่มาปรากฎอยู่ตรงหน้า รองพื้น อาย-ไลเนอร์ แป้ง ลิปสติก เฮ้ยยยย!!! หนูอัญถอนหายใจอีกครั้งและจัดการตัวเองตามอย่างที่เขาบอก เธอล้างหน้าล้างคราบต่างๆออกไปจนหมดสิ้น เหลือแต่ผิวเนียนละเอียด พึ่บ ทิชชู่ถูกดึงออกมาซับน้ำบนใบหน้า สายตาสำรวจมองในตู้อีกครั้ง มีครีมบำรุงผิวสำหรับผู้ชาย ของดีและแพงมากๆ คนบ้านี่ก็รู้จักเลือกใช้ของเหมือนกัน ครีมบำรุงถูกแต่งแต้มบนใบหน้าเนียนแบบต้องเอามาใช้ก่อนอย่างช่วยไม่ได้ หวีถูกหยิบขึ้นมาผมดำยาวสลวยถูกสางอย่างปราณีต ครืดดดด ชอว์ยังยืนอยู่หน้าห้องน้ำ เขายืดกอดอกไว้มั่น ประตูทำให้เขาหันกลับไป รอยยิ้มมุมปากหยักยกขึ้นทันที ชอว์ดึงให้เธอนั่งลงบนเก้าอี้ผู้โดยสารที่ว่างเมื่อสัญญาณไฟเตือน ทั้งเขาและเธอรัดเข็มขัดในทันทีพร้อมกับเหล่าลูกน้องที่นั่งประจำที่และทำตามกฎการบิน เมื่อเครื่องบินส่วนตัวที่กำลังถูกนำลงจอด ลีมูซีนปรากฎอยู่ตรงหน้า หนูอัญตื่นเต้นทันที บอกใครจะมีใครเชื่อไม่ว่าเธอไม่เคยนั่งรถลีมูซีนเลยสักครั้ง เคยเห็นของจริงผ่านตาบ้างแต่ยังไม่เคยเป็นแขกสักครั้งเลย ชอว์รับรู้ถึงความตื่นเต้นของคนใกล้กาย เธอกำลังเดินตามหลังเขา นั่นคงเพราะช่วงขาเธอสั้นกว่าเขาเยอะ แอลเข้าไปในรถเป็นคนแรก ชอว์ยืนรออยู่ไม่กี่วิเขาก็เข้าไป “เชิญครับ” ม่อนเอ่ยกับหนูอัญที่เดินมาถึงหลังจากที่ชอว์เข้าไปแล้ว หนูอัญก้มตัวเข้าไปตามหลังชอว์ ที่นั่งด้านในกว้างขวางมาก ขนาดของมันสามารถให้คนเจ็ดคนนั่งได้อย่างสบายเลย ชอว์มุ่นคิ้วทันทีเมื่อเจ้าหล่อนก้าวผ่านหน้าเขาไปนั่งเสียไกลจากเขานักทั้งๆที่ที่ของเขากับข้างๆเขามันสำหรับเจ้านายนั่ง แต่ดูเถอะเจ้าหล่อนดันไปนั่งอีกฟาก และหันหลังให้กับเขาทันที เธอคุกเข่าลงบนเบาะนั่งและมองออกนอกหน้าต่างไป วิวด้านนอกมันดีกว่าหน้าหล่อๆของเขามากนักเหรอไง... ม่อนตามเข้ามา ส่วนซีเดินอ้อมไปนั่งข้างคนขับ และรถก็ค่อยๆเคลื่อนไป “ม่อน แกมีหน้าที่เฝ้าติดตามแม่นี่ทุกฝีก้าว ถ้าหล่อนหนีแกตาย ถ้าหล่อนตายแกรอด” “นี่! พูดถึงฉันอยู่เหรอคะ” หนูอัญได้ยินและเข้าใจภาษาที่เขาใช้กับลูกน้อง “หน้าแบบฉันก็มีความรู้ย๊ะ” หนูอัญตอบโต้เป็นภาษาเดียวกับที่ชอว์พูดกับลูกน้อง ภาษาอังกฤษไม่ใช่ปัญหาสำหรับเธอ ก็เธอจบไฮสคูลที่โรงเรียนนานาชาติ ชอว์ไม่ได้มีท่าทางประหลาดใจสักนิด ฐานะครอบครัวเธอไม่ธรรมดามีหรือว่าจะไม่ได้รับการศึกษาที่ดีอย่างเต็มที่ “ถ้าหล่อนหนี แกยิงทิ้งได้เลย” ชอว์ย้ำบอกม่อน แต่สายตาไม่ละไปจากการจดจ้องสายตาหนูอัญ อัญมณีกัดปากตัวเองไว้และเลื่อนสายตาหลบหลีกเสหันไปมองคนรับคำสั่งที่รับคำอย่างแข็งขัน ใต้แจ็คเก็ตสีดำตัวนั้นมันปูดๆ คงเป็นอาวุธที่มีไว้ สำหรับยิงแน่ๆ “ป่าเถื่อน” หนูอัญตั้งใจไม่ลดเสียง ทำให้คนที่ถูกพาดพิงชำเลืองหางตาไปมอง “มานั่งตรงนี้” คำสั่งดังพอๆกัน หนูอัญหน้ามู่อีกครั้งแต่ก็ยอมขยับไปนั่งที่ว่างข้างๆเขา แต่ใบหน้าก็หันไปมองผ่านกระจกข้างที่อยู่ห่างกว่าที่ก่อนหน้านี้ “ที่นี่ที่ไหนเหรอ” “อุซเบกิสถาน” ฮู้ว!!! “มาไกลขนาดนี้เลยเหรอ” “จากกรุงเทพก็ห้าชั่วโมง เธอไม่รู้เหรอว่าหลับไปตั้งสามชัวโมงกว่า”หนูอัญยิ้มแหย่ๆ และหลบสายตาคนข้างๆ ให้ตายเถอะ! ยายอัญเอ๋ย นี่เจ้าถูกลักพาตัวมาโดยพวกอำมหิตที่เห็นชีวิตคนเป็นแค่ผักแค่ปลา ทำไมถึงไม่สำนึกนะ นอนหลับเป็นตายในรังพวกมันเนี่ยนะ สบายใจเกินไปแล้ว....