[ 8 ] ปวดฉี่! [2.2]

“ฉันเอามาเอง” ห๊า! อะไรของเขาละเนี่ย! “งั้นขอคืนด้วยค่ะ” “คืนให้แต่...” หนูอัญหวาดระแวงกับสายตาที่เขากวาดมองมาที่เธอ พรึ่บ! พรึ่บ! เมื่อชอว์ลุกขึ้นนั่ง หนูอัญก็ถอยหลังจนเกือบล้มเพราะความเทอะทะของผ้าห่มที่เธอพันร่างกายไว้ “แลกกับตุ๊กตาเซรามิค” “ได้ๆ อยากได้ก็เอาสิ เค้ามีเยอะแยะให้สิบตัวร้อยตัวก็ได้” “อย่าพึ่งใจใหญ่ไป เพราะฉันอยากได้แค่ตัวเดียวที่ใช่ แลกกับเสื้อผ้าและอิสรภาพของเธอ” ชอว์ที่นอนครุ่นคิดอยู่นาน เขาเองก็ไม่มั่นใจว่ามันใช่สิ่งที่เขาต้องการหาเหรอเปล่า แก้วตาเป็นคนฉลาดมากเท่าที่เขาพอรู้มาบ้าง แต่ไม่คิดว่าจะล้ำลึกเกมโกงและเลือดเย็นขนาดนี้ ถ้ายายเด็กนี่เป็นลูกของหล่อนจริง หล่อนก็ใจหินทมิฬมาก เพราะไม่มีใครที่ไม่รู้ว่าเขาเป็นคนอย่างไร “ออ! มีแถมให้อีกอย่าง ถ้าฉันได้ของที่ตามหาจนพบ ฉันจะฆ่าผู้หญิงที่ชื่อว่าแก้วตาทิ้งซะ!” !!!! หนูอัญใจหายวาบ ถึงพวกเธอจะไม่ผูกพันไม่รักกัน แต่เธอก็ไม่ได้ต้องการให้ต้องตายจากกันเสียหน่อย ของที่ว่ามันคืออะไรกันนะ บอกมาตรงๆเลยไม่ได้เหรอ แต่ถ้าเขาหาเจอก็ต้องมีคนตาย แต่ถ้าเขาไม่ได้ของ เธอที่ต้องการอิสระภาพและเสื้อผ้าของเธอจะได้มันมาเหรอ รู้น้อยเป็นดี แต่ถ้าน้อยไปก็ประเมินสถานการณ์ไม่ได้ ของชิ้นนั้นต้องสำคัญมาก หนูอัญเลื่อนสายตามองมาที่ข้อมือตัวเองงูเขียวคือสัญลักษณ์แต่สัญลักษณ์ของอะไรกันละ เฮ้ยยยย!!! ถ้าอยู่บ้านป่านนี้ก็เปิดกูเกิ้ลหาไปแล้ว.... “เอ่อ! บอกได้มั้ยว่าไอ้ของที่คุณกำลังหามันคืออะไร” “ได้! แต่เมื่อเธอรู้ ทันทีที่ฉันได้ของนั่นคืน เธอต้องตาย เคยได้ยินไม่ว่าความลับไม่มีทางหลุดออกมาจากคนตาย...ของชิ้นนั้นก็คือ.../ม่ายยยยย....ไม่ได้ยิน” ชอว์แกล้งลากเสียงและพูดช้าลง เปิดช่องให้หนูอัญพูดแทรกเธอยกมือขึ้นปิดหูไว้อย่างรวดเร็ว ฮืออออ โฮฮฮฮฮฮ หนูอัญไม่รู้จะทำไง นึกอะไรไม่ออกก็ปล่อยโฮครั้งใหญ่ ร่างบางทรุดลงนั่งกับพื้นทันที คนอะไรใจร้ายชะมัด เอะอะไม่แก้ผ้าก็ฆ่าทิ้ง “จะร้องไห้ไปทำไม พอเราไปถึงมอสโคว์แล้ว เราก็พักสักสองสามชั่วโมง ก็บินกลับไทยทันทีเลย พอฉันได้ของที่หา เธอก็ได้ทุกอย่างที่ต้องการ หรือถ้ารู้สึกว่าการมีชีวิตอยู่มันทรมานนัก ฉันช่วยสงเคราะห์ให้ก็ได้ ตายยกครัวเลยก็ได้นะ จะได้ไม่เหงาไง” ชอว์ให้รายละเอียดด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบดั่งกับว่าเขากำลังเล่านิทานก่อนนอนให้เธอได้ฟังเสียอย่างงั้น อึ้ก อึ้ก หนูอัญอัดอั้นกลั้นเสียงร้องไห้ไว้ทันที ไอ้เจ้าอสูรตนนี้กล้ามากที่ข่มขู่เธอ แล้วอีกอย่างใครจะมาการันตีว่าไอ้ตุ๊กตาเซรามิคตัวนั้นมันจะใช่ของที่เขาหาอยู่ มีแต่คำพูดผู้หญิงอุ้มท้องเธอเท่านั้นที่บอกกับเขาไว้ว่าของที่เขาหาอยู่กับเธอ คำพูดผู้หญิงเจ้าเล่ห์ “แล้ว...แล้วถ้าไอ้ตุ๊กตานั่นมันไม่ใช่ จะยังไงต่อ...” เสียงเอ่ยถามสลับกับเสียงสะอื้น “ถ้าสิ้นเปลืองและไร้ประโยชน์ ก็ฆ่าทิ้งเสีย” หนูอัญเหลืออด ครั้งสองครั้งก็กลัวอยู่หรอก สามสี่ครั้งก็หวั่นเกรงอยู่หรอก แต่เรี่ยราดแบบนี้ก็ชักจะทนไม่ไหวแล้ว “โถ่ววววว!!!เว้ยยยย!!! อะไรนักหนา ตั้งแต่เจอหน้าโหดๆของคุณ ไม่กี่ชั่วโมง ชีวิตของเค้าก็ปั่นป่วนไปหมด คำก็ฆ่า สองคำก็แก้ผ้า ไม่ถูกใจอะไรสักอย่าง เขาอยู่ของเขาเฉยๆแท้ๆ สมองมีมั้ยลองคิดสิว่าเค้าคนเนี่ย...” หนูอัญชี้นิ้วโป้งมาที่ตัวเอง “ไปทำอะไรให้ เจอหน้ากันครั้งแรกก็เกือบถูกยิง แล้วเนี่ยเสื้อผ้าก็ถูกยึดอีก ฮือออออ” ชอว์ขมวดคิ้วทันที ไม่ใช่ ไม่ใช่ ดวงตาคมกล้าหลี่มองใบหน้าที่เปรอะเลอะเทอะด้วยคราบน้ำตา เล่นกับหล่อนเสียหน่อยลองหยั่งเชิงดูดีกว่าว่าเป็นอย่างที่คิดไว้ไม่ “ตกลงที่โวยวายอยู่เนี่ย อยากได้เสื้อผ้าคืนอย่างงั้นเหรอ” หนูอัญก้มหน้าลง มุมปากยกยิ้มขึ้นอย่างพอใจเพียงแว็บเดียว “แล้วได้ไม่ละ” ยายเด็กนี่พลิกลิ้นพลิกสถานการณ์ได้เก่งเกินตัวนัก เธอเปลี่ยนและพักเรื่องของที่เขาต้องการหาไว้ก่อน แสดงว่าเธอไม่มีความมั่นใจเลยว่าตุ๊กตาเซรามิคตัวนั้นจะใช่ที่เขาต้องการเหรอไม่ แม้ถ้าใช่เธอก็ยังหาหลักประกันอะไรไม่ได้เลยว่าเธอจะปลอดภัย และดูแล้วเธอก็ยังมีสำนึกความเป็นลูกอยู่ไม่น้อย ยายเด็กนี่ฉลาดจนไม่อาจประมาทได้จริงๆ ชักน่าสนใจมากขึ้นเรื่อยๆแล้ว แปะ แปะ ชอว์ตบหน้าขาตัวเองเป็นคำตอบ คิ้วหนาเลิกขึ้นเล็กน้อย สายตาจับจ้องมองเข้าไปในดวงตากลมโต ‘ลามก’ หนูอัญเข้าใจสัญลักษณ์คำสั่งนั้น เขาต้องการให้เธอนั่งบนตักเขา ดวงตาสีเทาเบิกกว้างอีกครั้งย้ำเตือนเมื่อเธอยังนิ่งอยู่ พรึ่บ! หนูอัญขยับยืนขึ้นกระชับผ้าห่ม ถ้อยคำวาทะศิลป์เธอก็พอเอาตัวเองรอดได้จากสถานการณ์ได้ แต่พละกำลังการต่อสู้เธอตายสถานเดียว ไม่ทุกครั้งหรอกที่วาทะศิลป์จะสามารถเอาตัวรอดได้ การโอนอ่อนผ่อนตามสถานการณ์ไหลไปตามน้ำต่างหากเล่าที่จะทำให้เธอสามารถเอาตัวรอดได้ต่างหาก อื้มมมมม หนูอัญร้องออกมา เมื่อชอว์พยายามดึงผ้าห่มออกจากร่างกายเธอ แต่มือเล็กก็ขัดขืนและรั้งไว้ “ผ้าห่มมีผืนเดียว และมันไม่ใช่ของเธอ” หนูอัญเหลือกตาไปมาอย่างเหลือทน “ไม่อยากพูดหรอกนะคะว่าเสื้อผ้าที่หายไปมันของใคร” “เชลย มีอะไรเป็นของตัวเองด้วยเหรอ” หนูอัญจ้องมองชอว์ เธอก็ทำได้แค่นั้น พรึ่บ! ผ้าห่มถูกดึงออกไป ชอว์เก็บซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ เมื่อร่างบางสวมเสื้อตัวยาวประจักษ์อยู่ต่อหน้าต่อตาเขา ประมาทไม่ได้เลยจริงๆ พรึ่บ! ชอว์ดึงร่างบางจนเธอทรุดนั่งบนตักเนื้อแท้ของเขา เนื้อสัมผัสเนื้อ หนูอัญหน้าแดงร้อนแปลกๆ ชอว์เกลี่ยเส้นผมที่ยุ่งเหยิงและใช้มือยาวของตนช่วยสางให้มันเข้าที่เข้าทางอย่างใจดีจนน่าขนลุก “ตกลงเธอชื่ออะไร” “อัญ” “อัญ?” “ชื่อเต็มๆ คืออัญมณี” ชอว์ยิ้มออกมาทันที “ใครกันที่ตั้งชื่อแบบนี้ให้ เขาคนนั้นคงรักเธอมากสินะ” “คุณปู่” “เอาละช่วงเวลาต่อจากนี้ อีกไม่ถึงสองชั่วโมงพวกเราก็จะถึงมอสโคว์ พวกเรามีเวลาเหลือเฟือ อัญ...หนูอัญแล้วกัน เล่าเรื่องราวชีวิตของเธอมาให้ฉันฟังหน่อย แต่ถ้าเธออยากทำอะไรอย่างอื่น ฉันก็ยินดีนะ” ในตอนท้ายชอว์พูดพร้อมลากมือยาวที่แข็งแกร่งของตนไปตามแขนเรียวเล็กขาวนั่น ยายเด็กนี่ฉลาดย่อมเข้าใจ “เล่า เล่าให้ฟังได้ ถ้าคุณไม่คิดว่ามันน่าเบื่อ” “หนูอัญก็อย่าเล่าให้มันน่าเบื่อสิ” ชอว์เอ่ยบอกอย่างใจดี ทำไมเพราะอะไรเขาก็ไม่รู้ตัวเองเหมือนกันว่าจู่ๆก็อยากเลี้ยงเด็กนี่ไว้ข้างกาย และอีกอย่างเธอคือเบาะแสสำคัญของของที่หาอยู่ ตัวประกันอย่างงั้นเหรอ ไม่ใช่เลยยายเด็กนี่ถูกส่งมาให้ตายแทนเด็กอีกคนชัดๆ แก้วตาเธอโหดร้ายเกินมนุษย์แม่จริงๆ และเมื่อได้ฟังเรื่องราวที่ถูกถ่ายทอดออกมาจากปากหนูอัญ ชอว์ก็เข้าใจทันทีว่าทำไมชะตาชีวิตของหนูอัญถึงได้เป็นแบบนี้ ความเกลียดชังของผู้หญิงช่างน่ากลัวเหลือเกิน แม้เธอจะไม่ได้เป็นของล้ำค่าของผู้ให้กำเนิดแต่เธอก็ยังมีคนที่รักเธอ ถึงว่ายายเด็กนี่ถึงพยายามเปลี่ยนเรื่อง เธอคงไม่อยากให้เขาส่งคนไปบ้านเธอที่มีคุณปู่คุณยายที่รักยิ่งของเธอสินะ! ความกตัญญูที่เธอมีก็ไม่อาจจะทำให้จิตใจอสูรอย่างเขาเปลี่ยนเป็นสีชมพูได้หรอก เขาก็อยากรู้นักว่าถ้าเธออยู่ข้างกายเขายาวนานออกไปเรื่อยๆ เทพธิดาผู้บริสุทธิ์คนนี้จะยังเป็นเทพธิดาอยู่ได้อีกมั้ยหรือเธอจะกลายมาเป็นอสุรีได้ในที่สุด...หรือไม่ คอยดูกัน!