[ 9 ] เอะอะก็ฆ่า เอะอะก็แก้ผ้า [1.2]

“อาหารสามมื้อต่อวัน ในแต่ละมื้อก่อนที่จะให้เธอกิน ต้องมารายงานและขออนุญาตฉันก่อน” หนูอัญยืนท่ามกลางเหล่าชายตัวสูงใหญ่ในคฤหาสน์หลังใหญ่ เธอได้รับเสื้อผ้าคืนหลังจากที่กัปตันประกาศแจ้งถึงน่านฟ้ามอสโคว์ เขาพาเธอขึ้นรถสีดำออกจากสนามบินและมาจอดที่นี่ ตลอดเวลาหลังจากที่เธอเล่าเรื่องราวชีวิตของตัวเองให้เขาฟัง เขาแค่ฟังเงียบๆ ไม่มีคำถาม มีแต่แววตาสีเทาที่ยังจดจ้องหน้าเธออยู่บ่งบอกว่าเขายังฟังอยู่ จนมาถึงบ้านหลังใหญ่หลังนี้ คนมาจากไหนก็ไม่รู้วิ่งกันมาเข้าแถวเรียงรายต่อหน้าเขากว่าสามสิบคนมีผู้หญิงเพียงแค่สามคน และเขาก็พูดเป็นประโยคแรกให้คนเหล่านั้นที่ก้มหน้าได้ยิน หนูอัญกวาดมองคนมากมายตรงหน้า เธอสงสัยจังว่าคนมากมายเหล่านี้มาทำอะไรกันในบ้านหลังนี้ ผู้หญิงแต่งตัวเหมือนแม่บ้าน ผู้ชายเกือบทุกคนพกอาวุธ และความเงียบก็ปกคลุม เขาก็เอ่ยต่อ “ผู้หญิงคนนี้เป็นตัวประกันทุกคนต้องคอยเฝ้าจับตาเธอไว้ทุกฝีก้าว ห้ามให้เธอออกจากบ้านหลังนี้...” เสียงขานรับอย่างพร้อมเพรียงดังก้องจนหนูอัญขนลุกซู่ “...พวกเธอสามคนอยู่ก่อนที่เหลือไปได้!” การเคลื่ิอนไหวเกิดขึ้นและลานห้องโถงก็เหลือเพียงแค่ห้าชีวิตหนึ่งในนั้นคือเธอ เธอก็เป็นชีวิตหนึ่งใช่มั้ย ชีวิตที่เดินสองขาเหมือนเขา แต่ทำไมคำสั่งเขาเรื่องอาหารยังกับว่าเธอเป็นสัตว์เลี้ยง “ห้ามหยิบยื่นอะไรให้เธอคนนี้ ห้ามพูด ห้ามคุย ห้ามตอบคำถาม กับผู้หญิงคนนี้โดยเด็ดขาด” หนูอัญงงงันอย่างหนักกับคำสั่ง เขาคิดอะไรอยู่นะ หรือเขาคิดว่าเธอยิงเลอร์เซอร์ได้จากดวงตา หรือหายตัวได้ หรือสะกดจิตคนได้ “นี่…” หนูอัญหุบปากทันที เมื่อดวงตาแข็งกร้าวจับจ้องมองกลับมา เพียงคำคำเดียว “อย่าขัดเวลาที่ฉันกำลังสั่งการคนของฉัน” หนูอัญพยักหน้ารับรู้ แต่ไม่ เข้าใจสักนิด “ไปได้” ชอว์หันไปสั่งผู้หญิงสามคนที่ยืนก้มหน้าอยู่และพวกเธอก็เดินจากไปอย่างรวดเร็ว ชอว์ขยับขาและออกเดิน กึก กึก กึก แต่เขาก้าวไปได้เพียงสองสามก้าวก็ต้องหยุด เมื่อเขาเดินตามลำพัง “ตามมา” ชอว์ออกคำสั่ง หนูอัญพยักหน้าและเดินตาม สายตากวาดมองบ้านหลังใหญ่ สิ่งก่อสร้างที่นี่มาจากหินอ่อนเป็นส่วนใหญ่ “บ้านหลังนี้เจ๋งเนอะ! ซื้อมาแพงมั้ย” หนูอัญถามอย่างใคร่รู้จริงๆ “ไม่รู้” “ไม่รู้ อ๋อ! คุณกำลังบอกว่าจำไม่ได้ใช่มั้ย” “เปล่า! ไม่ได้ซื้อมา แค่ฆ่าเจ้าของบ้านหลังนี้ทิ้งและยึดมา” หนูอัญกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากแต่เธอก็พยายามกลืนมันลงไปให้ได้ เพื่อที่น้ำลายจะได้นำพาคำพูดลงคอไปด้วย อย่าไปอยากรู้เรื่องของเขาเลยจะดีกว่า หนูอัญเดินตามชอว์ขึ้นมาชั้นสอง สายตายังคงให้ความสนใจสิ่งก่อสร้างสไตล์รัสเซีย ภาพน้ำมันขนาดใหญ่ถูกแขวนไว้หลากหลายภาพ จะใช่ของแท้เหรอเปล่านะ จะว่าไปเดี๋ยวนี้การเป็นโจรสามารถใช้ชีวิตอยู่ในที่แจ้งได้อย่างสบายขนาดนี้เลยเหรอ โลกนี้ชักอยู่ยากขึ้นเรื่อยๆแล้วสิ รัสเซียเป็นหนึ่งในห้าชาติของมหาอำนาจ ที่คนนอกกฎหมายอย่างเขาเลือก สถานที่แบบนี้เป็นแหล่งปักหลักได้ต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ เพราะการเข้าประเทศของเขาก็ง่ายดายเหลือเกินหรือเดี๋ยวนี้กฎหมายหย่อนยานกันไปแล้ว หรือเขาต้องรวยมากๆ แน่ๆ โอ้ยยยย! ยิ่งคิดยิ่งรู้สึกว่าเขาน่ากลัวลึกลับไม่อยากค้นหาเลยสักนิด โอ้ยยยย! แล้วแบบนี้เธอจะทำไงละ จะหนีออกไปได้เมื่อไหร่กัน แล้วถ้าไม่หนีจะอยู่รอดได้นานแค่ไหน คนที่นี่นะ...เอะอะฆ่า เอะอะแก้ผ้า ควับ! โอ้ยยยย!! หนูอัญเหม่อลอยจนเดินชนคนที่อยู่ข้างหน้าอย่างจัง เธอเซถลาถอยหลังออกห่างเขาหลายก้าวแต่ไม่ล้ม...โชคดีชะมัด ไม่งั้นเจ็บตัวอย่างไร้เหตุและผล “กำลังวางแผนอะไรอยู่เหรอ” ชอว์เอ่ยถาม ใบหน้าราบเรียบไม่แสดง อารมณ์ใดๆออกมา ทำไมนะเขาถึงรู้สึกว่าหนูอัญมีบางอย่าง เธอปิดบังบางอย่างไว้ ปิดบังคนทั้งโลกเลยก็ว่าได้ “หนี” ชอว์เลิกคิ้วอย่างสนใจ “เค้านับหน้าต่างทุกบาน สอดส่องประตูทุกด้าน และจำนวนคนของคุณ ขั้นตอนต่อไปก็คอยสังเกตุการณ์ผลัดเปลี่ยนเวรยาม” ชอว์ยิ้มกว้างมากขึ้น จะว่าไปไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนทำให้เขายิ้มอย่างอารมณ์ดีได้แบบเธอเลย และยิ่งในรอบหนึ่งวันเขายิ้มแบบนี้ออกมาถึงสองครั้งหรือมากกว่านั้นแล้วเขาก็จำไม่ได้ แต่จู่ๆร่างกายก็เป็นธรรมชาติยามที่มีเธออยู่ใกล้ๆ ให้ตายเถอะ! เขาอ่อนไหวกับเด็กที่เจอกันแค่สองวันนี้ได้อย่างไรกัน หนูอัญพูดจบก็หลบสายตาคนตรงหน้าทันที เขาไม่ได้หว่านเสน่ห์เธอ แต่แววตาเขาเหมือนกำลังค้นหาอะไรบางอย่างในตัวเธอ บางอย่างที่เขาเริ่มจะระแคะระคายแต่ยังไม่มั่นใจ ความจริงที่เธอไม่เคยให้ใครรู้แม้แต่คุณปู่และคุณยาย พรสวรรค์ที่ติดตัวเธอมามันจะแข็งแรงขึ้นเมื่อมีพรแสวง แต่นั่นมันสำหรับคนที่ต้องการซึ่งไม่ใช่เธอ เธอไม่ต้องการเลยสักนิด ‘สิ่งมีชีวิตที่เกิดจากความเกลียดชังและไม่ตั้งใจ’ อย่างเธอขอแค่สุขสบายบนกองเงินกองทองของคุณปู่แค่นั้นก็พอแล้ว เธอตั้งปณิธานไว้แล้วว่าชีวิตนี้ทั้งชีวิตเธอจะไม่มีคู่ครองและลูกทั้งนั้น เธอจะเสวยสุขเพียงลำพังตราบจนลมหายสุดท้ายและปล่อยให้พรสวรรค์ที่มีมาตายหายไปพร้อมกับเธอ “ย๊ากกกกก!!!” ชอว์ผงะออกมาเล็กน้อย เมื่อจู่ๆ หนูอัญก็ทำท่าทางเป็นยอดมนุษย์อะไรสักอย่าง “ตัวแทนแห่งดวงจันทร์จะมาลงทัณฑ์แกเอง...” “ประสาท!” ชอว์พูดจบหันหลังให้เธอและผลักประตูเข้าไป แต่ใครเล่าจะรู้และเห็นนอกจากเทวดาบนสวรรค์เท่านั้น เมื่อทั้งสองต่างไม่ได้อยู่ในสายตาของกันและกันรอยยิ้มก็ปรากฎบนริมฝีปากหยักและริมฝีปากอิ่มออกมาพร้อมกัน ปัง! หนูอัญสะดุ้งตกใจเมื่อเธอเดินผ่านประตูตามหลังชอว์มาอย่างว่าง่ายแบบเพลินๆ เมื่อกี้เธอมัวแต่ครุ่นคิดเรื่องอื่นและสร้างเรื่องกลบเกลื่อนเขา จนไม่รู้ตัวว่าหลังประตูบานใหญ่นี้คือห้องนอนที่กว้างใหญ่มาก “อยู่ห้องนอนที่เล็กแคบด้วยกันมาตั้งหลายชั่วโมงแล้ว เปลี่ยนมาเป็นห้องนอนใหญ่ หนูอัญคงสบายตัวมากขึ้น” ชอว์พูดด้วยความรู้สึกปกติแต่แกล้งแสร้งเพิ่มเติมใส่มิตรไมตรีไปด้วย “อย่าบอกนะว่าเค้าต้องอยู่ในห้องนี้” “เลือกเอาระหว่างห้องใต้ดินที่ทั้งมืดและเหม็น เป็นตัวประกันไม่ใช่เหรอ คงไม่คิดว่าจะมีห้องส่วนตัวหรอกนะ” นับเวลาที่ผ่านไปชอว์ยิ่งสนุกและมีความสุขมากขึ้นเรื่อยๆ ยามที่ได้อยู่ใกล้และพูดจาพาทีกับเด็กคนนี้ “ห้องคุณเหรอ” ชอว์พยักหน้า “เออดีจริง! ตัวประกันอยู่พักห้องเดียวเตียงเดียวกับหัวหน้าเลย ตั้งแต่ดูหนังมาจวบจนอายุสิบเก้าแล้ว ก็พึ่งเคยรู้ว่าในชีวิตจริงเขาปฎิบัติกันแบบนี้” “ใช่! ตัวประกันที่มีนมที่เต่งตึง มีเยื่อบริสุทธิ์ความสาว หัวหน้าก็ต้องเอามาไว้ใกล้ตัวกันทั้งนั้น” ควับ! หนูอัญกอดอกตัวเองไว้ทันที ดวงตาฉายแววความระมัดระวังตัวออกมาทันที แผลเก่ายังอยู่นะไอ้อสูรบ้า! “แต่คุณพูดแล้วนะ! ว่าจะไม่ข่มขืน!!! เค้าจำได้นะ ถึงจะเป็นโจรแต่ก็ต้องรักษาสัตย์ไม่ใช่เหรอ” ชอว์หุบยิ้มทันที ตกลงยายเด็กนี่น่าสงสัยจริงๆ อย่างตอนนี้ทำเป็นกลัวแต่ก็หลอกด่าเขาได้ เขาทำถูกแล้วจริงๆที่ให้สาวใช้ปิดปากอย่าพูดคุยกับยายเด็กนี่ พวกหล่อนเหล่านั้นไม่ทันเล่ห์ทันเหลี่ยมยายเด็กนี่แน่ๆ “ไม่ได้ลืม!!! แต่พวกนั้นอยู่ภายใต้เงื่อนไขว่า ต้องปฎิบัติตามคำสั่ง และห้ามหนี ออ! เรื่องหนีจะขอเตือนไว้นะ ถ้าหนูอัญหนีแล้วฉันจับได้ แน่นอนว่าฉันจะต้องจับเป็นแน่นอนอย่าได้ลืมเป็นอันขาดว่าโทษคืออะไรคงไม่ต้องย้ำนะว่า หนูอัญจะถูกฉันจับแก้ผ้า ห้อยหัว ฟาดก้นและข่มขืน แต่...แต่ถ้าลูกน้องฉันเป็นฝ่ายตามล่าหนูอัญเอง จำไว้ให้แม่นๆว่า ชีวิตแลกชีวิต พวกมันคงจับตายหนูอัญสถานเดียว กฎของคนที่ทำงานพลาดคือตาย! เพราะฉะนั้นพวกเขาต้องกำจัดหนูอัญเพื่อชีวิตรอดของพวกเขาเอง...จำให้แม่นๆไว้เป็นดี” หนูอัญกลืนน้ำลายลงคอ ใบหน้าซีดเซียว ไม่อยากแหกปากออกไปเลยว่า เอะอะก็ฆ่า เอะอะก็แก้ผ้า อีกแล้ว โอ้ยยยย!! ไอ้ผู้ชายคนนี้ทำอะไรเป็นไม่นอกจากขู่และขู่ “ขอนมอุ่นสักแก้วได้มั้ย” “เอาไป ฉันให้วิสกี้” ชอว์เอ่ยบอกในขณะที่นั่งสบายกายอยู่บนเก้าอี้ตัวยาว ตั้งแต่กลับมาถึง ทั้งเขาและเธอก็อยู่แต่ในห้อง เขาแค่นั่งเฉยๆในมือมีแก้ววิสกี้สลับกับดื่มและนั่งมองมัน เขากำลังรออะไรอยู่แน่ๆ แต่มันเกี่ยวกับเธอเหรอเปล่านะอันนี้ก็ไม่แน่ใจ “มันเริ่มจะดึกแล้ว เค้านอนนะ” หนูอัญบอกแต่ยังไม่ยอมขยับไปไหนเธอนั่งลงกับพื้นแผ่นหลังพิงผนังห้องใกล้ประตูทางออก ขาทั้งสองยืดยาวแนบกับพื้น “เอาสิ” “ตัวประกันมีเสื้อผ้าให้เปลี่ยนมั้ย” ชอว์ส่ายหน้าเป็นคำตอบ “โหด!” “ทำไมถึงไม่ใช้ความสามารถที่มี ให้ฉันบริจาคเสื้อผ้าให้เธอสักชิ้นสองชิ้นละ” หนูอัญมุ่นคิ้วมุ่นหน้า ควับ! เธอลุกขึ้นยืนและเดินเข้าห้องน้ำไปเงียบๆ ล็อค! ประตูถูกล็อคจากด้านในทันที พึ่บ พับ พึ่บ พับ หนูอัญเปิดตู้สำรวจของใช้ส่วนตัว มีแปรงสีฟันใหม่หนึ่งอัน แค่วกกกก เธอจัดการยึดแปรงสีฟันทันทีโดยการใช้มัน และ พึ่บ เสื้อผ้าบนร่างกายถูกถอดออกอย่างรวดเร็ว นอกจากผ้าขนหนูแล้วก็ไม่มีอะไรให้เธอเอามาใช้ หนูอัญเอาชุดชั้นในสองชิ้นใส่ในอ่างล้างหน้าและใช้สบู่เหลวจัดการทำความสะอาดสองชิ้นสำคัญนี้ทันที เธอจัดการซักล้างเสร็จอย่างรวดเร็ว ผ้าขนหนูผืนใหญ่อีกผืนถูกหยิบมาและกางออก หนูอัญเอาชุดชั้นในที่บิดน้ำออกให้มากที่สุดวางบนผ้าและจัดการม้วนผ้าขนหนูและบิดให้แน่นโดยมีชุดชั้นในอยู่ข้างในแล้วเมื่อผ้าขนหนูเริ่มเปียกชื้นจากการถ่ายน้ำออกจากชุดชั้นในแล้ว เธอก็ครี่ผ้าออกมา ในห้องน้ำมีไดร์เป่าผม เธอจัดการขั้นตอนต่อไปอย่างรวดเร็ว ไม่ถึงสิบนาทีเธอก็ได้ชุดชั้นในที่สะอาดอีกครั้ง ส่วนเสื้อผ้าชิ้นอื่นเธอก็แค่สะบัดๆ และผึ่งไว้ “จะนอนด้วยชุดนั้นเหรอ” ชอว์เอ่ยเมื่อหนูอัญออกมาจากห้องน้ำหลังจากที่เขาปล่อยให้เธอทำตามใจ จนเธอหายเข้าไปอยู่ในนั้นเกือบชั่วโมง “เปล่า” หนูอัญเดินไปยังประตู “แต่จะออกจากห้องด้วยชุดนี้ต่างหาก” “ไหนบอกว่าจะนอน” “ก็แค่คำพูดของเด็กสิบเก้า คุณจะเอามาเป็นสาระอะไร” จริงๆแล้วเธอไม่ง่วงหรอก แต่แค่เบื่อที่ต้องมานั่งเล่นสงครามประสาทกับเขา ควับ! ประตูถูกเปิด และชอว์ก็ไม่ได้ห้าม ใจหนึ่งก็ปราถนาให้เธอก่อเรื่อง เธอจะรู้มั้ยว่าเขากำลังเล่นสงครามเย็นกับเธอ เขาอยากให้ยายเด็กนั่นฟิวส์ขาดจริงๆ สิบกว่าชั่วโมงที่อยู่เคียงข้างกันมาระหว่างเขากับเธอ ทำไมนะ! เขาถึงรู้สึกว่าถูกเธอควบคุมไว้ “เฮ้! ลูกน้อง” หนูอัญตะโกนเรียกชายคนหนึ่ง เป็นหนึ่งในสามคนที่ติดตามชอว์ไปด้วยตอนนั้น “ผมชื่อม่อน” หนูอัญยิ้มกว้างทันที “ยินดีที่ได้รู้จัก ฉันหนูอัญ” เพล้งงงงงง!! สิ้นเสียงหนูอัญ แจกันใบใหญ่ที่อยู่ไม่ห่างจากม่อนกับ หนูอัญมากนักจู่ๆก็แตก “นาย!” เสียงเรียกกับเสียงฝีเท้ามากมายกำลังมุ่งหน้ามาทางนี้ หนูอัญหันไปมองด้านหลัง ดวงตากลมโตสบประสานมองนัยน์ตาสีเทาที่จดจ้องมองเธออยู่ก่อนแล้ว “ทุกคนออกไป” เสียงไม่ต้องดัง เพียงเสี้ยวนาทีบริเวณนั้นก็เหลือเพียงแค่เขาและเธอ “เค้าทำอะไรผิด” ใช่ว่าจะไม่ตกใจ แต่ตกใจมากจนนิ่งสงบไปเลย “จะเอาสาระอะไรกับโจรละ” หนูอัญหน้าบู้ใส่อัธพาลตรงหน้าทันที “นายครับ” หนูอัญไม่ทันจะได้เอ่ยอะไร แอลก็เข้ามาขัดจังหวะ