[ 9 ] เอะอะก็ฆ่า เอะอะก็แก้ผ้า [2.2]

“มีอะไร” แอลหันไปมองหนูอัญแว็บหนึ่ง เขาก็เดินผ่านเธอไปและไปยืนใกล้กับชอว์ รายงานรายละเอียดที่ได้รับแจ้งมาจากทางฝั่งไทย “ทวายอย่างงั้น เหรอ” “เธอพยายามให้คนของเธอหลอกล่อคนของเราที่แอบเฝ้าเป็นตัวล่อเธออยู่ แต่เธอไม่รู้ว่าเราแฝงคนไว้เยอะกว่าที่เธอคาดไว้ เธอมีการติดต่อคนไทยที่ทำงานอยู่ที่ทวาย คนคนนี้ชื่อว่ารามเป็นรุ่นพี่สมัยเรียนมหาวิทยาลัยกับเธอ” “ดีมาก ถอนทีมแฝงออกมาให้ย้ายไปที่ทวายจัดการขั้นตอนต่อไป เหลือแต่ทีมหลอกล่อไว้ ปล่อยให้แก้วตาเล่นและเดินไปตามหมากที่เธอคิดว่านำหน้าเราอยู่หนึ่งก้าว” “ครับนาย แล้วจะเข้าค้นบ้าน...” แอลพูดและหันไปมองหนูอัญ บ้านที่เขาละไว้ เด็กสิบห้าก็เข้าใจได้ “ไม่ได้นะ!” หนูอัญที่ได้ยินทุกอย่าง ขัดขึ้นมาทันที “ไป” แอลถอยออกไปทันที ชอว์ขยับเดินเข้ามาใกล้หนูอัญ ควับ! ชอว์คว้าข้อมือเล็กและลากกลับขึ้นชั้นสองเข้าห้องนอนของตนไปอีกครั้ง ปัง! “ต่อไปอย่าพูดแทรกแบบนี้อีก หนูอัญคือตัวประกัน” “เป็นตัวประกันไม่ใช่ลูกน้องทำไมต้องทำตามกฎที่ไม่เคยรู้ด้วย” หนูอัญเลี่ยงคำว่าคำสั่ง โอ้ยยยย!!! หนูอัญร้องออกมา เมื่อชอว์เคาะหัวเธอด้วยกำปั้น ซึ่งเขาทำมันได้อย่างง่ายดาย “เอาละ! ฟังให้ดีนะ ฉันจะไม่ส่งคนเข้าไปค้นที่บ้านหนูอัญ เมื่อกี้ก็ได้ยินแล้วไม่ใช่เหรอว่าฉันส่งคนไปทวายล่วงหน้าก่อนที่ผู้หญิงอุ้มท้องหนูอัญจะเดินทางไป หนูอัญคิดว่ายังไง” ชอว์รอคำตอบ “ถามจริง! จะเค้นเอาความจริงจากเค้าให้ได้ใช่มั้ย” “ฉลาดนี่” “เอาทีละเรื่อง เรื่องแรกเค้าต้องขอบคุณมากที่ไม่ส่งคนไปวุ่นวายที่บ้านของเค้า เรื่องที่สองที่คุณส่งคนล่วงหน้าไปทวายเพราะต้องการให้คนของคุณแอบเข้าไปจัดการหาบ้านที่คนอุ้มท้องเค้าจะไปหลบอาศัยอยู่ ถ้าเป็นเค้า เค้าจะติดตั้งอุปกรณ์กล้องและเครื่องดักฟังที่บ้านหลังนั้นไว้ล่วงหน้า ต่อจากนั้นก็ไม่ต้องสาธยายต่อหรอกนะเพราะคนเจ้าแผนการอย่างผู้หญิงที่อุ้มท้องเค้ามา ไม่มีทางจะไปคายอะไรข้างนอกบ้านแน่ๆ และอีกอย่างคุณก็เล่นไปตามแผนของเธอซะขนาดนั้น...” ชอว์ยกยิ้มมุมปาก และเขายังเงียบไว้ เขารอ... “โอเค๊! เรื่องที่สามเกี่ยวกับเค้า เค้าไม่รู้หรอกว่าตัวเองมีระดับไอคิวเท่าไหร่ แต่เขาเริ่มเข้าใจตัวเองว่าทำไมทุกอย่างรอบตัวมันถึงดูง่ายดายและเข้าใจไปเสียทุกเรื่องสักตอนประมาณอายุสิบเอ็ดขวบ บางเรื่องเค้าเข้าใจล่วงหน้าก่อนที่มันจะเกิดขึ้นด้วยซ้ำจากการมองและเข้าใจ สมองก็จะประเมินสถานการณ์จากสภาพแวดล้อมรอบด้าน” “ไม่มีใครรู้เลยเหรอว่าหนูอัญเป็นแบบนี้” “เค้าควบคุมและเก็บเอาไว้ อย่างเรื่องเรียนแม้เค้าจะรู้คำตอบทั้งหมดแต่ก็แกล้งตอบผิด รักษาผลการเรียนไว้แค่ระดับกลางๆ ส่วนเรื่องอื่นๆก็ไม่ยากเกินสมองเค้าจะจัดการได้” ชอว์จับจ้องมองและดวงตากลมโตจับจ้องมองเขากลับไม่วางตาเช่นกัน เขาไม่เคลือบแคลงใจเลยที่เธอบอกว่าไม่ยากเกินสมองจะจัดการได้...เขาต้องเอาเธอมาเป็นผู้หญิงใต้ร่างของเขาให้จงได้! แต่ผลีผลามกับเธอไม่ได้ “เรื่องนี้มีแค่หนูอัญกับฉันเท่านั้นที่รู้ หนูอัญคงยากให้ความอัจฉริยะนี้หายไปจากตัวเองสินะ” ชอว์แกล้งแหย่ และเธอก็พยักหน้า “เข้าใจละ” หนูอัญยิ้มออกมาอย่างสบายใจต่อหน้าชอว์ แต่แววตาของเธอและแววตาของชอว์ต่างก็มีบางอย่างที่ต่างก็มองออกว่าในใจคิดอะไร ชอว์ใช้ตรรกะจากประสบการณ์และฝีมือ ส่วนเธอใช้ตรรกะพรสวรรค์ ใครจะเหนือใครแล้วใครจะชนะก็ต้องมาดูกัน “ขอนมสักแก้วได้มั้ย” “บ้านหลังนี้ไม่เคยมีนมสำหรับดื่มมาก่อน แต่ถ้าสำหรับดูดก็พอได้” ชอว์พูดพร้อมกับสายตาลดต่ำลงไปยังเนินอกเต่งตึง “เค้านอนดีกว่า” หนูอัญกระโดดขึ้นเตียงกว้างทันทีและล้มตัวลงนอนลงตรงกลางอย่างไม่ลังเล ชอว์มองตามในใจก็ได้แต่คิดว่า ‘เชลย’ ที่ไหนจะเป็นเหมือนเด็กนี้บ้างมั้ยเนี่ย “ไม่กลัวตายบ้างเหรอ” ชอว์ขยับเดินมายืนกอดอกที่ปลายเตียง “กลัวสิ เค้าเป็นคนนะ ไม่ใช่แมวที่จะได้มีเก้าชีวิต” เมื่อได้ฟังแบบนั้น ชอว์เองก็เชื่อว่าเธอกลัวตาย เพราะหนูอัญมีบุคคลิกนิสัยที่เขาพอจะคุ้นเคยและดูออกยามที่เธอพูดสิ่งที่อยู่ในใจ เธอจะเหม่อมองไปทางอื่น แม้เสียงจะราบเรียบแต่แววตาและสีหน้าจะหมองเศร้า การร้องไห้ของเธอมันก็เพียงเพื่อระบายสิ่งอัดอั้นในใจที่เก็บสะสมมานานออกไปบ้างก็เท่านั้น ใบหน้าเข้มเหม่อลอยเมื่อย้อนคิดถึงตัวเอง เขาเองก็ต้องเข้าสู่เส้นทางโลกมืดตั้งแต่อายุสิบห้า ความโหดร้ายของโลกใบนี้จะมีเด็กอย่างเขาและเธออีกมากมายที่ต้องพบเจอ แต่จะเหลือรอดมาได้สักกี่คนกันละ แต่ที่แน่ๆตอนนี้เด็กคนนี้จะต้องรอดแน่นอนตราบใดที่เขายังมีลมหายใจอยู่ เธอชนะ! อัญมณี วัฒนา ภายในไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง “นอนเถอะ!” ชอว์พูดจบหันหลังและเดินออกจากห้องไปทันที พรึ่บ! หนูอัญลุกพรวดขึ้นมานั่ง มองตามแผ่นหลังสูงใหญ่หายลับไปพร้อมกับประตูปิดลง “นายอสูร ก็มีสิ่งดีๆ อยู่บ้าง” พรึ่บ! ร่างบางทรุดลงนอนทันทีและไม่ถึงสิบนาทีลมหายใจอ่อนๆแก็เป็นจังหวะสม่ำเสมอ “เจ้านาย” “แอล แกติดตามฉันมานานกี่ปีแล้ว” สีหน้าแอลเปลี่ยนไปทันที “ยังไม่ต้องตอบ...แต่แกต้องรู้จักฉันดีกว่าใคร ฉันไม่เคยไว้ใจใครเต็มร้อยนอกจากตัวเอง แต่ถ้าแกเป็นคนทรยศฉันสัญญาว่าแกจะไม่ตายเร็วแน่ๆ” “ผมติดตามเจ้านายมาสิบเอ็ดปี เจ้านายช่วยผมไว้และเลี้ยงดูผมอย่างดี และที่ผมติดตามนายอยู่ทุกวันนี้เพราะผมตัดสินใจด้วยตัวเอง นายคงไม่คิดว่าผมจะทรยศเจ้านายได้ง่ายๆหรอกนะครับ” “ตอนนั้นฉันไม่เคยถามว่าทำไมแกถึงถูกตามล่า แต่เมื่อโชคชะตานำทางให้แกหนีมาเส้นทางเดียวกับฉัน ก็ถือเป็นโชคดีของแกที่ได้ยืดลมหายใจของตัวเองต่อไป จำคำฉันไว้แกไม่มีทางเป็นงูเห่าและฉันก็ไม่มีทางเป็นชาวนา...” ชอว์พูดด้วยเสียงราบเรียบเยือกเย็น แอลได้แต่นิ่งเงียบมีหรือว่าเขาจะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นแบบไหน แม้ชอว์จะไม่ใช่คนดีอะไรแต่เขาไม่เคยเอาเปรียบลูกน้อง แต่นิสัยตึงและดื้อดึงของชอว์อาจจะส่งผลเสียให้กับเขาสักวัน “ออ! ตอนนี้ของที่ตามหา ฉันยังไม่มั่นใจว่าจะอยู่ที่บ้านยายเด็กนั่น รอให้แก้วตาเดินทางไปทวายก่อน อย่าไปวุ่นวายหรือส่งคนไปให้ไก่ตื่น เพราะฉันเชื่อว่าคนของแก้วตาคงซุ่มอยู่แน่นอน และเรื่องเสื้อผ้ากระเป๋าของเด็นนั่นฉันไม่มั่นใจว่ามันเป็นเหตุบังเอิญหรือตั้งใจให้บังเอิญที่เธอมาอยู่กับเราแค่ตัว บางทีของที่เราตามหามันอาจกลับไปสู่คนที่เอาไปแล้วก็ได้...” “ครับนาย...มีอีกเรื่องครับ คนของท่านเบกิสติดต่อเข้ามาแล้วครับ ท่านเบกิสฝากคำขออภัยมาครับ” ชอว์แค่พยักหน้ารับรู้ไม่ได้ตื่นเต้นอะไร แม้เขาจะเคยทำงานให้ท่านเบกิสมาหลายครั้งแต่เขาก็ไม่ใช่ลูกน้องของใคร ใช่ว่าใคร! จะมาเล่นตลกโปกฮากับคนอย่างเขาได้ เอลล่าโชคดีมากที่เธอเป็นบุตรสาวท่านเบกิส ไม่งั้นเธอไม่ตายดีแน่ที่กล้าล้อเล่นกับเขา ‘ล้อเล่น’ ทำไมนะจู่ๆเขาก็คิดถึงใครบางคนขึ้นมา “พรุ่งนี้เป็นต้นไป บอกซีว่าให้ส่งผู้หญิงมาให้ฉันที่นี่ทุกวัน ห้ามซ้ำกันจนกว่าจะมีคำสั่งยกเลิก” แอลก้มหน้ารับคำสั่ง ทุกวัน! ปกติเจ้านายแค่สัปดาห์ละสองครั้งถึงสามครั้งเท่านั้น แล้วห้องนั้นตอนนี้เจ้านายไม่ได้อยู่ตามลำพัง เขากำลังจะทำอะไรนะ! แอลได้แต่คิดในใจ เมื่อเจ้านายเดินจากไปแล้ว ควับ! ชอว์ดึงปืนออกมาจากเอว แม้อยู่ในบ้านเขาก็ไม่เคยต้องให้อาวุธห่างกาย พึ่บพั่บ เสื้อผ้าชุดที่สวมอยู่ถูกถอดออก ชอว์ไม่แคร์ที่จะต้องสุภาพต่อสุภาพสตรีหนึ่งคนที่นอนหลับอยู่บนเตียงของเขา บนร่างกำยำไม่มีเสื้อผ้าแม้สักชิ้น เขาหยิบเสื้อนอนและกางเกงนอนใหม่ในตู้มาสวมไว้ หนูอัญนอนหลับสนิทไม่ต่างจากเด็กเล็กๆที่วิ่งเล่นเหนื่อยมาทั้งวัน เธอไม่รู้ตัวเลยว่ามีผู้ชายแก้ผ้าล่อนจ้อนเดินไปเดินมาในห้องนอนเดียวกันกับเธอ สวบ!!! “ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนสามารถสงบนิ่งใต้ร่างฉันได้หรอกหนูอัญ” ชอว์ที่ขึ้นมาบนเตียงใหญ่ เขากระซิบแผ่วเบาที่หูเล็กๆนั้น เธออาจจะไม่ได้ยินหรือได้ยินแล้วคิดว่าฝันก็ช่างเถอะ เพราะเขาไม่ผิดคำพูดแน่ๆ เธอจะต้องเป็นฝ่ายยินยอมเขาอย่างเต็มอกเต็มใจ เขาจะทำให้เธออยู่ได้เพราะมีเขาข้างกายเท่านั้น พึ่บ! ชอว์ทรุดร่างกำยำสูงใหญ่ของตนลงบนเตียงนอนที่เขาเองก็ไม่เคยข่มตาหลับแบบที่มีใครข้างกายมาก่อน ชีวิตปกติของเขายามหลับเขาจะนอนเพียงลำพัง หญิงมากหน้าหลายตาก็แค่ที่ปลดปล่อยสายธารความต้องการแบบบุรุษเพศเท่านั้น เสร็จกิจเสร็จเรื่องพวกหล่อนๆเหล่านั้นก็ต้องกลับออกไปทันที แต่จะสภาพไหนก็สุดแล้วแต่อารมณ์เขาในตอนนั้น ผู้หญิงที่ได้อยู่บนเตียงนี้นานหน่อยก็จะเป็นยามเวลาที่เขาหงุดหงิดหรือกำลังโกรธาอยู่ พวกหล่อนเหล่านั้นก็ช่วยบรรเทาความขุ่นเคืองในใจเขาลงไปได้บ้าง เขาจะผ่อนคลายและดีขึ้นเมื่อได้กระแทกร่องสาวของพวกเธอ เพราะทำแบบนี้ย่อมดีกว่าที่เขาหักคอหรือยิงใครทิ้งเพราะเพียงแค่ต้องการระบายและดับอารมณ์โมโห อื้มม หนูอัญร้องในคอเล็กน้อยเมื่อถูกจับร่างกายและจัดท่านอนเสียใหม่ แต่เธอก็ไม่ได้ตื่นขึ้นมาระแวดระวังอะไรยังคงนอนต่อ ทั้งที่ตอนนี้เธอถูกดึงมาหนุนแขนกำยำเนื้อแท้ที่แข็งดั่งหินแทนหมอน พร้อมผ้าห่มเนื้อที่หนักแน่นพาดอยู่บนเอวคอด ส่วนแผ่นหลังแนบแผ่นอกที่เปรียบดั่งภูผาไม่สั่นคลอนด้วยอะไรง่ายๆและมันก็ช่างอบอุ่นนัก เพราะแม้หนูอัญจะถูกรบกวน แต่เธอก็หาได้รู้สึกตัว ในทางตรงข้ามเธอกลับฝันว่าตอนนี้กำลังนอนหลับอยู่บนปุยเมฆที่กำลังล่องลอยผ่านทิวทัศน์สวยสดงดงาม ยิ่งทำให้เธอไม่อยากตื่นขึ้นมาพบเจอกับโลกความจริงที่ตอนนี้เธอไม่อาจแยกแยะมันได้ชั่วขณะหลับ ส่วนชอว์แม้จะได้สมประสงค์แต่เขาก็รู้สึกขัดๆ เพราะหนูอัญใส่ชุดเอี้ยมยีนส์สีดำชุดเดียวที่ติดตัวเธอมา มันเทอะทะและหนาเกินไป สำหรับเขาแล้วรู้สึกว่ามันไม่น่าจะใส่แล้วนอนสบายได้ แต่จากใบหน้าที่แย้มยิ้มของเธอในยามหลับ ยายเด็กนี่กลับนอนหลับได้อย่างน่าจับทำเมียแบบลักหลับจริงๆ เอาเถอะ! คืนนี้เขาจะยกให้ แต่พรุ่งนี้เขาจะบริจาคชุดนอนให้เธอไว้สักชุดแล้วกัน แต่มีข้อแม้ว่าชุดนั้นเขาต้องเป็นคนเลือกเอง เชลยไม่มีสิทธิในเรื่องนี้ ก็หวังว่าให้เธอทำตัวดีๆ อย่าให้เขาเปลี่ยนความตั้งใจที่จะดีกับเธอก็แล้วกัน “เดี๋ยวก็ได้ขาดใจตายหรอก...” ชอว์พูดพร้อมพยายามดึงผ้าห่มที่หนูอัญเอาคลุมโปงไว้มาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่ชอว์ก็ทำไม่สำเร็จ เพราะคนใต้ผ้าห่มดึงรั้งไว้พร้อมกับห่อตัวเองไว้อย่างแน่นหนา สาเหตุของเรื่องมันก็คือเช้าปกติในเมื่อชั่วโมงก่อนหน้านี้ เขาไม่รู้ว่าหนูอัญฝันอะไรอยู่ แต่จู่ๆเธอที่นอนอยู่บนเตียง และปีนขึ้นมาบนตัวเขาและนอนเอาหน้าซุกที่ซอกคอเขาและหลับไปทั้งแบบนั้น เธอนอนนาบคว่ำร่างบนตัวเขานานเกือบสองชั่วโมงซึ่งตลอดเวลาของช่วงเวลานั้นเขาข่มตาหลับไม่ได้เลย เขาจึงนอนนิ่งๆ ให้เธอใช้ร่างกายเขาแทนเตียงจนเธอเริ่มรู้สึกตัว ตอนนั้นเขาก็แค่พูดออกไปไม่กี่คำไม่ได้ต่อว่าเธอเลยสักคำ เพียงพูดไปว่า “ควรให้ฉันถอดเสื้อผ้าออกให้หมดก่อน ถ้าเธออยากจะกินจะชิมร่างกายของฉัน ฉันยินดีให้เธอเรียนรู้เพิ่มภูมิปัญญา” ปกติแค่คำพูดกับภาพเปลือยของเขาก็ไม่ได้ทำให้เธอเป็นแบบนี้ เพียงแต่เขาไม่ยอมให้เธอลงจากหลังเสือง่ายๆก็เท่านั้น “ปล่อยเค้านะ!” ตอนนั้นหนูอัญร้องออกมา เมื่อต้องการจะผละหนีแต่ถูกเขารัดและกักขังไว้ “ไม่ง่ายหรอกนะ เพราะจากท่าทางหนูอัญ คงรู้ตัวสินะว่าตัวเองปีนขึ้นมาเอง” ศีรษะกลมมุดลงต่ำหลบหลีกการสบตาโดยการซุกหน้าที่ไหล่แข็งแกร่งทันที ร่างกายเธอเกร็งไปหมดจนเขารู้สึกได้ “จะให้ทำไงเล่า” หนูอัญรู้ดีว่าเธอไม่มีทางต่อสู้แรงกายกับเขาได้ ให้เธอดิ้นรนร้องลั่นยังไง ถ้าเขาไม่ปล่อยก็ไม่มีใครหน้าไหนมาช่วยเธอแน่นอน “มีความลับบางอย่างที่ฉันจะบอกหนูอัญเป็นคนแรก” หนูอัญผงกหัวขึ้นมาสบสายตากับเขา สีหน้าเขาเป็นจริงเป็นจังมาก พลอยทำให้เธอจริงจังตามเขาไปด้วย และเธอรอฟังอยู่ “ฉันอยากเสียจูบแรกกับหนูอัญ”