[ 11 ] แผน...อสูรกินเด็ก [2.3]

ควับ! หนูอัญกระพริบตาปริบๆ มองสิ่งที่อยู่ในมือของซีและหน้าเขาสลับกัน “เอาไปสิ ไอพอดทัชพร้อมหูฟัง เพลงที่บรรจุอยู่ข้างในมีมากมาย แต่จะถูกหูถูกใจเธอมั้ย อันนี้ก็ไม่รู้นะ แต่ถ้าเอาไว้กลบเสียง....เสียงแวดล้อมก็น่าจะช่วยได้ไม่น้อย” หนูอัญอ้าปากหวอ เธอนอนไม่หลับเพราะเสียงรอบข้างก็จริง แต่การเสียบไอพอดไว้เธอจะนอนหลับได้เหรอ แต่สิ่งที่ซีคิดคือเขาหวังว่าเพลงในไอพอดจะทำให้หนูอัญเพลิดเพลินและลืมช่วงเวลาที่ทำร้ายหัวใจของเธอลงได้บ้างสักช่วงเวลาหนึ่ง...สิ่งที่เขาคิดเองเออเอง “ภารกิจที่ทวายเป็นไงบ้าง?” ซีเลิกคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ หลังจากที่หนูอัญรับไอพอดมาและกล่าวขอบคุณ และคำถามต่อมาก็ดังขึ้น “ทวาย?” “ลูกน้องไม่รู้เหรอ” หนูอัญพินิจจับจ้องมองซี เมื่อแสงสว่างจากหลอดไฟค่อยๆสว่างขึ้นทีละดวงและมากขึ้นจนทั่วบริเวณสว่างไสวขึ้นอีกครั้ง “ภารกิจภายนอกไม่ค่อยทราบหรอก หน้าที่หลักของผมคือดูแลบ้านและคอยติดตามนายเวลาเดินทางออกนอกประเทศ เจ้านายไม่ค่อยอนุญาตให้ผมทำงานภาคสนามเท่าไหร่” “เหรอ ถ้างั้นลูกน้องก็ไม่เคยฆ่าใครสิ” หนูอัญใคร่รู้ทันที ซีมุ่นคิ้วมอง หนูอัญอย่างไม่พอใจ ความจริงคือใช่ แต่เขาจะบอกออกไปแบบนั้นได้เหรอ ขายขี้หน้าที่สุด “รีบกลับเข้าไปข้างในได้แล้ว เดี๋ยวใครที่ผ่านไปผ่านมาเดินมาเห็นเข้า พวกเขาจะเข้าใจผิดคิดว่าเป็นผู้บุกรุก เดี๋ยวจะตายแบบไม่รู้ตัว” พรึ่บ! ซีพูดพร้อมกับลุกขึ้นยืนและเดินจากไป หนูอัญยังนั่งอยู่ที่เดิมแต่สายตาก็มองตามหลังซีและอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา เมื่อเธอรู้คำตอบของคำถามที่ถามไป ก็ยังดีที่บ้านหลังนี้ยังมีคนมือสะอาดอยู่บ้าง ปัง! เสียงประตูดังขึ้นเมื่อมันถูกเปิดและถูกปิดลง และอย่างไม่ต้องคาดเดาอะไรเลยทุกอย่างเริ่มเดินหน้าเหมือนอย่างที่ต้องเกิดขึ้น แต่วันนี้แตกต่างหน่อยคือเธอพึ่งจะอาบน้ำเสร็จ ก็เธอพึ่งจะกลับเข้ามาข้างในก่อนหน้าเขาไม่นานและเตียงก็ถูกเขายึดไปแล้ว “พวกหน้าด้าน” หนูอัญก่นด่าออกมาอย่างเหลืออด โชคดีที่เธอมักจะแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก่อนออกจากห้องน้ำเสมอ ไม่เหมือนกับชอว์ที่ชอบเดินแก้ผ้า “หยุดสิ่งที่คิดจะทำ!” หนูอัญที่พยายามจะมุ่งหน้าไปยังประตู เสียงคำสั่งก้องกังวาลก็ดังออกมาอย่างไม่พอใจ เมื่อเธอหันกลับไปเขาก็จับจ้องมองมาที่เธอพร้อมกับมือที่กำลังบีบเคล้นอกอึ๋มของผู้หญิงที่เขาหิ้วมา พรึ่บ! หนูอัญจึงเดินไปทรุดนั่งอยู่ที่โซฟาตัวยาวแทน คืนนี้เขาและเธอสลับที่กัน เมื่อเตียงไม่ว่างเธอก็ต้องเอาตัวเองมาสถิตย์ไว้ที่นี่แทน และหนูอัญก็ชูแขนทั้งสองข้างเหนือศีรษะส่งสัญญาณบอกเขาว่าเต็มที่ไปเลยไอ้คนบ้า! กรี๊ดดดด “ว้าวววว ท่านขา สุดยอดมากค่ะ” เสียงครางร้องบอกอย่างมีความสุขเมื่อร่างเปลือยกำลังบรรเลงเพลิงสวาทอย่างไม่เกรงใจใครบางคนที่ทรุดกายลงนอนและเสียบหูไอพอดทันที อ้า อ้า อ้า อาร์รรรรรร เสียงครางจากผู้หญิงที่ใช้ร่างกายหากินบนเตียงใหญ่ยามที่ถูกเขากระแทกกระทั่นใส่ร่องสวาทจากทางด้านหลัง น่ารำคาญที่สุดในความคิดของหนูอัญ หนูอัญเร่งโวลุ่มระดับเสียงในหูฟังที่เธอได้รับบริจาคมาจากลูกน้องของเขาให้ดังมากขึ้นจนเธอคิดว่าหลังเสร็จกิจอันชั่วช้าเลวทรามของเขากับยายผู้หญิงบ้านั้นแล้ว เธอคงกลายเป็นคนหูหนวกแน่ๆ ในแต่ละคืนตั้งแต่เธอต้องมาอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา เธอก็ต้องทนกับเรื่องอุบาทว์นี้แทบทุกคืนติดต่อกันหลายคืนแล้วนะ เสียงกระแทกยามเนินเนื้อจากคนทั้งสองปะทะกัน ดังอย่างต่อเนื่อง เสียงโหยหวลของผู้หญิงอีก หนูอัญต้องอดทนต่อความอยากรู้อยากเห็นของตัวเองอย่างมากอีกคืนและอีกครั้ง เขาไม่เคยห้ามเขาเต็มใจให้เธอได้เห็นได้ยินอยู่แล้ว แต่เธอมียางอายมากพอที่จะไม่ยอมเปิดตาขึ้นมามองจนกระทั่ง... ปัง! เสียงประตูถูกปิดลง และความสงบก็กลับคืนมาแล้วในค่ำคืนนี้ “ไม่ศึกษาไว้บ้าง เมื่อถึงเวลาของหนูอัญ ระวังนะฉันจะไม่ประทับใจ” เสียงกระซิบที่ชอว์เอ่ยออกมา เมื่อเขาดึงหูฟังออกมาจากหูของเธอ “กว่าจะถึงเวลานั้น คุณอาจจะเป็นเอดส์ตายไปเสียก่อนก็ได้” ชอว์ยกยิ้มมุมปาก “งั้นเราก็ตายด้วยโรคเดียวกัน” “ฝันไปเถอะ! นิดก็ไม่ให้ หน่อยก็ไม่ให้” “ยายเด็กบ้า ลืมไปแล้วเหรอว่าฉันทำมามากกว่าคำว่านิดและหน่อยไปแล้ว รู้สึกว่ารอยจางลงไปจนมองไม่เห็นแล้วสินะ!” “อี๊!!! กลิ่นน้ำหอมแรงชะมัด” หนูอัญร้องออกมา เมื่อชอว์ขยับเข้ามาใกล้เธอขึ้นเรื่อยๆอย่างมีเป้าหมาย และก็ได้ผลชอว์หยุดชะงัก เพราะเรื่องน้ำหอมจริงอย่างที่หนูอัญว่าไว้จริงๆ ควับ!!! อุ้ย!!! อร้ายยยย!!! หนูอัญร้องออกมาดังลั่นเมื่อจู่ๆร่างบอบบางของตัวเองก็ลอยขึ้นไปอยู่ในอ้อมแขนของเขา “จะทำอะไรเขา?” หนูอัญร้องถาม พร้อมกับความสั่นเทาไปทั่วร่าง “สั่นยังกับลูกหมา” ชอว์เอ่ยแซว “ก็เขากลัวนี่น่า” “ดีแล้วที่กลัว...แต่ควรจะรู้สึกอย่างอื่นด้วย รู้มั้ย! ว่าเหนื่อยนะที่พยายามอย่างหนักเพื่อให้เด็กอย่างหนูอัญเข้าใจ” “เค้าไม่เห็นจะเข้าใจอะไรเลย” “จะให้ทำยังไงถึงจะเข้าใจว่าไม่ใช่แค่ของที่ตามหาเท่านั้นที่ฉันต้องการจากหนูอัญ...” /// ทำไมหนูอัญถึงรู้สึกใจเต้นแรงแปลกๆ กับคำพูด แววตาและน้ำเสียงของเขานะ... ชอว์ขยับเดินโดยที่หนูอัญยังอยู่ในอ้อมแขนโดยไม่รอฟังคำตอบจากคำถามล่าสุด “อะไรคะ” หนูอัญร้องถามเมื่อเขามายืนอยู่บนผนังห้องที่มีกล่องมีฝาครอบติดไว้ “เปิดฝาและกดเลขห้า” หนูอัญทำตามนั้น “เข้ามาทำความสะอาดเตียงนอน” พูดจบชอว์ก็เดินต่อ จุดหมายเขาคือห้องน้ำ หนูอัญก็รู้อยู่ว่านั่นคืออินเตอร์คอม แต่เนื่องจากเธอไม่รู้ว่าแต่ละรหัสใช้กับห้องไหนเธอจึงไม่ได้สนใจและอีกอย่างเธออยู่ในสถานะเชลย พึ่บ! ร่างบางถูกปล่อยให้ยืนด้วยขาของตัวเองอีกครั้งในห้องน้ำ หนูอัญยืนนิ่งในขณะที่ชอว์เดินไปเปิดน้ำในอ่าง เขาบีบน้ำยาลงไปและตามด้วยน้ำหอมสำหรับการนี้ ซู่ซู่ซู่ เสียงน้ำดังสะท้อนก้องไปทั่วบริเวณห้องพร้อมกับฟองในอ่างเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ และกลิ่นหอมตลบอบอวลไปทั่วชั้นบรรยากาศ หนูอัญไม่กล้าที่จะขยับ แต่เเม้เธอจะไม่ขยับเธอก็ไม่ได้จะสามารถหายตัวไปได้ แม้นั่นคือสิ่งที่เธอคิดและอยากให้เกิดขึ้นได้ก็ตาม ดวงตากลมปิดลงทันทีเมื่อเห็นว่าชอว์กำลังจะดึงผ้าขนหนูที่เขาคาดเอวไว้ออก พึ่บ! มือเล็กทั้งสองยกขึ้นมาปิดหน้าปิดตาในทันที “ถอดเสื้อผ้าและลงมาอาบน้ำเป็นเพื่อนฉัน.../...ห๊า!” หนูอัญร้องออกมาทันทีกับคำสั่งนั้น “อย่าให้ต้องสั่งอีกครั้ง!” ชอว์เสียงเข้มขึ้น ไม่รู้ว่าเขากำลังจะบ้าเหรอเปล่าที่หาเรื่องทรมานตัวเอง “หนูอัญ!” “ไหนคุณสัญญาแล้ว” “ฉันไปสัญญาเรื่องอาบน้ำกับเธอตอนไหน คิดจะขัดคำสั่งเหรอ ฉันยินดีมากที่เธอจะขัดคำสั่ง เชลยตัวน้อยๆของฉัน ฉันคงไม่ต้องบรรยายขั้นตอนบทลงโทษหรอกนะ...” “ไม่ถอดเสื้อผ้าได้มั้ย” “เสื้อผ้าหนูอัญมีเยอะนักเหรอไง ถ้ามันมีมากเกินไปฉันจะสั่งให้คนเอาไปทิ้งเสียบ้าง” หนูอัญหน้ามู่ใส่ชอว์จากด้านหลังทันที เธอมีเสื้อผ้าแค่สองชุดเท่านั้น ชุดที่ติดตัวมากับชุดสีชมพูที่เขาให้มา มากไม่ละ! หนีก็ไม่พ้นเธอเก่งแต่เรื่องการเจรจาแต่เขาก็รู้ทันตลอดเลย จึงทำให้ช่วงหลังๆเขาไม่ค่อยจะอยากพูดคุยอะไรกับเธอมากนัก เธอพยายามถามเรื่องทวายมาหลายวันแล้ว แต่เขาก็ทำเป็นไม่ได้ยินทุกครั้ง พึ่บ พึ่บ ชอว์ไม่ได้หันไปมองแต่เขาได้ยิน จ๋อม จ๋อม หนูอัญก้าวลงมานั่งในอ่างตรงหน้าเขา เธอยังสวมบราสองชิ้นไว้ ชอว์ยกยิ้มมุมปาก “เอาละมีอะไรอยากถามก็ถามมา...” ชอว์พูดและขยับนั่งหันหลังให้เธอ “และขัดหลังให้ฉันไปด้วย” หนูอัญยิ้มออกมาทันทีแบบนี้ก็ดีกว่านั่งจ้องหน้าเขา เธอจึงเอื้อมหยิบฟองน้ำขัดตัว และทำตามที่เขาสั่งทันที “เค้าอยากรู้เรื่องที่ทวาย ว่าผู้หญิงที่อุ้มท้องเค้ามา เดินทางไปเหรอยัง” “ไปแล้วเมื่อวานนี้ตามเวลาท้องถิ่นของประเทศไทย” พรึ่บ! หนูอัญขยับเข้าไปใกล้อย่างลืมตัว เพราะถ้าเป็นแบบนี้ก็ได้เวลาที่เธอจะหลุดพ้นจากการเป็นตัวประกันแล้วสิ “แล้วคุณรู้เหรอยังว่า ตุ๊กตาเซรามิคตัวนั้นใช่ของที่ตามหาเหรอเปล่า” ชอว์นิ่งเงียบไปสักพัก หนูอัญจึงรู้ว่าเพราะเธอไม่ขยับมือในการถูหลัง เขาจึงไม่ตอบคำถาม พรืด พรืดดดด มือเล็กจึงขยับถูหลังแข็งดังหินผาอย่างเอาอกเอาใจ “ฉันขอเตือนหนูอัญ ว่าอย่าเที่ยวพูดเรื่องนี้เรื่อยเปื่อยในที่ไม่ควรเอ่ย เคยได้ยินมั้ยหน้าต่างมีหูประตูมีช่อง” ชอว์นิ่งไปเมื่อเขาได้รับเทปการพูดคุยที่แก้วตาคุยกับมาตารีหญิงสาวที่ติดตามดูแลเธอไม่ห่าง ‘ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณอัญมณี ท่านหญิงจะมีคำตอบอะไรไปให้คุณกอแก้วค่ะ’ คำตอบของแก้วตาทำให้เขาโกรธอย่างมากจนอยากจะฆ่าหล่อนทิ้งแบบตายท้องกลมกันเลยทีเดียว ‘อัญมณีไม่ควรมีสิทธิได้เกิดมาตั้งแต่แรกแล้ว แต่ในเมื่อเธอเกิดมาแล้วช่วงเวลาแห่งความสุขของเธอก็เพียงพอแล้ว บางทีเธอคงเกิดมาเพื่อสิ่งนี้ก็เป็นได้ ชีวิตแลกชีวิต’ “ไม่เข้าใจค่ะ ทำไมละคะ เค้าไม่ได้ลืมนะคะว่าการที่เค้ามาอยู่ที่นี่ มันก็มีเหตุผลในเรื่องนี้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอคะ” “มันใช่ในตอนแรก แต่...” ชอว์หันกลับมา สองมือกอบกุมไหล่บางไว้ “ฟังให้ดีๆนะหนูอัญ เธอจะเป็นคนที่สามที่รู้เรื่องนี้ ของที่ฉันต้องการจากเธอ ฉันส่ง คนไปที่บ้านเธอและเอามันมาที่นี่แล้ว” !!!! หนูอัญนิ่งงันไปทันที “คนที่บ้านเค้ายังปลอดภัยดีใช่มั้ย...บอกมานะว่าคุณไม่ได้ทำร้ายคนที่บ้านเค้า” “แน่นอน ฉันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องทำร้ายคนในบ้านหนูอัญ แล้วอยากรู้มั้ยว่าฉันใช้วิธีอะไร” หนูอัญพยักหน้า แต่ในส่วนลึกเธอยังไม่เชื่อเขาในทันทีว่าเขาไม่ได้ทำร้ายคนในบ้านของเธอ “ฉันส่งคนของฉันเข้าไปทำงานในบ้านหนูอัญเมื่อสี่วันก่อน” “อะไรนะ! คุณจะยังจับคนที่บ้านเค้าเป็นตัวประกันทำไมอีกละคะ” หนูอัญเข้าใจเรื่องราวได้เร็วมาก “ทำไมไม่คิดบ้างว่าฉันส่งคนเข้าไปคุ้มครองละ” “มีอะไรต้องคุ้มครอง ถ้าคนของพวกคุณไม่ไปวุ่นวาย คนที่บ้านก็จะใช้ชีวิตตามปกติรอการกลับไปของเค้า คุณไม่ต้องมาอ้างว่าคุ้มครอง เรื่องทุกอย่างจะจบและลงเอยอย่างแฮปปี้เอ็นดิ่ง คุณก็แค่ปล่อยข่าวออกไปว่าของที่คุณตามหานั้นอยู่กับคุณแล้ว แต่แบบนี้มันชัดเจนในเรื่องของเจตนาว่าคุณตั้งใจบอกให้เค้ารู้ต่างหากว่าตอนนี้คนที่บ้านเป็นตัวประกัน” ชอว์ยิ้มออกมาทันที มือเรียวลูบไล้แก้มเนียนที่ป่องออกมายามที่กำลังขุ่นเคือง “ฉลาดมาก ออ! หนูอัญเลยจุดนี้ไปแล้ว เอาเป็นว่าเราทั้งสองเข้าใจตรงกัน” หนูอัญดวงตาแดงก่ำน้ำตาค่อยๆไหลออกมา เธอมีสมองแต่เธอไม่มีอาวุธและพละกำลัง ให้มีสมองดีแค่ไหนก็ใช้ไม่ได้กับคนที่ใช้กำลังหรอกนะ ชอว์ยิ้มออกมาทันที ครั้งแรกสินะ! ครั้งนี้แหละที่เรียกว่าการร้องไห้จริงๆ หนูอัญร้องไห้ออกมาจริงๆ ชอว์มองดวงตากลมโตที่แวววาวเป็นประกายเพราะหยาดน้ำตา หนูอัญงดงามจริงๆ “จำได้มั้ยที่ฉันเคยบอกว่า ไม่ใช่แค่ของที่ตามหาที่ฉันอยากได้จากหนูอัญ ตอนนี้ฉันได้ของที่ต้องการมาแล้ว หนูอัญก็ยังไม่ได้รับอนุญาตให้ไปจากฉัน พอจะรู้เหตุผลหรือไม่ว่าเพราะอะไร”