[ 12 ] อัญมณีอสูร [1/2]

ชอว์เก็บซ่อนรอยยิ้มเอาไว้ตลอดเวลาในขณะที่หนูอัญเอาแต่นั่งก้มหน้าก้มตา ความน่ารักเมื่อคืนที่ผ่านมาทำให้วันนี้หนูอัญได้รับรางวัลเป็นเสื้อผ้าชุดใหม่ “ไม่อยากรู้เหรอว่าวันนี้ฉันจะพาหนูอัญไปไหน” ชอว์โน้มหน้าลงกระซิบแผ่วเบาเอ่ยบอกไป หนูอัญไม่ยอมตอบ เพราะในชีวิตเธอไม่เคยรู้สึกอับอายครั้งไหนเท่าครั้งนี้เลย ทำไมเธอถึงรู้สึกว่าสิ่งที่เกิดขึ้นระหว่างเขากับเธอคือความอัปยศ ก่อนหน้านี้เธอไม่รู้สึกแบบนี้เพราะเธอไม่ได้เต็มใจและเธอก็หนีรอดมาได้ทุกครั้งแม้จะขาดทุนไปบ้าง และแม้ว่าเธอจะไม่เสียเยื่อบริสุทธิ์แต่มันก็ไม่ได้แตกต่างกันนักเพราะร่างกายสาวทุกซอกทุกมุมของเธอก็...ก็...โอ้ยยยย อยากตายจริงๆ “เอาละ! ไม่ตอบแต่ก็จะบอกให้รู้ ฉันกำลังจะไปปิดจ๊อบงาน” พรึ่บ! หนูอัญหันกลับไปมองชอว์ ‘ปิดจ๊อบงาน’ แล้วงานเขาคือ “คุณเป็นนักฆ่า” ชอว์ยิ้มออกมาและส่ายหน้า “ฉันไม่ใช่นักฆ่า แต่ฉันมีอาชีพฆ่าคน” หนูอัญมุ่นคิ้ว และดวงตาก็เบิกกว้าง “ประสาทหรือเปล่า การฆ่าคนถูกบัญญัติเป็นอาชีพไปตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” “อ้าวเหรอ!” ชอว์ทำเป็นเลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ “งั้นเรามาลองดูมั้ยว่านักฆ่ากับคนที่มีอาชีพต่างกันอย่างไร...จอดรถ!” ชอว์เสียงเข้มและม่อนก็ค่อยๆเทียบจอดรถข้างทาง “ไม่ต้องกังวล เรายังมีเวลา แอลตามฉันมา” ชอว์เปิดประตูและลงจากรถ เมื่อเขาออกไปแล้วเขาก็ยื่นมือมาคว้าจับลากหนูอัญลงไปด้วย “ความแตกต่างระหว่างนักฆ่ากับอาชีพฆ่า เรื่องแรกคือ ฉันเป็นซีอีโอในอาชีพฆ่าของฉันเอง ฉันสามารถเชิดหน้าชูตาอยู่บนท้องถนนอยากไปที่ไหนก็ได้ และสุดท้ายฉันก็รวยมากจากสิ่งที่ฉันเป็น” หนูอัญกระพริบตาถี่ๆมองเขา หนูอัญไม่พูดอะไรเธอพึ่งได้ออกมาจากคุกหลวงเป็นครั้งแรกในรอบสัปดาห์เห็นจะได้ แล้วที่เธอมาอยู่ที่นี่ ศีรษะกลมผมยาวสลวยแหงนขึ้นมองทิวทัศน์รอบๆ เธอหมุนรอบตัวเองสองรอบและหยุดลงตรงหน้าเขา และแบมือยื่นไปตรงหน้าเขาในทันที “อะไร?” ชอว์ที่มองอากัปกริยานั่นอยู่ เอ่ยออกไป “ขอตังค์หน่อย เค้าเห็นร้านขายไอศกรีมตรงหัวมุมถนนตรงโน้น เค้าอยากกินไอศกรีม” “ไม่ใช่ตอนนี้! ไว้เสร็จงานแล้วจะพามากิน” “เสร็จงาน! เอ๋!!!! เดี๋ยวนะ! จะพาเค้าไปฆ่าคนด้วยเหรอ” หนูอัญร้อนรนอย่างเห็นได้ชัด ชอว์ไม่ตอบแต่เขายิ้มร้ายใส่เธอ สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ทำให้เขาตัดสินใจแล้วว่าจะเก็บหนูอัญไว้ข้างกาย เพราะฉะนั้นเขาจะต้องทำให้เธอแข็งแกร่งขึ้นเพราะเธอจะต้องกลายมาเป็น ‘อัญมณีอสูร’ ของเขาอย่างเต็มตัว “ไม่เอานะ! เค้าไม่ฆ่าคน เค้าไม่ไป...” หนูอัญเริ่มร้องเสียงดังแต่เธอดันพูดเป็นภาษาไทยคนที่เดินผ่านไปผ่านมาแค่ชำเลืองหันมามองแต่ก็ฟังเธอไม่รู้เรื่อง “ขัดคำสั่งเหรอ” ชอว์ถามกลับอย่างไม่เดือดร้อนอะไร “เออ” หนูอัญตอบกลับอย่างเหลือทน “จะต้องถูกลงโทษก็ไม่กลัวอย่างงั้นเหรอ” แววตาลังเลปรากฎบนใบหน้าหวานทันที ชอว์ยิ้มออกมาและพูดต่อ “ทำไมจู่ๆถึงอยากถูกลงโทษละ...ฉันไม่เชื่อว่าสมองระดับหนูอัญจะคิดไม่ได้ว่า ให้หนูอัญจะไปหรือไม่ไปอย่างไรแล้ววันนี้ก็ต้องมีคนตาย ทำไมหนูอัญถึงอยากให้ฉันลงโทษละ...” //// โอ้ยยยย!!!! คนบ้าเข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว เขาคิดอะไรอยู่นะ นี่เขาคิดว่าเธออยากจะให้เขาทำอะไรเธอเหรอ คนตาย ฆ่าคน มันเหมือนการไปกินข้าวเที่ยงมั้ย! หนูอัญหลบตาเขาในฉับพลัน เพราะเธอแพ้อีกแล้ว ชอว์ยิ้มออกมาทันทีเมื่อเห็นสีหน้าของหนูอัญ เหนือฟ้ายังมีฟ้าเหนือเด็กอัจฉริยะคนนี้ก็คือเขา หนูอัญตื้อตันเป็นครั้งแรกหรือว่าเมื่อคืนนี้เขาดูดกินความอัจฉริยะของเธอไปหมดสิ้นแล้ว! “เค้าจะไปฆ่าคนด้วย” ชอว์ยิ้มออกมา พึ่บ! เขาเปิดประตูรถและผายมือให้หนูอัญกลับเข้าไปและชอว์ก็ตามเธอเข้าไป แอลกลับเข้าประจำที่ข้างม่อนเมื่อชอว์เข้าไปอยู่ในรถแล้ว “เคยรู้เรื่องทฤษฎีการใช้ปืนมั้ย” ชอว์พูดพร้อมกับดึงอาวุธที่เขาคาดไว้ที่เอวออกมา หนูอัญส่ายหน้าไปมา “สิ่งต่อไปนี้อาจมีภาพ เสียง เนื้อหาบางส่วนไม่เหมาะสมแก่เด็กและเยาวชน...” พรืดดดดด! แอลและม่อนที่นั่งอยู่ด้านหน้าแทบจะสำลักลมหายใจของตัวเองเมื่อได้ยินทุกอย่างตั้งแต่ต้นทันทีที่สิ้นเสียงของหนูอัญ แต่ชอว์กลับนิ่ง ทั้งแอลและม่อนรู้ภาษาไทยเหรอเนี่ยทำไมเขาไม่รู้เรื่องนี้มาก่อน ถ้าแกสองคนเป็นคนทรยศของฉันแล้วละก็ฉันสาบานเลยว่าจะแล่เนื้อพวกแกออกมาทีละชิ้น ถอดเล็บพวกแกทีละนิ้ว ถอนฟันพวกแกทีละซี่ ทั้งหมดนั้นฉันจะลงมือด้วยตัวเองแน่นอน “ว้าวววว คนที่นี่รู้จักคำว่าจนกันบ้างมั้ยนะ” หนูอัญร้องออกมาเมื่อรถเลี้ยวผ่านรั้วสูงเข้ามาในคฤหาสน์หลังงาม เธอแกล้งทำเป็นไม่สนใจปืนที่ชอว์ยื่นให้ แต่ชอว์ไม่หลงกลง่ายๆ “เอาไป!” ชอว์ดุ เขารู้ว่าเธอทำได้อยู่แล้ว แม้หนูอัญจะไม่ยอมรับปืนนั้นง่ายๆ “ก่อนยิงปลดเซฟตรงนี้...” ชอว์ทำให้เธอดู แฝงแววตาและน้ำเสียงบ่งบอกว่าเป็นการออกคำสั่งอย่างชัดเจน “มันหนัก” หนูอัญที่ต้องรับปืนมาอย่างจำยอมร้องบอกออกไป “มือใหม่ใช้แบบนี้ดีแล้ว เบาเกินไปยิงไม่โดนเป้าหรอก แต่ถ้ารู้สึกว่ามันหนักเกินไปจริงๆ เดี๋ยวลงจากรถแล้วก็ยิงเอากระสุนออกไปบ้างก็ได้” ชอว์พูดเหมือนเป็นเรื่องทั่วไป หนูอัญไม่ตื่นตระหนกอีกต่อไปแล้ว เธอจึงทำเพียงแค่พยักหน้าให้เขาเท่านั้น และแบบนั้นก็ได้รับรอยยิ้มจากชอว์ที่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะเช้านี้ เขากลายเป็นคนยิ้มง่ายไปแล้วสินะการแกล้งการแหย่หยอกล้อหนูอัญเป็น สิ่งที่เขาต้องทำและอยากทำมากจริงๆ เมื่อรถจอดสนิท แอลและชอว์ลงมาจากรถพร้อมกัน ทั้งสองดึงอาวุธออกมาเตรียมพร้อม ในขณะเดียวกันหนูอัญก็เปิดประตูฝั่งตัวเองและลงจากรถมาเช่นกัน เฮ้ยยยยย เสียงถอนหายใจของหนูอัญดังออกมาอย่างเซ็งๆ เธอเข้าใจแล้วว่าทำไมเช้านี้เธอถึงได้รับเสื้อผ้าชุดใหม่ชุดนี้อย่างครบครันเพราะเธอได้รองเท้ากึ่งบูธพอดีเป๊ะสะดวกต่อการเคลื่อนไหวและเข้ากันกับชุดหนังเข้ารูปสีน้ำตาลเข้มนี้มาก อุณหภูมิสิบองศาทำให้ชุดนี้เหมาะกับเธอมากด้านในหุ้มด้วยอะไรเธอก็ไม่รู้แต่ร่างกายเธออุ่นมาก และอีกอย่างเสื้อที่เป็นคอเต่าทรงสูงมันช่วยปกปิดคอที่มีรอยคิสมาร์กมากมายได้อย่างมิดชิด ฟิ้วววววว ผมสลวยยาวกระจายปลิวสยายทันทีเมื่อมีวัตถุที่ตาหนูอัญมองไม่ทันเฉียดคอเธอไปเพียงนิดเดียวแต่มันไปโดนเส้นผมดำยาวด้านหลังและเลยทะลุผ่านไป...หนูอัญรู้สึกได้เพียงว่ามีไอร้อนผ่านคอไปอย่างรวดเร็ว เธอยืนนิ่งอึ้ง! ปัง ปัง ปัง ปัง การตอบสนองกลับของร่างกายชอว์เป็นเลิศมาก ชอว์ที่ยืนอีกฟากของรถที่ห่างกับหนูอัญเพียงรถขวาง เขาขยับอย่างรวดเร็วโดยการกระโดดและใช้ฝ่ามือวางบนกระโปรงหลังรถเพิ่มแรงส่งให้กับตัวเองเพื่อที่เขาจะตีลังกาข้ามรถไปถึงตัวหนูอัญเพียงเสี้ยววินาที ควับ!!! เอวบางถูกโอบและดึงจนหนูอัญล้มลงนั่งบนตักชอว์ที่เอาแผ่นหลังพิงรถหรูกันกระสุนไว้ วงแขนแข็งแรงข้างหนึ่งโอบกอดหนูอัญแนบลำตัวไว้แน่น ในขณะอีกข้างเขายังถืออาวุธไว้อย่างมั่นคง เสียงกระสุนยังคงดังอย่างต่อเนื่อง ฝ่ายชอว์ยังไม่มีใครยิงโต้ตอบกลับไป ม่อนยังนั่งอยู่ในรถหลังพวงมาลัยซึ่งแน่นอนว่าม่อนจะไม่เป็นอันตรายใดๆ เพราะรถทั้งคันยังคงเป็นเกราะให้ทั้งสามชีวิตอยู่ตอนนี้ “กลัวมั้ย?” หนูอัญผงกศีรษะขึ้นมาจ้องหน้าจ้องตาคนถาม สายตาเธอบอกเค้าไปว่า ‘ถามโง่ๆ’ “ทำอะไรสักอย่างสิ เดี๋ยวก็ได้ตายก่อนกำหนดกันหมดหรอก” “เหตุการณ์แบบนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้เลย แปลกๆสักหน่อยทั้งๆที่คนของฉันจำนวนหนึ่งล่วงหน้ามาก่อน” ชอว์พูดพร้อมคิ้วขมวด “ป่านนี้ลูกน้องคุณคงตายกันไปหมดแล้วมั้ง แล้วจะยังไงต่อเข้ามาติดกับดักชัดๆ จะต้องตายตามไปกับลูกน้องคุณไม่ละทีนี้” “กลัวตายมากนักเหรอไง” ชอว์ถามอย่างไม่เดือดร้อนกับเหตุการณ์ตรงหน้าสักเท่าไหร่ ทั้งๆที่เสียงกระสุนกระทบเกราะสี่ล้อมาไม่ขาดสาย “ถ้าเค้าตอบว่าใช่ คุณจะทำไงต่อละ” ยังมาลอยหน้าลอยตาถามอีก ที่เนื้อในของเธอช้ำห้อเลือดเต็มไปหมดไม่ใช่เพราะว่าเธอกลัวตายอยู่เหรอไงถึงยอมให้เขาทำแบบนั้น “อย่างแรก ฉันอยากได้ยินคำอ้อนวอนจากหนูอัญ” “ได้โปรดเถอะนะคะ ทำอะไรสักอย่างเถอะนะคะ เค้าไม่อยากตายตอนนี้” สีหน้า น้ำเสียง บทความเข้ากัน เอ่ยออกไปทันทีจากปากอิ่มช่างเจรจา ฟอดดดดด ปัง ปัง ปัง!!!!! หนูอัญนิ่งอึ้งไปทันที เมื่อชอว์โน้มหน้าหอมแก้มเธอฟอดใหญ่กลางสมรภูมิกระสุนเนี่ยนะ มันใช่เวลามั้ย แต่สิ่งที่เขาทำตามนั้นต่างหากแปลกพิกล เพราะชอว์กลับยิงปืนขึ้นฟ้าสามนัดติดต่อกัน เอ๋! และหนูอัญก็ต้องแปลกใจเมื่อจู่ๆ ดงกระสุนก็ค่อยๆลดลงจนหมดไปในที่สุด เมื่อคนด้านนอกยังไม่ขยับคนด้านในรถเพียงหนึ่งเดียวก็ไม่ขยับเช่นกัน ม่อนหาได้สนใจกระสุนที่สาดซัดมา แต่เขาแอบมองกระจกข้างแม้ไม่ได้ยินว่าคนสองคนคุยอะไรกัน แต่แววตาและการกระทำของชอว์ที่ทำกับหนูอัญทำเอาเขาทำหน้าไม่ถูกเลย สองคนนี้คืออะไรกัน ‘ข้าวใหม่ปลามัน’ หรือเปล่านะ หลายปีที่เขาติดตามเจ้านายมาไม่เคยเห็นเจ้านายเป็นแบบนี้มาก่อนหรือเจ้านายเขาจะเป็นอมตะเพราะกินเด็ก พรึ่บ! ชอว์ขยับและดึงหนูอัญยืนขึ้น “เรื่องฝนกระสุนเมื่อกี้มันไม่ได้อยู่ในแผนเลย...ไหนขอดูหน่อยว่าคอยังอยู่ดีมั้ย” ชอว์พูดไปพร้อมกับจับหนูอัญแหงนหน้าขึ้นเพื่อตรวจดูแผล แม้เขาจะรู้ว่าหนูอัญไม่ได้รับอันตรายแต่ก็ยังไม่วางใจเพราะอารามตกใจของเธออาจจะทำให้ไม่รู้ตัวก็ได้เมื่อได้รับบาดเจ็บ ตอนนั้นเป็นตัวเขาเองที่ตกใจมากที่จู่ๆกระสุนก็มุ่งตรงมาที่เธอ โชคดีชะมัดที่วิถีของมันแค่เฉียดลำคอของเธอไปเพียงนิดเดียว ชอว์ลดคอเสื้อลง และจริงๆด้วย แม้เธอไม่มีแผลจากรอยถากแต่มีรอยแดงเป็นทางยาวจากไอร้อนของกระสุนและเส้นผมของเธอมีรอยไหม้ให้เห็น