[ 12 ] อัญมณีอสูร [2/2]

ฟู่วววว หนูอัญตัวแข็งอีกครั้ง เมื่อลมอุ่นๆจากริมฝีปากหยักกระทบผิวบริเวณคอของเธอ เขาเป่าคอเธอเหรอ อื้มมมม หนูอัญร้องออกมาเมื่อเธอรู้สึกถึงความชื้น เขาโลมเลียผิวเนื้อคอเธอด้วยและตบท้ายด้วยการเป่าอีกครั้ง ฟู่ววววว “เดี๋ยวกลับไปจะใส่ยาให้อีกครั้งนะ ไม่เป็นอะไรมาก” ชอว์พูดด้วยเสียงปกติและดึงคอเสื้อจัดให้เธออย่างเดิม หนูอัญทำหน้างงๆ เธอไม่รู้ตัวว่าตัวเองบาดเจ็บ “บาดเจ็บเหรอเนี่ย” หนูอัญพึมพำออกมาเบาๆ มือข้างที่ว่างก็ลูบคอตัวเองเบาๆ แต่เอ๊ะ! “เมื่อกี้คุณส่งสัญญาณ และทุกอย่างก็จบลง ตกลงมันไม่ใช่กับดักเหรอเนี่ย” หนูอัญพึมพำออกมาแต่เสียงดังกว่าครั้งแรก “บ้านหลังนี้คือบ้านของวุฒิสมาชิก การเข้าถึงตัวไม่ได้ง่ายนักแต่ก็ไม่อยากเกินกว่าที่ฉันจะจัดการได้ แต่งานครั้งนี้ทำให้ฉันต้องเสียลูกน้องมือดีไปหนึ่งคน วันนี้จึงเป็นวันที่ฉันจะปิดจ๊อบงานและแก้แค้น และสัญญาณเมื่อกี้เป็นสัญญาณที่ส่งให้คนของฉันจัดการคนไม่เข้าพวก” “คนของคุณ ยังเหลือเยอะมากพอให้เค้าไม่ต้องโดนลูกหลงแล้วใช่มั้ย” ชอว์ยิ้มขันออกมา “ก็อย่าห่างฉันมากนักก็พอ” สี่ชีวิตเยื้องย่างเข้าสู่ตัวคฤหาสน์ แม้เส้นทางจะถูกเคลีย์แต่ในมือทั้งสี่ล้วนแล้วแต่มีอาวุธพร้อมใช้ไม่เว้นแม้แต่สมาชิกใหม่ที่เยื้องย่างโดยไม่มองเส้นทางข้างหน้า เพราะสายตามัวแต่จับจ้องมองอาวุธในมือของตัวเอง ควับ! โอ้ยยยยย!!! “หยุดทำไมละเนี่ย” หนูอัญเดินชนแผ่นหลังชอว์อย่างจัง เมื่อชอว์ที่เดินข้างหน้าจู่ๆก็หยุดและหันกลับมา ดวงตาทั้งสองสบประสานมองกัน หนูอัญกระพริบตาถี่ๆ ทำตาแป๋วส่งกลับไป ชอว์หลี่ตาจับจ้องมองหน้าตาแป๋ว ตอนนี้ไม่มีใครจะเดาได้ว่าชอว์คิดอะไรอยู่นอกจากตัวเขาเอง และจู่ๆมุมปากหยักก็ยกเผยรอยยิ้มตอบกลับไป หนูอัญหยุดกระพริบตาและเอียงคอด้วยความสงสัยและต้องกลับมากระพริบตาถี่ๆอีกครั้งเมื่อชอว์หันหลังกลับและเดินเข้าไปในตัวบ้าน เธอเกิดความงง ด้านในช่างโอ่อ่าไม่เกินกว่าที่คาดไว้ จริงๆมันดีกว่าที่คาดไว้เสียอีก ภายในไม่มีอะไรเสียหายเลย ก็แน่ละก็ฝ่ายชอว์ไม่ได้ยิงโต้ตอบกลับมาเลยนี่น่า “ยังไม่มีใครตายนะ” ชอว์เอ่ยถาม ‘ใคร’ ในที่นี่ไม่ใช่หมายถึงคนของเขาแต่เขาหมายรวมถึงฝ่ายท่านวุฒิฯ ทั้งหมด ชายชุดดำที่รอบตัวพกอาวุธไว้มากมายตอบรับอย่างแข็งขัน “พวกแกเป็นใคร? ต้องการอะไร” เสียงตัวประกันชั้นสูงเอ่ยถามทันทีที่ชอว์เดินเข้ามา เขาทอดสายตากวาดมองคนที่ถูกจับไว้ทั้งหมดหกคน “ผมต้องการชีวิตของท่านและทรัพย์สินของท่านบ้างก็เท่านั้นครับ” ชอว์เอ่ยบอกอย่างสุภาพแต่น้ำเสียงราบเรียบฟังชวนขนลุกแปลกๆ หนูอัญที่เดินตามและยืนอยู่ด้านหลังชอว์ตลอด เธอขยับทันทีเมื่อได้ยินเช่นกัน แบบนี้มันไม่ถูก พรึ่บ! ฉึก ฉึก ชอว์มุ่นคิ้วเมื่อชายเสื้อถูกดึงอย่างตั้งใจ ควับ! เขาหันกลับมามองคนดึง “นะ…นี่…อึ้ก!!!!” ควับ!!! เมื่อท่านวุฒิฯ กำลังจะเอ่ยอะไรแต่ชอว์ยกมือห้ามไว้ ลูกน้องผู้รู้จักนายจึงสัดเข้าใส่หน้าวุฒิฯ ให้หุบปาก “มีอะไร” เสียงอ่อนลงยามถามคนที่สะกิดชายเสื้อ “ตกลง! วันนี้เรามาปล้นอย่างงั้นเหรอ ไม่เอานะ! เค้าไม่อยากเป็นโจร เค้าไม่อยากมีมลทินติดตัว” “ไม่ได้มาปล้น และไอ้คำว่าโจร ก็มีแต่หนูอัญเท่านั้นที่คิดว่าฉันเป็น ฉัน ทำอาชีพฆ่า ทรัพย์สินที่ฉันบอกไปมันคือส่วนหนึ่งของค่าจ้าง...” หนูอัญอ้าปากหวอ “ลุงคนนี้เนี่ยนะ จ้างคุณมาฆ่าตัวเอง” “ผู้ชายคนนี้เป็นถึงวุฒิฯ เขาไม่ทำแบบนั้นหรอก แต่คู่หูเขาหักหลังกันเองนะ หนูอัญ...” ชอว์เสียงอ่อนลงและขยับเดินเข้าไปใกล้จนสามารถเชยคางมนให้แหงนเงยขึ้น “...ฉันรู้ว่าหนูอัญคิดและรู้สึกอย่างไร แต่ผู้ชายคนนี้ถ้าตายไป...” ชอว์หันกลับไปมองวุฒิฯ อีกครั้งก่อนที่จะหันกลับมามองหนูอัญ “...แผ่นดินจะสูงขึ้น เขาเป็นพวกคอรัปชั่น เชื่อเถอะ! แต่ถ้าหนูอัญไม่สบายใจ เดี๋ยวหลังจากที่ฉันจัดการงานตรงนี้เสร็จสิ้นแล้ว เรากลับไปฉันจะเอาหลักฐานที่ได้มาทั้งหมดให้ หนูอัญดู ถึงตอนนั้นฉันเชื่อว่าหนูอัญต้องร้องออกมาว่า สมควรตาย...” หนูอัญขมวดคิ้ว และสายตาบ่งบอกถึงความครุ่นคิดสักแป็บเธอก็พยักหน้าหงึกๆ รับรู้อย่างเข้าใจ ชอว์ยิ้มออกมาทันทีโดยไม่สนใจสายตาลูกน้องที่มองมายังพวกเขาด้วยความแปลกใจ สับสน และความรู้สึกอีกมากมายแต่ลูกน้องทุกคนกลับปิดท้ายด้วยรอยยิ้มเล็กๆ แถมในความคิดคงไม่ต่างกันว่า ไม่คิดว่าชาตินี้หรือโลกใบนี้จะมีหญิงใดทำให้เจ้านายของตนอ่อนโยนได้ถึงขนาดนี้ กึก กึก กึก ชอว์ก้าวห่างหนูอัญออกมาสองสามก้าว เขาเดินไปประจัญหน้ากับชายวัยกลางคนตัวสูงใหญ่ตามเชื้อชาติ “เอาละครับผมมีทางเลือกให้ท่านหนึ่งทาง คือ บอกรหัสเซฟและยอมรับความตายอย่างสงบ ผมสัญญาจะมีเพียงท่านเท่านั้นที่ตายในวันนี้...” คนที่ชอว์เรียกว่าวุฒิฯ ตาเหลือกใบหน้าซีดเซียว ร่างกายสั่นเทา “แกเป็นใคร?” เสียงสั่นเทาเอ่ยถามมาที่ชอว์ เฮ้ยยยย ชอว์ถอนหายใจอย่างเอือมระอากับคำถามนี้เหลือเกิน “ท่านวุฒิฯ ท่านคงไม่ทราบสินะว่าชีวิตผมต้องได้ยินคำถามนี้มาไม่รู้กี่ร้อยครั้ง ขอละครั้งนี้ เพราะผมเบื่อจะต้องประกาศบอกชื่อเสียงเรียงนามของตนฝากไปยังยมบาลแล้ว พอดีเหล่าท่านยมบาลมาเข้าฝันผมว่าจะฆ่าก็ฆ่าเลย อย่าได้บอกชื่อของตนมาอีกเพราะพวกท่านเบื่อจะได้ยินเหล่าวิญญาณที่ผมส่งไปกล่าวพร่ำเพ้ออีกแล้ว...” ฮิฮิฮิ เสียงหัวเราะเล็กๆดังเล็ดรอดออกมา ชอว์ไม่ได้หันกลับไปมองเพราะเสียงนี้ไม่มีใครนอกจากหนูอัญ หญิงเดียวในสถานที่แห่งนี้ บทเรียนเริ่มต้นได้เริ่มขึ้นแล้วหนูอัญที่น่ารักของฉัน “ฉันจะจ่ายให้แกมากกว่ามัน” “ผมทำงานเพราะเงินแต่ผมก็มีจรรยาบรรณในอาชีพครับ ข้อตกลงมันสิ้นสุดไปแล้วครับ เอาละครับผมแนะนำให้รักษาชีวิตครอบครัวท่านไว้ดีกว่าครับ” แกร็ก! เสียงสับไกปืนและปลายกระบอกก็เล็งไปยังศีรษะท่านวุฒิ “รหัส” ชอว์เลิกคิ้วรอคอยอย่างใจเย็น พรึ่บ! หนูอัญหันหลังและนั่งคุกเข่าลงกับพื้นทันที เธอทิ้งอาวุธปืนในมือลงกับพื้นและใช้สองมือขึ้นมาปิดหูดวงตาปิดสนิทพร้อมก้มศีรษะของตนซุกไว้ระหว่างเข่าทั้งสองของตัวเอง แม้คนตรงหน้าจะสมควรตายแต่เธอก็ไม่ได้เหี้ยมโหดมากพอที่จะมองใครถูกฆ่าตายไปต่อหน้าต่อตาได้หรอก แต่เมื่อปิดตาลงจู่ๆ ภาพดวงตาคนตายล่าสุดที่เธอเห็นในคืนนั้นกลับเข้าสู่โหมดความทรงจำอีกครั้ง หนูอัญเกิดหายใจติดขัด ตัวเธอสั่นมากขึ้นเป็นทวีคูณ พึ่บ!!!! และจู่ๆทุกอย่างรอบข้างก็มืดมิด พรึ่บ!!! หนูอัญเป็นลมล้มลงนอนบนพื้นไปนั่นเอง “ให้ตายเถอะ! แอล! จัดการต่อ” ชอว์เดินตรงมายังร่างบอบบางที่หมดสติบนพื้น ควับ! ร่างบางถูกช้อนขึ้นจากพื้นเข้าสู่อ้อมแขนกำยำ ชอว์เดินจากมามุ่งไปยังรถโดยมีเพียงม่อนติดตามมา ลูกน้องคนอื่นๆ มองตามกันอย่างเหลือเชื่อ ชอว์ไม่เคยทิ้งเหยื่อไว้แบบเป็นๆมาก่อน ลูกน้องทุกคนรู้ดีว่าชอว์เป็นเจ้านายที่กระหายเลือด เขาจะเป็นคนลงมือประหารปลิดลมหายใจสินค้าทุกชิ้น เด็กผู้หญิงคนนี้ทำให้เจ้านายพวกเขาทิ้งสิ่งที่ชื่นชอบมากที่สุดไปอย่างงั้นเหรอ ครืดดดด รถเคลื่อนออกจากคฤหาสน์หลังงามไปทันที “หนูอัญ...” ชอว์กระซิบเรียกแผ่วเบาที่ข้างหูเล็ก ร่างบางหมดสติศีรษะพิงซบบนแผ่นอกกำยำ ชอว์กอดรัดร่างบางบนตักไว้แน่น ใบหน้าเธอซีดเซียว และมีเหงื่อซึมออกมา “เป็นลมไปแบบนี้ อย่ามาว่าฉันทีหลังนะที่ไม่ทำตามที่บอกไว้ว่าหลังเสร็จงานจะพามากินไอศกรีม” อื้มมมม หนูอัญร้องเสียงในคอ เมื่อเธอรู้สึกไม่สบายตัวนัก เธอกำลังฝันอยู่บนเตียงในห้องนอนของชอว์และเจ้าของห้องก็นั่งอยู่ข้างๆ เมื่อเขาจัดการลอกคราบถอดเสื้อผ้าเธอออกมาเหลือไว้แต่บราสองชิ้น ชอว์ย่อมเข้าใจดีว่าเกิดอะไรขึ้นกับหนูอัญ เธอไม่คุ้นกับอากาศที่เย็นเกินไปนักอย่างในห้องนอนที่อุณภูมิเพียงแค่สิบห้าองศา เขาเป็นพวกติดอากาศเย็นแต่หนูอัญมาจากเมืองร้อนเธอจึงไม่ชินนักกับอากาศแบบนี้ แม้หนูอัญจะร้องออกมาบ่งบอกว่าไม่สบายตัว เขาก็ไม่ได้เอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมกายให้เธอ เขานั่งรอ สายตามองไปที่เธอ เขารออยู่นะ! อื้ม! “เย็นชะมัด” หนูอัญร้องออกมาพร้อมลืมตาขึ้น และชอว์ก็สิ้นสุดการรอ อื้มมมม!!! หนูอัญขยับร่างกายเกือบเปลือยของตน เธอคุดคู้เก็บเข่าเก็บขาเรียวทันที “เค้าเย็น” หนูอัญมองหาผ้าห่มแต่ก็ไม่มี มันหายไปจากเตียงได้ยังไง “งั้นมานั่งบนนี้สิ” ชอว์ตบมือบนตักของตัวเอง “ผ้าห่มสักผืนก็พอ” “เลือกเอาว่าจะมานั่งบนนี้หรือทนหนาวต่อไป” ติ๊ด ติ๊ด ชอว์พูดจบลดอุณภูมิห้องลงไปอีกสององศา หนูอัญเบิกตามองเขาอย่างเหลือเชื่อ “ไม่มีใครรักเหรอไง ถึงได้ทำตัวเป็นคนขาดความอบอุ่นขนาดนี้” พรึ่บ! บางอย่างในตัวชอว์ทำให้หนูอัญขยับขึ้นไปนั่งบนตักเขา เธอเชื่อใจเขาในเรื่องการล่วงเกินเขาจะไม่ทำอะไรเธอเกินกรอบที่เขารับปากไว้ เพราะกรอบที่เขาขีดไว้เธอก็ช้ำและห้อเลือดไม่น้อยเลยทีเดียว อื้มมมม ชอว์กระชับวงแขนกอดรัดเรือนร่างหนูอัญไว้แน่นถ่ายทอดความอบอุ่นจากร่างกายตนส่งมอบให้กับเธออย่างไม่หวงเลยแม้สักนิด “ถ้าไม่มี หนูอัญจะรักไม่ละ” /// หนูอัญหน้าร้อนวาบ และหัวใจเธอแกว่งแปลกๆ ทำไมนะ! ตั้งแต่เจอกับเขาคนนี้มีอารมณ์หลากหลายที่เธอไม่เข้าใจเลยสักนิดเกิดขึ้นมากมาย “ว่าแต่วันนี้ เค้าล้มเหลวกับการทำภารกิจร่วมกับคุณใช่มั้ย” ชอว์ยกยิ้มมุมปาก ใครว่าล้มเหลวละ ประสบความสำเร็จแล้วต่างหาก ‘ทำภารกิจร่วมกับคุณ’ เขาจะต้องค่อยๆแทรกซึมเข้าไปทีละน้อยในตัวหนูอัญในทุกๆเรื่อง อัญมณี วัฒนา จะต้องเป็นของเขาทั้งตัวและหัวใจอย่างเต็มใจ ในที่สุด