[ 14 ] คุณพ่อ! [1/2]

[คุณปู่ และคุณยาย ไม่ต้องเป็นห่วงหนูอัญนะคะ] “เราสองคนได้ยินเสียงของหนู ก็สบายใจแล้ว” อัฐเอ่ยบอกหลานสาวสุดที่รักด้วยความปรีดีย์ โดยที่ไม่อาจรู้ได้ว่าปลายสายโทร.มาจากมอสโคว์ ไม่ใช่สวิสเซอร์แลนด์อย่างที่บอกไว้ [คุณปู่ คุณยายขา แล้วหนูอัญจะโทร.กลับมาคุยอีกนะคะ] “จ๊ะ แล้วปู่จะรอฟังข่าวนะ หนูตัดสินใจได้เมื่อไหร่ก็แจ้งมาได้เลย อนาคตและชีวิตเป็นของหนูอัญ ปู่กับยายไม่ขัดข้อง หนูเรียนที่ไหนอยู่ที่ไหนแล้วหนูมีความสุข เราสองคนสนับสนุนหนูอย่างเต็มที่” อัฐไม่อาจรู้และไม่มีวันได้รู้ได้เห็นว่าทุกคำพูดของตนทำให้ดวงตากลมโตแดงก่ำพร้อมมีหยาดน้ำไหลรินออกมาจากดวงตากลมโตนั้น [หนูต้องวางแล้ว หนูรักทุกคนนะคะ] อัฐขานรับและรอจนสายตัดไป “คุณท่านค่ะ มีแขกมาขอพบค่ะ” อัฐและกอแก้วหันมามองหน้ากัน ร้อยวันพันปีพวกเขาไม่ค่อยจะมีใครมาที่บ้าน เพราะทั้งสองคนอยากอยู่อย่างสงบจึงเป็นคนที่ไม่ค่อยออกสังคมโอ้อวดความร่ำรวยของตน และเพื่อนฝูงในวัยเดียวกันนานๆ จะพบเจอกันสักครั้งเพราะมีหลายต่อหลายคนก็ได้ล้มหายตาจากกันด้วยโรคชราภาพบ้างโรคภัยบ้าง เป็นสัจธรรมของสิ่งมีชีวิตบนโลกใบนี้ที่ไม่ว่าใครก็หลีกหนีไม่พ้น “เขาบอกมั้ยว่าเป็นใคร?” อัฐถามกลับแต่... “คุณพ่อ!” เสียงเรียกจากด้านหลังสาวใช้ดังขึ้นมาเสียก่อน “อิฐ!!!” อิฐเร่งฝีเท้าเข้าหาคุณอัฐ ยี่สิบปีที่ไม่ได้เจอะเจอกัน ทั้งสองโผเข้าโอบกอดกันในทันที “คุณพ่อผมมากราบขอโทษคุณพ่อครับ” อิฐเอ่ยเสร็จผละออกจากอ้อมกอดของบิดาและคุกเข่ากราบแทบเท้าคุณอัฐในทันที “ลุกขึ้นเถอะ ลุกขึ้น โอ้ว! พ่อคิดว่าชาตินี้จะไม่ได้เห็นหน้าอิฐอีกแล้ว” “ผมขอโทษคุณพ่อจริงๆครับ ผมสำนึกได้นานแล้ว ตอนนั้นผมมันโง่และงี่เง่ามาก ผมดีใจมากครับที่กลับมาและได้เจอกับคุณพ่อ” คุณอัฐมองหน้าบุตรชายคนเดียวของตน อิฐเติบโตขึ้นมาก อิฐวัยสี่สิบกว่าๆยังคงหล่อเหลากำยำ รูปลักษณ์ภายนอกทำให้อัฐประเมินได้ว่าอิฐเติบโตขึ้นมาอย่างมีคุณภาพ วัยวุฒิที่มากขึ้นทำให้วุฒิภาวะเติบโตขึ้นตามวัย เขาก็คิดไว้อยู่แล้วว่าสักวันอิฐจะเข้าใจและเล็งเห็นสิ่งที่ถูกต้อง ลูกชายเขาเลี้ยงมาเขาย่อมรู้จักเป็นอย่างดี คนเราทำผิดกันได้แต่น้อยคนนักที่จะเห็นความผิดของตัวเอง “แล้วตอนนี้อิฐเป็นอย่างไรบ้างลูก พ่อรู้ข่าวอิฐครั้งสุดท้ายจากนายราม บอกว่าอิฐเรียนจบปริญญาโทจากอังกฤษแล้ว ตอนนั้นก็ผ่านมาสิบกว่าปีแล้ว และนายรามก็ย้ายไปทำงานประจำอยู่ที่ทวาย พ่อเลยไม่รู้จะหาข่าวคราวอิฐจากไหน” “ครับคุณพ่อ หลังจากที่ผมเดินทางไปอังกฤษ ตอนนั้นผมทั้งโกรธและน้อยใจคุณพ่อมาก ผมจึงเอาแต่เรียนหนังสือและใช้ชีวิตตามประสาจนเรียนจบ ผมแต่งงานมีครอบครัวมานานกว่าสิบปีแล้วครับ ผมมีหลานชายให้คุณพ่อสองคน แปดขวบและสิบขวบ ภรรยาผมชื่อแชลลี่เธอเป็นคนอังกฤษ ผมเจอและรู้จักกับเธอตอนที่เรียนปริญญาโท เราคบหาดูใจกันหลายปีกว่าจะแต่งงานสร้างครอบครัวกัน แต่การเดินทางมาครั้งนี้ของผม ผมไม่ได้พาครอบครัวมาด้วย ในทางตรงข้ามผมอยากจะมารับคุณพ่อไปเที่ยวพักผ่อนที่ลอนดอนสักระยะหนึ่งหรือตามแต่ที่คุณพ่อต้องการ แชลลี่และหลานๆ อยากรู้จักและดูแลคุณพ่อมากๆครับ ผมบอกกับแชลลี่เสมอว่าผมทำผิดต่อคุณพ่อ เธอเลยบอกให้ผมเดินทางมาหาคุณพ่อนานแล้ว แต่ด้วยวันและเวลาหน้าที่ทำให้เวลามันเดินไปเร็วมาก พริบตาเดียวผมก็ละเลยคุณพ่อมานานเกือบยี่สิบปีแล้ว” อัฐยิ้มอย่างปลื้มใจ ในเมื่ออิฐกลับมา แล้ว และเขาพร้อมแล้วกับความจริงที่อิฐไม่เคยรู้ “อิฐพ่อดีใจกับแกด้วย ยิ่งเห็นว่าชีวิตแกเป็นไปด้วยดีแบบนี้พ่อก็ยิ่งดีใจ พ่อนอนตายตาหลับแล้ว แต่มีอีกเรื่องหนึ่งที่อิฐต้องรู้ ฟังพ่อให้ดีๆ นะ เป็นความจริงที่พ่อขอให้นายรามอย่าได้เอ่ยบอกกับอิฐ แก้วตาตั้งครรภ์กับแก...” !!!! อิฐนิ่งตกใจ เขาไม่ได้ลืมผู้หญิงคนนี้ เขาเคยคิดว่าถ้าวันหนึ่งเขาได้เจอกับแก้วตาอีกครั้ง ‘คำขอโทษ’ เขาจะต้องเอ่ยบอกกับเธอ ซึ่งมันจะออกมาจากความรู้สึกจากใจจริงๆ ของเขา “แกคงเหนื่อยกับการเดินทาง แต่เรื่องนี้ก็สำคัญมาก นั่นไงรูปของลูกสาวแก” อิฐหันกลับไปมองกรอบรูปภาพขนาดเท่ากระดาษเอสี่ พึ่บ! อิฐลุกขึ้นและเดินเข้าไปหารูปนั้น มือที่สั่นเทาค่อยๆเอื้อมไปหยิบกรอบรูป เด็กสาวดวงตากลมโต ใบหน้าละม้ายคล้ายกับเขาและแก้วตา เธอสวยน่ารักมาก ในรูปเธอยิ้มให้กล้องบ่งบอกถึงความสุข “หนูอัญ หรือ อัญมณี วัฒนา” อัฐบอกเล่าเรื่องราวทั้งหมดของหนูอัญให้กับอิฐได้รู้ทั้งหมด “คุณพ่อ! ผม ผมขอบคุณมากนะครับที่รักษาชีวิตและดูแลลูกของผมมาเป็นอย่างดี” เมื่ออัฐไม่ลืมที่จะบอกว่าแก้วตาไม่อยากเก็บเด็กคนนี้ไว้ พวกเขาต่างเข้าใจเธอและไม่กล่าวโทษเธอแต่อย่างใด และยิ่งแก้วตายินยอมรับปากทำตามคำขอร้องของพ่อเขาแล้วที่ยอมเก็บเลือดเนื้อเชื้อไขเขาไว้ ยิ่งทำให้อิฐซาบซึ้งใจอย่างมาก “หนูอัญเป็นเด็กดีและน่ารักมากๆ” “เธอสวยมากด้วยครับคุณพ่อ หนูอัญลูกสาวคนสวยของพ่อ” อิฐเอ่ยรำพึงแต่สายตาไม่ละไปจากใบหน้าในรูปที่ถือไว้ในมือ “คุณพ่อมีที่อยู่ของหนูอัญในสวิสเซอร์แลนด์มั้ยครับ” “มีนะ แก้วตาบอกไว้ เป็นบ้านที่อยู่กับธรรมชาติ ก่อนหน้าที่อิฐจะมาถึงหนูอัญก็พึ่งจะโทร.มาหา เธอกำลังตัดสินใจว่าอยากจะเรียนต่อที่นั่นดีหรือไม่ เห็นหนูอัญว่าอย่างงั้นนะ” “คุณพ่อเราไปหาหนูอัญที่สวิสเซอร์แลนด์กันดีมั้ยครับ คุณกอแก้วด้วยนะครับ” อิฐไม่ได้ลืมคนที่อยู่เคียงข้างบิดาตนมาตลอด แต่เขายังไม่มีโอกาสที่จะได้พูดคุย “ไปเถอะครับ ผมขอโทษกับอดีตที่ผ่านมา ให้ผมได้ดูแลคุณกอแก้วสักครั้งเพื่อเป็นการตอบแทนที่แทบจะเทียบกันไม่ได้ให้กับคุณที่อยู่เคียงข้างดูแลและเป็นเพื่อนยามแก่เฒ่ากับคุณพ่อผมมาตลอดยี่สิบกว่าปีนี้ ผมซาบซึ้งและขอบคุณมากๆครับ ตอนนั้นผมมันโง่มาก แต่ตอนนี้เวลาได้พิสูจน์แล้วว่าคนที่ผิดคือผม ผมมองคุณผิดไปจริงๆครับ” อิฐพูดกับกอแก้วอย่างจริงใจ กอแก้วยิ้มและพยักหน้ารับทั้งน้ำตาอย่างซาบซึ้ง ทั้งสามคนที่นั่งพูดคุยกันในห้องรับแขก หารู้ไม่ว่าตอนนี้มีสาวใช้คนใหม่ที่รับมาได้ไม่นานได้ยินทุกอย่างและใบหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ชัด เธอหลบออกมาเพื่อกลับเข้าห้องนอนตนเพื่อรีบเร่งส่งข่าวที่กำลังจะทำให้เจ้านายของตนต้องเกิดเรื่องวุ่นวายแน่ๆ