[ 15 ] แผนการณ์ [3/3]

อื้มมมมม หนูอัญเกร็งกระตุกปลดปล่อยสายธารวนิลาให้กับชอว์ได้อิ่มเอมในมื้อนี้ วงแขนกำยำโอบกอดร่างบางไว้อย่างหวงแหน หนูอัญหลับไปแล้ว เธออ่อนเพลียมาก เด็กหนอเด็ก “อยู่กับฉันให้ได้นะหนูอัญ” เสียงฝากฝังเข้าไปในความฝันของหนูอัญก่อนที่ชอว์จะผละแยกออกมา เขาต้องไปจัดการเตรียมของที่จะนำไปอามันต์ด้วย ของสิ่งนี้เขาต้องจัดการด้วยตัวเขาเองเท่านั้น ‘ตราราชทรัพย์’ ปูนปลาสเตอร์ที่เคลือบปิดไว้ ชอว์ค่อยๆ เคาะและล้างมันออก หยกและทองคำบริสุทธิ์ปรากฎอยู่ตรงหน้าเขา ซู่ซู่ซู่ ชอว์เปิดน้ำล้างค่อยๆให้สายน้ำชำระคราบปูนออกไปให้จนหมด ด้านล่างเป็นรูปงูล้อมรอบอักษรตัวเอ “เพราะเจ้านี้สินะที่เป็นสาเหตุของเรื่องทั้งหมด” ชอว์หันไปมองร่างบางที่เขาคิดว่าเธอหลับไปแล้ว แต่ตอนนี้เธอมายืนอยู่ที่ขอบประตูร่างกายห่มหุ้มเพียงผ้าขนหนูเหมือนกับเขาที่มีเพียงผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบ หนูอัญเคลื่อนไหวได้เงียบจนเขาไม่รู้ตัวหรือว่าเขาประมาทเธอมากเกินไป หรือเขามัวแต่จดจ่ออยู่กับของสิ่งนี้ “เข้ามา” ชอว์เอ่ยและหันกลับไปมองสิ่งที่อยู่ในมือ หนูอัญเดินเข้ามาและสายตาก็มองสิ่งที่อยู่ในมือเขาโดยน้ำยังคงไหลผ่านมันอยู่ “เราแค่ต้องได้ของอีกสองอย่าง และคำสั่งแต่งตั้งจากท่านคารามาส สาธารณรัฐอามันต์ซาร์ดิเนีย ก็จะเป็นอำนาจสิทธิขาดของฉัน” หนูอัญมองชอว์ แววตาบ่งบอกถึงความวิตกเป็นอย่างมาก “ถ้าฉันพลาดพลั้ง ก็แค่ตาย แต่ฉันรับรองว่าหนูอัญจะไม่เป็นอะไร แต่...” ชอว์หันกลับมาจ้องตาหนูอัญ “...ฉันหวงของทุกอย่างที่เป็นของฉัน ถ้าฉันเป็นอะไรไป หนูอัญเป็นโสดได้มั้ย” ฮาฮาฮา “เค้ารับปาก...โอ้ยยยย!!!” หนูอัญร้องออกมา เมื่อมืออีกข้างของชอว์ยังว่าง เขายกขึ้นมาเขกหัวเธอไม่แรงแต่ก็ไม่เบา หนูอัญรู้ดีว่าเธอไม่มีอำนาจและความสามารถที่จะหยุดยั้งเขา แต่ทำไมนะจิตใจส่วนลึกเธอก็อยากให้เขาทำให้สำเร็จ ‘อย่าตายนะ’ ชอว์บอกว่าการเดินทางเข้าสู่สาธารณรัฐอามันต์ซาร์ดิเนียนั้นไม่ได้ง่ายนัก นักท่องเที่ยวที่ทางอามันต์เปิดรับก็ล้วนแล้วแต่ต้องเป็นผู้มีอันจะกินจริงๆ ทั้งๆที่อามันต์ไม่ใช่แหล่งอารยธรรมการช็อปปิ้ง แต่ด้วยพื้นที่ของประเทศมีแค่เพียงหกร้อยกว่า ตร.ไมล์ ให้นึกภาพกันง่ายๆ ก็พอกับกรุงเทพมหานครบ้านเราแต่ประชากรของที่นั้นมีเพียงสามล้านกว่าเท่านั้น คนของชอว์ที่แฝงตัวไปเป็นนักท่องเที่ยวล้วนแล้วแต่มีการดำเนินการวางแผนมาเป็นอย่างดี แต่ชอว์ก็บอกอีกว่าอามันต์ไม่ใช่ประเทศที่ล้ำสมัยในเทคโนโลยีนัก จึงทำให้พวกเขาสามารถจัดการได้ไม่ยาก พวกเราเกือบสามสิบชีวิตจะขึ้นเครื่องบินเจ็ตส่วนตัวของชอว์ไปลงจอดที่อามูร์ เมืองหน้าด่านระหว่างรัสเซียกับอามันต์ ชอว์บอกว่าอามันต์แม้จะสามารถตั้งตนเป็นเอกเทศจากรัสเซียได้ แต่การเดินทางทางภาคพื้นดินก็ต้องเข้ามาในประเทศรัสเซียก่อน และรอเวลาด่านเปิดและเดินทางด้วยยานพาหนะคือรถกับขบวนอูฐ คนที่ต้องการความรู้สึกแบบชาวเมืองก็จะเดินทางด้วยอูฐไปตามเส้นทางทะเลทราย ซึ่งนักท่องเที่ยวมักจะเป็นแบบนั้นการเดินทางด้วยเท้า กว่าจะไปถึงส่วนที่เป็นเมืองก็ใช้เวลาสามถึงสี่วัน มันเป็นการผจญภัยที่น่าสนุกมากๆ “อามันต์ไม่ได้เป็นแหล่งรวมอารยธรรม แต่อามันต์มีความพิเศษตรงที่พื้นที่ไม่ได้มากมายแต่กลับมีภูมิศาสตร์ที่น่าสนใจ พื้นที่ตอนบนจะแบ่งเป็นพื้นที่หนึ่งในสามเป็นทะเลทรายที่มีหมู่บ้านชนเผ่ากว่ายี่สิบเผ่าอาศัยอยู่ ช่วงที่รถพวกเรานั่งไปจะผ่านหมู่บ้านเหล่านี้ และต่อมาพื้นที่อีกส่วนของประเทศจะเป็นป่าดงดิบที่อุดมสมบูรณ์มาก ป่าแถบนี้จะเชื่อมต่อเข้าสู่รัสเซียเช่นกันที่ทั้งสองได้ตกลงกันว่าจะรักษาให้มันเป็นแบบนี้ไปตลอด ผืนป่าแถบนั้นจึงเป็นสถานที่ต้องห้ามเราจึงต้องเดินทางผ่านพื้นที่ทะเลทรายแต่ถ้าเรามีกล้องส่องทางไกลก็จะสามารถส่องมองแนวป่าอีกด้านทอดยาวขวางกั้นพื้นที่ทะเลทราย กฎหมายที่นี่เข้มงวดมากเรื่องการระเมิดเหยียบย้ำพื้นที่ต้องห้าม ยิงเป้าสถานเดียวไม่มีการโอนอ่อนผ่อนปรนเลย” หนูอัญนิ่งฟังเรื่องราวที่ชอว์เอ่ยบอกเล่าให้เธอได้รู้ “...ทางตอนล่างที่เป็นที่ตั้งราชวังและแหล่งความเจริญมากที่สุดในเรื่องเทคโนโลยีและสิ่งอำนวยความสะดวก จะอยู่ไม่ห่างจากเมืองท่า...” “อยู่ติดทะเลด้วยเหรอเนี่ย” “ใช่ การเดินทางเข้าประเทศอามันต์อีกทางนอกเหนือจากทางอากาศ และจุดนั้นเป็นร่องน้ำลึกมากเรือสินค้าต่างก็มาจอดเพื่อแวะเติมน้ำมันอาหารเสบียงและเป็นย่านค้าขายที่ทำให้อามันต์มีเศรษฐกิจที่ถ้าอามันต์เปิดเผยตัวเลขที่แท้จริงสัดส่วนรายได้ประชาชาติต่อประชากรให้ต่อชาติรับรู้ ไม่น้อยเลย” “คุณรู้เหรอ?” ชอว์พยักหน้า “สี่พันรูเบิลต่อวันเลยละ” หนูอัญอ้าปากกว้าง และนิ้วมือถูกยกขึ้นมาและปากก็ขมุบขมิบอยู่ไม่นาน ดวงตากลมโตก็เบิกกว้างขึ้น “รายได้ของประเทศนี้ต่อประชากรต่อวัน เจ็ดพันกว่าบาทเลยเหรอเนี่ย คุณรู้ข่าววงในขนาดนี้เลยเหรอ” “น่าสนใจใช่มั้ย เป็นทั้งเมืองท่า แหล่งน้ำมันแม้ไม่มากแต่ก็มี พื้นที่สำหรับทำเกษตรที่ถึงแม้จะไม่ส่งออกแต่เพียงพอต่อประชากรในประเทศ และการปกครองยังคงใช้ระบบเก่าคือกษัตริย์ออกว่าราชการเอง” “จริงค่ะเป็นประเทศที่น่าสนใจมาก เพราะเราจะอยากได้แผ่นดินที่กว้างใหญ่ไปทำไมถ้าความยิ่งใหญ่นั้นล้วนแล้วมีแต่ปัญหาและความอดอยาก” ชอว์ยิ้มออกมาในทันที เขารู้อยู่แล้วว่าไม่เกินกว่าที่หนูอัญจะเข้าใจและคิดได้ แต่... “แต่!!! มันน่าเกลียดมากเลยนะคะที่คุณจะไปอยากได้ของที่ไม่ใช่ของตัวเอง” ชอว์หยุดรอยยิ้มและหลี่ตามองยายเด็กปากดี ด่าเขาชัดๆ แบบไม่อ้อมค้อมหรือรักษามารยาทรักษาชีวิตเลยนะ! “ไม่อยากแก่ตายหรือยังไง” ชอว์สวนกลับเสียงราบเรียบที่ทำเอาคนฟังที่ลืมตัวขนลุกซู่ เธอใช้คำรุนแรงกับเขามากไปแล้ว การเดินทางกว่าสองชั่วโมงพวกเธอก็มาถึงเมืองหน้าด่านของทั้งสองประเทศ ชอว์บอกว่าด่านจะเปิดให้ข้ามไปแค่วันละห้าชั่วโมงเท่านั้น จึงทำให้สองฟากเต็มไปด้วยร้านค้าโรงแรมมากมาย คนเข้าและคนออกมีไม่ขาดสาย กว่าพวกเธอจะผ่านและเข้ามาได้จนครบทุกคนก็ใช้เวลาชั่วโมงกว่าๆ “เค้ามีพาสปอร์ตด้วยเหรอเนี่ย” หนูอัญจำได้ว่ามันอยู่ในกระเป๋าสะพายที่ติดไปกับรถของมาตารีในวันที่เธอถูกจับตัวมา ชอว์ไม่ตอบแต่ใช้นิ้วชี้เคาะสมองส่วนหน้าของเธอสองสามที รถสีดำหลายคันจอดเรียงกันเพื่อมารอรับบุคคลสำคัญ ยานพาหนะที่เรียกว่ารถส่วนตัวไม่ค่อยมีมากนักในอามันต์ พวกเขาจึงเป็นที่สนใจของชนชาวเมืองอามันต์ในระแวกนี้ไม่น้อย “อ้า!!!!” แต่ในขณะที่ขบวนคนกว่าสามสิบกำลังเดินไปยังรถหนูอัญก็ร้องออกมา ชอว์หยุดเท้าเมื่อจู่ๆหนูอัญที่เดินตามหลังเขาก็หยุดและมองไปยังแหล่งชุมชนร้านรวงใต้ร่มบังแดดมากมาย “ตลาดนัด!” ชอว์หลี่ตาและหันไปมองตามทิศทางแขนเล็กที่ยื่นชี้ตำแหน่งที่เธอเอ่ยบอก “ม่อนและซี อยู่ก่อน ที่เหลือเดินทางล่วงหน้าไปเลย” ชอว์เข้าใจหนูอัญและพวกเขามีเวลา เพราะไม่มีอะไรต้องรีบร้อนในเมื่อเขามาอยู่ที่นี่แล้ว ควับ! ชอว์คว้าข้อมือเล็กเดินแยกออกมาและไปยัง ‘ตลาดนัด’ ตามที่เธอเรียก แต่ม่อนกับซีไม่ได้ตามทั้งสองไป พวกเขาแยกไปที่รถ ว้าวววววว!!!! หนูอัญร้องออกมาเมื่อเดินมาถึงแหล่งรวมของกิน ของอะไรต่อมิอะไรมากมาย “ซื้อได้มั้ย” หนูอัญเงยหน้าทำตาวิ้งๆใส่ชอว์ “ก็เรื่องของหนูอัญ มีเงินก็ซื้อไปสิ” สายตาวิ้งๆ หายวับไปทันที แก้มสองข้างโป่งพองทันที “เป็นคางคกเหรอไง ถึงพองลมอยู่ได้” “เค้าอยากกินไอ้นั่น” หนูอัญชี้นิ้วไปยังอะไรสักอย่างที่เธอก็ไม่รู้จัก แต่ควันโขมงที่ลอยมามันช่างหอมชวนน้ำลายสอ “นั่นก็เรื่องของหนูอัญ” ชอว์ยืนกอดอกตัวเองนิ่งทำเป็นไม่สนใจ หนูอัญหลี่ตามองปากอิ่มเม้มปิดสนิท ในใจก็คิดแต่เพียงว่า อยากเล่นแบบนี้ใช่มั้ยคอยดูแล้วกันว่าแม่จะจัดอะไรให้ เชอะ! ชอว์เลิกคิ้วเมื่อหนูอัญสะบัดหน้าและเดินย่างสามขุมไปที่ร้านควันโขมง ที่แท้มันคือเครื่องในสัตว์มันคงแตกต่างกันที่เครื่องเทศเป็นแน่ “สวัสดีค่ะ” หนูอัญทักทายคนขาย ซึ่งเธอก็ได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดี และจู่ๆเธอก็รู้สึกร้อน มือเล็กก็ยกขึ้นมาสะบัดเรียกลมไปมา และคนขายก็ตาโต “พระองค์ลองทานเครื่องในย่างทางร้านของดิฉันหน่อยได้มั้ยคะ” หนูอัญยิ้มออกมาและทำท่าทางแปลกใจแต่เธอก็พยักหน้า คนขายรีบกระวีกระวาดจัดสิ่งที่อยู่ตรงหน้าให้หนูอัญได้กินในทันที “อร่อยมากเลย” หนูอัญพูดภาษาพื้นเมืองไม่ได้ แม้เธอจะพูดภาษาอังกฤษซึ่งเธอไม่แน่ใจว่าคนขายจะฟังรู้เรื่องไม่ แต่เธอก็ใช้สัญลักษณ์สากลที่เข้าใจกันว่าเยี่ยม เมื่อเธอยกนิ้วโป้งขึ้นมา คนขายทั้งพยักหน้าและก้มหน้าอย่างปลาบปลื้มใจยิ่งนัก หมับ! ชอว์เดินเข้ามาและคว้าข้อมือข้างที่ว่างของหนูอัญและลากออกไปจากตรงนั้น “ใครอนุญาตให้ทำแบบนี้ ตราสัญลักษณ์ไม่ใช่ว่าอยากจะใช้ก็เที่ยวเอามาใช้พร่ำเพรื่อ” “อ้าวเหรอ มันผิดเหรอ” หนูอัญทำตาวิ้งๆส่งกลับไป ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ อย่าว่าแต่ที่นี่เลยที่ไหนๆ เจ้าองค์ไหนๆ ก็ไม่มีใครเขาทำแบบที่เธอทำกันหรอก แต่มีบางอย่างที่ทำให้เธอได้รู้ว่าสิ่งที่ชอว์บอกเรื่องกำไลข้อมือนี้คือของจริง ผู้หญิงที่อุ้มท้องเธอไม่ธรรมดาจริงๆ หนูอัญใช้เวลาเที่ยวชมตลาดหน้าด่านอยู่สองชั่วโมง เธออิ่มแล้วอิ่มอีก โดยมีพ่อบุญทุ้มเดินเคียงข้างและจ่ายเงินให้ทุกสิ่งอย่างที่เธอต้องการ ไม่ว่าจะของกินหรือของประดับสองสามชิ้นที่เธอแสนจะอยากได้ “พอเหรอยัง” หนูอัญดูดน้ำสับปะรดปั่นอยู่ เธอจึงพยักหน้าเป็นคำตอบ อากาศยามบ่ายค่อนข้างร้อน และสำหรับชอว์ที่เป็นคนติดอากาศเย็นใบหน้าเขาจึงมีเหงื่อไหลออกมาไม่น้อย แตกต่างกับหนูอัญที่ไม่ได้รู้สึกแย่เท่าเขา พั่บ พั่บ พั่บ ชอว์นิ่งจนเหมือนช็อคเมื่อจู่ๆ หนูอัญก็เขย่งเท้าและเอาทิชชู่ซับใบหน้าให้เขาแบบไม่ตั้งเนื้อตั้งตัว ชอว์ลืมหายใจไปเลย และจู่ๆเขาก็รู้สึกร้อนๆที่หน้ามากขึ้นกว่าเดิมเสียอีก “กลับกันดีกว่า คุณคงร้อนมาก จะดื่มน้ำสักหน่อยดีมั้ยเราซื้อไปฝากลูกน้องด้วย” ชอว์เลิกคิ้วทันที ฝากลูกน้อง ซื้อน้ำฝากลูกน้อง นี่เธอคิดว่าครอบครัวมาเที่ยวกันเหรอยังไง “ไม่ต้อง กลับเลย” ชอว์คว้าข้อมือเล็กและเดินไปยังรถที่จอดอยู่ไกลพอสมควร พวกเขาใช้เวลาเดินกลับถึงสิบนาทีกว่าจะมาถึง ซีและม่อนยืนอยู่ข้างรถอากาศที่ร้อนสำหรับพวกเขา หนูอัญจึงเห็นถุงใส่กระป๋องเครื่องดื่ม ดูเหมือนจะเป็นเบียร์ ซีรวบถุงและเดินไปยังถังขยะเมื่อเห็นพวกเธอเดินมาทางนี้