[ 16 ] ผู้บุกรุก [1/5]

“เราน่าจะไปถึงค่ำๆ การเดินทางบนทะเลทรายไม่เหมือนการเดินทางบนถนน” หนูอัญพยักหน้าเข้าใจ รถวิ่งเข้าสู่ผืนดินที่เป็นทะเลทราย จะถึงเร็วหรือช้าสำหรับเธอไม่ใช่ปัญหา เธอยังไม่เคยเห็นทะเลทรายมาก่อน ความตื่นเต้นจึงเกิดขึ้นมากมาย แต่เมื่อพวกเธอเดินทางมาได้ยังไม่ถึงชั่วโมง “แวะปั้มได้มั้ย” หนูอัญแสดงสีหน้าไม่ค่อยดีนัก ที่นี่มีปั้มเสียที่ไหนกันเล่า! แต่ชอว์ก็เข้าใจว่าเธอต้องการอะไร “ทนอีกนิด จะมีหมู่บ้านข้างหน้าเราสามารถเข้าห้องน้ำที่ร้านขายของได้” หนูอัญยิ้มพร้อมพยักหน้าอย่างปลาบปลื้มและเป็นพระคุณที่เขาช่างเข้าอกเข้าใจเธอเหลือเกิน การเดินทางล่าช้ากว่าที่ชอว์คิดไว้ ตอนแรกเขาคิดว่าพวกเขาน่าจะถึงตอนหัวค่ำ แต่ตอนนี้ย่างเข้าสามทุ่มแล้ว พวกเขาพึ่งจะหลุดออกมาจากเส้นทางทะเลทราย Zzzzzz ยายเด็กที่ทำให้ช้าตอนนี้ได้หมดฤทธิ์เดชหัวสั่นหัวคลอนอยู่ข้างกายเขา จนชอว์ต้องดึงศีรษะเธอลงนอนหนุนบนตักและจัดท่าทางให้เธอได้นอนหลับอย่างสบาย “นายครับ เราคงไปไม่ทันเวลาประตูปิดแน่นอนครับ” ม่อนเอ่ยบอก “งั้นเข้าพักที่โรงแรมข้างหน้าเลยแล้วกัน” รถจิ๊ปสีดำเลี้ยวเข้าสู่โรงแรมระดับห้าดาว สามชีวิตลงมาจากรถและยืนด้วยขาของตัวเอง ส่วนอีกหนึ่งชีวิตที่อ่อนเพลียอย่างมาก เธองอแงมากจนชอว์ต้องอุ้มเธอไว้ นั่นแหละเธอจึงสงบและหลับต่อในอ้อมแขนเขา แม้เธอจะเติบโตเป็นสาวแล้ว ซึ่งสิบเก้าปีไม่ใช่เด็กแล้วแต่ในบางครั้งหนูอัญก็ไม่ต่างจากเด็กไม่ถึงสิบขวบ อย่างเช่นตอนนี้เธอไม่ยอมเดินไม่ยอมลืมตาเลยจริงๆ ช่างเป็นตัวเองอย่างเต็มที่จนลืมไปแล้วว่าพึ่งจะมาอยู่กับเขาได้แค่สองสามอาทิตย์เท่านั้น แต่ในฐานะอะไรตอนนี้เขาเองก็ไม่รู้ อย่าว่าแต่เขาเลยยายเด็กนี่จะรู้ฐานะของตัวเองบ้างมั้ยนะ! “เชิญครับ” เบลบอยเอ่ยกับชอว์พร้อมสายตาที่อดไม่ได้ที่จะมองสิ่งมีชีวิตที่อยู่ในอ้อมแขนของชอว์ ด้วยรูปร่างของเขาและหนูอัญที่ต่างกันมาก ยามที่หนูอัญอยู่ในอ้อมแขนเขาตอนนี้ก็ไม่ต่างกับเด็กเล็กๆเลย ซีและม่อนที่เดินตามมา ได้ยื่นธนบัตรให้กับเบลบอยที่นำพวกเขามาส่งที่ห้องใหญ่ ชอว์พาหนูอัญเข้าไปยังด้านในที่ถูกกั้นด้วยประตูอีกชั้น ส่วนซีและม่อนอยู่ด้านนอกพวกเขาไม่ได้แยกห้องเพราะถ้าเป็นที่อื่นพวกเขาคงไปเปิดห้องใหม่แต่ไม่ใช่ที่นี่ ป่านนี้ท่านนายนคงรู้แล้วว่าชอว์ไม่ได้เดินทางไปพร้อมกับขบวนลูกน้องยี่สิบกว่าคนที่ล่วงหน้าไปก่อน ซีและม่อนจึงต้องผลัดกันเฝ้ายาม พวกเขาไม่ได้รับอนุญาตให้นำอาวุธข้ามด่านชายแดนมา พวกเขาจึงไม่ได้พกมันมาตั้งแต่แรก แต่การหาอาวุธนั้นไม่ใช่เรื่องยากสำหรับพวกเขา แต่เมื่อชอว์ไม่ได้สั่งให้เปิดเผยที่อยู่ในตอนนี้ ซีและม่อนก็ต้องใช้ศิลปะหมัดมวยในการป้องกันภัยหากว่ามีภัยมาจริงๆ ด้านนอกห้องนอนของห้องสวีทมีห้องน้ำอีกห้อง ซีและม่อนจึงผลัดกันเช็ดเนื้อเช็ดตัวในห้องนั้น เพราะพวกเขาก็ไม่ต่างกับชอว์ที่ไม่คุ้นกับอากาศร้อนเช่นกัน ถ้าพวกเขาไม่ต้องลงจากรถและพักตามหมู่บ้านในทะเลทรายมากแบบนี้ ม่อนและซีก็คงไม่ต้องถึงขั้นล้างเศษทรายที่ติดมาตามเสื้อผ้าหน้าผมมากมายขนาดนี้ ทางด้านในก็ไม่วายต้องทำแบบเดียวกัน ชอว์วางร่างบางลงบนเตียงกว้าง ส่วนตัวเขาเดินเข้าห้องน้ำถอดเสื้อผ้าชำระล้างร่างกายอย่างเต็มที่ ซู่ซู่ซู่ เสียงน้ำไหลจากฝักบัวรดลงบนเส้นผมสีน้ำตาลเข้มอย่างต่อเนื่อง เมื่อเจ้าของเรือนกายกำยำไม่มีทีท่าจะหยุดสายน้ำ เพราะเขากำลังครุ่นคิด แต่ก่อนนี้เขาไม่เคยต้องมีความรู้สึกห่วงหน้าพะวงหลังแบบนี้ แม้จะรู้ทั้งรู้ว่าหนูอัญไม่อาจเป็นอะไรไปง่ายๆ ไม่เคยมีงานครั้งไหนแผนใดจะทำให้เขาเป็นแบบนี้ ตัวคนเดียวก็ดีอยู่แล้วแท้ๆ วันนี้ไม่ตายก็เสพสุขพรุ่งนี้ยังอยู่ก็สุขต่อ ทำไมนะหัวใจถึงสั่นคลอนแบบนี้ ควับ!!!! เสียงกระแทกจากด้านนอก ทำให้คนที่อยู่ในห้องน้ำกระชากผ้าขนหนูพันรอบเอวสอบและรีบออกไปโดยไว พรึ่บ! ชอว์หลบสิ่งที่ลอยมาคาดหวังจะเอาชีวิตเขาเสียให้ได้ เขาไม่อยากเดาว่าพวกมันเป็นใครถึงบุกหวังเอาชีวิตเขา ดูจากอาวุธที่พวกมันใช้คงไม่อยากให้เรื่องเอิกเกริก ว่าแต่หนูอัญอยู่ไหนละเนี่ย ควับ! หมึบ! หมับ! มีเพียงหนึ่งคนที่หลุดรอดเข้ามา ไม่กี่นาทีชอว์ก็จัดการมันได้แม้มือเปล่า “นาย!” “มากันกี่คน” “ห้าคนครับ” “จัดการเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย” แต่ซีกลับตอบด้วยการส่ายหน้า ชอว์เดินออกจากห้องนอนไปอย่างรวดเร็ว ม่อนใช้เท้าเหยียบหน้าไว้หนึ่งคนที่ยังมีสติอยู่ คนที่ห้าที่พวกเขาไม่ได้จัดการตอนนี้มันมีหนูอัญเป็นเกราะ ชอว์หลี่ตามองไม่มีวี่แววตระหนก เพราะมันมือเปล่าเขาเคยได้ยินมาบ้างว่าท่านนายนมีองครักษ์ที่เชี่ยวชาญการต่อสู้ด้วยมือเปล่า “สี่แลกหนึ่ง” ชอว์เอ่ยกับคนที่ห้า พวกมันไม่ใช่นักฆ่าเดนตาย แต่คนที่บุกไปถึงมือเขามันคอหักตายไปแล้วและเขาจะให้คนที่ห้ารู้ไม่ได้ “ซีไปเอาคนด้านในออกมา” ซีพยักหน้าและรู้ว่าต้องจัดการอย่างไร โค้ดลับที่ชอว์บอกให้รู้คือคำว่า ‘คน’ เพราะถ้าเขาต้องการให้พวกมันรู้ว่าพวกของมันตายไปแล้วเจ้านายจะต้องใช้คำว่า ‘ศพ’ ครืดดดด ซีลากศพออกมาแต่ปกปิดไม่ให้คนที่ห้าเห็นว่าพวกมันตายไปแล้ว และชอว์ก็ดึงความสนใจมันด้วยการยกแขนทั้งสองข้างขึ้นพร้อมหมุนตัวแสดงความจริงใจว่าตัวเขาทั้งตัวไม่มีอาวุธอะไรทั้งนั้นนอกจากผ้าขนหนูที่พันรอบเอวสอบกับหยดน้ำบนผมและตามตัว ม่อนและซีลากพวกอีกสามไปกองรวมกัน ม่อนแม้จะบาดเจ็บขอบตาเขาแตก ปากแตกและจมูกมีเลือดไหลออกมา แต่สายตาของม่อนก็ดูแคลนพวกองครักษ์ที่เลื่องลือแค่ชื่อเสียง พอเจอกับตัวจริงๆ พวกมันช่างอ่อนด้อยนักและที่เขาบาดเจ็บนั้นก็เพราะเขารับมือพวกมันพร้อมกันสามคนเลยต่างหาก หนูอัญแม้จะตกอยู่ในกำมือฝ่ายไม่ประสงค์ดีกับเธอ แต่เธอก็สงบนิ่งมากไม่แพ้ชอว์ เหตุผลนะเหรอ...ง่ายมาก ถ้าเธอสามารถอยู่กับชอว์ได้ คนทั้งโลกแม้จะขึ้นต้นชื่อว่าอาชญากรก็ยังเหี้ยมและโหดไม่เท่ากับเขาคนนี้ แล้วจะมีใครให้เธอต้องกลัวอีกละ แน่นอนว่าเธอไม่ได้หมายความว่าจะไม่กลัวตาย ในทางตรงข้ามเธอกลัวมากกว่าทุกสิ่งอย่างในโลกนี้ ‘ความตาย’ เธอไม่ได้อยากตายและวันนี้เธอรู้ว่าเธอจะไม่ตายด้วยยิ่งกับคนที่ล็อคคอเธอไว้พร้อมจะหักคอเธอด้วยมือเปล่าได้ทุกเวลาก็ตามทีเถอะ “อย่าพึ่งเข้ามา” คนที่ห้าเอ่ยบอกเมื่อชอว์ขยับเข้ามาใกล้ แม้มันจะไม่เคยเจอและปะฝีมือกับชอว์มาก่อน มันก็ไม่อยากประมาทเพราะชื่อเสียงของชอว์ไม่มีใครที่จะไม่รู้ในวงการมืด “เราต้องการของ” มันพูดพร้อมกับรัดวงแขนรอบคอหนูอัญแน่นขึ้น คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันทันทีเมื่อเธอรู้สึกอึดอัด แต่เธอต้องเงียบไว้ เคยดูในหนังว่าสถานการณ์แบบนี้ในหนังมีบทที่แต่ละคนถูกกำหนดไว้แล้ว แต่ชีวิตจริงเธอต้องมีสติและสงบไว้เป็นดีที่สุด “ของไม่ได้อยู่กับฉัน คนของฉันนำเข้าไปในเขตพระราชวังแล้ว” ชอว์บอกไป แต่จริงเหรอไม่นั้น ไม่มีใครรู้นอกจากตัวเขาและม่อนกับซี “พวกแกพลาดไปแล้วครั้งหนึ่ง อย่าได้พลาดอีกครั้ง ถ้าเธอเป็นอะไรแม้แต่รอยถลอกแกตาย” เสียงราบเรียบแน่วแน่นิ่งสงบ นัยน์ตาไม่หวั่นไหว ชอว์รู้ดีว่าถ้ามันเอาจริงเขาไม่อาจเข้าถึงตัวมันได้ทันแน่นอนและหนูอัญบอบบางตัวเล็กแค่นี้ เพราะถ้าเป็นเขาไม่ถึงนาทีหนูอัญก็สิ้นลมด้วยมือเดียวของเขาด้วยซ้ำ “ฉันคือชอว์ สิ่งที่ฉันเกลียดไปไม่น้อยคือการต่อรอง ฉันบอกและเตือนแกแล้ว ถ้าแกปล่อยเธอแกก็ไปได้ ไม่งั้นแกก็ตายและพวกแกอีกทั้งหมด”