[ 16 ] ผู้บุกรุก [2/5]

องครักษ์คนที่ห้าเกิดความหวาดหวั่น พวกมันรับคำสั่งให้มาเอาของ แต่ดันถูกพวกลูกน้องของชอว์สองคนซัดกำลังใส่ก่อนด้วยซ้ำ ดูจากท่าทางของชอว์เขาต้องรู้แน่ๆว่าพวกเขาเป็นใคร “ตกลง” อุ้ย!!!! หนูอัญร้องออกมา เมื่อจู่ๆก็ได้รับการปล่อยตัวและถูกผลักเธอเสียแรง โชคดีที่ชอว์เข้ามารับเธอไว้ทันก่อนจะหน้าคม่ำ “ปล่อยพวกมันไป” ชอว์สั่งการ “และม่อนยังไหวนะ” ชอว์หันไปถามลูกน้องคนสนิท “ครับ” ม่อนตอบพร้อมกับยังระแวดระวังพวกองครักษ์ทั้งห้าที่กำลังพยุงตัวเองลุกขึ้น แต่มีอยู่หนึ่งคนที่ไม่พยายามขยับจนพวกมันกันเองผิดสังเกต แต่เมื่อความจริงเปิดเผยพวกมันก็ได้แต่เงียบไว้ และหิ้วปีกร่างไร้วิญญาณออกจากห้องไป ชอว์ลากหนูอัญกลับเข้าห้องนอนไป ม่อนกับซีรับรู้ในทันทีว่าคืนนี้เจ้านายไม่ย้ายที่นอน เพราะไม่มีความจำเป็น เดี๋ยวพวกมันก็ไปรายงานกันเองและมุ่งเป้าไปที่คนของพวกเขาที่เข้าไปในเขตพระราชวัง แต่ของที่พวกมันต้องการอยู่กับซีต่างหาก ความสามารถอีกอย่างในตัวซีที่มีไม่กี่คนที่รู้ ซีเคยใฝ่ฝันที่อยากจะเป็นนักมายากลแต่เมื่อโชคชะตาไม่อนุญาต อาชีพลูกน้องของชอว์ก็ไม่แย่นัก ตอนที่มีการตรวจร่างกายคนเข้าเมืองมานั้น ซีต้องใช้ความสามารถในการเคลื่อนย้ายและอำพรางของต่อหน้าพนักงาน เพราะเทคโนโลยีผ่านเครื่องสแกน พวกเขาทำได้ด้วยอุปกรณ์อิเลกทรอนิกส์บางอย่าง แต่ด้านสายตาต้องใช้ความสามารถเฉพาะตัวเท่านั้น อี้วววว หนูอัญร้องออกมาครั้งแรก เมื่อชอว์ลากเธอเข้ามาในห้องนอน “อะไร!” ชอว์ถามกลับอย่างไม่เข้าใจและขัดเคืองใจไม่น้อยที่หนูอัญทำท่ารังเกียจ “คุณฆ่าคน” “ใช่! ฉันฆ่าคนเพราะฉันไม่ฆ่าสัตว์ สิ่งมีชีวิตเดียวที่ฉันฆ่าคือคน” หนูอัญบูดบึ้ง เธอไม่ได้ลืม แต่เธอก็ไม่มีวันรับสิ่งที่คนตรงหน้าเป็นและทำเป็นอาชีพได้ แม้คนล่าสุดที่ถูกหิ้วร่างออกไปเธอก็ไม่ได้เห็นตอนเขาลงมือ แต่นี่ก็เป็นคนที่สองแล้วที่เธอมั่นใจว่าเขาเป็นคนลงมือ ยิ่งเธอรู้และเห็นเยอะมากแค่ไหนเธอก็มีความเสี่ยงมากที่จะต้องติดแหง็กอยู่กับเขาแบบนี้ พยานฆาตกรรม เธอไม่ได้อยากเป็น แล้วไหนจะความลับที่เธอเก็บไว้เพียงลำพัง ซึ่งความลับไม่มีในโลก ถ้าวันหนึ่งเขารู้ เขาก็จะยิ่งเข้มงวดกักเธอไว้หนักขึ้นเพราะถ้าเขาไม่อยากให้เธอตาย เธอต้องร้องบอกใคร? เทพเจ้าองค์ไหนว่าเธออยากไปนั่งเล่นรถไฟเหาะมากกว่าไม่ใช่รถหรูที่มีดงกระสุนเล็งมาทุกเมื่อแบบนี้ยามที่เธอต้องการความตื่นเต้นให้กับชีวิต ชอว์ขบกรามแน่นเมื่อเขาต้องระงับโทสะที่กำลังพุ่งพล่านของตัวเองยามที่ได้เห็นสีหน้าของยายเด็กนี่ เขาก็ยิ่งจะหมดเอาง่ายๆ ‘ความอดทน’ เพราะเธอไม่มีวี่แววจะโอนอ่อนให้เขาแบบจริงๆสักที “บัดซบ!!!” ชอว์ตวาดออกมาในที่สุด เพล้ง!!! และทุกสิ่งที่วางอยู่บนโต๊ะก็ล่วงหล่นพื้นหินอ่อน หนูอัญสะดุ้งสุดตัว ตั้งแต่อยู่กับเขามาพึ่งจะเห็นครั้งแรกที่ชอว์อาละวาดแบบนี้ ดวงตาสีเทาโอบล้อมไปด้วยเปลวเพลิงยามมองมาที่หนูอัญ หนูอัญยืนนิ่งแม้แต่จะหายใจเธอก็ยังไม่กล้า ทำไมนะลูกน้องสองคนไม่เข้ามาดูนะ หนูอัญหลบตาชอว์เธอไม่กล้าสบตาเขาเลยแม้แต่นิดเดียว ปัง! เสียงประตูกระแทกปิดอย่างแรง ร่างบางที่ยืนอยู่กับที่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมา เขาไม่อยู่แล้ว เขาออกไปแล้ว เฮ้ยยยย หนูอัญถอนหายใจและรีบหายใจหายคอทันที แต่เมื่อเธอจะทรุดตัวลงนั่งบนเตียง ผนังข้างประตูห้องน้ำมีบางอย่างที่ให้มองก็ไม่มีทางเป็นของตกแต่ง อึก! “มีดบิน” หนูอัญดึงมันออกมาขนาดพอดีมากส่วนปลายจะหนักหน่อยๆ และความแหลมคมช่างน่าขนลุกหนูอัญเก็บมันไว้กับตัวทันที อาวุธ! เมื่อเหตุการณ์สงบแล้ว หนูอัญคิดว่าเธอน่าจะอาบน้ำล้างตัวสักหน่อยไหนๆก็ตื่นเต็มตาแล้ว แต่เหมือนกระเป๋าเธอน่าจะอยู่ข้างนอก ผลั๊วะ!!!! ปัง! สองเสียงแทบจะดังไล่เลี่ยกัน เธอเห็นแผ่นหลังชอว์ไวๆ เขาออกไปไหนกันนะ ลูกน้องก็ยังอยู่ที่นี่ “หนูอัญ ไปยั่วโมโหเจ้านายทำไม” ซีเอ่ยทันทีที่เห็นร่างเธอโผล่ออกมา ห๊า!! “มีฟ้องกันด้วยเหรอ” ซีหลี่ตาทันที “ฟ้องอะไรกันละ ดูหน้าก็เดาออกแล้ว แล้วคืนนี้ผู้หญิงคนไหนจะเดือดร้อนก็ไม่รู้” หนูอัญตะแคงคอมองซีอย่างไม่เข้าใจ “เจ้านายเขาชอบทำร้ายผู้หญิงเหรอ” หนูอัญถามกลับอย่างใสซื่อ ม่อนและซีมองตากันเองและอมยิ้มขบขันในความเดียงสาของหนูอัญ “ใช่!!! แบบแสนสาหัสร้องลั่นทั้งคืนเลยละ” ม่อนแหย่กลับอย่างขบขัน และหนูอัญก็ไม่เข้าใจอยู่ดี “แล้วเขาออกไปคนเดียวแบบนั้นไม่เป็นไรเหรอ” เธอยังมีกะจิตกะใจถาม ก็เป็นห่วงนิดๆเหมือนกันนะ ความรู้สึกที่เกิดขึ้นแบบไม่รู้ตัวของหนูอัญ “ไม่เป็นไรหรอก...ว่าแต่ที่ออกมาเนี่ย จะมาตามเจ้านายเหรอ” หนูอัญพยักหน้าในประโยคแรก แต่พอประโยคต่อมาดังขึ้นเธอก็ส่ายหน้าทันที เฮ้ยยยย!!! ม่อนถอนหายใจและเดินเข้าไปใกล้หนูอัญมากขึ้น “ถามจริง ไม่รู้สึกวูบวาบแปลกๆกับเจ้านายบ้างเหรอ” หนูอัญเอียงคอ ดวงตาโตจับจ้องม่อน “จะถามเค้าใช่มั้ยว่าชอบชอว์มั้ย” ม่อนพยักหน้า บางครั้งก็แปลกใจว่าทำไมบางเรื่องเธอก็เข้าใจง่ายๆบ้างนะ และซีก็ตั้งใจฟังและมองอย่างมากในทันที “ตอบนะ...ไม่รู้สิ” ห๊า!!! ม่อนกับซีร้องออกมาพร้อมกัน “ไม่รู้ นั่นคือคำตอบเหรอ” หนูอัญพยักหน้า “เป็นผู้หญิงไทยที่แปลกมาก ไม่สิ! ไม่ใช่! ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนได้ใกล้ชิดเจ้านายแบบนี้มาก่อน พวกเราทุกคนลงความเห็นเป็นเอกฉันท์เลยว่าเจ้านายให้ความรู้สึกพิเศษกับหนูอัญมากๆ เผลอๆนะตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นหน้าเลย พวกเราเห็นเจ้านายพูดคุยและกินผู้หญิงมาเยอะ ยังไม่มีใครได้อภิสิทธิแบบหนูอัญเลย ถามจริง! นอนกับนายบนเตียงเดียวกันทุกคืนแบบนั้นไม่หวั่นไหวเลยเหรอ พวกเราที่เป็นผู้ชายแท้ๆ ยังมองว่านายหล่อ เป๊ะ มาก” หนูอัญยืนฟังจนจบ สมองเธอครุ่นคิดสองเรื่อง เรื่องแรกทำไมบรรยากาศตอนนี้มันช่างดูเป็นปกติมากทั้งๆที่พวกเขาพึ่งผ่านการจู่โจมถูกทำร้ายมา ยังผ่านไปไม่ถึงชั่วโมงและมีคนตายด้วยนะ ไม่ใช่เลยแบบนี้ไม่ใช่เลยวิถีชีวิตแบบที่เธอต้องการ เรื่องที่สองหนูอัญทบทวนความรู้สึกของตัวเองที่มีต่อชอว์เมื่อถูกกระตุ้น “ชอว์หล่อจริง เท่ห์ในบางครั้ง แต่เค้าไม่ชอบ เค้าคิดว่าเป็นแบบนั้นนะ แต่แม้จะไม่ชอบแต่ให้อยู่ด้วยก็ไม่รู้สึกรังเกียจอะไรนะ ก็แค่กลัวๆ หวาดหวั่นว่าชอว์จะแปลงร่างเป็นอสูรเมื่อไหร่ก็ได้ พอมารู้ตัวอีกทีเค้าอาจจะถูกหักคอตายไปแล้วก็เป็นได้” ซีและม่อนมุ่นคิ้วและหันมามองตากันทันที เกิดความงงงวยนั่นเอง “แปลกจริงๆ ความรู้สึกชอบมันก็เกิดขึ้นได้เลยนะ หัวใจ...” ม่อนยกฝ่ามือแนบอกด้านซ้ายของตัวเอง “...หัวใจ มันเป็นผู้สั่งการ ไม่ใช่สมอง...” ม่อนย้ายมาชี้นิ้วที่ศีรษะของตัวเอง “หนูอัญใช้สมองมากไป เรื่องแบบนี้เก็บสมองไว้เถอะ เอาหัวใจเป็นใหญ่ดีกว่า ชอบก็คือชอบ” หนูอัญจ้องมองม่อนมากขึ้นและดวงตากลมโตค่อยๆหลี่ลง “อะไรละเนี่ย คอร์ดติวเตอร์ความรักเหรอไง บอกความจริงมานะว่าที่มาพูดเชียร์เค้าแบบนี้ มีแผนอะไรหรือมีอะไรแอบแฝงแน่ๆ” หนูอัญรุกล้ำคำพูดพร้อมกับเดินหน้าเพื่อเข้าประชิดตัวม่อน สายตาจับผิดคนตรงหน้าอย่างมาก ม่อนกลืนน้ำลายและถอยหลังกราดทันที ส่วนซีก็เดินหนีไปเปิดตู้เย็นเสียดื้อๆ กึก กึก กึก “บอกเค้ามานะ...จะบอกมั้ย” หนูอัญเสียงเข้ม เสียงเย็นข่มขู่ม่อน ลืมสถานะของตัวเองทันที ว่าเธอเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กที่มีแต่สมองไร้ซึ่งกำลังและอาวุธ “บอกแล้ว!!!” ม่อนยกมือยอมแพ้ เพราะถ้าหนูอัญเข้าใกล้เขามากกว่านี้ เขาเองอาจเดือดร้อนได้ ‘ดูแลคุ้มครองหนูอัญช่วงที่ฉันไม่อยู่ดีๆ ถลอกเพียงนิดพวกแกสองคนแขนขาด เลือดออกแม้เพียงหยดเดียวขาสองข้างพวกแกขาด เจ็บหนักคอพวกแกหัก และสิ่งสุดท้าย...ถ้าใครบังอาจแตะต้องถูกเนื้อต้องตัวเธอแค่ปลายเล็บหนูอัญ ฉันจะถลกหนังพวกแกเล่น’ ตอนนั้นม่อนและซีต่างก้มหน้าพยักคอหงึกๆ และคิดว่าไม่อยากให้เจ้านายต้องออกไปเลยเสียดีกว่าหรือน่าจะเอาเจ้าหล่อนไปด้วยเป็นดีที่สุด ถ้าหวงมากขนาดนี้