[ 16 ] ผู้บุกรุก [5/5]

ควับ! ชอว์ดึงเธอให้มานั่งเบียดเมื่อเธอทำตัวออกห่างและจับจ้องมองออกไปนอกหน้าต่างรถแบบที่ตัวและใบหน้าแนบกระจกเลยทีเดียว “อย่าทำเฉไฉหลีกหนีความผิดของตัวเอง” ชอว์เสียงเข้มเสียงดังใส่ ไม่ต่างกับผู้ปกครองที่กำลังดุเด็กก็ไม่ป่าน “เค้ารู้แล้ว” “รู้อะไร?” ชอว์หันหน้าหันตัวไปหาหนูอัญในทันที “คุณพาเค้ามาที่นี่ มีจุดประสงค์อย่างอื่นมากกว่าแค่อยากให้เค้าอยู่ใกล้ๆไม่ใช่เหรอ คุณอาจจะเป็นผู้มีอำนาจหรือเป็นที่ไว้วางใจของกษัตริย์หรือองค์ชายที่นี่ แต่คุณเองก็ต้องการเป็นที่สนใจมากขึ้นไม่ใช่เหรอ เบื้องต้นคือคุณอยากให้เป็นที่โจษจันในเรื่องที่ไม่เป็นเรื่องเช่นเรื่องของเค้า เพราะคุณคงไม่เคยพา ผู้หญิงติดตามไปไหนมาไหนแต่ครั้งนี้แตกต่าง แน่นอนผู้คนที่รู้จักคุณจะรู้ว่านั้นไม่ใช่คุณ พวกเขาเหล่านั้นก็จะเพ่งความสนใจมาที่เค้า และคุณก็จะได้มีโอกาสมากขึ้นกว่าเดิมในเรื่องที่คุณกำลังจะทำ และอีกอย่างคุณพยายามให้เค้าใส่ไอ้นี่...” หนูอัญชูแขนที่สวมกำไลประจำตัวพระชายาในพระองค์ชาย “และเหตุการณ์เมื่อครู่เขาก็แค่ช่วยให้คุณดูน่าสนใจมากขึ้น เรื่องราววันนี้คงมีอยู่ในรายงานส่งต่อผู้เป็นเจ้าใหญ่นายโตของที่นี่แน่นอน และคุณก็ต้องการให้เป็นแบบนั้นด้วยใช่มั้ย” หนูอัญแถหาทางออกให้กับตัวเองได้อย่างรวดเร็ว แต่สิ่งที่เธอเผยออกมานั้นคือเรื่องจริงที่เธอวิเคราะห์ได้จากท่าทางของหัวหน้าคนนั้นที่นอบ-น้อมชอว์อย่างเห็นได้ชัด และเรื่องการพกพาอาวุธเข้ามาและถูกจับได้ไม่น่าจะจบสิ้นเร็วขนาดนี้ถ้ากรณีแบบนี้เกิดขึ้นกับคนอื่น ชอว์ยิ้มออกมา “ถึงหนูอัญจะเป็นหมาก แต่ก็เป็นหมากที่ฉันไม่ยอมเสียไป รู้ใช่มั้ย...” “เค้าเป็นเหยื่อล่อที่คุณให้นักล่่าสนใจและอยากได้ แต่คุณก็รู้ว่าอีกไม่นานนักล่าก็จะรู้ว่าเค้าเป็นเหยื่อลวง” “ถึงตอนนั้นนักล่าก็ติดบ่วงของฉันแล้ว เหยื่อล่อเหยื่อลวงก็ยังอยู่ไม่ใช่ เหรอ” “นั่นเป็นคำพูดของคุณ...” “หนูอัญ ฉันเคยผิดคำพูดกับหนูอัญบ้างมั้ย...” รถหยุดและจอดสนิท ว้าวววว!!! หนูอัญร้องออกมาเมื่อรถมาจอดหน้าสิ่งปลูกสร้างที่สวยงาม เธอไม่สนใจคำถามที่ค้างกลางอากาศของชอว์ในทันที และชอว์ก็เริ่มชินเสียแล้ว โอ้วววว นี่มันราชวังกลางทะเลทรายชัดๆเพราะรอบด้านเป็นทะเลทราย โห้วววว!!! นี่ตกแต่งกันแบบนี้เลยเหรอ หนูอัญตื่นเต้นอย่างมาก “จะได้พักที่นี่เหรอ” หนูอัญร้องถามหันไปถามชอว์อย่างตื่นเต้น แต่... “แน่นอนซิ ก็ที่นี่มันเป็นบ้านของเจ้านายนะ” ม่อนเอ่ย ห๊า!!! หนูอัญร้องออกมาอย่างไม่เข้าใจ “บ้าน แปลกจังแฮะ! ไม่เคยพบเคยเห็นว่าคนต่างชาติจะสามารถมีบ้านในเขตพระราชฐานได้ด้วย โอ้ย! อย่าว่าแต่คนต่างชาติเลยคนชาติเดียวกันก็หาทำแบบนี้ไม่ได้” “ใช่ คนธรรมดาไม่มีใครทำได้หรอก ไม่รู้ก็รู้ไว้ซะว่าเจ้านายไม่ธรรมดา” ซีปลาบปลื้มและภาคภูมิใจในตัวชอว์อย่างเห็นได้ชัด “ไม่ธรรมดาจริงๆ คนอาชีพฆ่าคนอื่นคงไม่มีใครกล้ารับงานประหลาดเหมือนเจ้านายลูกน้องสินะ!” หนูอัญเดาได้ถูกต้องตามความคิด เพราะบางเรื่องให้อัจฉริยะแค่ไหนก็ไม่มีทางคิดได้เองแน่ๆ ความจริงบางอย่างมันต้องค้นหาเท่านั้น “ไม่หรอก ที่ดินแถบนี้อยู่ด้านทิศเหนือของพระราชวังซึ่งพื้นที่ส่วนใหญ่จะเป็นทะเลทราย” หนูอัญเบิกตากว้างใหม่และมอบรอบๆ ตอนแรกเธอคิดว่ามันเป็นการตกแต่ง ที่แท้มันตั้งอยู่บนทะเลทรายหรอกหรือเนี่ย “มีน้ำมีไฟใช้มั้ยละเนี่ย” ม่อนและซีมองหน้ากันอย่างเหลือเชื่อในความคิดของหนูอัญ “อยากรู้ก็เข้าไปดูเองสิ” ชอว์เอ่ยและดันแผ่นหลังให้หนูอัญเดินนำหน้า แต่เมื่อเธอเข้ามาในอาคารทรงมัสยิด ด้านในมีเหล่าลูกน้องอีกมากมาย บ้างก็พอคุ้นๆ บ้างก็ไม่คุ้นเลย ทุกคนล้วนแล้วแต่ยืนขึ้นและก้มศีรษะทักทายชอว์ แต่ชอว์แค่พยักหน้าและเดินผ่านพวกเขาไป เขาดุนดันแผ่นหลังของเธอจนขึ้นไปตามบันไดวนที่ไม่ใช่แค่ชั้นสองแต่มันวนหลายรอบจนพวกเธอขึ้นมาอยู่ชั้นบนสุด เขาพาเธอผ่านประตูเข้าไป น่าจะเป็นยอดของอาคารเลยก็ว่าได้ ฮู้วววว หนูอัญร้องออกมา มันช่างอลังการงานสร้างเหลือเกินบนนี้ เตียงแปลกตา และการตกแต่งภายในก็ยังกับเทพนิยายกรีกเลย “คุณต้องฆ่ากี่ร้อยคนเนี่ยถึงจะมีเงินมาสร้างได้ขนาดนี้” “คงไม่อยากรู้จริงๆหรอกมั้ง” ชอว์ปิดประตูและเริ่มถอดเสื้อผ้าของตัวเองออกทีละชิ้น โดยที่หนูอัญมัวแต่สนใจสิ่งรอบตัวอย่างมากมาย ยกเว้นชอว์ ตึก ตึก หนูอัญกระโดดขึ้นลง เพราะพื้นที่เธอเหยียบอยู่เป็นพรมหนาที่น่าจะนุ่มเท้ามาก เพราะยามท่ี่เธอเดินมันยุบยวบและมันปูเป็นพื้นทั่วทั้งห้อง “เค้าชอบห้องนี่....เฮ้!!!” หนูอัญที่ร้องบอกเจ้าของห้อง แต่เมื่อความสนใจเธอมีให้กับชอว์เขาก็ล่อนจ้อนต่อหน้าต่อตาเธอเสียแล้ว แต่ทุกอย่างก็สายไปอีกแล้ว อร้ายยยย หนูอัญร้องลั่นเมื่อเอวบางถูกรวบและร่างเธอก็ลอยเคว้งอยู่กลางอากาศไม่นานก็นอนหงายเงิบอยู่บนเตียงกว้างใหญ่เสียแล้ว “จะทำอะไรเค้าเนี่ย” “สร้างความวุ่นวาย คิดเหรอว่าจะหนีรอดความผิดไปได้ง่ายๆ” หนูอัญแก้มแดงหน้าร้อนผ่าวในทันที “ทำไมถึงชอบแก้ผ้านักนะ และเค้าก็ไม่ได้ทำเรื่องวุ่นวายเสียหน่อย เท่าที่จำได้ข้อสรุปของการเจรจาเค้าทำประโยชน์ไม่ใช่เหรอ” ชอว์ยิ้มออกมาในทันที “ตอบเฉพาะประโยคแรกแล้วกัน....เพราะมันเป็นวิธีเดียวที่จะทำให้เด็กอัจฉริยะปั่นป่วนสมองทำงานได้ไม่เต็มที่หรืออาจจะทำงานไม่ได้เลย...” หนูอัญตาโตทันที และเขาก็ถูกจริงๆ ว่าเวลาเขาประชิดเธอในแบบเปลือยเปล่าแบบนี้ เกินครึ่ง สมองเธอทำงานในด้านตรรกะเหตุและความเป็นไปได้ไม่สมบูรณ์และเธอมักจะคล้อยตามเขาในทุกๆเรื่องที่เขาต้องการให้เป็น ในยามร่างเปลือยแนบชิดเธออยู่แบบนี้ “ใครว่าเป็นแบบนั้น ที่เค้ายอมเพราะเค้ากลัวตายต่างหาก” หนูอัญเถียงข้างๆคู้ๆ “เหรอ งั้นถ้าฉันขอสาบานต่อหนูอัญว่า ไม่ว่าหนูอัญจะทำอะไรและไม่ยอมทำอะไร ฉัน ชอว์ รูล อาร์เชอร์ จะไม่มีทางฆ่าหนูอัญ...” อื้มมมมม หนูอัญร้องครางออกมา เมื่อชอว์ขยับอยู่เหนือร่างเธอและแนบแท่งเนื้อเย้าแหย่บริเวณกลีบสาวใต้อาภรณ์ ริมฝีปากหยักกดแนบริมฝีปากแดงระเรื่อตรงหน้าทันที การตอบสนองกลับจากเด็กน้อยทำให้เขาเปลี่ยนท่าทีจากนุ่มนวลเป็นเร้าร้อนทันที สองแขนเล็กโอบรอบคอแกร่งไว้ ก็อย่างที่เป็นมาตลอดเธอไม่เคยรังเกียจสัมผัสที่เขาทำกับเธอ เฮ่อเฮ่อเฮ่อ ลมหายใจถี่ร้อนของทั้งสองเป่ารดซึ่งกันและกันยามที่ชอว์ผละใบหน้าออกห่างออกมาเล็กน้อยยามที่ดูดดื่มความหวานในโพรงปากเล็กพอหอมปากหอมคอ “เคยคิดให้ฉันเข้าไปเป็นส่วนหนึ่งของหนูอัญบ้างมั้ย” ชอว์เอ่ยถามเสียงแหบพร่า และแนบส่วนล่างขยับเสียดสีผ่านเนื้อผ้าบริเวณกลีบสาวไปมา ภาษาร่างกายสื่อให้ภาษาพูดไปในทิศทางเดียวกัน “เค้า ยัง ไม่ เคย คิด” หนูอัญพูดออกมาทีละคำ แต่เสียงก็เบามาก เมื่อริมฝีปากชอว์คลอเคล้าคลอเคลียแนบริมฝีปากเธอไม่หยุด “ยายเด็กประสาท...” เสียงตัดพ้อจากชอว์ทำให้หนูอัญยิ้มกว้างออกมา เธอสุขอิ่มอย่างประหลาด เธอจะดิ้นรนมากไปกว่านี้ทำไมในเมื่อแบบนี้ก็ดีอยู่แล้ว ความคิดที่เกิดขึ้นในใจหนูอัญ ซึ่งถ้าชอว์ได้ยินเขาคงต้องกระอักเลือดเป็นบ้าแน่ๆ ก็อก ก็อก ก็อก เสียงเคาะประตูดังขึ้น... ก็อก ก็อก ก็อกเสียงที่ดังอยู่ข้างนอกทำให้คนร่างใหญ่บนเตียงเกิดความขุ่นเคืองทันที ควับ! ชอว์ผละออกมาเขาไม่ได้เดินไปที่ประตูในทันที ซึ่งหนูอัญก็โล่งอกเพราะเขาเดินไปยังอีกฟาก มันคืออะไรกันละหลังประตูที่ไม่มีที่จับแต่เพียงเขาผลักมันก็เปิดออก ผลั๊วะ! มันเปิดอีกครั้ง เขาสวมชุดโต๊ปสีเทาเข้มเงาวับ “ถ้าหนูอัญสนใจ เข้าไปเลือกใส่ได้เลยตามสบาย” ชอว์บอกอย่างใจดีเมื่อเห็นว่าหนูอัญดูตื่นเต้นกับการแต่งกายของเขา ก่อนจะเดินไปที่ประตู พึ่บ! ร่างบอบบางเร่งรุดออกจากเตียงกว้างอย่างตื่นเต้น และวิ่งไปหลังประตูบานนั้น โอ้ววว!!แม่เจ้า!!! หนูอัญร้องออกมาอย่างตื่นเต้น ถ้าแบบนี้ที่เมืองไทยคงเรียกว่าสำเพ็งขายผ้า ชอว์มีเสื้อผ้าเยอะมากและเหมือนจะมีมุมเล็กๆสำหรับเสื้อผ้าผู้หญิงคงพึ่งเกิดขึ้นแน่ๆมุมนี้ พรึ่บ! ควับ! หนูอัญหยิบชุดโน้นชุดนี้ออกมาทาบตัวและส่องกระจกมองดูความงดงามของตัวเอง แม้เธอจะไม่เคยคิดที่จะมีชายในดวงใจแต่เธอก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งที่รักสวยรักงามเช่นกัน ใกล้เที่ยงแล้วเธอน่าจะเปลี่ยนชุดใหม่และออกไปเที่ยวเล่นข้างนอกดีกว่า ออกไปก่อนเธอคิดแบบนี้ ที่ไหนไปไม่ได้เดี๋ยวก็มีคนมาบอกมาห้ามเอง หนูอัญหยิบชุดแบบที่เธอเคยสวมมาแล้วตอนที่ไปบ้านท่านเบกิสแต่ครั้งนี้เธอหยิบชุดสีแดงและเธอก็พึงพอใจมาก เพราะแม้รูปทรงเหมือนกันแต่เนื้อผ้าต่างกันมากอันนี้หนากว่าตั้งเยอะและมีการปักอัญมณีที่ดูแล้วน่าจะเป็นแก้วสีสรรสวยงาม ‘น่าประทับใจ’ “หนูอัญจะไปไหนเหรอ” ซีเดินเข้ามาถามเมื่อเห็นร่างอรชรงดงามลงมาตามบันได “นั่นสิ! ลูกน้องคิดว่าเค้าจะไปไหนดี” ซียิ้มขันออกมา “ก็ไปได้หลายที่ยกเว้นเขตหวงห้ามที่เป็นของเหล่าราชวงศ์” “แน่นอนว่าที่แบบนั้นเค้าไม่อยากไปหรอก เค้าอยากไปดูความงดงามและแหล่งที่มีคนเยอะๆ ไปได้มั้ย” “ครับ ไปได้นายสั่งไว้แล้วครับ” หนูอัญเอียงคอมองซีทันที “ชอว์รู้เหรอว่าเค้าอยากจะออกไปเที่ยวเล่นข้างนอก” ซีพยักหน้าพร้อมยักคิ้วให้ตามนิสัยขี้เล่นของเขา “เจ้านายอนุญาต แต่ย้ำว่าหนูอัญห้ามพกพาอาวุธเข้ามาในนี้เป็นอันขาด มันวุ่นวายรู้ใช่มั้ยครับ” “ตามนั้น เขารับปาก...เอ๋! ว่าแต่ชอว์ไม่อยู่เหรอ” “เจ้านายไปเข้าเฝ้าท่านคารามาส” หนูอัญพยักหน้ารับรู้อย่างเข้าใจและพยักหน้ากับซีให้ออกเดินทาง พระราชวังอามันต์ ซีบอกอย่างงั้น หนูอัญหมุนรอบตัวเองจะว่าไป ที่นี่ก็โอ่อ่าแต่ก็เต็มไปด้วยธรรมชาติ แม้บ้านของชอว์จะตั้งอยู่บนผืนทะเลทรายเป็นส่วนใหญ่แต่รอบด้านก็มีการตกแต่งด้วยต้นไม้ในกระถางที่เหลือเชื่อว่ามันจะสวยสดงดงามมีสีสรร ที่นี่อากาศค่อนไปทางร้อนมากกว่าแต่สำหรับหนูอัญกลับไม่ค่อยรู้สึกว่ามันจะทนไม่ได้เธอก็ไม่ต่างกับชาวเมืองที่นี่เฮ้ยยยย!!! แล้วอากาศแบบนี้ชอว์จะทนได้เหรอเขามันพวกติดเย็นเสียมากกว่า “อากาศที่นี่ก็ไม่ต่างกับประเทศไทย เอ้! คนไทยเรียกว่าอะไรนะ...ตะ...” “ตลาด เค้าชอบตลาด ไปหาของกินกัน หวังว่าลูกน้องคงมีเงินจ่ายให้เค้านะ” ซีพยักหน้า และซีก็มีหน้าที่เดินตามหนูอัญและคอยจ่ายเงินให้กับทุกสิ่งอย่างที่หนูอัญอยากได้อยากมีและอยากกิน เวลาที่หนูอัญเพลิดเพลินกับตลาดช่างยาวนานจนซีเริ่มสงสัยว่าไอ้ที่เธอยัดใส่ปากเดินกินตลอดทางไอ้โน้นไอ้นี้ไม่หยุดปากเป็นชั่วโมงแล้วที่มันเข้าไปตามหลอดอาหารแล้วมันไปอยู่ไหน เพราะจนป่านนี้เธอก็ยังไม่หยุดมันนานนับชั่วโมงแล้ว ตัวเธอเล็กนิดเดียวแท้ๆ เฮ้ยยยย!!! ซีได้แต่ถอนหายใจ ถ้าเจ้านายไม่สั่งไว้เขาคงหักหามน้ำใจหนูอัญโดยการคุกเข่าขอร้องให้เธอกลับเสียที ถ้าม่อนไม่ได้รับบาดเจ็บหน้าที่นี้คงไม่ใช่เขาเป็นแน่ “ลูกน้อง ทำไมกำแพงด้านนั้นถึงมีขบวนรถผ่านเข้าไปได้” ซีมองตาม “อ๋อ นั้นเป็นขบวนพ่อค้าที่ผ่านการคัดเลือกแล้วให้สามารถขายของให้กับในวังได้นะ พวกนางกำนัลส่วนใหญ่ไม่อยากออกมาเดินแบบหนูอัญพวกเธอเหล่านั้นก็จะเลือกซื้อจากขบวนพ่อค้าเหล่านั้น” “เป็นขบวนที่ส่งเสบียงด้วยเหรอเปล่า” “ใช่ อาหารสด อาหารแห้ง ทุกอย่าง และอย่างที่บอกพวกพ่อค้า เมื่อส่งของตามออร์เดอร์แล้วก็จะมีของไปขายคนข้างในด้วย น้ำหอมแบรด์ดังยังมีเลย” หนูอัญสนใจเป็นอย่างมาก เธอจึงเร่งรุดเดินเหล่าขบวนพ่อค้าทันที “เรากลับเข้าไปในวังทางนี้ได้มั้ย” “ได้มันก็ได้ แต่ก็ต้องแวะเดินไปแจ้งทางด้านประตูหลักด้วย” “เหรอๆ ถ้างั้นเรื่องนี้เค้าฝากลูกน้องด้วยแล้วกัน เค้าจะเข้าทางนั้นเลย ไม่คิดว่ายุคนี้จะได้เห็นขบวนรถม้ารถเข็นขายของแบบนี้อีกแล้ว อย่างกับได้ย้อนยุคมาเลย...ตื่นเต้นจัง” หนูอัญเปรยและเร่งฝีเท้าไปข้างหน้าและเดินตามขบวนรถเข็นรถม้าเข้าไป ประตูทางนี้ไม่ได้กว้างมากนัก คนส่วนใหญ่ต้องเดินตามหลังกันและเมื่อผ่านเข้ามา ข้างกำแพงก็เต็มไปด้วยเหล่าพ่อค้าเรียงรายอยู่ด้านในและด้านหน้าก็เต็มไปด้วยเหล่าคนในวังที่ส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิงเดินนวยนาดเลือกดูเข้าของที่เหล่าพ่อค้านำมาวางขายบนรถเข็น “ออ!ลืมบอก แบบนี้ไม่ได้มีทุกวันหรอกนะ โชคดีที่มันเกิดขึ้นในวันนี้” “เหรอ! ปกติมันมีวันไหนบ้าง” “เท่าที่รู้สัปดาห์หนึ่งก็จะมีสามวันนะ” ซีเอ่ยบอกให้หนูอัญรับฟังอยู่เงียบๆ “ลูกน้องไปแจ้งที่ประตูทางเข้าเถอะ เดินไปอีกไกลเลย เค้าไม่ออกไปไหนแล้ว จะเดินอยู่แถวนี้ แล้วเย็นๆจะกลับเอง” ซีมีทีท่าลังเล แต่หนูอัญไม่สนใจท่าทางนั้นเธอเดินต่อไปข้างหน้า สมองเริ่มทำงานอีกครั้ง แต่ซีก็ไม่มีทางรู้ว่า หนูอัญคิดอะไรอยู่ และซีก็ได้แค่เดินแยกไปอีกทางเพราะอย่างไรแล้วหนูอัญก็ไม่มีปัญญาหนีไปไหน เธอมีแค่สองเท้าให้คิดหนีจริงๆก็คงไปได้ไม่ไกล แต่ดูแล้วหนูอัญคงไม่หาเรื่องใส่ตัวแน่ๆ เพราะมันไม่มีอะไรดีเลยนั่นคือความคิดของซี ทำให้เจ้านายโกรธไม่ใช่ความคิดที่ดีและเผลอๆอาจจะเป็นอย่างสุดท้ายในชีวิตที่ได้ทำก็ได้ หนูอัญเดินเรียบกำแพงมองดูเหล่าพ่อค้าแม่ค้าแต่จะว่าไปส่วนใหญ่มีแต่พ่อค้ามากกว่าแม่ค้าเสียอีก “หวัดดี” หนูอัญทักทายพ่อค้าหน้าใสที่อายุ อานามไม่มากไปกว่าเธอสักเท่าไหร่ “หวัดดี สนใจสินค้าชิ้นไหน” “สร้อยแบบนี้แปลกดีเนอะ เป็นของที่ไหนเหรอ” “ต้นตำรับรัสเซียเลย” หนูอัญยิ้มออกมาทันที และหนูอัญก็รู้ว่าเธอไม่จำเป็นต้องไปที่ไหนต่ออีกแล้ว เจ้าหนุ่มรัสเซียคนนี้มีนามว่ากาลิม หนูอัญใช้เวลาไม่นานเธอก็มีเพื่อนใหม่ ซึ่งเป็นผู้ที่จะทำให้เธอหนีไปจากชอว์ หนูอัญเดินกลับไปยังทิศทางบ้านของชอว์ เธอเดินไปเรื่อยๆ ไม่รีบร้อนแต่สมองกำลังครุ่นคิดวางแผนต่อ เพราะถึงแม้เธอจะสามารถหาคนที่เธอจะเดินทางไปด้วยได้ แต่เนื่องจากวิถีของกาลิมคือพ่อค้า พวกเขาก็ไม่รีบร้อนเดินทาง การเคลื่อนย้ายของกาลิมก็ไม่ต่างกับพ่อค้าหาบเร่ของไทยที่ค่อยๆเดินทางไปพร้อมๆกับขายของแต่แบบนี้มันก็ดีเหมือนกันไม่เป็นที่สังเกตุของชอว์ เขาคงคิดไม่ถึงว่าเธอจะแฝงตัวไปกับขบวนพ่อค้าหาบเร่แบบนี้ แต่วิธีที่จะถ่วงเวลาเขาละเธอยังหามันไม่เจอวิธีที่ว่า.... ควับ! หนูอัญหันกลับไปมองสิ่งปลูกสร้างและตราสัญลักษณ์สากลเครื่องหมายบวก...รอยยิ้มเผยฟันขาวเปิดกว้างทันที สวรรค์เข้าข้างเธอจริงๆ