[ 17 ] ใบมรณะบัตรนางสาวอัญมณี [1/2]

การเดินกลับของหนูอัญเป็นไปอย่างเงียบๆ เธอไม่เห็นซีในทันที ไหนๆก็จะจากไปแล้วเธออยากเห็นรอบๆบ้านของชอว์ หนูอัญจึงเดินเรียบกำแพงสูงด้านนอกไปเรื่อยๆ “ทำไมแกยังไม่ไปรายงานตัวกับนายว๊ะ” “แล้วแก่ละ” หนูอัญหยุดชะงักเมื่อได้ยินคนสองคนคุยกัน เธอเห็นเพียงด้านหลังชายร่างสูงสองคน “แผลพึ่งจะหายดี ไม่อยากโดนอีกว๊ะ” “แต่แก่ไม่คิดเหรอว่าหนูอัญเธอคุ้นๆมาก” “แต่ตอนนั้นพวกเราก็ไม่เห็นหน้าพยานคนนั้นนะ” “แต่ฉันคิดว่า ฉันเห็นว๊ะ แม้จะมืดแต่ตอนนั้นฉันมีโอกาสเห็นหน้าแว็บๆนะ หนูอัญคนนี้คล้ายกับคนที่เจ้านายหาอยู่มากๆเลย เหมือนกับผู้หญิงที่พวกเราวิ่งตามวันนั้นอย่างกับคนคนเดียวกัน” หนูอัญอ้าปากค้าง เธอถอยหลังสองสามก้าวและซ่อนตัวเข้าไว้ในหลืบระหว่างผนังทันที “แต่แกก็ไม่มั่นใจใช่มั้ย เพราะถ้าแกมั่นใจมาก แกคงสเก็ตภาพออกมาได้แล้ว” “บอกไม่ถูกให้นึกมันนึกยาก แต่พอเห็นมันก็คลับคล้ายคลับคลา เฮ้ยยย!!! ตอนนั้นพวกเราทำงานพลาดถูกเจ้านายลงโทษยิงใส่ขนาดนั้นไม่มีใครไม่รู้ว่าบทลงโทษของคนพลาดเป็นอย่างไร ไม่ตายก็บุญเท่าไหนแล้ว แล้วถ้าพวกเราเอาเรื่องนี้ไปบอกนาย กระสุนมันคงไม่แค่ถากแขนกระมังละคราวนี้” “แต่ถ้ามันเป็นความจริง เจ้านายไม่มีทางยิงเราสองคนแน่ๆ” หนูอัญหน้าซีดตัวสั่นฟังต่ออย่างเงียบๆ “เออ หรือว่าเราจะแอบถ่ายรูปหนูอัญและเอาไปเทียบกับลูกค้าในร้านนั่น อย่าลืมสิว่าภาพจากกล้องวงจรปิดพวกเราก็มี แต่ยังไม่ได้เอามาดูจริงๆจังๆ เท่านั้น” “เป็นความคิดที่ดี หนูอัญจะเป็นอย่างไรถ้าเธอคือคนที่พวกเราตามหา” “ก็มีแต่นายเท่านั้นที่จะเป็นผู้ตัดสิน แต่เธอคงไม่ถึงตายหรอก เพราะดูแล้วเหมือนจะเป็นพวกเดียวกันแล้ว” “ไม่ใช่หรอก หนูอัญยังไม่เป็นพวกเดียวกับนาย” “หมายความว่าไง” “แกไม่เห็นเหรอว่า พี่แอลไม่อยู่...พี่แอลไปทำภาระกิจที่สวิสเซอร์แลนด์” “แกรู้อะไรมา” “ครอบครัวหนูอัญเข้าใจว่าเธออยู่ที่นั่น นายสั่งให้พี่แอลไปสร้างสถานการณ์กำจัดหนูอัญแบบต่อหน้าต่อตาครอบครัวที่กำลังเดินทางไปหาเธอเลยละ” !!!! ความตกอกตกใจไม่ได้เกิดขึ้นเฉพาะคนที่พูดคุย แต่คนที่แอบฟังถึงกับหูอื้อตาลายหายใจไม่ออกเลยทันที หนูอัญค่อยๆผละห่างออกมา ที่ที่เป็นส่วนตัวมากที่สุดสำหรับเธอก็คือห้องนอนของชอว์ถ้าเขายังไม่กลับมา ตึก ตึก ตัก เสียงฝีเท้าที่กระทบพื้นดังขึ้น ซีที่กลับมาแล้วหันกลับไปเห็นหนูอัญกำลังวิ่งเข้ามา แต่เขาอยู่ไกลเกินไปจึงไม่อาจเห็นหยาดน้ำตาที่คลอเคล้ารอบดวงตา ปัง! ประตูถูกเปิดและปิดลงทันที ผลั๊วะ! เสียงประตูห้องน้ำ ฮือ ฮืออออ เสียงร่ำไห้กลั่นออกมาจากภายในก้นบึ้งของหัวใจ ร่างบางนั่งกอดเข่าพิงประตูห้องน้ำและซุกใบหน้าระหว่างเข่าและปล่อยโฮครั้งใหญ่ หนูอัญคาดไม่ถึงว่าเธอจะเจ็บปวดหัวใจมากเพียงนี้ เกิดคำถามในใจมากมาย แต่เธอรู้ว่าไม่อาจเอ่ยถามอะไรเขาได้ ในสายตาเขาเธอเป็นอะไรกันแน่ ความน้อยอกน้อยใจเกิดขึ้นอย่างท่วมท้น การลบตัวตนของเธอ...มันไม่มากไปหน่อยเหรอ ถ้าเขาเอ่ยกับเธอสักคำว่าอยากเจอคุณปู่คุณยาย...แบบนั้นมันคงทำให้เธอเกิดความลังเลบ้างที่จะหนีและจากเขาไป ฮืออออ ฮืออออ หนูอัญขอปลดปล่อยความเสียใจระบายมันออกมา ทำไม ทำไมนะ! ทั้งๆที่เธอคิดว่าชาตินี้เธอคงไม่มีทางร้องไห้เสียใจหนักแบบนี้อีกแล้ว ครั้งแรกตอนนั้น...ตอนเยาว์วัยที่รู้เรื่องชาติกำเนิดแสนอาภัพของตัวเอง แล้วครั้งนี้เล่า! มันต่างอะไรกับสิ่งที่เธอได้รับมาเมื่อลืมตาขึ้นเป็นครั้งแรก อัญมณี วัฒนา เลวร้ายนักเหรอไงในสายตาของเขา ถึงได้อยากทำลายการมีตัวตนของเธอเหลือเกิน... “ชอว์ ชอว์” เสียงเรียกที่บ่งบอกถึงความรัก เมื่อเห็นว่าคนข้างกายก็เงียบงันอยู่นาน เมื่อชอว์หวลนึกคำนึงเหตุการณ์ในอดีตของพ่อเลี้ยงชั่ว ! “พระองค์” ชอว์เอ่ยเมื่อเห็นคนที่เอ่ยเรียกกำลังจับจ้องมองเขาอย่างห่วงใย “ไม่บ่อยนักที่เจ้ายอมมาพบข้า แต่ข้าก็ไม่เคยเห็นเจ้าเหม่อลอยมาก่อน มีเรื่องทุกข์ใจอะไรถ้าข้าช่วยได้ข้าอยากชดเชยและยินดีช่วยเจ้า” ชอว์นิ่งเฉยกับคำเอื้ออาทรเหล่านั้น แม้ในจิตใจจะรู้ว่ามันคือความจริงใจของคนพูด “ท่านคารามาสกรุณาผมมามากแล้วครับ” “ชอว์ ยิ่งเจ้าพูดแบบนี้ ช่างบันทอนจิตใจข้าเหลือเกิน” ชอว์มุ่นคิ้ว แม้ท่านจะเป็นกษัตริย์ แต่โรคน้อยใจที่เกิดขึ้นกับคนแก่ก็สามารถชนะยศถาบรรดาศักดิ์ได้ “ค่ำมากแล้ว ท่านควรพักผ่อนได้แล้วนะครับ” “เจ้าจะกลับแล้วเหรอ เฮ้ยยยย! ตั้งแต่ปีดาจากข้าไป ข้าก็เหงาเหลือเกิน นายนก็ยุ่งกับราชการที่ต้องปฎิบัติแทนข้าและปีดามากมายนัก หลานก็มีเพียงคนเดียวซึ่งยังเล็กนัก ข้าคงกลายเป็นคนแก่ที่ไร้ความสามารถแล้วสินะ...” ชอว์ได้ถอดถอนใจ ดีแล้วที่องค์ชายนายนไม่มาวุ่นวายกับท่านคารามาสมากนัก แต่ถ้าปล่อยไปอีกหน่อยอำนาจก็จะตกเป็นของท่านนายนโดยไม่ต้องพึ่งการแต่งตั้งเป็นรัชทายาทอีกต่อไป ฆาตกร แล้วไง! ประเทศอามันต์จะต้องถูกปกครองโดยฆาตกร ไม่ใช่ท่านนายนก็ตัวเขาเอง แต่ตัวเขาน่าจะมีศีลธรรมจรรยามากกว่าท่านนายน เพราะอย่างไรแล้วเขาก็ไม่กินเนื้อพวกเดียวกันเอง ‘ฆ่าพี่ฆ่าน้องกันเอง’ “ถ้าท่านคารามาสไม่รังเกียจ ผมจะส่งคนที่ไว้ใจได้มาเข้าเฝ้าอยู่เป็นเพื่อนในบางเวลา คนผู้นี้มีความสำคัญกับผมมาก” “เจ้าหมายถึงเด็กผู้หญิงที่อยู่ในรายงานเหตุการณ์จากหน่วยงานตรวจคนเข้าวังใช่มั้ย” ชอว์ยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะขานรับ “ช่างกล้าหาญชาญชัยเหลือเกิน เธอเป็นคนยังไงในความคิดของเจ้า” ท่านคารามาสเห็นความเปลี่ยนแปลงในทันทีบนใบหน้าคมคร้ามน่าเกรงขามนั้น ยามเอ่ยถึงผู้หญิงคนนั้น ชอว์มีรอยยิ้ม แววตาอ่อนแสงลง ชอว์ไม่ได้ตอบคำถามนั้นซึ่งท่านคารามาสก็หาได้ซีเรียสแค่เห็นสีหน้าของคนตรงหน้าท่านก็พอจะเดาได้ไม่ยาก เสริมต่อคำพูดที่ว่า ‘คนผู้นี้มีความสำคัญกับผมมาก’ “หม่อมฉันขอทูลลา” ท่านคารามาสพยักหน้าอนุญาตในทันที “แล้วข้าจะรอคนสำคัญของเจ้า” ชอว์ทำความเคารพทูลลา การเดินทางออกจากเขตต้องห้ามชอว์เดินทางด้วยรถของในวัง รถที่เคลื่อนตัวไปตามปกติ แต่สำหรับชอว์แล้วเขารู้สึกว่าช้ายิ่งนัก จู่ๆทำไมนะเขาถึงรู้สึกคิดถึงหนูอัญขึ้นมาในทันที ทั้งที่เวลาและระยะทางห่างกันเพียงนิดเดียว รถที่ค่อยๆเคลื่อนไปตามทางผ่านตลาดริมกำแพงสูง ยามที่ดวงตาสีเทามองออกไปพาลให้คิดถึงหนูอัญหนักยิ่งขึ้น เขายังจำท่าทางตื่นเต้นสนุกสนานของเธอยามเดินซื้อเดินกินตามตลาดพวกนี้ แม้ตลาดริมกำแพงนี้จะแตกต่างจากตลาดหน้าด่าน เพราะที่นี่ไม่เน้นของกินเท่าที่นั่น ยายเด็กนั้นคงไม่มีอะไรติดมือไปแน่ๆถ้ามาเดินเล่นแถวนี้ “เจ้านาย” ซีโค้งให้ชอว์เล็กน้อยเมื่อเขาเดินเข้ามาด้านใน “กลับมาตั้งแต่เย็นแล้วครับ” “อาหารมื้อเย็นเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย” “หนูอัญทานมาจากตลาดนอกวังครับ เลยไม่ขอทานมื้อเย็นที่นี่ครับ” “อืม ไปพักผ่อนเถอะ เปลี่ยนเวรให้คนอื่นเฝ้า” ชอว์บอกอย่างใจดี อารมณ์ดี เขาย่อมรู้ดีว่าให้ใครก็ตามที่ไปเดินตลาดกับหนูอัญควรได้รับรางวัลเป็นการพักผ่อน ไม่ได้อ่อนเพลียเรื่องร่างกาย แต่ลูกน้องของเขาดูจะไม่เข้ากันกับการไปเดินตลาดก็เท่านั้น คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันทันทีเมื่อเตียงนอนที่คิดว่าต้องถูกจับจองกลับว่างเปล่า ผลั๊วะ! เสียงห้องแต่งตัวถูกผลักร่างบอบบางที่มองหาอยู่กำลังเดินออกมา คิ้วเข้มคลายออกมาทันที ช่วงขาขยับย่างก้าวเข้าถึงตัวเธออย่างรวดเร็ว ฟอดดดด ชอว์โอบรัดและหอมแก้มเนียนเย็นสะอาดนั้นทันที “ทำไมอาบน้ำดึกแบบนี้ ที่นี่เวลากลางคืนจะหนาวมาก” ชอว์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงที่เบาบางอย่างเหลือเชื่อ ยิ่งทำให้หัวใจคนฟังแกว่งลงเหวอย่างแปลกประหลาดเมื่อความรู้สึกภายในเกิดการต่อต้านอยู่เงียบๆ “ก็ไม่ถึงกับหนาว เย็นกำลังพอดี ทำไมที่นี่ถึงไม่มีเครื่องทำน้ำอุ่นละคะ” “เพราะคนส่วนใหญ่ของที่นี่ไม่ได้อาบน้ำกันทุกวันนะสิ ช่วงเวลาอากาศร้อนในตอนกลางวันมันสั้นมาก จะร้อนจริงๆก็คนที่อาศัยทางแถบทะเลทรายแต่ที่นั่นก็จะร้อนเฉพาะตอนกลางวันเช่นกัน พอตกกลางคืนอากาศจะเย็นคนส่วนใหญ่ถ้าจะอาบน้ำเขาก็จะอาบกันตอนเช้าหรือตอนเย็นไม่ใช่ดึกแบบนี้ อีกอย่างการอาบน้ำร้อนมันเปลืองน้ำจืดของที่นี่ที่มีจำกัดในเรื่องของน้ำจืด เลยไม่ให้มีการติดตั้งเครื่องทำน้ำอุ่น” หนูอัญพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ถ้างั้นที่นี่ก็ไม่มีแบบอารามโลหิตสิค่ะ” ชอว์หลี่ตามองหนูอัญอย่างพิจารณา “ไปพูดถึงสถานที่แบบนั้นทำไม ที่นี่ไม่มีหรอก เขามีแต่นางบำเรอ” ! หนูอัญอ้าปากหวอค้าง “เหมือนแบบที่เค้ากำลังจะเป็นใช่มั้ย” ชอว์ยิ้มเห็นฟันทันทีและกระชับอ้อมแขนกอดรัดร่างบางแน่นขึ้น “ความสามารถหนูอัญไปถึงขั้นนั้นเหรอ คงไม่มั้ง...” หนูอัญหน้ามู้บึ้งตึงใส่ชอว์ทันที “รู้ตัวมั้ยว่าสิ่งที่ตัวเองทำไว้สำเร็จแล้วนะ ท่านคารามาสอยากเจอ หนูอัญแล้วนะ” “กษัตริย์ของที่นี่เนี่ยนะ อยากให้เค้าเข้าเฝ้า...” ชอว์พยักหน้า “...แปลกจัง! ทำไมมันถึงง่ายแบบนี้” ชอว์ยิ้มออกมาและโอบกอดพร้อมออกแรงเพียงนิดให้หนูอัญเดินไปยังเตียงกว้าง เขานั่งลงและดึงหนูอัญขึ้นมานั่งบนตัก “แล้วหนูอัญไปได้มั้ยละ” “เมื่อไหร่เหรอ” “ก็แล้วแต่หนูอัญพร้อม” “ได้ด้วยเหรอ” “ท่านคารามาสแม้เป็นกษัตริย์แต่ท่านไม่มีพิธีรีตองอะไรมาก และอีกอย่างตอนนี้ท่านทำเพียงอ่านรายงานราชการของท่านนายน ถ้ามีใครไปเป็นเพื่อนคุยที่มีสมองปราดเปรื่องแบบหนูอัญก็คงจะดีไม่น้อย” หนูอัญหลี่ตาหันมามองชอว์อย่างจริงจัง “คิดจะใช้เค้าแล้วใช่มั้ย” ชอว์ไม่ตอบแต่ยกยิ้มมุมปาก หนูอัญหลบสายตาชอว์อย่างไม่มีพิรุธ เธอคงไม่อาจช่วยเหลือเขาได้อีกต่อไปแล้ว ประเทศนี้คงจะล่มสลายอีกไม่นานเพียงแค่ช่วงเวลาสองรัชสมัยเท่านั้น ทายาทที่เหลืออยู่ก็ขาดซึ่งคุณสมบัติการเป็นเจ้าผู้ทรงศักดิ์สิทธิ์ที่เปรียบได้ดั่งเทวดา คนมือเปื้อนเลือดอย่างชอว์ไม่เหมาะกับตำแหน่งนี้เลยสักนิด “อีกสิบวันข้างหน้าจะถึงวันครบรอบการขึ้นเถลิงราชเป็นประเทศหนึ่งร้อยห้าสิบปี หนูอัญอาจจะเป็นผู้สร้างปรากฎการณ์การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ก็ได้” การเข้าเฝ้าวันนี้ทำให้ชอว์รู้ว่าท่านคารามาสไม่รู้ว่าตราราชทรัพย์ได้หายไป ท่านนายนคงปกปิดเรื่องนี้ไว้สินะ! หรือไม่ก็อาจจะแจ้งท่านคารามาสว่ามันถูกทำลายไปพร้อมกับรถที่ท่านปีดาประทับไปในตอนนั้น การนอนหลับอยู่ในบ้านหลังนี้คงไม่สนุกนัก แต่การจะบุกเข้ามาค้นหาก็ไม่ง่ายนักหรอก อีกอย่างวิธีคิดของแก้วตาก็เข้าทีมาก ม่อนจะจัดการไปได้แค่ไหนแล้วนะ ‘คนทรยศที่ยังสามารถแก้ไขได้’