[ 18 ] ปวดท้องวันนั้นของเดือน [1/2]

“เกิดอะไรขึ้น” ชอว์ถามหนูอัญแสดงความกังวลอย่างมาก ในเช้าตรู่วันรุ่งขึ้น “ปวดท้อง” ชอว์มุ่นคิ้วเป็นกังวลหนักขึ้น “งั้นไปหาหมอ” หนูอัญพยักหน้ารับอย่างว่าง่าย ชอว์พาหนูอัญไปยังสถานพยาบาล แพทย์หญิงประจำทักทายหนูอัญและชอว์ และเธอขออยู่และคุยกับหนูอัญเพียงลำพัง แม้ชอว์จะไม่เข้าใจนักว่าทำไมเขาต้องออกจากห้องตรวจแต่ก็ยอมออกมาโดยดี เพราะจู่ๆหนูอัญเหมือนจะไม่ต้องการเขาเสียแล้ว ในห้องตรวจที่เหลือเพียงแพทย์หญิงและหนูอัญ “ปวดท้องประจำเดือนมากเลยเหรอคะ” หนูอัญพยักหน้าและแสดงสีหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวด หมอหลี่ตามองหนูอัญทันที การปวดท้องประจำเดือนเกิดขึ้นได้กับผู้หญิงทุกคน แต่ยังไม่เคยเห็นใครที่ยังเดินและคุยได้แบบหนูอัญแต่ก็ยังมาโรงพยาบาล โดยปกติแค่ยาเฉพาะสำหรับบรรเทาอาการปวดท้องประจำเดือนและนอนพักสักหนึ่งวันก็โอเคแล้ว แต่นี้หนูอัญแสดงอาการยังกับคนไส้ติ่งจะแตกก็ไม่ปาน “งั้นเดี๋ยวหมอสั่งยาให้นะคะ...!!!!” แต่คราวนี้หนูอัญส่ายหน้า “Admit” หมอเบิกตากว้างขึ้นกว่าเดิมเล็กน้อย “ไม่ต้องถึงขนาดนั้นก็ได้นะคะ” “Admit เถอะคะ ดิฉันอยากพักที่นี่มันสะดวกกว่า ที่ที่ดิฉันอยู่ตอนนี้มีแต่ผู้ชายมากกว่าเก้าสิบแปดเปอร์เซ็นต์ คืออายนะคะ โปรดเข้าใจด้วยนะคะให้ Admit ที่นี่สักสามสี่วันนะคะ” หนูอัญขอร้องผสมออดอ้อนอย่างเต็มที่ เมื่อหมอได้ฟังเหตุผลใบหน้าก็อ่อนแสงลงและจากแววตาของคนที่พาคนไข้มาส่ง ก็พอทำให้หมอเข้าใจได้เพราะเธอตรงหน้ายังอ่อนวัยยิ่งนักทั้งหน้าตาและจากประวัติในเอกสาร “ตกลงค่ะ แต่หวังว่าเหตุการณ์แบบนี้คงไม่ทำให้คุณอัญมณีต้องมา Admit ทุกเดือนหรอกนะคะ” หนูอัญยิ้มและพยักหน้าทันที เรื่องเธอเป็นวันนั้นของเดือนคือเรื่องจริงซึ่งเกิดขึ้นเมื่อเช้านี้ ทุกอย่างอยู่ในการคำนวณของเธอไว้แล้วแต่อาการปวดท้องไม่เป็นความจริง หมอออกไปอธิบายให้กับชอว์ที่รออยู่หน้าห้องฟังอย่างเข้าใจ ในขณะที่หนูอัญถูกพาไปยังห้องพัก เมื่อทุกอย่างเคลียเรียบร้อย ประตูห้องพักถูกผลักเข้ามาแบบไม่มีการเคาะ หนูอัญนอนกระพริบตามองร่างสูงใหญ่ที่เดินมาหาเธอ “ดีขึ้นแล้ว...” ชอว์ถามพร้อมกับนั่งบนเตียง เกลี่ยเส้นผมยาวของเธอให้เรียบร้อยขึ้น อื้ม! หนูอัญพยักหน้าพร้อมรับเสียงในคอ “เค้าดีขึ้นเพราะได้ทานยาแล้ว คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกไปทำสิ่งที่คุณต้องทำเถอะ” “งั้นเดี๋ยวค่ำๆ ฉันมาอยู่เป็นเพื่อน” อื้มมมม หนูอัญส่ายหน้าทันที “ไม่เหมาะ ไม่เหมาะ คุณหมอคงบอกให้คุณทราบแล้ว คุณไม่ต้องมาแล้วจะดีกว่า เดี๋ยวอีกสามสี่วันเค้าก็เดินกลับไปเองได้” ชอว์เข้าใจอาการแบบ หนูอัญ ควรจะเป็นผู้หญิงเพราะเป็นเรื่องของผู้หญิง และสาเหตุที่หนูอัญไม่ยอมบอกเขาในตอนแรกเพราะเธออาย แม้มันจะขัดๆกับความรู้สึกของเขาอยู่บ้าง แต่ดูจากอาการหลบเลี่ยงสายตาบ่อยครั้งของหนูอัญในตอนนี้เธอก็คงจะอายเขาจริงๆ “เอาเถอะ! สามสี่วันนี้ฉันจะไม่มากวนก็ได้ แต่เดี๋ยวจะส่งคนมารักษาความปลอดภัยให้แถวโรงพยาบาล” หนูอัญพยักหน้ารับแม้จะไม่เต็มใจหนัก แต่เธอคิดว่าเรื่องบอดิการ์ดที่เขาส่งมาเธอคงจัดการได้ “โชคดีนะ” ชอว์หลี่ตามองหนูอัญทันที ‘โชคดีเหรอ’ แต่หนูอัญก็พูดต่อ “...เค้าไม่อยู่สามสี่วัน เตียงนอนของเค้าคงไม่ถูกแทนที่จนเค้าต้องเสียมันไปอย่างไม่มีทางได้กลับมาอีกแล้วนะ” ชอว์ยกยิ้มมุมปาก หารู้ไม่ว่านั้นเป็นเพียงคำหลอกล่อที่หนูอัญใช้กับเขา “ถ้าไม่อยากเสียไปจริงๆ ก็ต้องรีบกลับ...เข้าใจมั้ย” หนูอัญยิ้มและพยักหน้า ชอว์โน้มลงจุมพิตที่หน้าผากเนียนอย่างอ่อนโยนและไล้ลงมาที่แก้มทั้งสองข้างและหยุดนิ่งเนิ่นนานที่ริมฝีปากอิ่มที่ตอบสนองจุมพิตของชอว์กลับทันที ‘ลาก่อนชอว์’ หนูอัญมองตามแผ่นหลังของเขาจนลับตา แววตาเธอเศร้าหมอง ใจหนึ่งก็ไม่อยากจากเขา แต่เธอก็ไม่อาจอดทนอยู่กับเขาได้เช่นกัน วันนี้เธอจะต้องนอนสลับกับนั่งเล่นอยู่ในห้องพักนี้ แสดงให้พยาบาลและหมอเห็นว่าเธอไม่เป็นปัญหา “ซีเรียกคนของเรามาเฝ้าจนกว่าหนูอัญจะออกจากที่นี่” ซีขานรับเขาโทร.เรียกทันที “ไม่ใช่!...” “อะไรนะครับนาย” ซีถามกลับเมื่อชอว์แทรกเสียงระหว่างการจัดเกณฑ์คนมาเฝ้าสถานพยาบาล “ไม่ใช่แค่สอง แต่ให้จัดเวรกะละหกคนตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง” ซีขานรับเสียงบางเบา แต่เก็บความแปลกใจไว้ และจัดการไปตามสั่งก่อนที่รถจะเคลื่อนออกไป ซึ่งวันนี้ชอว์ต้องไปพบกับองค์ชายนายน นายนหลี่ตามองรถที่ชอว์นั่งมาผ่านหน้าต่างบานใหญ่ เมื่อเห็นร่างกำยำก้าวลงจากรถ นายนหันหลังกลับและย่อเข่าลงเพื่อที่จะเอ่ยกับลูกชายวัยขวบครึ่ง “พาเขาไปได้แล้ว” นายนเอ่ยกับชายาของตน เขาต้องมีสมาธิกับการที่ต้องพบ เจอชอว์ “นั่งสิ” นายนเอ่ยเสียงราบเรียบเมื่อชอว์ถูกนำมาและถวายความเคารพต่อเขา “ทำไมเจ้าถึงมาตัวเปล่าละชอว์ ข้ารู้มาว่าเจ้าได้ของที่ข้าสั่งให้ตามหาแล้วไม่ใช่เหรอ” “ครับ ผมได้ของที่ท่านสั่งให้ตามหา แต่เท่าที่ผมจำได้ตอนนั้นท่านบอกผมว่า ท่านคารามาสมีคำสั่งมา” นายนขกรามแน่น “เจ้าคงยังไม่ได้บอกท่านพ่อของข้าสินะ” ชอว์ไม่ตอบ แต่การเงียบก็ทำให้นายนรู้คำตอบนั้นแล้ว “ชอว์ ไม่ว่าเจ้ากำลังคิดจะทำอะไรอยู่ก็ตาม ข้าขอเตือนให้เจ้าเลิกคิดเลิกทำซะตอนที่ยังมีโอกาส มันไม่ง่ายอย่างที่เจ้าคิดหรอก” ชอว์ยิ้มออกมาเพียงเล็กน้อย ตราราชทรัพย์ อยู่ในมือเขา ถ้าเขาเป็นคนเอ่ยและมอบมันให้กับท่านคารามาสเองกับมือท่านนายนจะต้องมีคำตอบให้กับท่านคารามาสสำหรับเรื่องนี้ แต่เขาไม่ทำแบบนั้นแน่นอนเพราะตราราชทรัพย์ต้องใช้ในการแต่งตั้งรัชทายาท การมาพบและหยั่งเชิงท่านนายนในวันนี้ทำให้ชอว์รู้ว่าท่านคารามาสไม่รู้เรื่องเกี่ยวกับตราราชทรัพย์เลยว่ามันอยู่ในสถานะไหน เสียหายหรือสูญหาย และถ้าท่านนายนกำลังทำอันใหม่อยู่เขาก็ต้องได้อันเดิมคืนกลับหรือไม่ก็ต้องเห็นกับตาว่ามันถูกทำลายไปแล้วอย่างแน่นอน “ท่านนายนพูดอะไรเหรอครับ ผมไม่เข้าใจ” นายนจับจ้องมองชอว์ และเขาก็ได้รับประสานสายตากลับอย่างไม่มีความยำเกรงเลยสักนิด ชอว์เจ้ามีไพ่อะไรในมือแต่ไม่ใช่หลักฐานเกี่ยวกับการลอบสังหารปีดาแน่นอน “ข้าต้องการของที่ข้าสั่งให้เจ้าไปจัดการมา คืนเดี๋ยวนี้” “ของสิ่งนั้นไม่ใช่ของของท่านนะครับ” ปัง! นายนทุบโต๊ะอย่างหัวเสีย เขาก็คิดอยู่เหมือนกันว่าชอว์ต้องแข็งข้อ แต่ถ้าให้ใครอื่นทำงานชิ้นนี้เขาก็ไม่เชื่อใจว่าข่าวจะไม่หลุดออกไป ชอว์ยังนิ่งไม่ตื่นตระหนกกับท่าทางขุ่นเคืองของท่านนายน ตอนนี้ในความคิดของท่านนายนคงไม่พ้นเรื่องที่ว่าเขาคงมีอะไรอยู่ในมือ ท่านนายนคิดถูกแต่ไม่มีทางคิดออกแน่ๆว่าสิ่งสิ่งนั้นคืออะไร “ข้ารู้มาว่าการเดินทางมาครั้งนี้ของเจ้า เจ้ามีใครอีกคนที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนติดตามมาด้วยสินะ” ชอว์ยิ้มร้ายตอบกลับ “เธอคือจุดอ่อนของผม และผมก็มั่นใจว่าท่านนายนคงไม่คิดจะทำเรื่องที่ไม่ใช้สมองทบทวนหรอกนะครับ ประเทศอามันต์เล็กเท่าฝ่ามือ คงไม่คะระนามือผมหรอก ท่านคงอยากให้ผมเป็นมนุษย์ทั้งตัวและหัวใจตราบนานเท่านาน ใช่มั้ยครับ” นายนขบกรามแน่น ความบ้าบิ่นและเกินขีดจำกัดของชอว์ในราชวงศ์ไม่มีใครที่ไม่รู้ ซึ่งตัวเขาเองก็เคยสงสัยเหลือเกินว่าทั้งๆที่ชอว์เป็นคนน่ากลัวขึ้นชื่อความเหี้ยมโหด แต่เขาก็ยังเป็นบุคคลที่ประเทศนี้เปิดรับ และทุกครั้งที่ชอว์เดินทางมาท่านพ่อก็จะเรียกตัวชอว์ไปหาและพูดคุยอยู่กับท่านเนิ่นนาน ไม่เว้นแม้แต่ปีดาที่เข้ากันกับชอว์ได้ทั้งๆที่สองคนนี้นิสัยต่างกันราวกับสีขาวและดำเลยทีเดียว “เจ้าร้ายกว่าที่ข้าคิดไว้” “คงไม่หรอกครับ ผมร้ายกาจเท่ากับที่ท่านรู้และคิดครับ” ก็อก ก็อก ก็อก เสียงเคาะประตูนำก่อนที่ประตูขนาดใหญ่จะเปิดกว้าง ร่างอรชรนวยนาดเดินเข้ามาอย่างงดงาม ใบหน้าที่ไม่มีผ้าปิดใบหน้า ประจักษ์ต่อสายตาาชอว์ทันที ‘วิเวียน’ ทำไมเธอมาอยู่ที่นี่ได้ “เจ้าคงไม่ได้ลืมวิเวียนใช่มั้ยชอว์” วิเวียนทำความเคารพท่านนายนก่อน และเธอก็หันไปก้มศีรษะให้ชอว์อย่างอ่อนช้อยและยั่วยวน “เท่าที่ผมจำได้ เธอไม่น่าจะมาอยู่ที่นี่นะครับ” “ไปถามไถ่กันเองเถอะ!” นายนพูดจบลุกขึ้นและเดินออกจากห้องไป ปล่อยให้ชอว์อยู่เพียงลำพังกับวิเวียน “สวัสดีค่ะท่านชอว์ คุณดูสบายดีนะคะ” วิเวียนทักทายชอว์เสียงหวาน สายตาที่ชอว์จับจ้องมองเธอและที่เธอมองกลับเขามันทำให้เกิดภาพในอดีตของพวกเขาทั้งสองคน “คุณไม่น่าเลือกวังนี้เลย” “ที่ไหนมันก็ไม่ต่างกันเพราะท่านก็ไม่ได้อยู่ที่นี่” “น้ำเสียงของคุณบ่งบอกว่าไม่พอใจผมอย่างมาก” “ใช่! ดิฉันเคยคิดว่าเราสองคนกำลังจะได้เดินบนเส้นทางชีวิตเส้นเดียวกัน” ชอว์ยกยิ้มมุมปาก “คุณบอกผมมาสิว่าคุณแค่แวะมาที่นี่ไม่ได้มาอยู่ที่นี่จริงๆ...” วังส่วนตัวขององค์ชาย หญิงสาวที่ไม่ใช่คนใช้หรือนางกำนัลและผู้หญิงของเจ้าของวังไม่มีสิทธิอาศัยอยู่ที่นี่ วิเวียนไม่ใช่ลูกของท่านนายนเธอเป็นเพียงหลานสาวของพระชายาของท่านนายนเท่านั้น ถ้าไม่จำเป็นเธอไม่ควรเข้ามาในที่ ที่เฉพาะคนภายในเท่านั้นที่จะเข้ามาได้อย่างห้องทรงอักษรนี้