[ 19 ] หนี!!! [1/5]

ยามค่ำคืนในห้องพักฟื้นของสถานพยาบาล หนูอัญจับจ้องพาสปอร์ตของตัวเอง ไม่ใช่! เฮ้ยยย!!! มันคือของปลอมที่ถูกทำขึ้นโดยคำสั่งของชอว์ เธอพึ่งจะมีโอกาสได้เห็นมันจริงๆก็ตอนนี้แหละ เมื่อคืนที่เธอให้เวลาร้องห่มร้องไห้เสียใจกับสิ่งที่ได้รู้มานานพอสมควร พอได้สติเธอก็ค้นหาพาสปอร์ตปลอมของตัวเอง เธอไม่มีโอกาสได้เห็นด้านในเลยตอนที่ผ่านด่านเข้ามาพวกลูกน้องเป็นฝ่ายถือไว้ตลอดเวลา ตอนที่ค้นหาเธอเองก็ไม่แน่ใจว่าชอว์จะเป็นเก็บมันไว้เหรอมั้ย การค้นหาเธอต้องใช้สติและสมาธิอย่างมาก ชอว์มีจุดเด่นในเรื่องการมองเห็นความผิดปกติไปจากเดิมเขาจะตื่นตัวเร็วมาก การย้ายของบางชิ้นเธอจำเป็นต้องมองมันและจดจำไว้ก่อนจะจับต้องมัน เพื่อที่ทุกอย่างจะได้อยู่คงเดิม เธอใช้เวลาสองสามชั่วโมงในการค้นหา เธอปฎิเสธการไปทานมื้อเย็นตอนที่ซีขึ้นมาตาม เพราะเธอต้องเจอมันก่อนที่ชอว์จะกลับมา เขาเก็บมันไว้ในลิ้นชักเล็กในตู้เสื้อผ้าที่ถูกล็อคไว้ซึ่งไม่เป็นปัญหาที่เธอจะสามารถใช้อุปกรณ์เล็กๆสเดาะกุญแจนั้น แต่เมื่อเธอได้มันมา เมื่อเปิดดูกลับทำให้เธอแปลกประหลาดยิ่งนัก อัญมณี อาร์เชอร์ คำนำหน้าของเธอก็ไม่ใช่ Miss แต่เป็น Mrs. “ลาก่อนชอว์” หนูอัญปิดและเก็บพาสปอร์ตปลอมไว้ใต้หมอน พรุ่งนี้เธอจะจากเขาไป หวังว่าเวลาที่เธอคาดไว้จะได้ตามนั้น ช่วงนี้ชอว์คงยุ่งอยู่กับเรื่องประเทศอามันต์ เธอยังไม่หลับไปทันที เธออดครุ่นคิดไม่ได้ว่าทำไมนะชอว์ถึงมั่นใจเหลือเกินว่าเขาจะได้ประเทศนี้มาเป็นของเขา ทั้งๆที่เขาบอกว่าจะให้เธอช่วยทำงานให้เขาในเรื่องนี้ แต่ดูแล้วเขาก็ไม่เห็นจะให้เธอทำอะไรจริงๆจังๆสักที มันเรื่องอะไรกันแน่ ตกลงแผนจริงๆของเขาคืออะไร หนูอัญยกข้อมือที่สวมกำไลไว้ เขาบอกว่ามันคือกำไลประจำตำแหน่งพระชายาขององค์ชายหรือรัชทายาท และเขาก็ย้ำว่าเธอต้องสวมมันไว้อยู่ตลอดเวลา “พระชายาของรัชทายาทหรือองค์ชาย” หนูอัญเปรยออกมาเบาๆ และเธอก็แปลกใจยิ่งนักเพราะในด้านเอกสารเธอเป็นมาดามอาร์เชอร์แล้ว แต่เธอก็ยังถูกบังคับให้สวมกำไลอันนี้ไว้ตลอดเวลา !!!! หรือว่า!!!! “...ชอว์ คุณคือรัชทายาทหรือองค์ชายของประเทศอามันต์เหรอ” พรึ่บ!!! หนูอัญลุกนั่งทันที และเธอก็ส่ายหน้าไปมา แต่เรื่องราวตรรกะต่างๆทำให้เธอคิดในแบบอื่นไม่ได้ เขาสามารถสร้างบ้านที่อลังการณ์งานสร้างในเขตพระราชถาน เขาได้มาจากการทำงานอย่างเดียวจริงๆเหรอ โอ้ยยยย!!! น่าสงสัยจริง! ทุกอย่างมีแนวโน้มเป็นแบบนี้ ไหนจะความมั่นใจที่ล้นปรี่ของเขาอีกละ เขามีอำนาจอยู่ในตัวแบบที่เขาไม่แสดงออกหรือโอ้อวดเลยสักนิด ชอว์ไม่ใช่คนโอ้อวดจึงทำให้เธอประเมินเขาได้ยากมาก และหลายต่อหลายครั้งเขาก็สามารถใช้จิตวิทยาบางอย่างเอาชนะเธอได้แบบไม่ต้องสิ้นเปลืองกำลังในทางที่ไม่ควรเลย ทั้งๆที่เขาสามารถใช้กำลังกับเธอได้แต่เขาเลือกที่จะไม่ใช้... “ช่าง!!!! เขาจะเป็นอะไรก็ช่าง พรุ่งนี้เราก็ไม่เกี่ยวข้องกับเขาอีกแล้ว อย่างไรแล้วเขาก็เป็นฆาตกรอยู่ดี...คนมือเหม็นคาวเลือด เค้าไม่ต้องการ” พรึ่บ! หนูอัญล้มตัวลงนอนและพยายามข่มตาหลับอีกครั้ง เช้าวันรุ่งขึ้น หนูอัญที่แต่งตัวเรียบร้อยแล้วนั่งแกว่งขาไปมาบนเตียงผู้ป่วย เธอกำลังรออาหารเช้าที่พยาบาลจะนำเข้ามาให้ “เอ๊ะ! คุณอัญมณี ทำไมแต่งตัวแบบนี้ละคะ” หนูอัญยิ้ม “เค้าไม่เป็นอะไรแล้ว เค้าอยากกลับแล้ว แต่ขอกินอาหารเช้าก่อนได้มั้ย” “อ่อค่ะ งั้นเดี๋ยวดิฉันจะไปแจ้งคุณหมอนะคะ และแจ้งให้ทางท่านชอว์มารับนะคะ” พรึ่บ! หนูอัญเลื่อนโต๊ะที่พยาบาลนำถาดอาหารวางไว้แล้วมาตรงหน้าและลงมือทานพร้อมๆกับโบกมือไปมา เป็นการปฎิเสธ เธอกลืนอาหารคำแรกลงคอก่อน... “ไม่ต้องหรอกคะ เดี๋ยวเค้าเดินกลับเอง ที่นี่อยู่ไม่ไกล ปกติท่านชอว์ก็ปล่อยให้เค้าเดินเองไปมาเป็นปกติอยู่แล้ว...” หนูอัญพูดไปกินไป ทำตัวเป็นปกติไม่ให้ดูเป็นเรื่องใหญ่ เพราะเธอคงไม่เดินออกไปอย่างโจ้งๆแน่ เพราะยังมีคนของชอว์ป้วนเปี้ยนไปมา พวกเขาเหล่านั้นจะเห็นเธอไม่ได้ต้องให้พวกนั้นเข้าใจว่าเธออยู่ในห้องพักฟื้น ส่วนทางที่นี่ก็เข้าใจว่าเธอกลับไปแล้ว หวังว่าคนของชอว์คงไม่ทำตัวเด่นให้พยาบาลและหมอที่ดูแลเธอเห็นจนเป็นที่สะดุดตาหรอกนะ ดีหน่อยที่พวกเขาเวียนเปลี่ยนกะกันจึงทำให้ไม่เป็นที่คุ้นเคยของคนในสถานพยาบาล ช่องโหว่มากมายที่ทำให้หนูอัญคิดแผนถ่วงเวลาชอว์ไว้ได้ เธอต้องเดินเท้าไปยังด่านคนเข้าออกประเทศ ตามที่กาลิมบอกมา ก็สามวันพอดีเธอจะไปค้างคืนคืนที่สามที่โรงแรมแถวประตูด่านเพราะเธอไม่มีทางไปทันก่อนประตูปิดแน่นอน คุณพระคุณเจ้าช่วยหนูให้รอดด้วยเถอะคะ การหนีครั้งนี้เดิมพันด้วยชีวิตของหนูเลย ถ้าถูกจับได้ ตาย...ตายสถานเดียว เขาต้องฆ่าหนูทิ้งแน่ๆ หนูอัญคิดในใจร้องขอความเห็นใจกับสิ่งศักดิ์สิทธิ เธอต้องไปพบกับกาลิมตามเวลานัดคือสิบเอ็ดโมงตรงที่ประตูทางออกของพ่อค้าหาบเร่ วันนี้เป็นวันตลาดนัดริมกำแพงก็จริงแต่กาลิมบอกว่าของที่จะขายมันมีไม่พอขายที่นี่ เขาจะออกเดินทางพร้อมกับขายของไปด้วยตามเส้นทางเกวียนในทะเลทรายเพื่อที่จะออกจากประเทศอามันต์เข้าสู่รัสเซีย เธอก็ด้วยเช่นกัน หวังว่ากว่าชอว์จะรู้ตัวเธอก็คงได้ออกจากประเทศอามันต์แล้ว แผ่นดินรัสเซียกว้างใหญ่ไพศาลชอว์ไม่มีทางหาเธอพบแน่ พึ่บ!!! หนูอัญขยับตัวหลบหลังเสาขนาดใหญ่เมื่อเธอเห็นคนของชอว์ เธอลัดเลาะเลี่ยงไปมาออกมาอย่างเนียนๆ หนูอัญเดินไปตามเส้นทางกลับบ้าน ของชอว์ให้กล้องหน้าสถานพยาบาลบันทึกภาพเธอให้เป็นแบบนั้น ซึ่งเธอเผื่อเส้นทางเลือกไว้ เพราะถ้าระหว่างเดินทางกลับแล้วจู่ๆเธอหายไปเธออาจจะหลอกชอว์ได้อีกสักหน่อยว่าเธออาจถูกลักพาตัวไประหว่างเดินกลับ ชอว์จะได้มุ่งประเด็นไปทางนั้นสักพัก หากเขารู้ตัวเร็วกว่าที่เธอคาดไว้ ยิ่งเพิ่มเวลาให้กับเธอได้ ยามแผนไม่เป็นไปตามที่วางไว้ทั้งหมด “คุณดูเข้าทีเลย” กาลิมเอ่ยกับหนูอัญหลังจากเธอมาพบเขาตามเวลานัด กาลิมให้เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าใหม่ที่เหมาะกับการเดินทางบนทะเลทราย “ใส่สบายจังเลย” กาลิมยิ้มเผยฟันขาว หนูอัญยิ้มตอบในทันที ความสบายใจเกิดขึ้นอย่างไม่รู้ตัวยามที่เธออยู่ใกล้กับกาลิม “งั้นเราออกเดินทางกันเถอะ ท่านพ่อกับท่านแม่รออยู่...” หนูอัญยิ้มกว้างมากขึ้นไปอีก กาลิมแม้จะอายุมากกว่าเธอแต่ด้วยสติปัญญาของหนูอัญทำให้ไม่ยากนักที่หนูอัญจะพูดหว่านล้อมโน้มน้าวจนกาลิมเพิ่มจำนวนผู้เดินทางได้ในที่สุด และที่สำคัญกาลิมไม่รู้เรื่องกำไลที่เธอสวมอยู่ อย่างไรแล้วหนูอัญก็ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองไม่ยอดถอดมันออกทั้งๆที่การถอดออกน่าจะดีกว่า อื้ม! หนูอัญขานรับในคอและเดินไปกับขบวนขนาดย่อยที่เข้ามาเพียงเพื่อมาส่งเครื่องเทศวัตถุดิบ เมื่อหนูอัญก้าวออกจากกำแพงถูกกลบหายไปจากสายตาผู้พบเห็นจากคนด้านหลัง รถที่ชอว์นั่งอยู่เบาะหลังค่อยๆเคลื่อนผ่านบริเวณนั้นไปอย่างช้าๆ โชคชะตาจะดลใจให้ชอว์รู้เหรอไม่ว่าตอนนี้หัวใจที่ตัวเขาเองก็ไม่มั่นใจว่ามันเต้นถูกจังหวะหรือไม่ ที่มันกำลังเอียงเอนไปเป็นจังหวะรัก รักหนูอัญเข้าแล้ว...หัวใจดวงนั้นกำลังลอยหลุดมือเขาไปแล้ว