[ 19 ] หนี!!! [2/5]

ควับ! พรึ่บ! เพล้งงงงง!!!! เชือดดดดด อื้ม อื้ม!!!! ร่างชายกำยำนอนกุมบาดแผลที่เกิดจากการถูกเชือดด้วยมีดเล็กที่ทั้งมันวาวและคมมาก “ฉันน่าจะปาดคอพวกแกทุกคนทิ้งเสียให้หมดทุกคน เธอเป็นแค่เด็ก ผู้หญิงวัยสิบเก้า เธอแค่สิบเก้าเท่านั้น...” ชอว์เสียงต่ำลอดไรฟัน ดวงตาเขาเป็น สีแดงเข้มไม่ต่างกับนัยน์ตาปีศาจ หนูอัญหายตัวไปตั้งแต่เมื่อวานนี้ แต่เขากลับรู้วันนี้ เธอหายไปมากกว่ายี่สิบสี่ชั่วโมงถ้าเธอถูกจับตัว...ทำไมพวกที่จับตัวไม่พยายามติดต่อเขาเพื่อต่อรอง “บัดซบ!!!!” ชอว์คำรามออกมา อีกห้าวันจะถึงวันเฉลิมฉลองครบรอบหนึ่งร้อยห้าสิบปีของประเทศอามันต์แล้วด้วย ถ้าตอนนี้มีสองทางให้เขาเลือกเขาระหว่างเธอถูกจับกับหนีไป เขาอยากให้เธอหนีไปเองเสียมากกว่า เพราะแบบนั้นเธอจะยังปลอดภัยอยู่ตราบใดที่เขายังไม่พบตัวเธอ “เจ้านายครับ! พี่แอลรายงานมา...” ชอว์เดินออกจากโถงด้านหน้าเข้าห้องที่เป็นส่วนตัว ทิ้งพวกที่ทำงานพลาดให้พรรคพวกคนอื่นๆมาพยุงตัวออกไป วิเวียนที่ยืนดูเงียบๆ ไม่ห่าง แต่ก็ไม่ได้อยู่ในจุดที่สะดุดตาของชอว์ ‘เธอ’ ผู้หญิงคนนี้เป็นใครกันถึงทำให้บ้านของชอว์นองไปด้วยเลือดขนาดนี้ ดูจาก อาการของชอว์แล้วเธอต้องสำคัญมากๆ ไฟริษยาฉายบนแววตาคมโตของวิเวียนในทันที ถ้าเธอไปแล้ววิเวียนก็ขอว่าอย่าได้กลับมาอีก ขอให้เธอคนนั้นหายไปจากสายตาชอว์ตลอดกาล “แอล” [สวัสดีครับนาย ตอนนี้ทุกอย่างถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วครับ เพื่อนบ้านระแวกนี้เริ่มคุ้นเคยกับผู้หญิงที่คล้ายกับหนูอัญ คนของเราทางฝั่งไทยแจ้งมาว่าตอนนี้พวกเขาได้กำหนดวันเดินทางแล้วครับ] “เมื่อไหร่?” [อีกสามวันครับ] “เยี่ยม!!!” แม้ตอนนี้หนูอัญจะหายไป แต่ชอว์มั่นใจว่าเขาจะได้เธอกลับมาแน่นอน “เจ้านาย พี่ม่อนกลับมาแล้วครับ” ซีเอ่ยแทรกระหว่างบทสนทนาระหว่างแอลกับชอว์ทันที เมื่อมีคนมาส่งสัญญาณแจ้งเบาะแสของหนูอัญ ชอว์หันไปสนใจม่อนทันที แม้เขาจะนิ่งเงียบแต่ภายในร้อนดั่งไฟนรกที่ลุกโชนเผาหัวใจเขาอยู่ “มีคนเห็นหนูอัญเมื่อวานแถวๆ ตลาดข้างกำแพงครับ” “แน่ใจมั้ยครับ” ซีเอ่ยถามทันที “ผู้หญิงในวังมีน้อยมากที่ไม่ได้คลุมหน้า และหน้าตาแบบหนูอัญก็สะดุดตาคนที่ผ่านไปผ่านมามาก แต่เขาบอกว่าเห็นเพียงแป็บเดียว...” ชอว์มุ่นคิ้วทันที “เห็นตอนไหน?” “เกือบๆเที่ยงครับ...” “ซีดูเวลาที่หนูอัญออกจากสถานพยาบาลอีกครั้ง” ชอว์เอ่ยถามอย่าง ตื่นเต้นซึ่งไม่บ่อยนักที่เขาจะแสดงอาการแบบนี้ออกมา เมื่อซีบอกเวลาชอว์ยกยิ้มมุมปากทัน “ไปสอบถามทหารเวรที่เข้ากะตั้งแต่ช่วงเก้าโมงเช้าไปจนถึงสิบเอ็ดโมงของเมื่อวาน ว่าหนูอัญเดินกลับไปกลับมาแต่คนละฟากถนนหรือเปล่า” แอลที่รับฟังทางไกลพร้อมด้วยม่อนและซีเข้าใจโดยทันที และทุกคนก็เห็นพ้องต้องกันว่า ‘หนี’ โอ้ววววว!!! หนูอัญช่างกล้าหาญมาก ผู้หญิงตัวแค่นั้นกล้าทำเรื่องนี้กับเจ้านายพวกเขาเนี่ยนะ !!! “ม่อน ไปเช็คดูว่าเมื่อวานที่ตลาดนัดมีขบวนพ่อค้าหาบเร่คนไหนที่แค่แวะมาส่งของแต่ไม่ได้ตั้งแผงขายบ้าง” “เจ้านายกำลังคิดว่าหนูอัญหนีไปกับแผงพ่อค้าหาบเร่เหรอครับ” “มันก็มีแต่กลุ่มคนเหล่านี้เท่านั้นที่จะมีเหตุผลในการออกนอกประเทศและเป็นกลุ่มคนเดียวที่หนูอัญจะหาผลประโยชน์ได้ในเวลาอันสั้น...และตอนนี้ฉันคิดว่าพาสปอร์ตของเธอคงไม่ได้อยู่บนห้องแล้ว” ม่อนเบิกตากว้างอย่างเหลือเชื่อ หนูอัญผู้หญิงคนนี้เนี่ยนะ! เธอวางแผนให้กับตัวเองได้ขนาดนี้ด้วยเวลาอันสั้น กับสิ่งแวดล้อมแบบนี้เนี่ยนะ เธออายุสิบเก้าจริงๆเหรอ....ม่อนกล่าวขอตัวออกไปเช็คว่ามีขบวนหาบเร่คนไหนบ้างและพวกเขาก็จะมาวิเคราะห์หาอีกครั้งว่าจะติดตามขบวนไหนดีที่มีความเป็นไปได้ที่สุดที่หนูอัญจะขอร่วมทางไปได้ “ขบวนพ่อค้ากาเลนเหรอครับ?” ซีเอ่ยถามเมื่อชอว์ที่เงียบอยู่สักพักเพื่อดูรายละเอียดกลุ่มพ่อค้าที่ม่อนไปเอาข้อมูลมา “ทำไมละครับนาย” ม่อนเองก็อยากรู้ว่าทำไมเจ้านายเขาถึงเลือกขบวนนี้ เพียงหนึ่งเดียวด้วย หลังจากที่ดูข้อมูลเหล่าพ่อค้าแม่ค้าหาบเร่ทั้งหมด มีแปดขบวนด้วยกันที่ไม่ได้ตั้งแผงขายเมื่อวานนี้ “เหตุผลแรก ต้องเป็นขบวนที่เป็นครอบครัว ในนี้มีให้เลือกสามขบวน แต่อีกสองขบวนมีแต่บุตรสาวคนส่วนใหญ่จะรู้จักเหล่าขบวนหาบเร่พวกนี้ จู่ๆมี ผู้หญิงเข้าไปเพิ่มหน้าตาผิวพรรณก็ไม่บ่งบอกคนเชื้อชาติเดียวกันหนูอัญจะกลายเป็นจุดเด่นแบบปากต่อปากเกินไป ผู้หญิงไม่ว่าชนชาติไหนก็ชอบเรื่องซุบซิบอยู่แล้ว และข่าวแบบนี้จะไปไกลและเร็วมากไม่เหมาะกับการใช้เพื่อถ่วงเวลาถ้าต้องการหนีแบบตบตา ขบวนที่มีชายล้วนตัดทิ้งไปเลยหนูอัญไม่นำพาไปเสี่ยงแน่นอน ขบวนที่มีผู้หญิงเป็นส่วนใหญ่แม้จะอยู่มานานแต่การเดินทางไกลก็ไม่ปลอดภัยนักถ้าหากถูกดักปล้น...” “แต่จู่ๆมีคนไปเพิ่มในขบวน ตอนออกจากประเทศ ก็ต้องผ่านการตรวจสอบ” “ขบวนของพ่อค้ากาเลน มีบุตรชายชื่อกาลิมที่ยังโสด การเพิ่มจำนวนด้วยเกี่ยวพันกันแบบครอบครัวก็ไม่เป็นที่สนใจจนน่าแปลกใจไม่ใช่เหรอ และการออกนอกประเทศส่วนใหญ่ด่านจะเน้นตรวจสิ่งของที่นำออกไปมากกว่าคนที่ออกไป” แอลที่เงียบฟังอยู่ทางไกลเห็นด้วยอย่างยิ่ง ม่อนพยักหน้าอย่างเข้าใจ “งั้นเราก็ออกเดินทางได้เลยใช่มั้ยครับ” “ไม่!!! ไม่ใช่วันนี้ การตามหาระหว่างทางสิ้นเปลืองเวลามากเกินไป พวกเขาต้องมีกำหนดเวลาการเดินทางที่แน่นอน พวกเราจะออกเดินทางในวันพรุ่งนี้ด้วยรถเพียงหกถึงแปดชั่วโมงก็ไปถึงหน้าด่านแล้ว หนูอัญต้องไปพักที่โรงแรมไหนสักที่หนึ่งเพื่อจะออกนอกประเทศในเช้าวันถัดไปเมื่อถึงเวลาประตูด่านเปิด” “เข้าใจแล้วครับ เมื่อพวกเราไปถึงก็แค่ตามหาขบวนพ่อค้ากาเลนที่หาไม่อยากและเค้นเอาข้อมูลว่าหนูอัญพักที่โรงแรมไหนใช่มั้ยครับ” ชอว์พยักหน้ารับพร้อมกับในใจคิดไปด้วยว่า ครอบครัวกาเลนจะได้ไปต่อหรือถูกทรายกลบหน้าใน คืนนั้นหรือไม่ซึ่งชีวิตคนเหล่านั้น ขึ้นอยู่กับพฤติกรรทการปฎิบัติตัวของหนูอัญ ทางด้านหนูอัญที่ไม่วันรู้เลยว่าแผนของตัวเองแตกละเอียดไปแล้ว ชีวิตเธอฉาบหลังไปด้วยนาฬิกาที่กำลังนับถอยหลังอยู่ที่มันเดินเร็วมาก จนน่ากลัว! “แม่หนูคนนั้นขายของเก่งจริงๆ เลยนะ...กาลิมลูกไม่ชวนเธอทำงานกับเราละ” กาเลนเอ่ยกับลูกชายที่เดินเข้ามาหยิบของที่คนซื้อต้องการเพิ่มด้วยฝีปากของหนูอัญ “ท่านพ่อก็!!...เธอตั้งใจทำเพราะไม่อยากเอาเปรียบพวกเรานะครับ เธอกินเธอนอนด้วยเข้าของของพวกเรา เธอก็อยากจะทดแทนพวกเราให้อย่างเต็มที่ครับ” พ่อค้ากาเลนเป็นพ่อค้าที่มีจรรยาบรรณและใจดีมากๆ แม้เขาจะถูกใจหนูอัญในเวลาอันสั้นจนอยากได้เธอมาเป็นสะใภ้ แต่ดูจากสีหน้าแววตาของบุตรชายตนแล้วคงไม่มีความกล้าหาญมากพอแน่ๆ แม้จะพึงพอใจเธอไม่น้อยก็ตาม “แล้วอีกอย่างสิ่งที่ท่านพ่อคิดมันเป็นไปไม่ได้หรอกครับ แม้เธอจะยิ้มแย้มแจ่มใสให้พวกเราเห็น แต่ยามที่เธอได้อยู่เพียงลำพัง ใบหน้าเธอจะเศร้าหมองเหมือนเธอมีใครอยู่ในใจตลอดเวลาครับ” “ไอ้ย๊ะ!!!!! ข้าไม่เคยเห็นเจ้าเคยมีความรัก แต่ทำไมถึงมองออกละว่าเธอมีใครในใจแล้ว” “ท่านพ่อ!! ข้่าขอตัว” กาลิมเอ่ยและเดินจากไปเมื่อถูกคนเป็นพ่อกระเซ้าตามประสาพ่อลูกที่รักใคร่กลมเกลียวกันเป็นอย่างดี “นั่นครับนาย แค้มป์พ่อค้ากาเลน ไม่มีหนูอัญครับ...” ซีเอ่ยบอกเมื่อพวกเขามาถึงในตอนค่ำๆของวันรุ่งขึ้น การไปเค้นเอาข้อมูลจากพวกเขาง่ายกว่าที่จะไปบุกโรงแรม เพราะแบบนั้นจะทำให้หนูอัญรู้ตัวและหลบซ่อนพวกเขาได้ “บุก!!!” ชอว์ออกคำสั่ง เฮ้ยยยยยย!!!! โอ้ยยยยย!!!! ผู้คนของกลุ่มพ่อค้ากาเลนตื่นตกใจที่จู่ๆ ก็มีชายชุดดำเกือบยี่สิบคนเข้าโอบล้อมแค้มป์พวกเขาแบบไม่ทันตั้งตัว “ทุกคนจะปลอดภัย แค่บอกมาว่า ผู้หญิงที่ร่วมเดินทางมาด้วยสามวันนี้เธอพักอยู่โรงแรมไหนห้องไหนเท่านั้น” “ท่านพ่อ ท่านแม่!!!” กาลิมที่พึ่งเดินกลับมาจากการไปส่งหนูอัญเข้าพักในโรงแรม วิ่งปรี่ฝ่าวงล้อมเข้ามาหาบุพการีทั้งสองของตน” ชอว์หันไปอนุญาตคนของเขาที่เข้าชาร์ทตัวกาลิมให้ปล่อยเขาเข้ามา เขาคิดได้โดยไม่ต้องเดาเลยว่าคนที่รู้มีแต่เจ้าหนุ่มคนนี้เท่านั้น มาเร็วทันใจดีจริงๆ “คำถามที่ฉันพึ่งจะถามออกไป คงมีแต่เจ้าเท่านั้นที่ตอบได้...บอกมาว่าเธออยู่ที่ไหน” กาลิมเบิกตากว้างมองชอว์ ผู้ชายคนนี้ช่างน่ากลัวยิ่งนัก เขาเข้าใจทันทีว่าทำไมหนูอัญจึงอยากหนีจากมา