บทที่ 3. แสนพยศ

“มาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยนะพี่สิงโต” คนสวยยังไม่ยอมนั่งลงแต่กอดอกมองคนที่นั่งรับประทานสเต๊กอย่างเอร็ดอร่อยอย่างขัดเคือง “นั่งลงเถอะอิ่มอุ่นไม่หิวหรือไง หรือไม่กล้า..” อีกคนส่งสายตาท้าทายมาให้ เดือดร้อนคนถูกหยามกลายๆ ต้องกระแทกตัวนั่งลงอย่างเสียไม่ได้ “ถ้าอิ่มอุ่นไม่กิน งั้นจานนี้พี่ขอ” “ไม่ได้ คนอะไรตะกละ” มือเรียวรีบยกจานสเต็กหนีทันทีเมื่อสิงหราชทำท่าจะฉกมันไป “โธ่แค่นี้ก็หวง เห็นยืนอวดหุ่นก็คิดว่าไม่กิน” “ไม่ได้ยืนอวดหุ่นย่ะ คนบ๊อง..” หญิงสาวถลึงตาใส่คนตรงหน้าแล้วค่อยๆ ตักอาหารใส่ปากกินบ้าง “แค่นั้น..” สิงหราชไหวไหล่กวนๆ แล้วทั้งสองก็นั่งรับประทานอาหารกันไปเงียบๆ จนอิ่มไม่มีการชวนทะเลาะแต่อย่างใด “พี่สิงโตมาทำไมคะ” คำถามแรกหลังจากที่จัดการอาหารตรงหน้าเรียบร้อยแล้ว “มาหาคู่หมั้น จะพาไปดูของชำร่วยงานแต่ง” คนพูดหน้าตาดูจริงจังมากจนเธออึดอัด หญิงสาวหลุบตาลงอย่างใช้ความคิด แล้วตัดสินใจพูดออกไป “พี่สิงโตคะ จริงๆ แล้วอิ่มอุ่นไม่อยากแต่งงาน.. พี่สิงโตมาก็ดีแล้วเพราะอิ่มอุ่นอยากจะบอกพี่อยู่พอดีว่า เราถอนหมั้นกันเถอะ..” “อะไร..” สิงหราชถามเสียงหลงอย่างไม่อยากเชื่อหูตัวเอง “เราถอนหมั้นกันเถอะค่ะ” หญิงสาวย้ำชัดๆ อีกครั้ง แววตาเด็ดเดี่ยวจนคนมองร้อนรน “ไม่ พี่ไม่ยอม เราจะต้องแต่งงานกัน พี่ไม่มีทางถอนหมั้นอย่างแน่นอนรู้ไว้เลย” “แม้ว่าพี่จะมีคนรักอยู่แล้วน่ะเหรอคะ..” “ใครเป็นคนรักพี่” “ก็ยายนกกระแตแต้แว้ดนั่นไงล่ะ” “นกไม่ใช่คนรักพี่ และไม่เคยเป็น” สิงหราชเข้าใจแล้วว่าทำไมอัจฉรียาพรจึงไม่อยากแต่งงาน นี่ปานชนกคงสร้างเรื่องให้เขาปวดหัวอีกแน่ๆ “ก็ไม่รู้สิคะ เพราะเขาโทร. มาต่อว่าอิ่มอุ่นเสียมากมาย แล้วยังกล่าวหาว่าอิ่มอุ่นไปแย่งของของเขามา คนอย่างอัจฉรียาพรสวยและรวยมาก ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นเลยสักนิด..” หญิงสาวไหวไหล่เบ้ปากอย่างนึกขุ่นใจและหมั่นไส้คนที่พูดถึงในใจก็ร้อนรุ่มแปลกๆ “พี่ไม่ไดเป็นอะไรกับนกและไม่เคยเป็น อย่าพูดถึงเรื่องคนอื่นเลย มาพูดเรื่องเราดีกว่า พี่จะบอกให้รู้เอาไว้นะว่าพี่ไม่มีทางยกเลิกงานแต่งงานและตอนนี้คุณพ่อกับคุณแม่พี่ก็หาฤกษ์แต่งงานแล้วด้วย วันนี้ก็เลยว่าจะพาอิ่มอุ่นไปเลือกการ์ดเลือกของชำร่วยรวมไปถึงชุดแต่งงานด้วย” สิงหราชเองก็ไม่คิดจะยอมแพ้ เขาวางแผนมาแล้วว่าจะต้องพาเธอไปด้วยให้ได้ จะอวดไปให้ทั่วว่าเธอคือเจ้าสาวของเขา... “ไม่ไปค่ะ อิ่มอุ่นไม่ว่าง” “งั้นก็ไม่เป็นไร พี่คิดไว้แล้วว่าอิ่มอุ่นจะต้องพูดแบบนี้” สิงหราชยิ้มเจ้าเล่ห์ คราวนี้เป็นอัจฉรียาพรเองที่ต้องรู้สึกระแวงกับท่าทางของเขา “คุณอิ่มอุ่นคะ คุณทอมมี่ จากร้านแกรนด์เวดดิ้งมารอที่ห้องรับแขกค่ะ ขนของมาเยอะแยะเลยค่ะ ชุดเจ้าสาวก็สวยๆ ทั้งนั้น ไปดูสิคะ” หัตยาเดินมารายงานด้วยความตื่นเต้น “จริงด้วยค่ะคุณหนู ป้าเห็นชุดแต่งงานละลานตามากเลย คุณหนูรีบไปดูสิคะ” ป้านาง แม่บ้านของบริษัทก็เดินตามมารายงานด้วยความตื่นเต้นจนเก็บอาการไม่อยู่ราวกับตัวเองจะได้เป็นเจ้าสาว อัจฉรียาพรหันไปมองชายหนุ่มตาเขียวตาขุ่นขบริมฝีปากสวยเป็นคำพูดเบาๆ ในลำคอ “คนร้ายกาจ..” สิงหราชยิ้มกริ่มแล้วเดินมารั้งให้เธอลุกขึ้นแล้วเกี่ยวเอวบางให้เธอเดินตามเขาไป “เราไปดูชุดกันเถอะ..” อัจฉรียาพรอยากจะกรี๊ดให้สาแก่ใจแต่เพราะในสถานการณ์เช่นนี้เธอทำแบบนั้นไปก็อาจจะดูไม่งามและเรื่องนี้จะทำให้ตนโดนตำหนิได้จึงได้แต่เดินตามเขาไปด้วยความขัดใจ “จุ้นจ้าน” “พี่จะจัดการทุกอย่างให้อิ่มอุ่นเอง พี่รู้ว่าอิ่มอุ่นงานเยอะไม่ค่อยมีเวลาว่าง..” สิงหราชก้มลงมากระซิบชิดแก้มแดงๆ ของคนที่กำลังโกรธกรุ่น แล้วก็อดไม่ไหวหอมแก้มใสนั้นไปหนึ่งที “คนบ้า อย่ามาเอาเปรียบกันนะ” “งั้นหอมแก้มพี่คืนก็ได้ ให้หอมสองทีเลยหรือจะจูบพี่ก็ได้นะ ไม่คิดว่าเป็นการเอาเปรียบพี่หรอก พี่ยินดี” “คนบ้า หน้ามึน.. ตาแก่หื่น..” พูดได้แค่นั้นก็ไม่สามารถทำอะไรได้อีกเพราะมาถึงห้องรับแขกที่เต็มไปด้วยชุดแต่งงานหลากหลายแบบรวมไปถึงทุกสิ่งอย่างที่เกี่ยวกับงานแต่งงาน นี่คุณทอมมี่คงไม่ได้ยกมาทั้งร้านหรอกกระมัง... “สวัสดีค่ะ คุณน้องอิ่มอุ่นคนสวย... ต๊ายย ทอมมี่นี่ตื่นเต้นอย่างกับจะได้เป็นเจ้าสาวเองเลยนะฮะ ดูสิฮะ จัดเต็มจัดหนัก จัดมาแบบอลังการรร...เพื่อคุณน้องโดยเฉพาะเลยฮ่า..” คุณทอมมี่ชายหนุ่มลูกครึ่งอังกฤษที่มีจิตใจเป็นหญิงสาวเอ่ยขึ้นด้วยความตื่นเต้นผายมือไปยังสิ่งที่ตนขนมาไว้ที่นี่ด้วยความภาคภูมิใจและนำเสนอเต็มที่... ส่วนอัจฉรียาพรก็ได้แต่ยืนอ้าปากค้างกับสิ่งที่คุณทอมมี่ภูมิใจนำเสนอ นี่คงไม่ได้ยกมาทั้งร้านหรอกนะ หญิงสาวคิดขณะกวาดสายตามองข้าวของกองพะเนินตรงหน้าทั้งราวชุดขนาดใหญ่ที่มีชุดแต่งงานแบบต่างๆ แขวนอยู่มากมาย ทั้งชุดเจ้าสาวสีขาวแสนสวย ชุดไทย ชุดจีนชุดแขก... อัจฉรียาพรหน้างอง้ำเมื่อตลอดสัปดาห์สิงหราชมาสิงสถิตอยู่ที่บริษัทของตน ทำเหมือนว่าที่นี่เป็นบ้านของเขาแล้วยังมาตีสนิทกับพนักงานของเธอราวกับว่าตัวเองเป็นเจ้าของตั้งแต่ รปภ.หน้าประตูจนถึงแม่บ้านทำความสะอาด พนักงานสาวๆ ต่างก็หลงใหลได้ปลื้มคุณสิงโตกันชนิดที่ว่าจัดตั้งกลุ่มแฟนคลับคุณสิงโตกันเลยทีเดียว ไม่พอ พ่อคุณยังเข้ามาปั่นป่วนหัวใจเธอให้ไหวหวั่นไปกับเขาด้วย... “หึ พี่สิงโต คนนิสัยไม่ดี คิดหรือว่าแค่นี้จะทำให้คนอย่างอิ่มอุ่นหลงเสน่ห์ได้ โธ่เอ๊ย เพลย์บอยอย่างพีสิงโตน่ะก็แค่อยากเอาชนะอิ่มอุ่นเท่านั้นล่ะ” หญิงสาวบ่นอยู่คนเดียวด้วยความขัดใจและหวั่นระแวงกับการกระทำของชายหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมาตั้งแต่เด็ก และสิงหราชก็คือคนที่ทำให้เธอมีปมในใจมากที่สุด ยายอิ่มอุ่นตุ่มเดินได้ ยายเด็กอ้วนขี้ฟ้อง ว่าไงจ๊ะพรีเซนเตอร์กระปุกซอสหอยนางรม... หลายๆ คำพูดและฉายาที่เขาขยันตั้งให้เธอและยังชอบล้อเลียนให้เธอได้อาย แล้วยังมีปานชนกแม่สาวไฮโซปากเปราะที่มักจะหาเรื่องแขวะเธอทุกครั้งเมื่อเจอหน้ากันและยังเรียกเธอว่า ยายเด็กอ้วนหน้าเขรอะ หน้าอุกาบาตรบ้าง อ้วนล่ำฉ่ำสิวบ้าง อ้วนอัปลักษณ์บ้าง บางครั้งก็ยังเอาเรื่องเธอไปล้อเลียนในกลุ่มเพื่อนๆ ของตน แล้วหัวเราะสนุกสนานกับการล้อเลียนรูปลักษณ์ของเธอ ซึ่งแม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ที่เธอต้องเจอหน้าสิงหราชกับปานชนกเพราะเธอต้องเข้าไปเรียนรู้งานกับบิดาและต้องเจอกับสิงหราชที่มาเรียนรู้งานด้วยเช่นกัน และแน่นอนว่าทุกครั้งที่เธอเจอปานชนกก็คือต้องเจอสิงหราชด้วย ซึ่งทำให้เธอเข้าใจว่าทั้งสองเป็นคู่รักกันเพราะปานชนกตามติดสิงหราชเหมือนเงาตามตัว และมักแสดงให้คนอื่นๆ เห็นว่าเจ้าหล่อนมีความสำคัญกับสิงหราชอย่างไรเหมือนกลัวว่าใครจะไปแย่ง แล้วยังชอบมองเธอด้วยแววตาเป็นอริอีกด้วย และเหตุนี้เองทำให้อัจฉรียาพรไม่ไว้วางใจสิงหราชเพราะยังรู้สึกระแวง จะเป็นไปได้หรือว่าคนที่เคยมีอคติต่อกันจะมาดีด้วยในตอนนี้ หรือว่าเขาเห็นว่าเธอสวยขึ้นดูดีขึ้นก็เลยเปลี่ยนใจมารักมาชอบซึ่งหากเป็นอย่างหลังอัจฉรียาพรรับไม่ได้อย่างแรง เพราะสำหรับเธอแล้ว รูปลักษณ์ภายนอกความสวยงามของรูปกายมันไม่ได้ทำให้เธอหลงใหลจนมองข้ามความจริงใจของกันและกัน เพราะเธอเคยผ่านช่วงเวลาที่ย่ำแย่กับรูปกายที่ใครๆ อย่างส่ายหน้าหนี ตอนนี้แม้มีชายหนุ่มมากมายเข้ามาแจกขนมจีบ แต่อัจฉรียาพรไม่เคยชายตาแลเพราะรู้ดีว่าชายหนุ่มเหล่านั้นเข้ามาหาตนเพราะอะไร และจะมีสักกี่คนที่จริงใจกับเธอ... โดยเฉพาะสิงหราช.. เธอกลัวว่าเขาจะเข้ามาเพื่อแก้เผ็ด เพื่อพนันขันต่อ เพื่อเอาชนะเธอเพียงเท่านั้น ที่สำคัญความสัมพันธ์ของเขากับปานชนกคือสิ่งที่เธอระแวง... “ถ้าหากเราจะล้มเลิกการแต่งงานครั้งนี้ก็ต้องยืมมือยายนกกระแตนั่น.. แต่เราจะต้องวางแผนให้แนบเนียน” แม้จะระแวง แต่ปานชนกคือหนทางเดียวที่จะทำให้เธอไม่ต้องถูกพันธนาการด้วยการแต่งงาน... “คิดถึงพี่อยู่หรือจ๊ะที่รัก..” เสียงทุ้มคุ้นหูดังขึ้นพร้อมกับแกมนวลถูกขโมยความหอมไปฟอดใหญ่ อัจฉรียาพรหันขวับไปมองโจรร้ายตาขวาง “อ๊าย คนบ้า ใครอนุญาตให้หอมแก้มอิ่มอุ่น” หญิงสาวกุมแก้มแดงก่ำและร้อนผ่าวของตนไว้ทั้งลุกขึ้นชี้หน้าคนหน้าทะเล้นที่ส่งยิ้มให้อย่างขัดเคืองใจ “ไม่ต้องรอหรอกครับ เพราะเราเป็นคู่หมั้นจะหอมแก้มกันมันก็ไม่เห็นแปลก เอางี้อิ่มอุ่นหอมพี่คืนก็ได้จะได้เท่าเทียมกัน” “ไม่.. พี่สิงโตมาทางไหนไปทางนั้นเลย” “ไม่ เราจะไปทางไหนก็ต้องไปด้วยกัน..” สิงหราชเองก็ไม่ยอมแพ้เธออัจฉรียาพรหันรีหันขวางไม่รู้จะทำอย่างไรกับคนหน้าด้านหน้ามึนคนนี้ดี “แต่อิ่มอุ่นจะทำงาน ไม่ได้ลอยชายเป็นไม้ปักขี้หมาเหมือนพี่สิงโตนะคะ” “โห.. แรงอะที่รัก” สิงหราชทำทีพ้อหน้าม่อยน่าสงสาร “ไม่แรงหรอกค่ะ พี่สิงโตเป็นมากกว่านั้นอีกอย่าให้พูดเลย” “ปากร้ายขึ้นเยอะนะเรา ไม่เอาไม่พูด เราไปกันดีกว่า..” พูดจบก็เข้ามากุมมือเรียวแล้วทำท่าจะเดินไปเดือดร้อนให้เจ้าของมือยื้อยุดอย่างไม่พอใจ “ปล่อยเขานะ อิ่มอุ่นไม่ไปไหนกับพี่สิงโตทั้งนั้น ปล่อยนะ อ๊าย พี่สิงโตคนบ้า ปล่อยสิ จะไปไหนอิ่มอุ่นไม่ไปนะ” หญิงสาวขืนตัวไว้อย่างสุดความสามารถ “ไปเถอะ พี่อยากให้อิ่มอุ่นไปด้วย” สิงหราชหันมาแล้วโอบร่างระหงไว้หลวมๆ แต่ท่าทางแสดงความเป็นเจ้าของอย่างชัดเจน “ไม่ไป” “ต้องไปเพราะพี่ตัดสินใจแล้วว่าเราควรหัดไปไหนมาไหนด้วยกันให้ชินเข้าไว้ เพราะเมื่อเราแต่งงานกัน ผัวเมียจะต้องไม่แยกกัน โอเค้” “ไม่โอเค..” อัจฉรียาพรสวนขึ้นทันที “ทำไม ไม่ดีเหรอ สามีรักและติดตามห่วงขนาดนี้ ผู้หญิงทุกคนก็อยากได้พี่เป็นสามี อยากให้พี่เทคแคร์ทั้งนั้น” สิงหราชพูดอย่างมั่นอกมั่นใจ แต่สำหรับอัจฉรียาพรนั้นกลับหมั่นไส้เสียมากกว่า “พี่สิงโตยังไม่เข้าใจหรือคะว่าทำไม อิ่มอุ่นถึงไม่อยากไปไหนมาไหนกับพี่” ชายหนุ่มอึ้งไปเล็กน้อยแต่ก็ไหวไหล่เหมือนไม่สนใจว่าเธอจะมีเหตุผลอะไร “อิ่มอุ่นจะบอกให้นะคะว่าทำไม ก็เพราะว่า อิ่มอุ่นไม่ชอบพวกขี้อวดและชอบคิดว่าตัวเองสำคัญ เป็นศูนย์กลางจักรวาล ใช่ค่ะ พี่สิงโตเป็นหนึ่งในคนเหล่านั้น พี่คิดว่าผู้หญิงทุกคนจะต้องหลงใหลพี่ จะต้องกรี๊ดจะต้องดีใจที่ผู้ชายที่เพียบพร้อมอย่างพี่ให้ความสำคัญ หรือลดตัวมาคบด้วย และเมื่อมีผู้หญิงสวยๆ ที่เหมาะสมกับพี่ทั้งรูปร่างหน้าตาฐานะที่เท่าเทียมกัน และมีอะไรๆ ที่ดีพอจะควงไปอวดชาวบ้านได้ แต่สำหรับอิ่มอุ่น ไม่ใช่ค่ะ อิ่มอุ่นไม่ใช่คนกระจอก...” เมื่อพูดจบสิงหราชหันมามองหน้าเธอนิ่ง อัจฉรียาพรจึงพูดต่อ “อิ่มอุ่นไม่ได้หมายความว่าผู้หญิงที่พี่คบหรือที่หลงใหลคลั่งไคล้พี่กระจอกนะคะ แต่อิ่มอุ่นกำลังหมายถึง อิ่มอุ่นไม่ต้องมีพี่สิงโต อิ่มอุ่นก็โดดเด่นได้ มีคุณค่า มีความสำคัญได้ โดยไม่ต้องอาศัยชื่อเสียงของใคร แม้แต่ของคุณพ่อคุณแม่หรือคุณย่า.. เพราะอิ่มอุ่นมีมันสมอง มีความสามารถและมีความคิดเป็นของตัวเอง ผู้หญิงสมัยใหม่ไม่จำเป็นจะต้องมีสามีหาเลี้ยงหรอกค่ะ และโดยเฉพาะสามีที่มีแต่หัวไว้กั้นหู ใช้เจ้าโลกตัดสินปัญหา คนแบบนั้นอิ่มอุ่นยิ่งไม่อยากเข้าใกล้ค่ะ” “พี่ดูแย่มากขนาดนั้นเลยเหรอ..” หลังจากที่นิ่งอึ้งไปสักครู่ใหญ่สิงหราชก็เอ่ยขึ้นเหมือนคนละเมอ อัจฉรียาพรจึงพยักหน้าเป็นคำตอบ “พี่ไม่มีอะไรดีเลยเหรอ” “ก็ไม่รู้สิคะ ตั้งแต่เล็กจนโตก็ยังไม่เคยเห็น” เธอพูดตรงๆ สิงหราชถอนใจแล้วปล่อยมือเธอ “โอเค ถ้าวันนี้อิ่มอุ่นไม่พร้อมก็ไม่เป็นไร..” สิงหราชเสียงอ่อยดูน่าสงสาร “ตกลงพี่สิงโตจะพาอิ่มอุ่นไปไหนคะ ก็ลองพูดมาดีๆ สิคะไม่ใช่นึกอยากจะลากอิ่มอุ่นไปไหนก็ได้ตามใจชอบ อิ่มอุ่นโตแล้วนะคะไม่ใช่เด็กๆ” “จะพาไปดูเรือนหอ...” แล้วในท้ายที่สุดอัจฉรียาพรก็ยอมมาดูเรือนหอกับสิงหราชด้วยความเต็มใจในวันต่อมา แน่นอนล่ะเธอเต็มใจสุดๆ เพราะจะได้มีมูลทำให้เกิดเรื่อง ด้วยความอยากจะแกล้งให้คู่แค้นแสนแสบดิ้นพล่านด้วยความอิจฉาริษยาอัจฉรียาพรก็ขึ้นสถานะในเฟซบุ๊กสวนตัวว่าหมั้นแล้วกับสิงหราชและยังตั้งสถานะเป็นสาธารณะเพื่อให้ปานชนกได้เห็นและในวันที่จะมาดูเรือนหอเธอก็แจ้งให้ปานชนกทราบผ่านโซเชี่ยลมิเดีย พร้อมด้วยแคปชั่นหวานๆ มีรูปคู่ของตนกับสิงหราชที่กำลังยิ้มหวานให้กันอย่างมีความสุข ซึ่งความจริงแล้วเธอไม่ได้ตั้งใจถ่ายรูปนี้หรอก แต่หัทยาเป็นคนถ่ายให้ตอนที่เธอกับสิงหราชเผลอคุยกันเรื่องการ์ตูนที่ชอบดูสมัยเด็กๆ แล้วพากันหัวเราะชอบใจ และมันเป็นเรื่องเดียวจริงๆ ที่เธอกับสิงหราชคุยกันได้โดยไม่ทะเลาะกัน การ์ตูนเรื่องโดราเอม่อน นั่นเอง “ฉัตรเหรอ เป็นไงบ้าง อิ่มอุ่นยุ่งๆ ไม่ได้โทร. หาเลย” เมื่อสิงหราชแวะเติมน้ำมันเธอจึงโทร. หาเพื่อนรักแต่เสียงตอบมาทำให้เธอกังวลไม่น้อย “พ่อแม่ฉันรู้เรื่องฉันกับวาริสแล้วนะ” “แล้วเป็นไงบ้าง ท่านโกรธไหม” หญิงสาวตาโตด้วยความตกใจและเป็นกังวล “ตอนแรกก็โกรธ แต่ตอนนี้คงเริ่มทำใจได้บ้าง แต่ครอบครัวของวาริส ไม่เปิดโอกาสให้เราเลย” ฉัตรเสียงสั่นพร่าอัจฉรียาพรยิ่งเป็นกังวลมากขึ้นเธออยากจะไปหาและกอดปลอบฉัตรเหลือเกิน “ตอนนี้ฉัตรอยู่ไหน” “อยู่ที่คอนโด” “ยังไงเดี๋ยวเย็นนี้อิ่มอุ่นจะไปค้างกับฉัตรนะ ใจเย็นๆ ก่อนนะฉัตร อิ่มอุ่นรักฉัตรนะ..” หญิงสาวปลอบเพื่อนรักแต่ประโยคสุดท้ายสิงหราชได้ยินเข้าพอดีและก็กำลังมองเธอตาขุ่นอัจฉรียาพรจึงวางสายจากเพื่อนรัก “เป็นคู่หมั้นพี่แล้วห้ามรักคนอื่น” “อิ่มอุ่นกับฉัตรรักกันมาก่อนที่จะเป็นคู่หมั้นพี่สิงโตอีกค่ะ และจะให้เลิกกันก็คงไม่ได้” “แต่มันเป็นเกย์” “พี่สิงโตคะ กรุณาให้เกียรติเพื่อนอิ่มอุ่นด้วย และอย่าเรียกฉัตรว่ามัน ถึงฉัตรจะเป็นเกย์เขาก็ไม่ได้ทำอะไรผิดกฎหมายไม่ได้ไปสร้างความเดือดร้อนให้ใคร ฉัตรเป็นเพื่อนที่ดี และถ้าหากให้เลือกระหว่างเพื่อนกับสามี อิ่มอุ่นเลือกเพื่อนค่ะ” เจอคำตอบแบบนี้ไปทำให้สิงหราชถึงกับพูดไม่ออกเลยทีเดียว หญิงสาวจึงเดินกลับเข้าไปนั่งในรถอย่างไม่สนใจคนที่ยืนหัวเสียอยู่ด้านนอก ดี.. ชอบดูถูกคนอื่นดีนัก นิสัยเสียไม่เปลี่ยนเธอจะแกล้งปั่นหัวให้ไปไม่เป็นเลย.. อัจฉรียาพรมองคนที่เดินกลับมานั่งประจำตำแหน่งคนขับอย่างพอใจ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนริมฝีปากสวยโดยที่สิงหราชไม่เห็น... เมื่อมาถึงเรือนหอหลังงามในบริเวณของ คุ้มอินจำปา เรือนล้านนาที่ปลูกสร้างด้วยไม้สักทองทั้งหลังอันแสนงดงามอลังการสมกับที่เคยเป็นวังเก่าของเจ้านายเมืองเหนือ แต่เรือนหอของเธอกับสิงหราชอยู่ห่างออกไปเป็นส่วนตัวอยู่ในสวนดอกไม้งดงาม อัจฉรียาพรปลาบปลื้มใจไม่น้อยเมื่อเรือนไทยล้านนาหลังงามเด่นตระหง่านท่ามกลางดอกไม้นานาพรรณและยังมีสวนสมุนไพรรอบๆ บ้านอีกด้วย ทุกอย่างรอบๆ เรือนหลงงามเหมือนหลุดออกมาจากความใฝ่ฝันของเธอ และเหมือนว่ามันรอคอยเธอมานานแสนนาน... “ทำไมเรือนหอสร้างเสร็จเร็วจังคะ.. แล้วสวนพวกนี้ ทำไม..” “เข้าไปดูข้างในเถอะ พี่คิดว่าอิ่มอุ่นจะต้องชอบ..” สิงหราชจูงเธอเข้าไปในบ้านโดยไม่ตอบคำถามแต่เพราะความงามและความครบครันตามที่เธอปรารถนาทำให้อัจฉรียาพรเลิกใส่ใจเรื่องที่ถามไป ร่างระหงเดินสำรวจรอบๆ บ้านอย่างมีความสุขและเพลิดเพลิน โดยมีสิงหราชคอยมองตามว่าที่เจ้าสาวอย่างพึงพอใจ ความจริงแล้วเรือนหอหลังนี้เขาตั้งใจสร้างมันขึ้นมาเพื่อเธอ... ใช่แล้ว เขาสร้างเรือนหลังนี้เพื่อยายอิ่มอุ่นตุ่มเดินได้ของเขานี่ล่ะ เขาเฝ้ารอ เฝ้าติดตามและคอยเก็บข้อมูลต่างๆเกี่ยวกับอัจฉรียาพรมาตลอดสิบปี โดยมีปลายฝนคอยช่วยเหลือและแนะนำ มีเพียงเขากับปลายฝนเท่านั้นที่รู้ว่าเรือนหลังนี้มันถูกสร้างขึ้นเพื่อใคร... อัจฉรียาพรเป็นผู้หญิงคนแรกที่ทำให้เขารู้สึกเหมือนว่าตัวเองทำตัวไร้ค่าไปวันๆ ใช่แล้วล่ะ เขารู้สึกอย่างนั้นจริงๆ เมื่อได้ฟังเธอพูดเมื่อวันก่อน คำพูดซื่อๆ ตรงไปตรงมาของยายเด็กอ้วนตัวกลมที่เขาเคยล้อเลียนเมื่อยังเยาว์วัยนั้นกระแทกใจอย่างแรง ด้วยความที่เกิดมาสมบูรณ์แบบทุกๆ ด้าน หล่อ รวย เก่งฉลาด และหญิงสาวต่างปรารถนาจะเป็นหนึ่งในคนพิเศษของเขา แค่ได้เป็นคู่ควงแค่ได้นัดเดตมื้อค่ำไปดูหนังสักรอบหรือได้ชื่อว่าเป็นผู้หญิงของเขาชั่วข้ามคืน หญิงสาวหลายคนยอมทิ้งศักดิ์ศรีเพียงเพื่อจะได้เป็นหนึ่งในผู้หญิงที่เขาเคยควงแลกกับค่าตอบแทนของกำนัลซึ่งมีมูลค่าที่เรียกว่าคุ้มเกินคุ้ม กระเป๋าแบรนด์เนม โทรศัพท์สมาร์ตโฟนเครื่องหรู การไปรับประทานอาหารแพงๆ ในโรงแรมดังหรือค่าตอบแทนเป็นอย่างอื่นแล้วแต่ความพอใจของทั้งสองฝ่ายแล้วแยกจากกันด้วยดี