บทที่ 22
ท้องฟ้าในยามรัตติกาลมืดสนิทไร้ซึ่งแสงจันทราในคืนเดือนดับ หิมะสีขาวโปรยปรายลงมาไม่ขาดสายสร้างความหนาวเหน็บให้สองร่างที่กำลังเหยียบย่ำไปตามผืนป่าไผ่กว้างใหญ่อันเป็นค่ายกลขึ้นชื่อของสำนักภูผาโลหิต
ความเงียบสงบรอบด้านทำให้ผู้ที่ไม่คุ้นชินรู้สึกระแวดระวังมากกว่าในยามปกติ ทว่าสตรีข้างกายเขากลับมีสีหน้าเ