Chapter 6 ทางที่ต้องเลือก

23.23 น. เวลาปัจจุบัน (วันที่ 1) ...เพราะงั้นฉันถึงมาอยู่ที่นี่ ในเพนท์เฮ้าส์ใหม่ที่เขามอบให้ แต่ฉันจะไม่มีวันยอมแบบนี้ถ้าไม่ใช่เพื่อช่วยคุณพ่อ ฉันมีคุณพ่อคนเดียวเท่านั้น “แฮ่ก...แฮ่ก....อ...อั่ก...” คุณฮารุดุนดันร่างฉันลึกแรงจนกระอัก เสียงกระทบกันของเนื้อแนบเนื้อดังก้อง เจ็บร้าวไปทั้งซอกขาและเรียวขา “อะ...อื้อ....แฮ่ก...!” เมื่อเขาผละออกและปล่อยขาฉันลงฉันก็ไม่เหลือแรงยืน ร่างฉันรูดลงกับบานประตูอย่างไร้เรี่ยวแรง สติก็แทบจะหมดลงด้วย หรือฉันขาดใจไปแล้ว อยากจะหลับและไม่ตื่นขึ้นมาอีกเลยจริงๆ ไม่เหลือแรงแม้แต่จะหายใจ แต่ถ้าไม่หายใจฉันต้องขาดอากาศแน่ มันคงจบลงแล้ว ฉันคิดแบบนั้น ต้องใช่แน่ แต่ฉันคิดผิด เพราะเมื่อฉันทรุดลงกับพื้นเขากดร่างฉันให้หงายราบกับโซฟาข้างทางออกและคร่อมฉัน ร่างกำยำที่ไม่เหลืออะไรปิดบังร่างเลย และร่างฉันก็เหมือนกัน มือใหญ่ยกขาฉันขึ้นจนลอยสูง ก่อนจะดุนดันร่างกำยำเข้ามาในตัวฉันทั้งที่ขาฉันลอยสูงแบบนั้น ฉันกระอักซ้ำแล้วซ้ำเล่า จุกไปหมด มันเหมือนกับว่าเขาทำให้เยื่อในร่างของฉันขาดสะบั้นมากขึ้นกว่าเดิมอีก ขาฉันกระตุกเกร็งทุกครั้งที่ถูกดุนดัน แล้วฉันก็หมดแรงจนเหมือนจะหมดสติไปอีกครั้ง หอบและอาบเหงื่อราวกับถุกโบยตี ฉันพลิกคว่ำเมือเขาหยุด คว่ำตัว แบบนี้แปลว่าฉันพร้อมจะหยุดแล้ว แต่มือใหญ่ตั้งเข่าฉันแล้วแทรกร่างกำยำเข้ามาอีกครั้ง “อ...อื้อ...อ๊า....” ฉันดีดร่างด้วยสัมผัสแรงลึกที่เสียดเข้าไปถึงท้องน้อยด้านใน จากด้านหลังร่างกำยำดุนดันเข้าออกในร่างฉันด้วยมือใหญ่ที่ล็อคแน่นที่เอวฉัน ดันกระแทกเข้ารับสัมผัสนั้น “อะ...อ๊ะ....” โดยที่มือยันโซฟาอยู่เหมือนคลานคุณฮารุกอบกุมหน้าอกฉันด้วยสองมือหนาแล้วยกร่างฉันตั้งขึ้น แต่กายเรายังเชื่อมกันอยู่ “อือ...จะทำอะไรฉัน อย่า อะ...อื้อ....!” ก่อนจะทันรู้ฉันฉันก็แอ่นไปทั้งตัวเมื่อคุณฮารุที่นั่งซ้อนหลังฉันแทรกเข้ามาสุดร่างฉันทั้งที่ยังคุกเข่าอยู่อย่างนั้น เขาฉันแยกกว้างจากกันโดยมีร่างกำยำดุนดันขึ้นลึกจนฉันดีดสะท้าน ร่างกำยำแทงขึ้นลึกจนฉันสะอื้นด้วยความรู้สึกวาบหวามและเจ็บร้าวในขณะเดียวกัน เข่าที่ตั้งกับพื้นของฉันสั่นและอาบไปด้วยเหงื่อ “ทำได้ดีแล้ว ยูนะ” “อื้อ...” ฉันนิ่วหน้าเมื่อมือใหญ่คลึงเคล้นเนื้อเหนือหัวใจฉัน มือใหญ่หนึ่งเกาะกุมเหนือหัวใจฉันและคลึงเคล้นหนักแน่นไปมา อีกมือเลื่อนต่ำไปตามหน้าท้องเปลือยเปล่าอาบเหงื่อแล้วเกาะกุมช่องชื้นแฉะของฉันคลึงและเค้นด้วยเรียวนิ้วผสานกับร่างกำยำที่ดุนดันขึ้นจนฉันดีดร่าง “แฮ่ก....พอ...พอแล้วค่ะ...อื้อ...!” “ทำให้ผมพอใจสิ ยูนะ” “อั่ก...!” ฉันจุกจนกระอักลม น้ำทะลักออกมาจากซอกขาของฉัน ไหลหลั่งจนอาบไปกับพื้นและขาที่สั่นกระตุกของฉัน มันเป็นน้ำอะไร คงเป็นน้ำแบบหญิงสาวเวลาอยู่บนเตียง ฉันสั่นสะท้านราวกับร่างถูกฉีกจากกัน สำหรับฉันเซ็กซ์ควรเป็นสิ่งที่อ่อนโยนเหมือนภาพวาดที่เป็นศิลปะในสตูดิโอ เป็นสิ่งที่ใช้แสดงความรักและอ่อนโยน แต่สิ่งที่ชายคนนี้ทำมันต่างจากสิ่งที่ฉันคิดไว้อย่างสิ้นเชิง “เหนื่อยเหรอ ยูนะ?” เขาถาม จะว่าไปนี่เป็นคำถามที่สองหลังจากที่เขาถามฉันว่าชอบวอดก้าหรือเปล่า ฉันกัดริมฝีปาก ดวงตาคมเข้มจ้องฉันนิ่ง เยือกเย็นเหมือนเดิม ก่อนที่ฉันจะต้องแปลกใจเมื่อเขายอมผละร่างออก ปล่อยฉัน “แฮ่ก...แฮ่ก...อือ...” ไม่เหลือแรงเลย ร่างสูงมองฉันนิ่งๆ ครู่หนึ่ง บ้าจริง ฉันรีบยกมือมาปิดบังร่างตัวเองเท่าที่ทำได้ แต่จู่ๆ เขาก็อุ้มฉัน “จะ...จะทำอะไรคะ...” ฉันถูกแขนกำยำวางลงบนเตียง ถ้ามันจบลงแล้วฉันจะได้หลับเสียที ฉันคงต้องหลับรวดเจ็ดวันแน่ๆ มองหาผ้าห่มและเจอมันอยู่ข้างเตียงเลยลุกจะดึงมันขึ้นมาคลุม “อ๊ะ...” ตุบ แต่มือใหญ่กดฉันลงกับเตียงให้ฉันนอนหงายราบอีกครั้ง ดวงตาเยือกเย็นมองร่างฉันที่ยังหอบโยน ร่างที่เปียกราวกับอาบน้ำ ไม่มีอะไรปิดเลยนอกจากเส้นผมสีดำสนิทที่สยายยุ่งเหยิงอยู่บนเตียงและที่ปิดร่างตัวเองไว้บางส่วน ดีที่มันปิดเหนือหัวใจของฉัน “คุณฮารุ?” ทำไมเขาถึงไม่ให้ฉันคลุมตัวล่ะ แล้วแทนคำตอบมือใหญ่แยกขาฉันออกจากกันอีกครั้ง “ขอผ้าห่มคืนด้วยค่ะ” ฉันขอหนักแน่น “หนาว?” “ค่ะ” ไม่หนาวเลย เป็นไปไม่ได้อยู่แล้ว แต่ฉันต้องคลุมตัว “อื้อ...!” ฉันจุกจนบิดหน้า “แฮ่ก...แฮ่ก...!” และหอบโยนเมื่อร่างดีดขึ้นราวกับถูกจี้ด้วยของร้อนจนสะโพกดีดลอย มีบางสิ่งล่วงล้ำเข้าไปในร่างของฉัน มอบสัมผัสที่ไม่เหมือนเดิมเลยสักนิด! “ถ้าหนาว...” เสียงทุ้มพร่า และฉันเข้าใจความหมายของมัน ฉันไม่รู้ว่าเขาทำอะไร แต่มีบางสิ่งอยู่ในช่องชื้นของฉัน “จะช่วยให้อุ่นเอง” อึก...! เขาหมายถึงอะไร...!? “อ้าขา ยูนะ” ฉันแทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง เรียวนิ้วยาวของมือใหญ่อยู่ในร่างฉัน แทงลึกคาอยู่!? “อ...อ๊ะ...อย่า...” “อย่าดิ้น” เขาเอ่ยปรามเมื่อฉันถีบขาและบิดตัวหนี “นี่ให้พักแล้วนะ” ดวงตาคมมองฉันนิ่งๆ ต่างจากนิ้วเขาที่แทรกเข้ามา “อะ...ฮึก...!” ฉันกัดริมฝีปากรุนแรงและบิดร่างด้วยสัมผัสที่เร้าจนทรมาน แต่ทำไมมันถึงทำให้ฉันจุกยิ่งกว่าเดิมอีก แน่นจนฉันรู้สึกอึดอัดทรมาน อึก...แล้วฉันก็หายใจขาดห้วงเมื่อเห็นว่าไม่ใช่เพียงนิ้วเดียวที่อยู่ในร่างฉัน ไม่ใช่สองนิ้ว สามนิ้วเรียวยาวกำลังเล่นกับเรือนร่างของฉัน!? แล้วเรียวนิ้วนั้นขยับเข้าออก ลึกจนข้อมือของเขาหายลึกเข้าไปในร่างฉัน “อะ...อื้อ...!!!” ฉันดีดร่างสะท้านจนลอยทุกครั้งเมื่อเรียวนิ้วร้อนแทงขึ้น ล...ลึกเกินไปแล้ว ไม่มีทางที่ร่างผู้หญิงคนหนึ่งจะรับการรุกเร้าทั้งมือแบบนี้ “ดี แบบนั้นล่ะ” “อ๊า...!!” ฉันบิดเร่าไปมาโดยไม่อาจหลีกหนีจากการรุกเร้าในจุดลึกสุดอย่างไม่หยุดหย่อนนั้นเลย ร่างฉันโยนขึ้นลงไปตามการแทรกทะลวง รู้สึกราวกับถูกฉีกทั้งร่างแล้ว ความเจ็บราวกับความร้อนที่ลามเลียแผลก็ยังไม่จางหาย “ค...คุณฮารุ อะ...อ๊า...!”