Chapter 7 ความรุนแรง

“แฮ่ก...!” ฉันหอบหายใจอย่างทรมานเมื่อมือใหญ่ผละออก ก่อนจะเห็นเขายกมือขึ้นดูในระดับสายตา เพื่อที่เรียวลิ้นของใบหน้าคมจะตวัดเลียลิ้มรสร่างภายในของฉันผ่านเรียวนิ้วนั้น มีการทำแบบนี้ด้วยเหรอ ฉันรู้สึกแปลก ฉันกลัวชายที่อยู่ต่อหน้าฉันที่ราวกับรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับเรือนร่าง และราวกับซาตาน แล้วด้วยมือเดียวเขายกสะโพกฉัน พาดหลังเข่าฉันให้แยกสูงเหนือบ่าว้าง ฉันไม่เหลือแรงแล้ว หัวขาวโพลน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ายังมีสติหรือเปล่า รู้แต่ยังหอบโยนไปทั้งตัว แรงจะดิ้นหนีก็ไม่เหลือเลย ขาที่ผ่านการกระตุกซ้ำแล้วซ้ำเล่าตอนนี้มันเหมือนขยับไม่ได้อีกแล้ว รู้ตัวอีกทีมือใหญ่ก็ล้วงเข้ามาสุดร่างภายในของฉัน “อะ...อื้อ...แฮ่ก...แฮ่ก...” ฉันสะบัดร่างอีกเพราะการทะลวงที่แรงลึก มองเลยสะโพกที่ถูกยกสูงขึ้นเป็นดวงตาเรียบนิ่งสีเข้มของเขามองร่างของฉันที่บิดราวกับทรมาน เรียวนิ้วของเขาควงหมุนและแทงเข้าออกสวนกับร่างฉันที่ละลายเป็นน้ำจนอาบไปทั้งขา แทรกลึกซ้ำอีก ซ้ำแล้วซ้ำเล่า... มองนิ่งเมื่อฉันกรีดร้อง บิดเร่า และน้ำอาบไหลจนชโลมแผ่นหลัง “ค...คุณฮารุ อ๊า...” แล้วฉันก็หมดสติไปทั้งอย่างนั้น ...โลกขาวโพลนไปหมด... ...และเงียบ... ในสติที่ล่องลอยฉันได้กลับบ้าน ย้อนไปสู่อดีตเมื่อนานมาแล้ว ...ย้อนกลับไปเป็นเด็กอีกครั้ง... ‘ยูนะ’ เสียงอ่อนโยนที่สุดในโลกเรียกฉันพร้อมมืออุ่นที่เคลื่อนลูบเส้นผม คุณแม่ยิ้มและมองฉันจากเตียงคนไข้ ‘แม่คะ แม่เป็นอะไร ไม่สบายเหรอ’ ฉันใจหายไม่ทัน คุณแม่ป่วย ครั้งนี้เธอดูป่วยมากกว่าทุกครั้ง แต่ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นอะไร ‘จ้ะ แม่จะไปสวรรค์แล้วนะ’ รอยยิ้มเหนื่อยโรยทว่าอ่อนโยน ‘หนูไปด้วยนะคะ’ ฉันรีบอ้อน ตื่นเต้นเหมือนทุกครั้ง แต่กลัวด้วยเช่นกัน ฉันไปกับคุณแม่ได้ใช่ไหม เหมือนทุกครั้งอย่างไรล่ะ เพราะตลอดมาฉันอยู่กับคุณแม่เสมอ เหมือนกับว่าเราตัวติดกัน ‘ได้สิ แต่ยูนะต้องโตก่อน ครั้งนี้แม่ไปนาน นานมาก อย่างอแงและเป็นเด็กดีล่ะ สัญญากับแม่นะจ๊ะ’ ‘ไม่เอาค่ะ หนูไม่ให้แม่ไป !’ ฉันร้องไห้จ้า มือเล็กกอดแม่แน่น สั่นไปทั้งตัว ‘แม่จะรอลูกจ้ะ ที่สำคัญทำให้คุณพ่อมีความสุขแทนแม่ด้วย เป็นเด็กดี อย่าทำให้พ่อเสียใจแม้แต่ครั้งเดียว แม่ขอร้องยูนะแค่นี้จ้ะ’ หลังจากนั้น ‘ยูนะ พ่อมีข่าวดีมาบอก” คุณพ่อมารับฉันที่โรงเรียนอนุบาล ข้างหลังร่างสูงของท่านมีผู้หญิงที่ฉันไม่รู้จักยืนอยู่คนหนึ่ง “ลูกมีคุณแม่คนใหม่แล้ว ต่อไปก็ไม่ต้องเหงาอีกแล้วนะ สวัสดีคุณแม่สิลูก’ ‘สวัสดีค่ะ’ ฉันจะรักคุณแม่ใหม่ ถึงจะไม่มีวันยอมให้ใครมาแทนที่คุณแม่ที่จากไปแล้วของฉัน เอางี้ละกัน ฉันมีแม่ที่ตายไปแล้วแค่คนเดียว ส่วนคุณแม่ใหม่คนนี้ฉันถือว่าเป็นนางฟ้า ‘หนูน่ารักเหลือเกิน มาเป็นลูกแม่นะจ๊ะ แม่จะรักและดูแลหนูอย่างดีที่สุดเลย’ คุณแม่ใหม่ยิ้มกว้างและกอดฉัน เธอเป็นนางฟ้าจริงๆ นั่นล่ะ แต่พอคุณพ่อลับตาเพื่อไปขับรถจากลานจอดมารับเราแขนที่โอบกอดฉันกลับคลายออก นางฟ้าแสนสวยมองฉันด้วยสายตาอีกแบบ เย็นชาเหมือนฤดูหนาว เช่นเดียวกับน้ำเสียงของเธอ “เธอไม่ใช่ลูกของฉัน จำไว้นะ ยูนะ” ฉันไม่ใช่คนที่เกิดมาโชคดี แต่ก็นะ กลับมาที่จุดเดิม เวลาเดิม ฉันตื่นขึ้นเมื่อคุณฮารุถอนมือออกจากร่างลึกอันหยาดเหงื่อเปียกอาบของฉัน ขาฉันยังลอยสูง ถูกขึงไว้ระหว่างบ่ากว้าง รู้สึกเหนอะหนะไปหมดกับน้ำที่อาบเปรอะแผ่นหลัง การถอดนิ้วออกทำให้น้ำทะลักจากร่างฉันอีกจนอาบไปถึงท้ายทอย แล้วมือใหญ่ปลดขาฉันจากบ่ากว้าง ก่อนวางร่างฉันลง มันจบแล้วใช่ไหม ใช่ มันคงจบลงแล้ว เวลาผ่านไป ... “อืม...” ไม่รู้นานเท่าไหร่ริมฝีปากฉันได้รับรสวอดก้า และเรียวลิ้นเจือวอดก้าที่สะกิดหยอกล้อเรียวลิ้นของฉัน ส่งผ่านรสที่ไม่คุ้นเคยมาจากอีกริมฝีปากที่จูบและกระหวัดเรียวลิ้นอย่างช่ำชองในโพรงปากของฉัน ต้อนจนเรียวลิ้นของฉันถูกพันธนาการด้วยเรียวลิ้นที่เร่าร้อนกว่า ร่างอันกำยำไปด้วยมัดกล้ามของเขาที่แตะเหนือยอดอกฉันร้อนราวกับไฟ เนื้อแนบเนื้อทำให้ร่างฉันสั่นสะท้าน มันทำให้รู้ว่าคืนนี้ยังไม่จบลง ฉันคงหมดสติไป ไม่รู้หรอกว่านานเท่าไหร่ “คุณฮารุ...?” ด้วยรสปร่าของวอดก้าเขาปลุกฉัน