已经是第一章了
Chapter 52 วันเวลาที่เริ่มหมดไป
ต่อมา
ทั่กๆๆๆ
เสียงฝีเท้าร่างขนาดเล็กทำให้ฉันเดาได้ไม่ยากว่าใครมา
“พี่ยูนะ!” นายน้อยไรจิกระโดดสวมกอดฉัน ใบหน้ากลมแดงเรื่อะเปื้อนยิ้ม
ตั้งแต่ฉันได้กลายเป็นคนดูแลจำเป็นให้ท่านไดโซไรจิกับฉันก็ยิ่งสนิทกัน
“คิดถึงจังเลย” เด็กน้อยกระชับกอด
“ชอบคุณค่ะ” ฉันก็เหมือนกัน ฉันอาจคิดถึงนายน้อยมากกว่าที่นายน
已经是最新一章了
加载中
