ตอนที่ 399 เธอไม่รู้จริงๆใช่ไหม

ตอนที่ 399 เธอไม่รู้จริงๆใช่ไหม สมภพแสดงอาการผิดหวังออกมาเล็กน้อย เขาใช้ใจปฏิบัติต่อเจนจิราเช่นนี้ แล้วทำไมเธอกลับอยู่ตรงนั้น ตำแหน่งของเขาเทียบไม่ได้กับจิดาภา เจนจิราไม่รู้สึกอะไรแม้แต่น้อย เดินไปยิ้มทักทายให้กับจิดาภา “พี่จิดาภา!” จิดาภาใส่ใจต่อการแสดงออกของสมภพ “พี่จิดาภา หนูคิดถึงพี่จังเลยค่ะ” “พี่ก็คิดถึงหนูเหมือนกันจ้ะ แต่ว่าหนูไม่รู้สึกว่ามีคนกำลังไม่ชอบใจอยู่หรอ?” จิดาภาพูดแบบยิ้มๆ สมภพที่อยู่ไม่ไกลจากเจนจิรา หยิบแชมเปญขึ้นมาดื่มด้วยความกลัดกลุ้ม เขาเป็นถึงซุปเปอร์สตาร์ แต่ทำไมกลับมาหล่นมาเป็นส่วนหนึ่งอยู่ตรงนี้! จ้องมองผู้ช่วยของตัวเองอยู่ตลอดเวลา กลัวว่าเธอจะวิ่งตามคนอื่นไป... ทำไมถึงถูกมองข้ามเช่นนี้ เขาตามเจนจิรามาที่นี่ พบเจอแบบนี้มากี่ครั้งแล้ว มีคนให้ความสนใจสมภพที่มาอยู่ที่นี่ พากันมาทยอยคุยกันอย่างไม่ขาดสาย ในเวลาเดียวกันในโอกาสแบบนี้ สมภพไม่เคยปรากฏตัวตามงานสังคม จึงแสดงสีหน้าไม่สนใจพวกที่มาประสบสอพอ เขาเห็นเจนจิราเวลาที่พบกับจิดาภาดูมีความสุข จึงหันไปคุยเรื่อยเปื่อยกับคนอื่น จิดาภารวบรวมเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่ในสายตา อดกลั้นขำ ถามเจนจิราว่า “ช่วงนี้เป็นอย่างไรบ้าง การงานราบรื่นดีไหม?”“สมภพเป็นเหมือนธาตุทั้ง 5 ของหนู” เจนจิราขมวดคิ้วพูดแขวะ “อย่างนั้นเลย...” “พี่ไม่เคยเห็นว่าเขาจะเป็นนักแสดงที่ขี้เกียจเลยนะ!” เจนจิรากระพริบตาซ้ำๆ เพียงไม่กี่วินาทีก็ยิ้มอย่างโล่งใจออกมา “แต่ว่าตอนนี้หนูชินแล้วค่ะ ไม่ว่าจะเกิดเรื่องอะไรมากแค่ไหน ก็จัดการได้หมดค่ะ” เห็นได้ชัดว่าสมภพตัดสินใจว่าจะทำให้เจนจิราว่านอนสอนง่าย ให้เธออยู่ข้างกายเขาตลอดเวลา แต่ผลกลับกลายเป็นว่าคนที่เป็นฝ่ายประนีประนอมคือเขาเอง สุดท้ายใครกันแน่ที่ถูกเลี้ยงให้เชื่อง? “น้องเจนจิราจ้ะ หนูคงไม่ได้สนใจเลยว่า คนบนโลกใบนี้ ก็มีแต่หนูเขาเผชิญหน้าด้วย ที่จริงคือ มีคนน้อยมากที่อยากเป็นผู้ช่วยเขาและเขาก็ปฏิเสธไป” จิดาภาเห็นสมพบขอปลีกตัวจาก 2 ดาราสาวไปอย่างเงียบๆ ในคำพูดนั้นมีความหมายแฝงอยู่ “คนแบบนี้ หนูต้องดูแลเขาให้ดีนะจ้ะ เพราะถ้าไม่มีหนูอยู่ข้างกาย เขาต้องสูญเสียอะไรหลายๆอย่างในชีวิตไป” มันไม่ใช่ลาภยศ แต่มันคือหัวใจที่มั่นคงปลอดภัย “เขาก็มองหนูเป็นตัวคอยรังควาน เขาจงใจทรมานหนู!” เจนจิราคร่ำครวญ “แต่เขาฟังคำพูดของหนูเป็นพิเศษเลยนะ” “ถ้าเขาไม่ฟังหนูนะ หนูจะลาออก” เจนจิราเอี้ยวตัว เห็นว่างข้างกายของสมภพมีดาราสาวหลายคนที่แต่งตัวด้วยชุดราตรีสวยงาม ดวงตาและคิ้วของเธอแสดงถึงอาการโมโห จิดาภากระแอมขึ้นมานิดนึง “พี่เห็นสมภพดูไม่ค่อยชอบงานนี้เท่าไหร่ หนูไปห้ามไม่ให้เขาดื่มเหล้าดีกว่าไหมจ้ะ?” เจนจิรามองไปรอบๆอย่างยกตนข่มท่าน แต่ว่าในวินาทีนั้น เธอก็ชนเข้ากับใครบางคนที่กำลังเดินมา แก้วเหล้าที่อยู่ในมือของฝ่ายตรงข้ามสั่นไหว ไวน์แดงเกือบทั้งแก้วหกใส่ชุดเดรสยาวของฝ่ายตรงข้าม เจนจิรารีบแสดงการขอโทษ “ขอโทษค่ะ ฉัน...” “ขอโทษอะไรล่ะ! ทำไมเดินไม่รู้จักมองทาง! งานระดับสูงอย่างนี้ ทำไมถึงให้คนต่ำๆอย่างเธอเข้ามา! บริษัทไหนหรอ?” ผู้ช่วยที่ติดตามมาของดาราสาวชุดราตรียาวคนนั้น แยกเขี้ยวยิงฟันขู่ “เธอรู้ไหมว่าชุดเดรสของก้อยราคาแพงแค่ไหน?” เจนจิรารู้ว่าเธอต้องมีความรับผิดชอบ รีบก้มหน้า โค้งคำนับ “ขอโทษนะคะ ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ” “เอาล่ะ ไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว ฉันเห็นว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจริงๆแหละ ชุดราตรียาวนี่ก็ใส่ไม่ได้แล้ว ให้เขาชดใช้ค่าเสียหาย ฉันจะไปเปลี่ยนชุดที่ห้องพักละ” ก้อยเหลือบตามองเจนจิรา ก่อนจะเรียกหญิงสาวคนนั้นด้วยน้ำเสียงที่เอือมระอาในคำพูดนั้น ดูเหมือนกับเธอไม่อยากโต้เถียงกับเจนจิราแล้ว ดูมีเมตตา แต่แท้ที่จริงแล้วกำลังคิดว่าเป็นแค่ผู้ช่วย แต่กลับใส่ชุดที่ราคาแพงขนาดนั้น เจนจิราหน้าซีดมาก “ขอโทษนะคะ! ฉันขอดูหน่อยว่าพอที่จะช่วยคุณทำความสะอาดได้ไหมคะ!” “เหอะ ตลกดีนะ เธอคิดว่าเดรสแบบนี้จะซักให้สะอาดได้หรอ? ที่จะพูดคือ หลังจากเธอซักเสร็จ ก้อยของพวกเราจะใส่ได้ยังไง! ฉันคิดว่าเธอน่าจะเป็นแฟนคลับแย่ๆที่บริษัทด้านการแสดงเล็กๆส่งมาล่ะสิ! หรือไม่ก็เป็นคนของโรงแรม ไหนเรียกผู้จัดการของพวกเธอมาสิ!” ศีรษะของเจนจิราห้อยลงต่ำ กำมือแน่น จะทำอย่างไรดี... สีหน้าของจิดาภาเปลี่ยนไปไม่ค่อยดีนัก เธอกำลังเตรียมตัวจะขึ้นข้างบน ทันใดนั้น มีเงาของใครบางคนปรากฏอยู่ข้างกายของเจนจิรา เขายืนขวางโดยให้เจนจิราอยู่ด้านหลังจิดาภาเห็นร่างนั้น จึงถอยเท้ากลับ เตรียมตัวดูละคร “เกิดอะไรขึ้น?” เมื่อฝ่ายตรงข้ามเห็นว่าเป็นสมภพมา รีบเปลี่ยนหน้าเป็นยิ้มแย้ม พูดอย่างประจบว่า “พี่สมภพคะ สาวน้อยคนนี้ทำกระโปรงของก้อยเลอะ พวกเรากำลังจัดการ ไม่มีอะไรค่ะ แค่เรื่องเล็กๆ ไม่รบกวนพี่สมภพให้พี่สมภพลำบากใจดีกว่าค่ะ”“ผมไม่ได้ถามคุณ” สมภพกวาดสายตามองฝ่ายตรงข้ามอย่างเย็นชา ก่อนจะหันกายไปมองเจนจินราที่อยู่ข้างๆ “พูดสิ” “ฉัน...ฉันเห็นว่ามีคนกำลังเทเหล้าให้คุณ กลัวว่าคุณจะดื่มจนเมา ก็เลยอยากจะไปห้ามไม่ให้คุณดื่ม แต่ว่า...ไม่ได้ทันระวัง ก็เลยชนคุณก้อย ฉันไม่ได้ตั้งใจ ฉันยินดีจะชดใช้ให้ แต่เรื่องค่าเสียหาย ฉันไม่มีค่ะ...” เจนจิราอยู่ด้วยตัวเองเพียงลำพัง จึงไม่มีเงินมากมายขนาดนั้น! สมภพมักปฏิบัติตัวเย็นชาต่อคนอื่น แต่ทำไมกลับมีความอดทนต่อสาวน้อยคนนี้? ใจของฝ่ายตรงข้ามหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาไม่ธรรมดา สมพบมองดูเจนจิรา หลังจากนั้นก็มองไปที่เดรสยาวตัวนั้น เดินตรงไป 2 ก้าว ก่อนที่จะเหยียบที่บนกระโปรงนั้นด้วยเท้าทั้ง 2 ข้าง “เดิมทีแล้วผมไม่ชอบยุ่งเรื่องของคนอื่น แต่ว่าเรื่องของเขา ก็เป็นเรื่องของผม กระโปรงตัวนี้ ให้ถือว่าผมเป็นคนทพให้เสียหาย จะจัดการยังไง ให้โยนมาที่ผม” “พี่สมภพคะ เธอคนนี้คือ...” สมภพยกแขนซ้ายขึ้นโอบไปที่ไหล่ของเจนจิราไว้ พูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด “ขอแนะนำให้พวกคุณรู้จักผู้ช่วยของผม เจนจิรา ที่ไม่พูดความจริงจนทำให้เกิดเหตุการณ์ยุ่งยากเช่นนี้” พอพูดจบ เขาอาศัยช่วงที่คนกำลังตกตะลึง พาเจนจิราออกไป บังเอิญเดินมาพบกับจิรภาสเข้าพอดี เขาจึงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ผมมาแล้วนะครับ ขอตัวก่อน” จิรภาสขมวดคิ้ว เขามาก่อเรื่องแล้วก็ไป... จิดาภายิ้มก่อนที่จะเดินเข้าไป ดึงแขนของจิรภาสไว้ “จิรภาสคะ คุณบอกสิคะว่าเมื่อไหร่เจนจิราถึงจะเข้าเสียที?” “เขาอาจจะเข้าใจมาก่อนแล้ว แต่แค่ไม่ได้ตอบสนองอะไร” เจนจิราไม่ใช่คนที่ไม่ค่อยพูดเหมือนกับตฤณ อายุของเธอก็เหมือนกับเด็กสาวที่ตั้งตารอความรัก ทำไมถึงจะไม่รู้สึกอะไร? แต่หากว่าเธอฉลาดพอ จิดาภาพยักหน้ารับ รู้สึกว่าที่จิรภาสพูดมีเหตุผล อาจจะเป็นเพราะเจนจิราแค่ไม่เชื่อว่าสมภพจะจริงใจที่จะจริงจัง เลยอยากจะทดสอบเขา? พอเดินออกจากประตูของโรงแรม เจนจิราถอยห่างจากอกของสมภพ “งานเลี้ยงยังไม่จบนี่คะ คุณเป็นแขกของงาน ทำไมถึงจะกลับแล้วล่ะคะ? แล้วฉันก็ยังไม่ได้คุยกับพี่จิดาภาเลยด้วย” “ฉัน!” สมภพคลายเนคไทออก “เธอเป็นผู้ช่วยของฉัน เธอถูกคนข้างในรังแก จะให้ฉันมองเฉยๆหรอ? ฉันจะบอกเธอให้นะ ถ้าให้ฉันเห็นว่าพวกนั้นทำอะไรอย่างนั้นกับเธออีก ฉันสามารถทำอะไรที่คาดไม่ถึงก็ได้”