已经是第一章了
บทที่ 2.2 คำขอที่ลำบากใจ
“อืม...งั้นเข้าไปนั่งในร้านเลย ไปคิดเงินตามเดิมดีแล้ว เดี๋ยวจะมาวีนแตกใส่แขกของพี่”
“ซะงั้น พิตต้าอุตส่าห์แต่งตัวสวย คิดว่าวันนี้จะได้นั่งดริ๊งค์บ้าง...อดเลย”
“เดี๋ยวเถอะ แค่แต่งตัวเปิดโน่นนิดนี่หน่อย เจ๊โด่งก็กลุ้มใจจะแย่ กลัวจะมีแขกมาลวนลามหลานสุดที่รัก” พิยะตาย่นจมูกให้คำประชดของรุ่นพี่ ก่อนจะหันหลังกลับเข้าไปในร้าน
“เดี๋ยวสิครับน้องสาว...ว้าวสวยซะด้วย” มือหนาคว้าแขนเรียวก่อนที่เธอจะเดินเข้าซุ้มประตู พิยะตาหันหลับมามองผู้ชายที่ขัดขวางเธอ ใบหน้าคล้ำมีหนวดเครายิ้มพร้อมมองสำรวจร่างกายหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดเท้ายิ่งเนินอกอวบสายตาเป็นมันจับจ้องไม่เกรงใจคนสาว
“ขอโทษค่ะ...หนูไม่ว่าง”
“ได้ยังไงจ๊ะ ไม่รู้เหรอว่าพี่เป็นใคร”
“เอ่อเสี่ยคะ...กานต์หาเด็กคนอื่นให้นะคะ”
“ฉันสนใจน้องคนนี้ เด็กใหม่เหรอ สวยใส ขาวอวบ” ลูกค้าหนุ่มลูบปากตัวเองพึงพอใจเรือนร่างที่อวบสวยของหญิงสาว
“ไม่ได้คะ คนนี้มีแขกจองแล้ว”
“เฮ้ย นี่พูดไม่รู้เรื่องเหรอ ฉันยอมจ่ายเพิ่มให้ก็ได้” เขาอารมณ์ฉุนขึ้นมาทันทีที่ถูกปฏิเสธ
“พี่กานต์” พิยะตาเสียงสั่น เธอพยายามดิ้นให้หลุดจากมือหนาแต่เขาก็ดึงรั้งร่างเธอเข้าไปใกล้กว่าเดิม แถมก้มสูดหายใจใกล้ๆ เรือนผมสีดำขลับ
“น่ากินจริงๆ” หญิงสาวเบี่ยงหน้าหลบอย่างรังเกียจ
“เข้าไปนั่งดื่มเบียร์เย็นๆ กับพี่ข้างในดีกว่านะจ๊ะคนสวย”
“ไม่ค่ะ...ปล่อยหนูเถอะนะคะ”
“ไม่เอาน่า อย่าเล่นตัวไปหน่อย สวยๆ ขาวๆ ขนาดนี้ ปล่อยไปพี่ก็เสียดายแย่สิจ๊ะ” หนุ่มใหญ่ดึงรั้งแขนหญิงสาวจนเธอเอียงไปแนบหน้าอกกว้าง คนตัวเล็กย่นจมูกเหม็นกลิ่นน้ำหอมที่เขาชโลมไว้ทั่วตัวราวกับอาบแทนน้ำ อีกทั้งน้ำมันใส่ผมรุ่นโบราณที่ส่งกลิ่นน่าสะอิดสะเอี่ยนชวนขนลุก หญิงสาวใช้ฝามือดึงตัวเขาออกห่างจากเธอ
“อย่าค่ะ หนูขอร้อง”
“นี่หนูจะลองดีกับพี่ใช่ไหม” เขาหงุดหงิดที่หญิงสาวปฏิเสธไม่มีเยื่อใย
“เปล่าค่ะ ตะ แต่หนู” แขนแข็งๆ รั้งร่างบางเข้าไปกอดหมายจะซุกไซร้สูดดม แต่หญิงสาวก็ดิ้นรนต่อสู้สุดแรง
“ปล่อยหนูนะ”
“เสี่ยขาปล่อยน้องเค้าเถอะนะคะเสี่ย”
“เอ๊ะนังนี่ชอบแส่จริงๆ ออกไป” ชายตัณหากลับตะหวาดใส่กานต์อย่างไม่พอใจ เขาโมโหจนเกือบจะเงื้อมมือฟาดใส่เธอ
“อย่าทำพี่กานต์นะ” เสียงใสตะโกนห้ามด้วยความตกใจ พิยะตาอยากจะดิ้นรนมากกว่านี้แต่กลัวว่าแขกคนอื่นจะตระหนกตกใจอาจจะพลอยทำให้เดินออกจากร้านไปเลยก็ได้
“ปล่อยผู้หญิงซะ” เสียงทุ้มๆ ดังขึ้น ทุกสายตาหันกลับไปมองต้นเสียงทันที
“แกเป็นใคร”
“ผู้หญิงคนนี้ของฉัน...ปล่อยเธอซะ” ด้านหลังของคนที่มาช่วยเหลือมีชายร่างกำยำอีกสองคน เขาเดินออกมาจากความมืด เสื้อสูทสีดำที่สวมใส่ปกปิดอะไรบางอย่างใต้อุ้งมือ ลูกค้าหนุ่มใหญ่เหลือบมองเล็กน้อยก็จะลนลาน
“อืม กะ ก็ได้ วันนี้ไม่ได้วันหน้าคงไม่พลาด” เขารีบเดินเข้าไปในบาร์ก่อนที่จะเกิดอะไรขึ้น
“ขอบคุณค่ะ” หญิงสาวยกมือไหว้นอบน้อม เธอสังเกตจากการแต่งกายและวัยของคนที่ช่วยเหลือแล้วไม่น่าจะเป็นคนธรรมดาที่มาเที่ยวหาความสำราญใจ เขายิ้มให้เธอเล็กน้อยก่อนจะเดินเข้าไปในร้านเช่นกัน
“ใครคะพี่กานต์”
“อะ เอ่อ พี่ไม่รู้ แต่พิตต้าเข้าไปข้างในเถอะเดี๋ยวแขกคนอื่นจะเรียกอีก” พิยะตามองตามร่างสูงเด่นนั้น เขาเป็นใครกันเสียงทุ้มที่ฟังแล้วจะต้องยอมปราชัยกับท่าทางที่สุขุมยิ่งคิดก็ยิ่งไม่เข้าใจ คนระดับนี้ทำไมมาในที่เล็กๆ คับแคบ อย่างที่นี่
เพียงไม่กี่นาทีหลังจากชายลึกลับในความคิดของเธอเดินหายเข้าไปในบาร์ สาวเสิร์ฟในนั้นก็ออกมาเรียกให้หญิงสาวเข้าไปข้างในตามคำสั่งของดนุพรเจ้าของบาร์และอาของเธอ
“อาโด่งเรียกพิตต้าเหรอคะ” เสียงหวานถามคนที่นั่งอยู่บนโซฟา
“นั่งก่อนสิ...นี่คุณธีร์ เจ้าของบริษัทส่งออกเสื้อผ้าอันดับต้นๆ ของเอเชีย” พิยะตาเงยหน้ามองคนที่อาแนะนำ หญิงสาวต้องชะงักเล็กน้อย ชายคนที่ช่วยเหลือเธอเมื่อครู่รู้จักกับดนุพรและยังมีตำแหน่งหน้าที่ใหญ่โต หญิงสาวยกมือไหว้อย่างนอบน้อม
“เข้ามานั่งใกล้ๆ ฉันสิ” เสียงเชื้อเชิญของคนอาวุโสทำให้ร่างบางสั่นเทา เธอรู้สึกประหม่าเล็กน้อย
“ไปซิจ๊ะพิตต้า” หญิงสาวค้อมตัวผ่านหน้าอา ก่อนจะค่อยๆ ลดตัวนั่งข้างๆ ชายภูมิฐาน
“อืม ยิ่งดูก็ยิ่งสวยสมวัยนะ ไม่น่ามาอยู่ในที่แบบนี้เลย”
“ค่ะ โด่งไม่รู้จะทำยังไง มีหลานอยู่แค่คนเดียว ไม่มีใครเลี้ยงดูค่ะ”
“คุณก็เก่งนี่ เลี้ยงหลานในบาร์นี้มาตั้ง 19 ปี”
“ก็พิตต้าเสียพ่อแม่ตั้งแต่เด็ก โด่งได้แต่อาศัยเด็กในร้านช่วยกันเลี้ยงค่ะ พิตต้าแกเลี้ยงง่ายไม่งอแง”
“ชื่อพิตต้าเหรอ” ธีร์หันมาถามหญิงสาว ที่นั่งสั่นหวั่นเกรงเขา
“ค่ะ...อาโด่งตั้งให้”
“อืม งั้นฉันก็เรียกหนูว่า พิตต้านี่ล่ะนะ ฟังดูกันเองดี”
“ค่ะท่าน”
“เอาเป็นว่าผมตกลงตามคำขอร้องของคุณนะโด่ง”
“อุ๊ย ขอบพระคุณค่ะคุณธีร์ ยังไงโด่งจะทำตามข้อตกลงทุกอย่างเลยค่ะ คุณธีร์ไม่ต้องกังวล” ชายกลางคนกระชับสูทก่อนจะลุกขึ้นยืน
“ผมคงต้องกลับก่อน มาที่แบบนี้แล้วรู้สึกว่าตัวเองแกไปอีกหลายปี”
“ไม่นะคะ คุณธีร์ยังดูหนุ่มอยู่เลยค่ะ ถ้าไม่บอกว่า 45 แล้วโด่งเดาไว้แค่ 30 เองนะคะ” ดนุพรยังคงพูดจาฉอเลาะ โดยที่ไม่สนใจว่าใบหน้าหวานของสาวจะมีเครื่องหมายคำถามผุดขึ้นกี่ตัว
“เอาล่ะ ไปเลยแล้วกัน เดี๋ยวจะติดใจจนไม่อยากไปไหน”
“เดี๋ยวโด่งเดินไปส่งค่ะ” ร่างสะโอดสะองของสาวประเภทสองที่ผ่านการศัลยกรรมมากว่าสิบครั้งจนสวยงามกว่าผู้หญิงแท้หลายคน เดินนำหน้าลูกค้าวีไอพีออกไป
已经是最新一章了
加载中
