ตอนที่1 หย่าร้าง

ตอนที่1 หย่าร้าง ในความมืดมิดนั้น ขาทั้งสองข้างของเธอถูกบังคับให้อ้าออกจากกัน ความร้อนผะผ่าวจากฝ่ามือที่ส่งมานั้นทำให้ส้งโยว่อันตัวสั่นเทาไปทั่วทั้งร่าง “จิ่นเหนียน คุณเบาหน่อยได้ไหม” “เงียบซะ!” คำสั่งแสนเย็นชาที่ไม่อนุญาตให้สงสัยถูกส่งมาอีกครั้ง ร่างสูงออกแรงและดันเข้ามันไปในร่างกายของเธอ ไม่มีการจูบ ไม่มีความรักและการทะนุถนอม ไม่มีการเล้าโลมใดๆทั้งสิ้น ความเจ็บแล่นแปลบเข้ามาอย่างฉับพลันทำให้ริมฝีปากบางของส้งโยว่อันที่เม้มไว้แน่นเผยอออก เธอส่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บ มันเจ็บเหลือเกิน ร่างกายมันเหมือนอยู่ๆก็ถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ เพียงชั่วครู่เม็ดเหงื่อเย็นผุดออกมาจากแผ่นหลัง มือทั้งสองข้าง เคลื่อนไปอยู่ที่คอของมู่จิ่นเหนียนอย่างไม่รู้ตัว “จิ่นเหนียน ฉันเจ็บ......” เธอพูดขอร้องให้เขายกโทษให้ด้วยเสียงเบาบาง แต่งงานกันมาสามปี นี่คือครั้งแรกที่เขากลับบ้าน “อ๊า แบบนี้ไม่ใช่แบบที่เธอต้องการหรอกเหรอ” ชายหนุ่มส่งเสียงครางต่ำอย่างดูหมิ่นดูแคลน ด้านล่างของร่างกายหยุดไปชั่วครู่ แล้วกลับมาเร่งจังหวะที่เร็วขึ้น ส้งโยว่อันเจ็บจนไม่ได้สนใจในคำพูดของเขานัก แค่อยากผลักเขาออกไป แต่ทว่ากลับทำได้แค่ทนอยู่อย่างนั้น เธอจึงเพียงกัดริมฝีปากและทนกับการรุกรานของเขาต่อไป ไม่เป็นไร มันจะไม่เป็นไรจริงๆ นี่ไม่ใช่ช่วงเวลาที่เธอรอมานานแล้วหรอ เจ็บนิดหน่อยจะเป็นอะไรไป จนกระทั่งได้กลิ่นคาวเลือดฟุ้งไปทั่วชั้นอากาศ ความอุ่นร้อนถูกแพร่เข้ามาที่ส่วนล่าง ชายหนุ่มพลิกตัวลงเตียงและเดินออกไปจากห้องนอน ในตอนที่มู่จิ่นเหนียนเดินกลับเข้ามาอีกครั้ง เขาเดินตรงไปเปิดไฟดวงใหญ่ภายในห้องนอน ทันใดนั้นเองแสงสว่างแสบตาทำให้เธอต้องยกมือขึ้นมาบังแสงโดยปริยาย เขาจึงรอให้ดวงตาของเธอปรับให้เข้ากับแสงและรอให้เธอลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ชายหนุ่มจึงเปล่งเสียงเรียบนิ่งออกมาว่า “หย่ากันเถอะ” ส้งโยว่อันหยุดชะงักไปชั่วครู่ ทั่วทั้งร่างของเธอคล้ายกับเลือดได้แข็งตัวไปเรียบร้อยแล้ว เธอมองอย่าไม่เชื่อไปที่เขา “จิ่นเหนียน คุณพูดอะไรของคุณ” “สิ่งที่คุณต้องการ ผมก็ให้คุณไปแล้วไง เมียวเมียวเธอตั้งครรภ์ ผมต้องรับผิดชอบเธอ” อวัยวะบนใบหน้าของชายหนุ่มที่ลึกล้ำนั้น เผยให้เห็นถึงความเหนื่อยล้าอยู่ลางๆ พี่ส้งเมียวเมียวตั้งครรภ์เหรอ เด็กคนนั้นเป็นลูกของเขาอย่างนั้นเหรอ ส้งโยว่อัน รีบหันหน้าไปมอง “ใบสำคัญการหย่า” ตัวหนังสือตัวหนาบนเอกสารเพียงไม่กี่ตัวปรากฏสู่สายตา ด้านข้างมีน้ำเปล่าและยาเม็ดสีชมพูอ่อนวางไว้หนึ่งเม็ด ก่อนหน้านี้ใจหนึ่งดวงที่สั่นคลอนไปด้วยความอบอุ่น เพียงแค่ชั่วครู่กลับเหมือนว่าถูกตะขอเหล็กอันเย็นเฉียบทิ่มแทงเข้ามา มันช่างเจ็บช้ำเสียเหลือเกิน เธอเจ็บปวดจนเหมือนจะหายใจไม่ออก การที่ตกจากสวรรค์ลงมานรก มันเป็นเช่นนี้นี่เอง ทั้งน่าขายหน้า ทั้งไม่สามารถหาคำตอบได้ เป็นความเจ็บปวดส่วนลึกที่ตามๆกันมาเลยล่ะ ตาของส้งโยว่อันแดงก่ำ เธอถามออกไปว่า “จิ่นเหนียน มันเป็นเพราะอะไร ฉันเพิ่งจะได้เป็นภรรยาของคุณเองนะ แล้วทำไมกัน ทำไมคุณต้องทำพี่สาวของฉันตั้งครรภ์ด้วย คุณนี่มัน!” มู่จิ่นเหนียนวาดริมฝีปากอย่างโหดเหี้ยม และยกมือขึ้นไปบีบที่คางของเธอ เขาพูดอย่างเหยียดหยามว่า “ส้งโยว่อัน ไม่ใช่ว่าเป็นเพราะคุณใส่ร้ายเมียวเมียวหรอกเหรอที่ทำให้เธอต้องพบกับความป่าเถื่อนเช่นนั้นคุณคิดว่าผมยังจะอยากเอาคุณเป็นภรรยาอยู่อีกเหรอครับ ตั้งแต่ที่เริ่มแต่งงานกันวันนั้น คุณควรที่จะรู้จุดจบของตัวเองว่ามันคืออะไร!” เธอมองไปที่ดวงตาของเขาที่มันเต็มไปด้วยความเมินเฉยและความเกลียดชัง ส้งโยว่อันยิ้มหยัน “มู่จิ่นเหนียน คุณนี่ช่างโหดเหี้ยมเหลือเกิน” “เทียบกับวิธีสกปรกๆเหล่านั้นของคุณแล้ว ผมคนนี้ขอคารวะคุณเลย!” ดวงตาของมู่จิ่นเหนียนเต็มไปด้วยความดุร้าย เขาขบฟันพูดจนจบ หลังจากนั้นจึงออกแรงผลักเธอให้ออกห่าง “กินยาซะ” “คุณคงคิดว่าฉันยอมแต่งงานกับคุณ ถ้าในตอนแรกไม่ใช่ว่าตระกูลมู่มาสู่ขอ ฉันยอมแต่งงานกับขอทานดีกว่ามาแต่งงานกับคุณซะอีก!” ส้งโยว่อันพูดจนจบอย่างเคืองโกรธ เธอคว้ายาและน้ำขึ้นมาดื่มอย่างขึงขัง “อ่านเสร็จแล้วก็เซ็นชื่อซะ พรุ่งนี้ผมจะส่งคนมาเอา” มู่จิ่นเหนียนทิ้งประโยคแสนเย็นชาเอาไว้ แล้วหมุนตัวก้าวเท้าออกไป หลังจากได้ยินเสียงล็อคประตูจากด้านนอก ส้งโยว่อันจึงพลิกผ้าห่มผืนบางออก เดินเท้าเปล่าเข้าไปยังห้องน้ำ หลังจากที่คลื่นไส้จนแทบขาดใจอยู่พักหนึ่ง เธอมองไปยังเม็ดยาที่ถูกบ้วนออกมา บนใบหน้าขาวซีดนั้นก็ปรากฏความเศร้าและความขมขื่นออกมา ปฎิเสธไม่ได้เลยว่ามันสวยงามจนทำให้คนไม่กล้าที่จะมองตรงๆ