ตอนที่2 ตั้งครรภ์

ตอนที่2 ตั้งครรภ์ หลังจากที่มู่จิ่นเหนียนเดินออกไป ส้งโยว่อันก็นอนไม่หลับอีกเลย ความสว่างไสวจากแสงไฟแวววาวดวงใหญ่ภายในห้องนั่งเล่น เธอนั่งมองใบสำคัญการหย่าอยู่ที่โต๊ะน้ำชา รอยยิ้มจากมุมปากของเธอทั้งอ้างว้างและสิ้นหวัง สิบสามปีแล้ว! ความรู้สึกต่ำต้อยนี้มันควรจะจบลงเสียที เธอรู้มาโดยตลอดว่าตัวเองไม่ควรไปตกหลุมรักมู่จิ่นเหนียน ชายหนุ่มที่โดดเด่นมาตั้งแต่เด็ก และพี่ส้งเมียวเมียวที่เป็นที่หมายปองของชายหนุ่มมาโดยตลอด ดังนั้นระยะเวลาที่ผ่านมา ความรักของเธอจึงเป็นเพียงการแอบรักมาโดยตลอด เป็นเพราะเธอรู้ว่าเมื่อเทียบกันแล้วพี่สาวที่สวยสง่าเพียบพร้อม อีกทั้งการศึกษาก็สูงส่ง แต่ตัวเธอเองนั้นกลับเป็นเพียงแค่ลูกนอกสมรส ก็สมควรแล้วที่ไม่เหมาะจะไปยืนอยู่ข้างกายเขา แต่สามปีก่อน ในคืนก่อนวันแต่งงานของมู่จิ่นเหนียนกับส้งเมียวเมียว เป็นเพราะส้งเมียวเมียวช่วยเธอเอาไว้ เมียวเมียวจึงถูกพวกนักเลงกลุ่มนั้นข่มขืน...... โดยปกติแล้วตระกูลมู่ไม่ยินยอมให้มู่จิ่นเหนียนแต่งงานกับหญิงสาวที่มีจุดด่างพร้อย ดังนั้นจึงเสนอให้ยกเลิกงานแต่ง แต่ทว่ามู่จิ่นเหนียนกลับยื่นไปมือออกไป “โยว่อัน แต่งงานกับผม” ในช่วงเวลาสั้นๆ เธอได้เห็นดวงตาสีเข้มทั้งสองข้างที่เต็มไปด้วยความอบอุ่น ใจของเธอมันเหมือนดั่งต้นไม้ที่เหี่ยวเฉาที่มีดอกไม้บานขึ้นมาอย่างนั้นเลยล่ะ ไม่คาดคิดเลยว่า เรื่องราวทั้งหมดทั้งมวลที่เกิดขึ้นนี้ มันเป็นเพียงเพราะเขาต้องการที่จะตอบโต้กับแผนชั่วๆของเธอ สิบปีของการแอบรัก สามปีของการแต่งงาน ตั้งแต่แรกเริ่มจนถึงตอนนี้เธอก็ไม่เคยได้เข้าไปอยู่ในสายตาของเขาเลย น้ำตาที่กลั้นมาทั้งคืน ในที่สุดมันก็ซัดสาดไหลลงมาจากรอบๆดวงตาของเธอ ส้งโยว่อันถือปากกาขึ้นมา จรดปลายปากกาเซ็นชื่อตนเองลงไปยังใบสำคัญการหย่า เขาไม่ขี้งกไป ห้องชุดนี้ก็ยกให้เธอ อีกทั้งยังชดเชยในสิ่งอื่นๆให้เธออีกสิบล้าน จริงๆแล้วเธอก็เป็นเพียงสิ่งของราคาต่ำเท่านั้นเอง เหอะ …… โรงพยาบาลจี่เหริน เรื่องการหย่าร้างไม่ได้ส่งผลกระทบต่องานของส้งโยว่อัน เธอเดินทางมาที่แผนกสูตินรีเวชก่อนกำหนด ตรงเข้าไปยังห้องอัลตราซาวด์ เธอทำการตรวจสอบระยะเวลาการตกไข่ของตนเอง พอเธอได้เห็นก้อนเนื้อที่เต้นกันอย่างแข็งขันบนหน้าจอ ดวงตาคู่โตที่อบอุ่นเหมือนในฤดูใบไม้ร่วงก็แฝงไปด้วยรอยยิ้มแห่งความปีติดีใจ มู่จิ่นเหนียน，ในเมื่อคุณกล้าเสนอที่จะหย่า ฉันก็กล้าที่จะท้องลูกกับคุณและคุณก็จะไม่มีวันได้เห็นหน้าลูกตลอดชีวิต! ในตอนที่กลับมาถึงหน้าประตูห้องทำงาน ส้งโยว่อันก็ได้เห็นรูปร่างสวยงามที่คุ้นเคย ปลายฤดูใบไม้ร่วงแล้ว แต่ส้งเมียวเมียวก็ยังคงใส่ชุดเดรส เผยให้เห็นเรียวขาขาวเนียน เธอกำลังคุยโทรศัพท์และม้วนผมยาวลอนไปด้วย พอเห็นว่าเธอมาแล้ว ส้งเมียวเมียวจึงวางสาย “โยว่อัน, ฉันมาทำเอกสารการฝากครรภ์ จิ่นเหนียนคงบอกแล้วเธอแล้วว่าฉันตั้งท้องและให้มาทำคลอดที่โรงพยาบาลของพวกคุณ” เธอพูดและใช้มือที่ประดับไปด้วยเล็บสีแดงลูบคลำท้องอย่างอ่อนโยน เธอหันมาทางส้งโยว่อันส่งยิ้มและพูดขึ้นว่า “โยว่อัน，คุณก็คงจะรักเด็กคนนี้ไม่น้อยเลยใช่ไหมล่ะ ใจของส้งโยว่อัน เหมือนกับว่าชั่วครู่หนึ่งโดนฝ่ามือใหญ่คว้าเอาไว้ และกระชากมันออกจนเธอเจ็บไปหมด “เข้ามาสิ!” ส้งโยว่อันอดกลั้นต่อความเจ็บปวดที่แล่นเข้ามาเล่นงานในหัวใจและตามร่างกายของเธอ เธอลากส้งเมียวเมียวเข้ามายังห้องทำงาน และยื่นมือออกไปปิดประตู “ทำไม กลัวคนข้างนอกได้ยินเหรอว่าฉันท้องลูกของจิ่นเหนียน” พอไม่มีคนอื่นแล้ว ส้งเมียวเมียวจึงวาดริมฝีปากขึ้นอย่างยั่วยุ ดวงตาเต็มไปด้วยความภูมิใจ โยว่อันนั่งลง สายตาเย็นชาเลื่อนขึ้นไปมองยังหน้าท้องของเธอ “พี่สาวของตนเองกำลังตั้งท้องกับน้องเขย ฉันเกรงว่าคงมีแต่คุณเท่านั้นล่ะมั้งที่ดูไม่ละอายใจ แต่กลับภูมิใจแทน!” “ฮึ! ส้งโยว่อัน ในทีแรกคุณไปแต่งงานกับจิ่นเหนียนได้อย่างไร คุณลืมมันไปแล้วจริงๆเหรอ คุณคิดจริงๆเหรอว่าการที่คุณได้แต่งงานกับเขา แล้วคุณจะได้เป็นภรรยาเขาตลอดไป” ส้งเมียวเมียวแค่นหัวเราะอย่างดูถูก“ถ้าการที่คุณมาวันนี้เพื่อมาโอ้อวดวางอำนาจแล้วล่ะก็ ฉันขอแสดงความยินดีกับคุณด้วยแล้วกัน เป้าหมายของคุณสำเร็จแล้วล่ะ ตอนนี้ฉันยอมรับการหย่าไปเรียบร้อยแล้ว ฉันคืนมู่จิ่นเหนียนให้คุณ!” ตั้งแต่ต้นจนจบส้งโยว่อันแสดงสีหน้าไม่แยแสตลอดการสนทนา “ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป หนี้ชีวิตที่ฉันติดคุณ นับว่าหายกัน!” สิ้นเสียงลง เสียงเคาะประตูจากด้านนอกก็ดังขึ้นมา “คุณหมอส้ง，คนไข้ที่เพิ่งคลอดลูกห้องVIP2เกิดเรื่องนิดหน่อย หัวหน้าให้คุณรีบไปดู” “โอเคค่ะ! ฉันจะรีบไป” ส้งโยว่อันรีบร้อนเดินออกไป และไม่ได้หันมามองส้งเมียวเมียวแม้แต่นิดเดียว “ฉันมีธุระ ถ้าคุณมาทำเอกสารการฝากครรภ์ ก็เชิญคุณไปที่แผนกผู้ป่วยนอก” พอพูดจบ เธอจึงถอดชุดโค้ทออก เปลี่ยนเป็นชุดคลุมสีขาว ดึงประตูออกแล้วเดินอย่างรีบร้อนออกไป“ยังคิดว่าฉันมาที่นี่เพื่อทำเอกสารการฝากครรภ์จริงๆเหรอ! จิ่นเหนียนเขาบอกกับฉันแล้วว่าจะพาฉันไปทำคลอดที่อเมริกา!” ส้งเมียวเมียวกรีดร้องขึ้นมา ในตอนที่ออกมา ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมาพอดี พอเห็นชื่อคนที่ปรากฏอยู่บนหน้าจอ ใบหน้าที่หยิ่งผยองเมื่อซักครู่ถูกถอดออกในทันที เธอรีบร้อนปิดประตูและล็อคเอาไว้ แล้วเธอจึงค่อยรับโทรศัพท์ “ฮัลโหล ฉันบอกไปแล้วไม่ใช่เหรอว่าอย่าโทรมา...... ฉันจะพาลูกของคุณไปด้วย แต่เด็กคนนี้อีกไม่นานก็จะใช้นามสกุลมู่แล้ว......วางใจเถอะ ฉันสามารถให้เงินก้อนหนึ่งกับคุณได้......ลูกก็ยังคงเป็นลูกของคุณอยู่ ฉันคิดว่าคุณก็คงอยากให้เด็กคนนี้เกิดมาหล่อรวยเหมือนมู่จิ่นเหนียนใช่ไหมล่ะ …… ในตอนที่โยว่อันเดินตามเจ้าหน้าที่มาตรวจที่ห้องVIP2นั้น เธอล้วงมือเข้าไปยังกระเป๋าเสื้อคลุมสีขาวที่สวมใส่อย่างเป็นปกติเพื่อหาโทรศัพท์ แต่กลับพบว่าเธอนั้นลืมเอามันมาด้วย ใช่แล้ว เมื่อซักครู่ที่รีบร้อนออกมา โทรศัพท์ยังอยู่ในกระเป๋าของเสื้อโค้ทอยู่เลย ในตอนที่รอเธอกลับมาที่ห้องทำงาน ปรากฏว่าส้งเมียวเมียวก็ได้ออกไปตั้งนานแล้ว ตอนที่หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ท โยว่อันก็พบว่าโทรศัพท์ยังคงบันทึกเสียงอยู่ ประมาทจริงๆเลย ก่อนหน้านี้ที่อยู่ห้องอัลตราซาวด์ เดิมทีเธออยากที่จะบันทึกการพบกันครั้งแรกกับลูกในอนาคต นึกไม่ถึงเลยว่าจะลืมปิดมัน