ตอนที่3 เงื่อนไข

ตอนที่3 เงื่อนไข หลังจากเลิกงาน ส้งโยว่อันจึงรีบกลับไปยังบ้านปี้สุยย่วน มองเห็นใบสำคัญการหย่ายังถูกทิ้งไว้ที่โต๊ะน้ำชา ใบหน้าปรากฏความดีใจออกมาอย่างฉับพลัน เธอใช้นิ้วคีบมันขึ้นมาไปที่ห้องหนังสือ และยัดมันเข้าไปในเครื่องทำลายกระดาษ เสียงฉวัดเฉวียนของเครื่องทำลายกระดาษดังออกมา โยว่อันกัดริมฝีปากของตนเอง ขมวดคิ้วเข้ากัน โทรศัพท์ของเธอทำการบันทึกสายของส้งเมียวเมียวที่เธอรับโทรศัพท์เอาไว้โดยไม่ได้ตั้งใจ ตอนนี้เธอสงสัยเป็นอย่างมากว่าเด็กในท้องของส้งเมียวเมียวไม่ใช่ลูกของมู่จิ่นเหนียน มู่จิ่นเหนียน，คุณมันโง่เง่า! ขอโทษนะคุณ แต่ฉันทำใจยอมรับให้คุณเป็นพ่อไม่ได้หรอก ดังนั้น......ฉันจะไม่หย่าในครั้งนี้หรอก! จนกระทั่งผ่านไปครึ่งเดือนหลังจากนั้น มู่จิ่นเหนียนจึงกลับมาที่บ้านปี้สุยย่วน ส้งโยว่อันกำลังอ่านหนังสืออยู่ในห้องหนังสือ พอเห็นเขาเดินเข้ามา จึงรีบลุกขึ้น “จิ่นเหนียน，กลับมาแล้ว” ดวงตามืดลึกของมู่จิ่นเหนียนฉายความน่าหวาดกลัวออกมา ยกคิ้วขึ้นมองไปที่เธอ ใบหน้าเต็มไปด้วยความเย็นชา “ใบสำคัญการหย่า เซ็นรึยัง” ในระยะห่างสองเมตรกับมู่จิ่นเหนียน โยว่อันได้หยุดลงแล้ว “จิ่นเหนียน，ฉันกำลังจะได้เลื่อนตำแหน่งแล้ว หัวหน้าให้ฉันตั้งใจทำงานให้ดี ไม่อยากให้สร้างปัญหาหรือข่าวไม่ดี ดังนั้น......” ยังไม่ทันที่เธอจะพูดจบ มู่จิ่นเหนียนก็ดันขัดจังหวะเธอขึ้นมาทันที “เงินที่ผมเอาให้คุณมันมากพอที่จะทำให้ทั้งชีวิตนี้ของคุณไม่ต้องลำบาก งานก็เลิกทำซะ” โยว่อันกระพริบตาคู่ใส เธอเม้มปากแล้วเอ่ยขึ้นว่า “จิ่นเหนียน, คุณก็รู้ว่าฉันรักงานของฉันมาก การที่ฉันได้เป็นสูตินรีแพทย์ มันเป็นความภาคภูมิใจทั้งชีวิตที่ยิ่งใหญ่กับฉันมาก......” ครั้งหนึ่ง ในชีวิตของเธอมีความภาคภูมิใจอยู่สองเรื่อง หนึ่งคือการได้เป็นสูตินรีแพทย์ และสองคือการที่ได้แต่งงานกับมู่จิ่นเหนียน “ผมให้คุณเพิ่มอีกห้าล้าน คุณออกไปจากเมืองเจียงซะ ไปหาเมืองที่ดีกว่านี้อยู่ ไปหาโรงพยาบาลที่ดีกว่านี้ทำเถอะ” ส้งโยว่อันส่ายหัว และแสร้งทำเป็นร้องไห้ “แม้ว่าฉันต้องไป ฉันก็จะไปหลังจากที่ฉันได้เลื่อนตำแหน่ง! ถ้าจะไปโรงพยาบาลอื่นเพื่อพัฒนาล่ะก็ ฉันต้องการแค่มาตรฐานระดับนี้เท่านั้น!” เธอกลัวว่าเหตุผลของตัวเองมันจะไม่เพียงพอต่อความสงสัยที่เกิดขึ้นของเขา เงียบไปซักพัก เธอจึงพูดขึ้นมาว่า “จิ่นเหนียน，เรื่องการหย่า ฉันหย่าแน่นอน! ถึงแม้ว่าฉันจะโง่ แต่ฉันก็ยังไม่ถึงขนาดเลวช้าต่ำทราม ในเมื่อคุณไม่ต้องการฉัน ฉันก็จะไม่ไปกวนใจคุณ แต่ฉันคิดว่าคุณก็ไม่ต้องมาสนใจฉันในหลายๆเดือนต่อไปนี้! รอหลังจากที่ฉันได้เลื่อนตำแหน่งอย่างมั่นคงแล้ว ฉันจะรีบเซ็นมันทันที!” มู่จิ่นเหนียนเหล่ตามองมาที่เธอ ในตอนที่ดวงตาใสคู่นั้นปรากฏการขอร้องอย่างจริงใจขึ้นมาแวบหนึ่ง เขาจึงรู้สึกถึงความสั่นของหัวใจอย่างที่มันไม่เคยเป็นมานานแล้ว ส้งโยว่อัน，ผมคิดไม่ถึงเลยว่าคุณงอนผมเหรอ “ทางที่ดีคุณก็ไม่ต้องมาเล่นลูกไม้อะไรทั้งนั้น!” เขาก้าวเข้ามาสองก้าว ใช้สองนิ้วกดไปที่คางของเธอ ดวงตาที่เต็มไปด้วยความดูแคลนและกล่าวเตือนถูกส่งมาที่เธอ “กับเธอตอนนี้มีแต่ความรู้สึกรังเกียจ ถ้าคุณยังจะทำมันอยู่ล่ะก็ อย่ามาโทษว่าผมเกลียดคุณแล้วกัน!” พอพูดจบ เขาก็คลายมือออก และหมุนตัวเดินจากไป “วางใจเถอะ ตรงกันข้ามด้วยซ้ำ ฉันไม่ได้รักคุณมาแต่ไหนแล้ว!” ส้งโยว่อันตระโกนไล่หลังของเขาอย่างไม่เต็มใจนัก ร่างสูงตระหง่านของชายหนุ่มยืนนิ่งไปชั่วขณะ มือทั้งข้างลำตัวค่อยๆกำแน่น และเดินลงไปจากตึกด้วยใบหน้าขึงขัง ส้งโยว่อันราวกับได้ใช้แรงไปทั้งร่าง เธอทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาอย่างหมดแรงพร้อมหอบออกมาอย่างหนัก เธอคิดอยากที่จะเอาเครื่องที่บันทึกเสียงให้มู่จิ่นเหนียนได้ฟัง แต่เธอก็ยังไม่อยากแหวกหญ้าให้งูตื่น ไม่ต้องพูดถึงมู่จิ่นเหนียนเลย เพราะเขาคงได้เข้าใจผิดเธออีกเป็นแน่ และถ้าเกิดไปคาดคั้นกับส้งเมียวเมียวล่ะก็ มีหวังเธอได้เอาเด็กออกแน่ ถ้าหากว่าไม่มีเด็ก ก็จะไม่มีหลักฐาน ดังนั้น เธอต้องรอให้ส้งเมียวเมียวคลอดเด็กออกมาก่อน แล้วถ้าหากว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของจิ่นเหนียนจริง เธอคงไม่มีอะไรต้องพูดอีกต่อไป เพียงแค่เซ็นชื่อแล้วออกไปจากชีวิตเขา แต่ถ้าหากว่าเด็กไม่ใช่ลูกของจิ่นเหนียน เธอก็ยังมีโอกาสที่จะรักษาเขาให้อยู่ข้างกายของเธอต่อไปได้ และได้รักเขาต่อไป จิ่นเหนียน，ขอบคุณที่คุณยังให้โอกาสฉันได้รักคุณเป็นครั้งสุดท้าย ฉันก็อยากจะพาคุณออกไปจากความอัปยศที่เกิดขึ้นจากฉัน แต่ทว่าใจดวงนี้มันกลับทิ้งให้คุณโดนคนอื่นหลอกไม่ได้ ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ได้รักฉันก็ตาม แต่สิ่งที่ไหลเวียนอยู่ในร่างกายของเด็กคนนี้มันก็เป็นสายเลือดระหว่างคุณและฉันอยู่ดี ถึงแม้ว่าคุณจะไม่ได้รักฉันก็ตาม แต่ก็ถูกเรียกว่าพ่อของลูก และเรียกฉันว่าแม่อยู่ดี