已经是第一章了
ตอนที่5 หึง
ตอนที่5 หึง
ตลอดทั้งมื้อการรับประทานอาหารเป็นไปอย่างจืดชืด ส้งโยว่อันนั่งมองสองคนที่อยู่ฝั่งตรงข้ามคีบอาหารให้กัน ความรักที่เกิดขึ้นมันพอจะเปรียบได้เหมือนคู่สามีภรรยา เธออยากที่จะคุมหัวตัวเองไปเลย
ความส่องสว่างที่แท้จริงของภรรยามันช่างเปล่งประกายเหลือเกิน!
ไร้รสชาติจนกินไม่ลง
......
เธอมีอาการแพ้ท้องที่รุนแรง เดิมทีแค่ได้เห็นอาหารพวกนี้ เธอก็อยากอาเจียนแล้ว
แต่เพื่อไม่ให้ลืมตัวต่อหน้ามู่จิ่นเหนียน เธอจึงไปขอคำแนะนำกับเพื่อนร่วมงานที่อยู่แผนกโสตนาสิกลาริงซ์วิทยาว่าให้เธอใช้ยาสำหรับหญิงตั้งครรภ์ มันจะสามารถทำให้เธอนั้นขาดการรับรู้ของกลิ่นไปซักสามชั่วโมง
แบบนี้ เธอก็จะไม่ได้กลิ่นอาหารคาวพวกนี้ และก็จะไม่คลื่นไส้อีกด้วย
แต่พอได้เห็นสถานการณ์ข้างหน้านี้แล้ว โยว่อันกลับรู้สึกเสียใจ
เอาจริงๆควรจะอาเจียนออกมาต่อหน้าพวกเขาด้วยซ้ำ!
“ฉันขอตัวไปห้องน้ำซักครู่นะ” โยว่อันลุกขึ้นยืน รีบร้อนวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ
เสี้ยวแววตาของมู่จิ่นเหนียนมองไปที่เงาบางนั้น ประกายตาของดวงตาสีเข้มฉาบไปด้วยความเยือกเย็น
ส้งโยว่อัน，คุณก็มีช่วงเวลาที่หึงหวงด้วยเหรอ
โยว่อันที่เดินออกมาจากห้องน้ำ ก็พบกับส้งเมียวเมียวที่ยืนเติมเครื่องสำอางค์อยู่หน้ากระจก
“ตั้งท้องแล้วอ่ะ ก็แต่งหน้าแต่งตัวน้อยๆหน่อย มันจะไม่ดีกับเด็กในท้อง” เธอเตือน และเปิดก๊อกน้ำล้างมือ
“โถ่ส้งโยว่อัน อย่าทำหน้าเหมือนกับว่าโลกใบนี้มันติดหนี้คุณสิ ฉันไม่ได้เป็นหนี้อะไรคุณนะ” ส้งเมียวเมียววาดริมฝีปากขึ้นอย่างเยือกเย็น
“ทำตัวเองให้ดีก่อนเถอะ” โยว่อันขี้เกียจจะต่อปากต่อคำกับเธอ เธอจึงปิดน้ำพร้อมหมุนตัวเดินจากไป
“ส้งโยว่อัน!” ทันใดนั้นเองส้งเมียวเมียวก็ยกมือขึ้นมากดที่ไหล่ของเธอ
“ฉันไม่มีอะไรต้องพูดกับคุณ” ส้งโยว่อันขยับไหล่สะบัดมือของเธอทิ้ง
เพียงได้ยินเสียงเป่าจากทางด้านหลัง จากนั้นเสียงแหลมของส้งเมียวเมียวก็ดังขึ้นมา “ไอหย๊า......”
โยว่อันยกคิ้วขึ้นมาอย่างสงสัยพร้อมหมุนตัวหันกลับไปดู
ส้งเมียวเมียวนั่งล้มอยู่ที่พื้น เธอเอามือกุมท้องและร้องโอดครวญออกมา แต่ทว่ามองไปที่ตาของเธอมันกลับแฝงไปด้วยความยั่วยุ ปากที่พ่นคำพูดออกมานั้นก็ทำให้ตัวเองดูน่าสงสาร “โยว่อัน ฉันรู้ว่าเธอเกลียดฉัน แต่คุณจะมาผลักฉันไม่ได้ ในท้องของฉันมีลูกของจิ่นเหนียนอยู่นะ......”
โยว่อันพอได้มองจึงเห็นว่าด้านล่างของส้งเมียวเมียวมีเลือดไหลออกมา
“ฉัน......”
ในตอนที่โยว่อันกำลังเอ่ยปากพูดนั้น ก็เห็นเงาดำมืดโฉบมาจากด้านหลัง เขาก้มลงไปอุ้มส้งเมียวเมียวขึ้นมาในทันที
ในตอนที่เขาเดินมายืนอยู่ข้างเธอนั้นเอง ใบหน้าของมู่จิ่นเหนียนเต็มไปด้วยความดุร้าย เขากัดฟันพูดขึ้นมาว่า “ส้งโยว่อัน คุณมันช่างชั่วช้า!”
ณ โรงพยาบาล
โยว่อันเปลี่ยนเสื้อผ้าเพราะอยากที่จะเข้าไปที่ห้องฉุกเฉินเพื่อดูอาการของส้งเมียวเมียว แต่กลับโดนมู่จิ่นเหนียนดึงเอาไว้
“ส้งโยว่อัน, คุณจะเข้าไปฆ่าลูกของเมียวเมียวด้วยน้ำมือของตัวเองอย่างนั้นเหรอ” ดวงตาแดงก่ำของชายหนุ่มจ้องเขม็งมาที่เธอ น้ำเสียงของเขาเสมือนเหล็กร้อนที่ชุบไฟเอาไว้ทำให้คนที่ได้ยินกลัวจนตัวสั่นได้เลย
ทุกรูขุมขนทั้งร่างของเขา ดูเหมือนจะมีแต่คำว่าเกลียดทะลุออกมา
“เหอะ” โยว่อันแสยะยิ้มอย่างเย็นชา สะบัดมือของเขาทิ้ง “แม้ว่าฉันจะมีหัวใจที่อำมหิต แต่คุณอย่าลืมซิ ว่าใจดวงนี้มันก็ตั้งใจทำงานของมันอย่างเต็มที่!”
“ส้งโยว่อัน ถ้าคุณกล้าแตะเมียวเมียวซักเส้นผมเดียว ผมจะทำให้คุณรู้สึกตายซะยังดีกว่ามีชีวิตซะอีก” มู่จิ่นเหนียนกัดฟันพูดทีละคำอย่างชัดเจน
แม้เสียงที่พ่นออกมาจะไม่ได้ดัง แต่ความเกลียดชังที่กดเอาไว้นั้นมันชัดเจน
โยว่อันวาดริมฝีปากขึ้นอย่างเย้ยหยัน เธอส่งเสียงหัวเราะออกมาอย่างสิ้นหวัง “คุณรู้อะไรไหม ฝีมือของฉัน ถ้าจะทำอะไรเธอล่ะก็ ฉันไม่ทำให้คุณรู้หรอก”
“ส้งโยว่อัน!” มู่จิ่นเหนียนกำหมัดแน่น ดวงตาเข้มลึกเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง “ถ้าลูกของผมตาย ผมจะให้คุณชดเชยมันด้วยชีวิต!”
โยว่อันถอนหายใจออกมา พร้อมหมุนตัวเดินมาหา “มู่จิ่นเหนียน ถ้าหากว่าคนที่นอนอยู่ในนั้นเป็นฉัน คุณยังจะเป็นห่วงขนาดนี้ไหม คุณยังจะกังวลแบบนี้ไหม คุณยังจะเป็นคนที่ซ้ำเติมฉันอยู่ไหม”
มู่จิ่นเหนียนพูดอย่างดูถูก “ฝันไปเถอะ”
“ถ้าหากฉันท้องกับคุณ คุณก็จะไม่สนใจใช่ไหม” โยว่อันกลั้นความเสียใจที่มันล้นอยู่ข้างในเอาไว้ ถามออกไปด้วยเสียงที่จุกอยู่ในลำคอ
已经是最新一章了
加载中
