ตอนที่7 เหี้ยมโหด

ตอนที่7 เหี้ยมโหด น้ำเสียงเรียบนิ่งเย็นชา พอได้ฟังมันทั้งโหดเหี้ยมและเย็นชาไปหมด มุมปากของโยว่อันคว่ำลง แต่เธอก็ทำเป็นหูทวนลมพิมพ์รายการจ่ายยาในมือของเธอต่อไป เธอส่งใบจ่ายยาให้กับส้งเมียวเมียว โยว่อันไม่ได้มองหน้ามู่จิ่นเหนียนเลย “กินยาให้ตรงเวลา มาตรวจครรภ์ให้ตรงเวลา” น้ำเสียงที่แยกแยะเรื่องส่วนตัวและเรื่องงานของเธอ มันไม่เหมือนกับที่เธอพูดคุยกับเขา พอพูดจบ สองมือจึงล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมสีขาว และหันหลังเดินออกไป ในตอนที่ไม่มีใครได้เห็นหน้าเธอนั้น มุมปากของโยว่อันกลับเม้มเป็นเส้นตรง ผู้ชายคนนี้ช่างโหดเหี้ยม! มู่จิ่นเหนียนได้พาส้งเมียวเมียวกลับบ้าน ในตอนที่ยังไม่ได้ลงจากรถ เขาเอ่ยกำชับอย่างเบาๆ “ดูแลดีๆนะ” ส้งเมียวเมียวไม่กล้าแสดงความไม่พอใจออกมาแม้แต่น้อย เธอพยักหน้ารับอย่างน่าเอ็นดู “ฉันรู้แล้ว คุณวางใจเถอะ! มีโยว่อันคอยดูแลอยู่ ลูกของพวกเราจะต้องเกิดมาดีแน่ๆ” การที่ไม่เอ่ยชื่อผู้หญิงคนนั้นมันจะดีกว่า พอได้ยินชื่อของเธอ ใบหน้าที่หล่อเหลาของชายหนุ่มก็มืดมนลงไปเล็กน้อยพร้อมเม้มปากเอาไว้ ส้งเมียวเมียวเปิดประตูรถและลงไป “คุณอย่าลืมกินข้าวด้วยนะ” “อืม” ชายหนุ่มตอบเรียบๆออกไป เมื่อเห็นรถสีดำวิ่งออกไปแล้ว ส้งเมียวเมียวจึงยกถุงยาในมือขึ้นมาดู ดวงตาที่มีเสน่ห์เคลือบไปด้วยความดุร้าย ส้งโยว่อัน！ผู้หญิงต่ำต้อยสารเลว! ฉันเอามู่จิ่นเหนียนให้แกไปตั้งสามปี แต่แกก็ยังคว้าหัวใจของเขาเอาไว้ไม่ได้อีกเหรอ ในตอนนี้ ฉันไม่เพียงแค่ต้องการแย่งเขากลับมา แต่ฉันจะทำให้แกต้องสูญเสียทักอย่างไป …… ตอนที่โยว่อันตรวจคนไข้ของวันนี้เสร็จแล้วนั้นเอง ในตอนที่เธอเพิ่งจะกลับมาเปลี่ยนเสื้อที่ห้องทำงาน คุณหมอหลี่เพื่อนร่วมแผนกก็รีบร้อนวิ่งมาเรียกเธอ “คุณหมอส้ง แย่แล้ว พี่สาวของคุณถูกส่งมาที่ห้องผ่าตัด ดูเหมือนสถานการณ์จะไม่ดีเลย” โยว่อันตกตะลึง “ส้งเมียวเมียวหรอ” “ใช่สิ รีบมาเร็ว ผู้อำนวยการสั่งให้แผนกของเราไปทั้งหมด” โยว่อันยังไม่ทันที่จะได้คิดอะไรอย่างละเอียด สองข้างก็วิ่งมาที่ห้องผ่าตัดอย่างร้อนใจ ที่ประตูห้องผ่าตัด เธอหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องพบกับมู่จิ่นเหนียน เขาสวมชุดสูทแบบทางการ มือของเขาอิงไปกับประตูห้องผ่าตัด เขาเงยหน้าและจ้องเขม็งมาที่เธอ พร้อมเอ่ยว่า “ช่วยเธอด้วย” เพียงสามคำ แม้ว่าจะไม่ได้มองเข้าไปอย่างละเอียด แต่โยว่อันก็สัมผัสได้ถึงความตึงเครียดและความกังวล ในตอนนั้นเธอไม่ได้ละสายตาไปไหน ในขณะที่กำลังจะผลักประตูเข้าไป มู่จิ่นเหนียนกลับกำข้อมือของเธอเอาไว้ และออกแรงลากเธอ “โอ๊ย!” โยว่อันถูกเข้าลากจนมาถึงด้านหน้า ร่างบางเกือบจะล้มลงไป ดีที่เขากุมข้อมือของเธอเอาไว้ไม่ให้เธอล้มลง “คุณญาติผู้ป่วยท่านนี้ ไม่ทราบว่าคุณตะทำอะไรคะ” โยว่อันโกรธและใช้แรงสะบัดมือของเขาออก ใบหน้าดุร้ายของมู่จิ่นเหนียน และดวงตาที่แดงก่ำจนมันเหมือนพ่นไฟออกมาได้ “ส้งโยว่อัน！คุณมัน! ผมไม่คิดเลยว่าคุณให้ยาขับเลือดกับเมียวเมียว! เบื่อการใช้ชีวิตแล้วใช่ไหม!” โยว่อันเต็มไปด้วยความงุนงง เธอยกขึ้นขึ้น “คุณพูดอะไร เธอกินยาขับเลือดหรอ” “คุณยังจะโกหกอีกเหรอ ยาที่เธอกินมันไม่ใช่ยาที่คุณจ่ายให้เธอรึไง” มู่จิ่นเหนียนกัดฟันพูด และกลั้นความโกรธเอาไว้ สายตาที่แฝงไปด้วยความโกรธไม่สามารถหยุดส่งไปที่ได้เลย ไม่นานโยว่อันก็เข้าใจ ส้งเมียวเมียวขับเด็กออกมา แล้วเขาคิดว่าเธอเป็นคนจ่ายยานั่นให้กับส้งเมียวเมียวเหรอ โยว่อันขี้เกียจที่จะปะทะกับเขา เธอพูดอย่างเย็นชา “มู่จิ่นเหนียน ยาอ่ะ มันสามารถกินมั่วได้นะ แต่คำพูดมันไม่สามารถพูดมั่วๆได้นะคุณ! ถึงแม้ที่นี่จะไม่ใช่ศาล แต่ฉันสามารถฟ้องคุณได้นะ!” พอพูดจบ เธอจึงหมุนตัวจะเดินกลับไปยังห้องผ่าตัด ชายหนุ่มมองไปที่ประตูที่เปิดและปิดบานนั้น เขาค่อยๆปิดตาลง เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ความโกรธแค้นที่เคยที่มันเคยอยู่ในดวงตาอยู่นั้นก็ค่อยๆหายไป จนสุดท้ายแล้ว มันก็เปลี่ยนไปเป็นความเจ็บปวดที่ไม่มีชื่อเรียก ส้งโยว่อัน คุณต้องช่วยชีวิตเธอ! ต้องช่วย!