ตอนที่10 ลืมแฟน

ณ ที่บ้านคุณปู่ เจมมี่นอนพักที่ห้องโดยมีเจ๊บลูนั่งดูแลอยู่ข้างๆ ’เป็นไงบ้างเจมมี่เจ็บตรงไหนมั้ยแก’ เจ๊บลูถามพร้อมกับเอามือลูบหน้าเจมมี่ พร้อมกับสำรวจว่าหน้าเจมมี่มีรอยช้ำหรือเปล่า ’ดีนะ ที่หน้าหล่อๆแกไม่เป็นอะไร ไม่งั้นเจ๊คงขาดใจตายแน่ๆ นีก็เล่นแรงเกิน’ บลูทำหน้ากลุ่มใจ ’...เจ๊ห่วงแค่หน้าเหรอ แล้วตรงอื่นที่มันช้ำไม่สนหรือไง’ เจมมี่มองและยิ้มนิดๆมาทางเจ๊บลู ’โอ้ยแกอย่ายิ้มอย่างนั้นนะ เดี๋ยวสตงสติเจ๊หลุดหมด เผลอจับแกปล้ำจะทำไง น่ารักเกินไปแล้ว’ เจ๊บลูพูดพร้อมกับทำตัวบิดหลบหน้าเจมมี่ ’ฉันอะเป็นห่วงแกนะ รู้สึกว่าเรื่องนี้เจ๊เป็นคนต้นคิดเลยรู้สึกไม่ดีเลยแอะ’ เจ๊บลูพูดพร้อมกับเผลอเอามือลูบหน้้าเจมมี่อีกรอบแล้วก็ยิ้มชอบใจ ’โอ้ยไม่เป็นไรหรอกครับ เจอจนชินแล้ว เจ็บเยอะกว่านี้ก็เคยเจอ ตอนมาทำงานบางทีกว่าจะมาถึง เจอรถเฉี่ยวงี้ โดนผลักจนล้มหัวแตก บ่อยครับไม่เป็นไรหรอก 55555’ เจมมี่พูดแบบสบายๆเหมือนไม่คิดอะไร ’แหมแกนี่มองโลกในแง่ดีจริงๆเล้ย’ เจ๊บลูพูดพร้อมกับขำเจมมี่ ทันใดนั้นประตูห้องเจมมี่ก็มีเสียงเคาะเบาๆแล้วก็ถูกเปิดออกมา คนที่เข้ามาก็คือพี่นีนั้นเอง ’เจมมี่.....’ พี่นีเดินมาพร้อมกับกอดเจมมี่เบาๆ ’ฉันขอโทษนะ ตอนนั้นมันรีบคิดอะไรไม่ออก จะเดินไปบอกแกให้แกล้งป่วยล้มลงก็ไม่ทันแล้ว’ พี่นีพูดพร้อมกับหยิบของเยี่ยมมาฝากเจมมี่ ’อะพี่ซื้อเค้กร้านโปรดแกมาไถ่โทษนะ ดีกันนะเจมมี่’ พี่นีพูดพร้อมป้อนเค้กให้เจมมี่กินคำหนึ่ง เจมมี่ยิ้มแล้วก็อ้าปากกินเค้กที่พี่นีป้อนให้ ’เกิดอะไรขึ้นหรือครับถึงทำแบบนี้กัน’ เจมมี่ถามพร้อมทำหน้าสงสัย ’อ้าว เจ๊บลูแกมาตั้งนานแล้วยังไม่บอกเจมมี่อีกเหรอเนี้ย’ พี่นีหันหน้าไปถามเจ๊บลู ’เออลืม มัวแต่ห่วงอย่างอื่นเลยลืมบอกเลย’ เจ๊บลูตอบ ’มัวแต่สวีทกันอยู่ล่ะสิ เธอ2คนนี้นี่ชอบออดอ้อนกันจังนะ’ พี่นีพูดแซว ’แหมก็นิสหนึ่ง คนเค้ารักกันเนอะ’ เจ๊บลูพูดพร้อมกับทำท่าชิวๆแซวพี่นีกลับ ’คืองี้แก ฉันก็ไม่รู้จะบอกยังไงดี สถานะการณ์แบบนี้อะ บอกตรงๆเลยละกันนะ คือว่าตัวแทนจากญี่ปุ่นมีอยู่คนหนึ่งเป็นคนไทย แล้วคนนั้นแหละคือจอมพลแฟนแกไงยะ’ เจ๊บลูตอบเจมมี่ ’เรากลัวว่าถ้าแกเจอแล้วจะหลุดไง ก็ได้ยินมาว่าคิดถึงเค้าอยู่ไม่ใช่เหรอไง’ พี่นีบอกต่อ ’.....นั้นสิ ลืมเรื่องพี่พลไปเลย ช่วงนี้มัวแต่ห่วงเรื่องงาน’ เจมมี่พูดออกมาแบบงงๆตัวเอง ’เจมมี่ แฟนหล่อขนาดนี้ยังลืมได้เนอะ’ เจ๊บลูแซวพร้อมกับทำหน้าอิจฯนิดๆ ’ก็ไม่รู้สิพี่ ตอนนี้ความรู้สึกมีเหมือนไม่มีไงไม่รู้ เจอกันปีๆหนึ่งไม่ถึง10ครั้งเลย’ เจมมี่บ่นแฟนตัวเอง ’แถมตอนไปญี่ปุ่นก็บอกว่าไปแค่ปีเดียวไม่ต้องห่วง แต่นี่มันตั้ง3ปีแล้วยังไม่กลับมาทำงานที่ไทยเลย’ เจมมี่พูดเหมือนเบื่อเต็มที พร้อมจะเทแฟนตัวเองเต็มทีแล้ว ’แหม.....เจ๊จำได้นะปีแรกที่เค้าไม่กลับมา เจ๊เห็นแกแอบร้องไห้น้อยใจเค้าอยู่นิ’ เจ๊บลูพูดแซว ’ก็แค่นั้น แล้วก็ตอนนี้ความรู้สึกมันต่างออกไปแล้วจากแต่ก่อน ตอนนั้นมีแค่พี่พลคนเดียว ตอนนี้มีพวกเจ๊ๆกับคุณปู่คุณพ่อ เลยรู้สึกไม่ค่อยเหงา รู้สึกอยู่กับพวกเจ๊แล้วอบอุ่นกว่าอยู่กับพี่พล ถ้าให้เลือกตอนนั้นกับตอนนี้ ผมชอบตอนนี่มากกว่า’ เจมมี่พูด ทุกคนมองเจมมี่พร้อมกับยิ้มชื่นใจกับคำพูดของเจมมี่ ’แหมเจมมี่นี่ พูดอย่างงี้ น่ารักอีกแล้ว มาๆให้แม่กอดทีสิ’ เจ๊บลูพูดแกล้งเจมมี่พร้อมกับยื่นแขนออกไปเหมือนจะกอด เจมมี่แกล้งเจ๊บลูหลบซ้ายทีขวาที ’ขอบคุณที่ห่วงผมนะ ไม่ต้องห่วงหรอก ผมจะพยายามไม่หลุด แล้วก็จะพยายามไม่อยู่กับเค้าแบบ2ต่อ2แล้วกันครับ’ เจมมี่พูดยืนยัน พร้อมกับนึกถึงตอนที่ถูกพี่พลบอกว่ากลับไปไม่ได้ นั้นช่างเจ็บปวดจนไม่อยากเจอแบบนั้นอีกแล้ว ภาพที่ขวัญนั่งร้องไห้คนเดียวในห้อง แล้วชมเพื่อนสนิทแวะมาหาแล้วเจอขวัญเปิดประตูออกมาพร้อมกับน้ำตา ทำให้ชมสงสารขวัญมากนั่งปลอบใจขวัญอยู่ข้างๆ พร้อมกับอยู่้ค้างคืนเป็นเพื่อนขวัญในตอนนั้น ไม่แปลกใจเลยที่ชมจะไม่ชอบพี่พลเอามากๆเพราะเค้าทำให้ขวัญเพื่อนรักของเค้าเสียใจนั้นเอง