ตัววุ่นวายปรากฎ

ณ สนามบินสุวรรณภูมิ บริเวณจุดรอรับกระเป๋าเดินทาง มีผู้หญิงชาวญี่ปุ่นคนหนึ่งนั่งรอกระเป๋าตัวเองอยู่ แล้วอยู่ๆเธอก็มองเห็นพนง.สนามบินคนหนึ่งเดินผ่านมาพอดี ’นี่ๆคุณๆค่ะ ขอโทษค่ะ มาทางนี้หน่อยค่ะ’ พนง.คนนั้นรีบเข้ามาทันทีและสอบถามลูกค้า ’มีอะไรให้ช่วยมั้ยครับ สอบถามได้เลยครับผมยินดีช่วยเต็มที่เลยครับ’ ทันทีที่พนง.คนนั้พูดจบ เธอก็ชี้ไปทางรางเลื่อนกระเป๋าเดินทาง ’ช่วยไปหาแล้วหยิบใบสีน้ำเงินกับสีน้ำตาลให้หน่อยสิค่ะ’ แล้วก็ชี้ไปที่กระเป๋า2ใบที่อยู่บนรางเลื่อน พนง.คนนั้นก็งงๆแต่ก็ไม่อยากขัดใจ จึงเดินไปหยิบกระเป๋าและลากมาให้ ’นี่ครับกระเป๋าไม่มีอะไรให้ช่วยแล้วใช่มั้ยครับ’ ’ไม่มีค่ะ แท้งค์กิ้วค่ะ’ แล้วเธอก็หยิบเงินขึ้นมาทิปพนง.คนนั้นแล้วก็ลากออกไป พนง.คนนั้นงงๆเดินกลับไปทำงานต่อ ไปเจอเพื่อนคนหนึ่งทักขึ้นมาว่า ’เมื่อกี้มีอะไรเหรอพี่ เห็นเค้าเรียกพี่ไปหา’ ’ไม่รู้สิ อยู่ๆก็เรียกให้ไปยกกระเป๋ามาให้ แถมทิปพี่มาอีก เออคนแบบนี้ก็มีด้วย’ แล้วพนง.คนนั้นก็หยิบเงินที่ทิปมาโชว์ ’โอ้โหพี่ ทิปบ้าอะไรเนี้ยตั้งพันเลยเหรอพี่’ แล้วทั้ง2คนนั้นก็มองไปทางที่เธอคนนั้นเดินจากไป เธอขึ้นรถที่เธอได้จองไว้ล่วงหน้าไว้แล้ว เพื่อความรวดเร็วในการเดินทางครั้งนี้ เธอนึกถึงตอนที่เธอเจอเอกสารรายงานความคืบของทีมงานตัวแทนบริษัท แล้วจึงรู้ว่าทุกคนที่สนง.นั้นปกปิดเธอเรื่องนี้ ถ้าเธอรู้เธอจะคัดค้านและไม่ยอมปล่อยให้เค้ากลับมาที่นี่เด็ดขาด ไม่ๆๆๆไม่ยอมเด็ดขาด ไม่มีทางให้เค้าไปเจอกับผู้หญิงคนนั้นเด็ดขาด เค้าต้องเป็นของเธอคนเดียวเท่านั้น แม้ต้องแลกด้วยชีวิตเธอก็ยอม รุอิ ลูกสาวคนเดียวของประธานบริษัทฟิวชั่นกรุ๊ป น้องสาวของมิสเตอร์มาโกโตะ โดนตามใจมาแต่เด็กจนมีนิสัยเอาแต่ใจอยากได้อะไรก็ต้องได้ และตั้งแต่เจอจอมพลที่ไม่สะทบสะท้านไม่สนในตัวเธอเลยสักนิด เธอรู้สึกเสียหน้าและต้องที่จะให้คนๆนี้ยอมเป็นแฟนเธอให้ได้ เธอทำทุกวิธีจนถึงกระทั้งบังคับให้พ่อไม่อนุญาติให้เค้ากลับประเทศไทย ถ้าไม่ยอมทำตามที่เธอบอก เธอจะฆ่าตัวตายทันที ผู้เป็นพ่อก็ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่ขอร้องให้จอมพลอยู่ต่อ และบอกจอมพลว่ารุอิยังเด็กสักวันเค้าจะรู้ว่านี่มันไม่ใช่ความรัก แล้วเธอก็จะเลิกทำไปเอง เมื่อรถไปถึงหน้าบริัษัืท เธอก็โทรหาคุณโยโกผู้ช่วยให้ลงมารับเธอทันที เพราะถ้าโทรหาพี่ชายเธอต้องโดนพี่ด่าแบะไม่ให้ใครเดินลงไปรับเธอแน่ๆ และถ้าโทรหาจอมพลก็ไม่มีทางเลย เพราะเค้าไม่เคยรับโทรศัพท์ที่เธอโทรหาเลยสักครั้ง พอไปถึงออฟฟิคเธอรีบตรงดิ่งไม่้เกาะแกะมาตามตื้อจอมพลทันที เพราะกลัวจะมีใครมาแย่งเค้าไป จอมพลพยายามเดินหนี สลัดมือรุอิออกจากตัวเค้าตลอดเวลา หลังจากคุณมาโกโตะกลับมาเจอรุอิก็เริ่มโกรธ ’รุอิมาทำไม ที่นี่สถานที่ทำงาน มายุ่งจนไม่ได้ทำงานกันเลน รุอิทำอย่างนี้พี่ไม่ชอบเลยนะ’ ’ทำไมรุอิไม่สน รุอิจะอยู่นี่ จะอยู่จนกว่าจอมพลเค้าจะกลับญี่ปุ่นกับรุอิ’ คุณมาโกโตะเริ่มโมโหน้อง เริ่มแสดงนิสัยเอาแต่ใจอีกแล้ว ’รุอิบอกแล้วใช่มั้ยว่างานนี้เป็นงานสำคัญมาก จอมพลต้องอยู่ทำงานที่นี่ รุอิอยากมายุ่งได้มั้ย ออกไปเดี่ยวนี้ ก่อนที่พี่จะทนไม่ไหวนะ’ พร้อมกับจับน้องออกมา รุอิไม่ยอมจึงกรี้ดร้องลั่นออฟฟิคทันที ’ไม่ ไม๊ ไม๊ ไม่ไปไม่ไป’ รุอิดิ้นหลุดออกจากมือคุณมาโกโตะ และวิ่งไปทางจอมพล แต่จอมพลก็ไหวตัวทันจึงเดินหลบเข้าห้องเก็บเอกสารแล้วล็อกประตูห้องทันที พร้อมกับถอนหายใจ จอมพลรู้สึกกลุ่มใจกับเธอคนนี้ เมื่อไหร่จะเลิกเอาแต่ใจสักที ระหว่างที่รุอิอาระวาดอยู่นั้น เจ๊บลูก็เดินผ่านมาทางนั้นจึงตกใจเสียงนั้น จึงรีบเดินมาดู ’คุณอุษา(ล่าม)มีอะไรเหรอค่ะ มีใครโดนผีเข้าสิงเหรอไงค่ะ เสียงดังเอะอะเชียว’ ’น้องสาวคุณมาโกโตะค่ะ ที่ตอนนี้อาระวาดอยู่ คือเรื่องมันก็มีอยู่ว่าเธอมาตามตื้อคุณพลถึงที่นี่ คุณมาโกโตะโกรธเลยจะไล่เธอออกไป เธอก็ไม่ยอมออกไปค่ะ ก็เป็นอย่างที่เห็น’ คุณอุษาเล่าคร่าวๆ เจ๊บลูเห็นสถานะการแล้วท่าทางจะไม่ดีแน่จึงออกมาเคลียร์ ’สวัสดีค่ะ คุณหนูรุอิเหรอ ไฮสวัสดีค่ะ พี่ชื่อบลู รู้มั้ยที่นี่เค้าเข้มงวดเรื่องความปลอดภัยม๊าก’ แล้วเจ๊ก็เอามือลูบหลังรุอิเบาๆ แล้วก็กระซิปเบาๆว่า (มองไปรอบๆสิค่ะ คนดูเรากันใหญ่เลย ไม่อายเลยเหรอค่ะคุณหนูรุอิ) ทันใดนั้นรุอิก็เริ่มรู้สึกตัวว่ามีคนมองเธอกันเยอะมาก ’เมื่อปีก่อนก็มีคนมาอาระวาดที่นี่ สุดท้ายก็โดนรปภ.ที่นี่จับส่งตำรวจเข้าคุกนอนในคุกหนึ่งคืนเต็มๆ’ ’รุอิไม่กลัว’ เธอเถียงกลับ ’คุณรุอิเคยเข้าคุกประเทศไทยเหรอ? คุกที่นี่มันไม่เหมือนที่ประเทศญี่ปุ่นนะจ๊า สกปรกม๊ากมาก มีหนูเต็มไปหมด แมลงสาบยั่วเยี้ย มีแมงมุมต่ายไปต่ายมาบนเพดานด้วย น๊ากลัวน่ากลัว’ เจ๊บลูเริ่มพูดอธิบายให้รุอิคิดตาม มันต้องมีอย่างใดอย่างหนึ่งแหละที่ยัยเด็กนี่กลัว ทันใดนั้นก็มีรปภ.3คนเดินเข้ามา รุอิเห็นก็ตกใจทันทีิ เจ๊บลูรีบคุยกับรปภ.ทันที ’โอ๊ะๆ ไม่มีอะไร น้องเค้าเป็นลมบ้าหมู ตอนนี้เค้าหายแล้วจ๊ะ ไม่มีอะไรแล้ว กลับไปได้แล้วจ๊ะ’ เจ๊บลูบอก ’เอายังงี้ดีกว่าเราควรบ่อยให้พี่เค้าทำงานกันเถอะนะ’ ’ที่นี่ใครไม่มีบัตรเข้าไม่ได้นะ ที่นี่รปภ.เค้าเข้มมากโดนจับโยนเข้าคุกทุกราย เอาอย่างงี้ถ้ากลัวเดี๋ยวพี่จะหาคนมาดูแลคุณหนูเองนะไม่ต้องห่วงนะค่ะคุณมาโกโตะ’ เจ๊บลูหันไปทางคุณมาโกโตะ ’ขอบคุณครับฝากคุณบลูด้วยเลยแล้วกันครับ’ จากที่บลูเห็นเหตุการณ์นี้ จึงพอจะรู้เหตุผลแล้วว่าทำไมจอมพลถึงกลับไทยไม่ได้ คงจะอึดอัดน่าดูที่เจอแบบนี้ จอมพลเดินมาหาเจ๊บลู ’ขอโทษนะครับที่ทำให้วุ่นวายกันใหญ่’ ’ไม่เป็นไรค่ะ พี่เจอคนแบบหนูรุอิมาเยอะแล้ว เดี๋ยวพี่ช่วยดูแลให้เองไม่ต้องห่วง’ ’คิดว่าน่าจะจัดการให้รุอิออกไปเที่ยวข้างนอกก่อน’ เจ๊บลูพูดพร้อมกับชูตั๋วฟรีรีสอร์ท&สปาในเครือของบริษัท ออกมาแล้วเดินไปหารุอิ ’นี่คุณหนูรุอิ พี่มีตั๋วฟรีไปสปาที่มีนวดแผนไทยด้วย รู้มั้ย มาไทยทั้งทีต้องไปนะไม่งั้นก็เท่ากับมาไม่ถึงประเทศไทยนะค่ะคุณหนูรุอิ ได้ถ่ายรูปไปอวดเพื่อนๆด้วยไงเท่ดีออก’ ’ระหว่างรอพี่เค้าทำงานเสร็จ คุณหนูรุอิก็ไปสปาข้ามเวลาไปก่อน จะได้ไม่เบื่อไงจ๊ะ ตกลงนะค่ะ’ เจ๊บลูเอาใจรุอิโดยการซื้อน้ำมาเลี้ยงด้วย