มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้น

จากสถานะการณ์ตอนนี้เก่งจึงตัดสินใจบอกรุอิว่า ’ก็คงต้องเดินไปทางนั้น เห็นมีหลังคาบ้านอยูไกลๆ’ ’ไม่เอาไม่ไป รุอิจะอยู่ตรงนี้’ รุอิเริ่มงอแง ’ก็ตามใจ แต่ผมจะไปนะ ถ้ามีเสือมีงูมากินไม่รู้ด้วยนะครับ’ เก่งเริ่มพูดขู่รุอิ รุอิเริ่มร้องต่อ ’รองเท้าเป็นแบบนี้ จะให้รุอิเดินยังไง เจ็บขาเดินไม่ไหวหรอก ฮือ ฮือ’ รุอิโว้ววายต่อ สุดท้ายเก่งก็ต้องเดินพร้อมกับต้องแบกรุอิขึ้นหลัง เก่งเริ่มบ่นในใจเวรกรรมอะไรของเรานะ ต้องมาแบกยัยตัวแสบเดินข้ามไร่ข้ามสวนหาคนช่วยแบบนี้วะเนี้ย แต่จู่ๆเสียงร้องก็เงียบไป รุอิเผลอหลับบนหลังเก่ง เก่งหันไปมองรุอิ ตอนหลับก็ดูน่ารักอยู่หรอกนะ แต่พอตื่นล่ะคนละคนกันเล้ย พอถึงหมู่บ้านเล็กๆ รุอิเริ่มรู้สึกตัวตื่นขึ้นมา มองไปรอบๆ เห็นเก่งนั่งคุยอยู่กับป้าเจ้าของบ้าน ’รบกวนป้ามากเลยนะครับ ขอบคุณมากๆเลยครับ’ ’ไม่เป็นไรหลานป้าก็ทำงานอยู่ที่รีสอร์ทนั้นเหมือนกัน นอนที่นี่แล้วกันมืดแล้วพรุ่งนี้ ค่อยให้คนรีสอร์ทไปลากรถเสียให้นะจ๊ะ’ รุอิมองไม่รอบๆ รู้สึกอากาศดีเย็นสบายจัง รุอิเริ่มอารมณ์ดีขึ้น เก่งเห็นรุอิตื่นแล้วจึงเดินไปหา ’อย่าอาระวาดอีกนะ คืนนี้ต้องนอนที่นี่้ เข้าใจมั้ย’ รุอิมองเก่งแบบงอนๆ แต่ไม่กล้าเถียง เพราะกลัวโดนทิ้ง แล้วป้าก็เดินเอาชุดหลานมาให้รุอิ ชุดชาวบ้านเป็นผ้าถุง ’หนูจ๊ะไปอาบน้ำก่อนนะ แล้วเปลี่ยนมาใส่ชุดนี้แล้วกัน เดี๋ยวป้าเอาชุดนี้ไปซักให้นะ’ ’อุ้ย ผ้าถุงล่ะ’ รุอิตื่นเต้นอยากใส่ หันไปทางเก่ง ’ใส่เป็นเหรอไง’ รุอิมองเก่งส่ายหน้าเบาๆ ’มานี่เดี๋ยวสอนวิธีใส่ให้’ เก่งเลยเดินมาสอนใส่ผ้าถุง ’นี่จับปลายผ้าถุงเก็บไว้อีกข้างแล้วม้วนชายขึ้นนิดนึงจะทำให้แน่นขึ้น’ รุอิรู้สึกแปลกๆ เป็นคนที่ปากร้ายแต่จริงๆเป็นคนใจดีแบบเก่ง ก็ทำให้รู้สึกอบอุ่นดีเหมือนกัน ไม่เหมือนจอมพลที่พยายามเท่าไหร่ก็ไม่มีสิ่งไหนตอบกลับมาเลย เจอแต่ความเยือกเย็นตลอดเวลา ตอนที่เก่งจับผ้าถุงสอนรุอิอยู่ รุอิมองเก่งตลอดเวลา เก่งรู้สึกตัวว่ารุอิมองอยู่จึงมองกลับ ’ยัยตัวแสบฟังอยู่หรือเปล่าห๊า?’ หลังจากอาบน้ำเสร็จ รุอิก็เดินออกมาเจอเก่งกำลังถ่ายรูปท้องฟ้าตอนกลางคืนอยู่ เก่งเห็นรุอิเดินมามอง ’ดาวสวยนะเลยถ่ายไว้น่ะ’ เก่งตอบรุอิ รุอิมองดาวบนท้องฟ้าแล้วยิ้ม ’ก็สวยดีเหมือนกันนะ ถ่ายทำอะไรเหรอค่ะ?’ รุอิถาม เก่งไม่ตอบ แต่ยิ้มนิดๆตอบรุอิ ’ไปนอนเถอะ เดี๋ยวผมจะนอนข้างนอก รุอิไปนอนข้างในแล้วกันนะ’ เก่งบอกรุอิ รุอิพยักหน้าตอบรับ รุอินึกอยู่ในใจว่าเจอเรื่องแย่ๆมาขนาดนี้ ก็ยังเจอสิ่งที่ดีๆมาบางมันก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้นแล้วล่ะ ตื่นเช้ามาเจอเก่งกำลังสเก๊ตภาพหมู่บ้านอยู่ รุอิตื่นเต้นรีบเดินเข้ามาดู ’วาดเก่งจังเลย พี่เก่งวาดภาพรุอิให้หน่อยสิ’ เก่งมองมาที่รุอิ ’ไม่อะไม่มีอารณ์อยากวาดใคร’ เก่งตอบปฏิเสธทันที รุอิเริ่มหน้ามุ่ย เก่งเห็นรุอิทำหน้างอแงอีก ’เออๆก็ได้ แต่นั่งเป็นชม.เลยนะทนได้เหรอ?’ เก่งถามรุอิ รุอิดีใจพยักหน้า ผ่านไป10นาที รุอิเริ่มเมื่อยเริ่มไม่ไหว ’พี่เก่ง รุอิไม่ไหวแล้ว ถ่ายรูปรุอิไว้แล้วค่อยวาดได้มั้ยค่ะ’ เก่งตอบทันที ’ไม่ได้ๆ มันไม่ธรรมชาติ นั่งต่อไปอย่าขยับสิ’ แล้วสักพักหลานสาวคุณป้าก็เดินมาหาบอกว่า ’คุณเก่งทางเราย้ายรถของคุณไปที่รีสอร์ทแล้วนะค่ะ ตอนนี้ก็กินข้าวก่อนแล้วกันค่ะ แล้วค่อยขึ้นรถรับส่งพนง.ของรีสอร์ทไปที่รีสอร์ทกันต่อแล้วกันค่ะ’ ’ขอบคุณครับ คุณฝนสุดสวย’ เก่งพูดชมคุณฝน ’แหมคุณเก่งก็ปากหวานจริงๆ พูดซะเขินเลย 5555’ ท่าทางดูสนิทกันเกินเหตุ จนรุอิเริ่มสงสัย เก่งเลยบอกรุอิ ’เคยเจอกันตอนพาลูกค้าที่บริษัทมาเที่ยวน่ะ’ เก่งตอบรุอิ ’เออเหรอค่ะ จีบกันอยู่เหรอค่ะ’ รุอิถาม เก่งงงตอบกลับ ’บ้า! พี่ฝนเค้าแต่งงานแล้ว เดี๋ยวโดนสามีพี่เค้าถีบเอาอะสิ 5555’ เก่งพูดเล่นกับรุอิ คุณฝนก็ขำหัวเราะตาม ขณะที่กำลังเอาของจากในรถคันเก่าออก รุ่นน้องที่บริษัทที่มารับก็บอกกับเก่งว่าตนมีงานต่อตอนบ่าย คงต้องรีบขึ้นรถกลับตอนนี้แล้วไม่งั้นจะไม่ทัน เก่งเลยบอกว่าให้พาคุณรุอิไปก่อน แต่รุอิไม่ยอมไป ยืนยันว่ามาถึงแล้วก็ต้องมาให้ได้สิ่งที่ต้องการคือนวดแผนไทยด้วย แล้วไหนๆกว่าจะก็เดินทางมาถึง ขอผ่อนคลายเข้าสปาด้วยเลยแล้วกัน เอาให้คุ้มกับที่อุตสาห์มาถึง สรุปเก่งเลยต้องอยู่ดูแลคุณรุอิต่ออีกวัน เช้าวันต่อมาดูเหมือนจะได้รถคันใหม่มาแทนแล้ว เก่งจึงนั่งตรวจดูรถคันที่มาแทนอย่างรอบคอบ รุอิเข้ามานั่งข้างๆเก่งในรถ ’หึ หึ ได้รถคันใหม่แล้วดีใจจังเลย ฮิื ฮิ’ เก่งทำหน้างงๆ รู้สึกปฏิกิริยาของรุอิแปลกๆ สายตาของรุอิมันส่อแววพิลึกๆ แล้วจู่ๆรุอิก็หยิบมือถือมากดๆดูแล้วยื่นให้เก่งดู ’รุอิจะไปที่นี่ต่อ’ เก่งดูแล้วตกใจ ’ห๊า! อย่าล้อเล่นนะคุณรุอิตัวแสบ นี่มันอยู่ต่างจังหวัดนะ ต้องเดินทางไกลนะ’ ’รีบๆกลับไปหาพี่ชายไม่ดีกว่าเหรอ’ เก่งออกความเห็น รุอิตอบเก่งว่า ’ไม่อะกลับไปก็เจอพี่บ่นอีก แถมป่านนี้พ่อคงส่งพวกบอดี้การ์ดมารับตัวรุอิกลับบ้านแหง่ๆ’ ’ไปเที่ยวต่อเลยดีกว่า นานๆจะได้เที่ยวแบบนี้ซักที’ รุอิยิ้มร่าเริง ’ผมต้องบอกคุณบลู’ ’ไม่ต้องบอกหรอกค่ะ รุอิบอกแล้ว’ แล้วก็ยิ้มร่าเริงอีกครั้ง เก่งส่ายหน้า ’ไม่ดีนะ แบบนี้เหมือนเด็กหนีเที่ยวเลย’ รุอิเริ่มโมโห ’จะไปไม่ไป ไม่ไปรุอิขับไปเองก็ได้’ ’หยุดๆๆเลยนะ ครั้งก่อนก็ฝีมือรุอิ ผมไม่ไว้ใจรุอิเด็ดขาด ไปนั่งข้างหลังเลยเดี๋ยวผมขับเอง’ ’ไม่อะรุอิอยากนั่งหน้า ไปเลยออกเดินทาง เย้้้้้ๆๆๆ’