รู้สึกคุ้นๆน๊า?

ตอนเย็นหลังจากพลเลิกงาน กำลังขับรถเข้ามาในบ้านยังไม่ทันได้ดับเครื่อง อยู่ๆแมนก็รีบกระโดดขึ้นรถพล ’เห้ย พลรีบออกรถเลยเร็วๆๆ’ ท่าทางรีบร้อนผิดสังเกต พลงง เลยถามแมน ’ไปไหนล่ะแมน มีอะไรเหรอ’ ’เออน่ารีบๆออกไปก่อนได้มั้ยเดี๋ยวบอกทางให้เองเร็วสิ’ หลังขับออกไปได้ซักพัก แมนก็บอกพลว่า ’มีคนโทรมารายการว่าเจอชม(เมียตรู)อยู่กับผู้ชายคนอื่นในร้านอาหาร เหมือนแอบมานัดเจอกันน่ะสิ’ พลมองแมน อ๋อแรงหึงเป็นเหตุสินะเพื่อนเรา ’นี่แกก็แต่งงานกันแล้ว ยังไม่เลิกหึงชมอยู่อีกเหรอเนี้ย’ ’ก็ยังไงก็ยังรักโว้ย ชมเค้าออกจะสวยขนาดนี้จะไม่หวงได้ยังไงฟะ’ ’เร็วๆสิ เลี้ยวขึ้นทางด่วนไปเลยพล เดี๋ยวเราออกตังค์เอง’ พอแมนเข้าไปในร้านเจอชมนั่งอยู่ในร้านคนเดียว ’อ้าวพี่แมนมาทำไมค่ะ’ ’ไหนๆใคร มีคนบอกพี่ว่าเจอชมกับผู้ชายอื่นที่นี่’ แมนมองหา ’อ้อ พอดีเจอคนรู้จักก็แค่ทักทายนิดหน่อยเอง แล้วเค้าก็ไปแล้วด้วยพี่ ชมมาคนเดียวค่ะ พี่นั่งก่อนสิค่ะ’ ชมพยายามยื้อเวลานานๆ จึงชวนแมนอยู่ต่อ พนง.เสริฟ์เอาเค้กมาเสริฟ์ให้อีกชิ้น แมนมองเค้กแล้วก็ถามแบบสงสัย ’กินอะไรตั้งหลายชิ้น’ ’แหม ก็ไหนๆนานๆมากินที อยากกินตั้งหลายอย่าง ชมอยากกินชิ้นนี้แล้วอะ พี่ช่วยกินชิ้นที่ชมกินเหลือหน่อยสิค่ะ’ ’ทำไมพี่ต้องกินด้วย พี่ไม่ชอบของหวานชมก็รู้’ แมนทำหน้าอารมณ์เสียนิดๆ ’พี่ยังไม่รู้ราคาเค้กชิ้นนี้ล่ะซิ พี่ลองเปิดเมนูดูราคาก่อนก็ได้นะ’ แมนมองชมแล้วเปิดเมนูดู ชมก็พูดต่อ ’ไหนๆพี่ก็มาแล้ว พี่ก็เลี้ยงค่าเค้กชมเลยล่ะกันนะค่ะ ฮิ ฮิ’ ชมยิ้มหวานให้สุดที่รัก มาไม้นี้แมนแพ้ทุกที พอดูราคาเสร็จแมนก็บอกว่า ’พี่ว่าพี่กินดีกว่านะ’ แมนนั่งกินเค้ก ชมพูดอ้อนต่อ ’ท่าทางเค้กอีกชิ้นชมก็คงกินไม่หมดเหมือนกันอ๊าาา’ มองตาแบ๊วมาทางแมน ’จ๊ะๆ พี่กินต่อเอง แต่เดี๋ยวพี่โทรไปบอกพลให้กลับไปก่อน แล้วเดี๋ยวเรากลับด้วยกันนะ’ ชมยิ้มพยักหน้า หลังจากพลรับสายจากแมน ก็อดบ่นไม่ได้ทีตอนยังไม่เจอหน้าเมียรีบร้อนเชียว พอเจอกันแล้วก็หวานกันเชียว ถีบหัวส่งเพื่อนเลยนะแมน โอ้ยแล้วจะกลับยังไงล่ะเนี้ยกลับไม่ถูก งั้นใช้มือถือแล้วกัน อ้าวแบตเหลืออยู่5% ถ้าใช้มันดับแน่ๆ รถคันนี้ไม่มีช่องเสียบชาร์จแบตอีก หืมเซ็งจริงหลงแน่ๆเลย พลค่อยขับไปตามทางเรื่อยๆ ขับตามความจำที่พอจะจำได้ แล้วก็หยุดรถเพราะเหมือนเห็นเงาใครบางคนคุ้นๆ อยู่ไกลๆ เอ๊ะนั้น....!!! ผู้ชายที่นัดเจอกับชมนั้นไม่ใช่ใครอื่น นั่นก็คือเจมมี่นั้นเองโชคดีที่เจมมี่เห็นรถของ2คนนั้นก่อนไม่งั้นคงหนีออกมาไม่ทันแน่ๆ แต่กว่าจะหนีออกมาได้เจมมี่ต้องปีนกำแพงข้ามออกมาไม่งั้นก็คงหนีไม่พ้นแน่ๆ ระหว่างที่วิ่งหนีนั้นเจมมี่เหนื่อยมาก ยืนหอบอยู่หน้าผับแห่งหนึ่ง คนเชียร์หน้าผับเห็นเจมมี่เลยถามว่า ’เป็นอะไรเหรอฮะ เหนื่อยมาเชียว’ เจมมี่หันไปมอง ’อ้อ ไม่มีอะไรครับ ’ เจมมี่หันไปยิ้มให้นิดหน่อย คนเชียร์เอาเก้าอี้มาให้ ’อะนั่งพักก่อนสิฮะ’ เจมมี่งงๆ แต่ก็ค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้ แต่อยู่ๆ เจมมี่ก็รู้สึกแปลกๆ รู้สึกขนลุกยังไงไม่รู้เหมือนมีคนจองอยู่ เจมมี่เลยค่อยๆหันไปดู เอ๊ะ คนเชียร์มองเจมมี่ตาหวานเชียว แถมด้านหลังยังมีแววตาผู้ชายคนอื่นในผับก็มองมาทางเจมมี่เหมือนกัน!?! เจมมี่รู้สึกไม่ค่อยดี แล้วก็ค่อยๆมองหันไปดูชื่อร้าน เฮ้ย ’Tiger’s Pink eyes’ ชื่อแปลกๆแบบนี้มันคงจะไม่ใช่นั้นหรอกมั้ง เจมมี่เริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัย ค่อยหันหลังกลับ แล้วค่อยๆลุกเดินออกไปทีละนิดๆ ทันใดนั้นเจมมี่ก็ได้ยินเสียคนเรียกชื่อ ’คุณเจมส์ มาทำอะไรแถวนี้ครับ’ เจมมี่ตกใจ แย่แล้วเสียงพี่พลนี่หว่า! จอมพลจอดรถคุยกับเจมมี่อยู่ข้างๆถนน ระหว่างที่ชวนเจมมี่คุย พลก็แอบๆชำเลืองมองชื่อผับที่เจมมี่ยืนอยู่นิดหนึ่ง ก่อนจะหันมามองเจมส์ต่อ ’อ้อ มาธุระแถวๆนี้ครับ ตอนนี้กำลังจะกลับแล้วครับ’ เจมมี่พยายามจะตัดบทหนี ’อืมไหนๆก็เจอกันแล้ว ผมไปส่งบ้านคุณเจมส์ให้มั้ยครับ’ พลคิดอยู่ในใจตอบรับเถอะ ถ้าไม่มีคนบอกทางกลับได้หลงแน่ๆ ’ไม่เป็นไรครับ ผมกลับแท็กซี่ได้ครับ’ เจมมี่ตัดบทอีกครั้ง พลนึกแย่แล้วเค้าไม่ขึ้นจะทำไงล่ะทีนี้ แล้วพลก็สังเกตเห็นแผลถลอกที่เท้าเจมมี่ ’อืม คุณเจมส์คุณมีแผลถลอกนี่ครับ ผมว่าอย่าฝืนเดินต่อเลยครับ ให้ผมพาไม่ส่งดีกว่าครับ’ เจมมี่นึกอะไรนักหนานะพี่พล ก็บอกไปแล้วว่าไม่ๆ ’ไม่เป็นไรครับ เดี๋ยวผมเรียกรถที่บ้านมาก็ได้’ เจมมี่พูดตัดบทอีกรอบ พลมองเจมมี่อีกรอบ อืมสงสัยต้องพูดความจริงแล้วสิเรา ’คุณเจมส์ขึ้นมาเถอะครับ พอดีผมเองก็ไม่ค่อยชินกับแถวๆนี้ แถมแบตมือถือก็จะหมดแล้ว ถ้าคุณเจมส์ไม่ช่วยบอกทางผม ผมก็คงแย่แน่ๆ ครับ’ พลเลิกเก๊กแล้วเปลี่ยนมาขอร้องแทน เจมมี่มองจอมพล นั้นสินะ มิน่าถึงตื้อเหลือเกิน เจมมี่ถอนหายใจนิดหนึ่ง แล้วตอบว่า ’หืม งั้นก็ได้ครับ เดี๋ยวผมบอกทางให้แล้วกัน’ นึกในใจอย่าเผลอหลุดเด็ดขาด ตั้งสติไว้นะเจมมี่ เมื่อจอมพลขับพาเจมมี่มาถึงบ้านคุณปู่ เจมมี่พูดกับจอมพลว่า ’ขับต่อจากตรงนี้ คุณพลขับกลับได้มั้ยครับ’ ’ผมว่าน่าจะได้นะครับ’ พลยิ้มแปลกๆ พอเห็นท่าทางแบบนี้ของพล เจมมี่รู้ทันทีว่าสงสัยหลงแน่ๆ แฟนตัวเองเวลาทำหน้าแบบนี้แสดงว่าไม่ชัวร์100% ’คุณพลรอผมตรงนี้แป๊ปนึงนะครับ’ เจมมี่บอกพล ’ครับ?’ แล้วเจมมี่ก็เดินเข้าไปในบ้าน สักพักก็เดินใส่เสื้อคลุมพร้อมกับเอาอะไรบ้างอย่างมาให้จอมพล ’แบตสำรองครับ เอาไปชาร์จมือถือ จะได้ใช้มือถือนำทางกลับได้ครับ’ เจมมี่ยื่นให้จอมพลทางหน้าต่าง จอมพลรู้สึกเขินๆ ทำไมคุณเจมมี่ดูออกเหรอเนี้ย ’ขอบคุณครับ แล้วพรุ่งนี้ผมเอาไปคืนให้ครับ’ ’ฝากคุณบลูมาก็ได้ครับ’ แล้วจอมพลก็ค่อยๆขับรถออกจากหน้าบ้านทีละนิด แต่ก็หยุดรถทันทีเมื่อสังเกตเห็นอะไรบางอย่าง ระหว่างที่เจมมี่พูดคุยกับจอมพล แวววาวเห็นเข้าพอดีจึงเดินมาหา แต่จอมพลก็ขับรถออกไปก่อนแล้ว เจมมี่มองมาทางพี่แวววาวที่ทำหน้าสงสัยอยู่ ’ทำไมถึงมาด้วยกันได้ล่ะ เจมมี่’ พี่แวววาวถาม ’พี่แวววาวเรื่องมันยาวน่ะพี่ กลับเข้าข้างในเถอะ เดี๋ยวผมจะเล่าให้ฟัง’ เจมมี่ตอบพี่แวววาว จอมพลมองของที่อยู่บนมือแล้วคิดแบตสำรองนี่มันคุ้นๆนะ แล้วกระดิ่งห้อยนี่อีก นี่มันของขวัญชัดๆ พลมองกระจกหลังไปที่เจมมี่ เอ๊ะเสื้อคลุมนั้้นมันตัวที่ไปซื้อด้วยกันกับขวัญตอนที่ไปเที่ยวที่บาหลีไม่ใช่เหรอ พลเริ่มคิดทบทวนความคิด หรือว่านั้นจะ..... หืม ไม่หรอกน่า แต่มันเหมือน.....แล้วทำไมถึง...... พลหันไปมองอีกรอบ พลยิ่งดูยิ่งรู้สึกคุ้นยิ่งรู้สึกใช่มากขึ้นเรื่อยๆ พลยิ่งงงมากขึ้นเรื่อยๆ อะไรวะเนี้ย! เกิดอะไรขึ้นกันแน่เนี้ย ทำไมคุณเจมส์ลูก ท่านรองประธานถึงได้กลายมาเป็นแฟนเราได้ล่ะ!?