คนนั้นเป็นใครกัน

ที่ประเทศญี่ปุ่น ณ บ้านประธานบริษัท หลังจากรุอิได้กลับมาได้หลายวัน พ่อสังเกตเห็นว่ารุอิเปลี่ยนไป ไม่ร่าเริงเหมือนแต่ก่อน มีอาการเงียบซึมอยู่ตลอดเวลา เก็บตัวอยู่แต่ในห้องชวนไปไหนก็ไม่ไป ณ เวลากินข้าวมื้อเช้า พ่อและรุอินั่งกินตามปกติ มื้อนี้ได้มีการสั่งให้เชฟทำอาหารโปรดของรุอิ และแล้วก็เหมือนอาการรุอิจะเริ่มแย่ลงไปอีกเมื่อรุอิหันไปเห็นกาแฟลาเต้ (เก่งชอบซื้อมาให้รุอิกิน) รุอิเริ่มซึมมากขึ้นท่าทางเหมือนจะร้องไห้แต่ก็พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมา เมื่อเห็นอาการพ่อเริ่มกลุ่มใจและโกรธ จึงตัดสินใจถาม ’ใครทำอะไรรุอิหรือเปล่า จอมพลใช่มั้ย พ่อจะไปจัดการให้’ รุอิมองหน้าคุณพ่อแล้วก็ส่ายหน้าตอบ ’กับพี่จอมพล ตอนนี้คิดกับเค้าแค่พี่ชายค่ะ’ แล้วรุอิก็เงียบไม่พูดอะไรต่อ นั่งซึมกินข้าวไปไม่กี่ค่ำก็เลิกกิน ’รุอิอิ่มแล้ว รุอิขอตัวกลับเข้าห้องก่อนนะค่ะ’ แล้วรุอิก็ลุกขึ้นเดินเข้าห้องเก็บตัวเงียบเหมือนเดิม พ่อคิดอาการแบบนี้มันหนักกว่าตอนเจอจอมพลซะอีก แล้วไม่ใช่เพราะจอมพลแล้วเป็นใครล่ะ ทำให้รุอิแย่ได้ขนาดนี้ ไม่ไหวแล้วต้องรู้ให้ได้ พ่อหันไปหาพ่อบ้านแล้วสั่งว่า ’ช่วยติดต่อมาโกโตะสิ’ หลังจากนั้นคุณพ่อก็ VDO Call กับมาโกโตะ ’เกิดอะไรขึ้นที่นั้น ตั้งแต่กลับมารุอิอาการแย่มาก ซึมตลอดเวลา ไม่ร่าเริง เก็บตัวอยู่แต่ในห้องชวนไปไหนก็ไม่ไป ดูสิอาหารพวกนี้ของโปรดรุอิทั้งนั้น แต่รุอิไม่กินเลย ใครทำอะไรรุอิถึงได้มีอาการแย่อย่างนี้’ เมื่อมาโกโตะได้ฟังที่พ่อเล่ามาก็เริ่มกลุ่มใจเหมือนกัน คร่าวนี้อาการแย่มากจริงๆ ’ก็ไม่รู้จะเล่ายังไง เอาย่อๆแล้วกันนะครับ ตอนรุอิมาถึงที่นี่ รุอิมาอาระวาดที่สำนักงานนี้ จนเกือบโดนยามที่นี่จับไปส่งตำรวจอยู่แล้ว ก็โชคดีที่เลขาฯประธานบริษัทเข้ามาช่วยไว้ทัน เลยอาสาช่วยดูแลรุอิให้ครับ พร้อมกับหาคนมาดูแลพารุอิไปเที่ยวด้วย ก็คนนี้แหละครับที่รุอิดันไปชอบเค้าเข้า’ พอพ่อฟังมาถึงตรงนี้ก็รู้สึกแปลกๆ มันก็ไม่เห็นมีอะไรที่ทำให้รุอิต้องหนีกลับมาเลยนิน่า ’แล้วยังไงล่ะ พ่อยังไม่เห็นว่ามันจะทำให้รุอิอาการแย่ลงตรงไหนเลย’ มาโกโตะเริ่มพูดต่อ ’ก็ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น ผมเองก็อยากพบเค้า ก็เลยโทรไปหาขอให้เค้ามาพบผม โทรตั้งหลายครั้งเค้าก็ยังไม่ยอมขึ้นมาหาผม แล้วเค้าก็ยังพยายามหนีไม่ยอมเจอรุอิด้วย’ เมื่อคุณพ่อได้ยินที่มาโกโตะบอกว่าถึงขนาดอยากเจอเลยเหรอ จึงเริ่มสนใจคนๆนี้มากขึ้น ’ถึงขนาดนี้เลยเหรอ เค้าเป็นคนยังไงนะ พ่อชักอยากรู้แล้วสิ เร็วเล่ามาเดี๋ยวนี้’ ’คนนี้น่าสนใจ ถ้าพ่อรู้พ่อต้องดีใจพอๆกับผมแน่ๆ ’ มาโกโตะเริ่มเล่า ’คนๆนี้ชื่อ เก่ง ครับ เป็นคนขับรถของประธานบริษัทครับ’ ’โอ้ แค่ชื่อก็แปลกแล้ว คนไทยยังชื่อญี่ปุ่นอีกนะ ชื่ออะไรนะ Ken ใช่มั้ย เออดีๆ จำง่ายดี’ มาโกโตะเริ่มงงคุณพ่อเรียกชื่อผิดซะแล้ว (แค่เริ่มต้นเองนะ) แต่ไม่อยากขัด เสียเวลาเล่าเลยไม่บอก แล้วก็เริ่มเล่าต่อ ’คุณพ่อจำเรื่องกฎเหล็ก 5 ข้อที่เรา2คนคิดขึ้นมาได้หรือเปล่าครับ’ ’หืม กฎนั้นน่ะเหรอจำได้สิ แต่ก็ไม่เห็นมีใครผ่านเกณฑ์สักคนเลยหนิ’ (หมายถึง 5 กฏเหล็กของว่าที่สามีในอนาคตของรุอิ ที่พ่อและพี่ชายรุอิตั้งไว้) มาโกโตะมองพ่อแล้วยิ้ม ’งั้นผมจะเล่าเป็นข้อๆตามกฎแล้วกันนะครับง่ายดี’ ’อืม ดีๆ รีบเล่ามา’ ข้อ 1 เป็นผู้ชาย พื้นฐานมากคุณพ่อคิด รีบโบกมือ พร้อมกับกดปุ่ม next ทันที ข้อ 2 เป็นคนอ่านออกเขียนได้ การศึกษาไม่ต้อง (เนื่องจากแรกๆก็ตั้งไว้สูงอยู่แต่พอนานเข้าไม่มีใครสนรุอิเลย แถมหนีอีกต่างหาก เลยลดระดับลงมาเรื่อยๆ จนอยู่เลเวลต่ำแล้วก็ยังไม่มีใครมาจีบ) มาโกโตะเล่าต่อ คนๆนี้เค้าเก่งภาษาอังกฤษครับ พ่อดีใจลุกขึ้นมาตบมือทันที ข้อนี้เกินความคาดหมายพ่อ ’โอ้ ดีๆๆๆ พ่อชอบบบบ’ ข้อ 3 เป็นคนที่ไม่คิดหาผลประโยชน์เมื่อคบกับรุอิ มาโกโตะเล่าต่อ ระหว่างที่รุอิไปเที่ยวกับคนนี้ ผมเช็คการใช้บัตรเครดิตของรุอิพบว่า ส่วนมากจะใช้จ่ายค่าอาหารตามร้านอาหาร และของใช้ในซุปเปอร์ ไม่มียอดแปลกๆ หรือยอดที่สูงผิดปกติเลยครับ พ่อได้ยินยิ่งดีใจใหญ่ จนน้ำตาเริ่มซึมออกมา ’โอ้ดีจัง....ไม่เคยมีใครผ่านข้อนี้เลยสักคน ได้เจอ....สักทีสินะ ดีเหลือเกิน’ (เนื่องจากมีปัญหากับเวอร์ใหม่ที่อัพมา ตกใจมากตอนก๊อปปี้ข้อความมาลงเพิ่ม ปรากฎว่าที่เขียนไว้ทั้งหมดหายไปหมดเลย เหลือแต่ท่อนข้อความที่ก๊อปมาลง ต้องมาเขียนใหม่อีกรอบ อารมณ์เลยเปลี่ยนไปไม่เท่าของเก่า ต้องขออภัยที่เขียนขาดตอน ขอเวลาเขียนท่อนหลังใหม่ แล้วจะรีบลงต่อทันที)