การต่อสู้ที่ดุเดือด(มั้ง)

เจมมี่นั่งนิ่งดูคนสู้กันเพราะถูกผูกอยู่ นั่งดูสถานการณ์แบบงงๆ นี่สรุปว่ามาช่วยผมใช่มั้ยเนี้ย แล้วทำไมไม่มีใครสนผมเลยล่ะ? อย่างน้อยช่วยแก้มัดผมก่อนจะได้มั้ยเนี้ย ทำปากบ่นอู้อี้ๆตลอดเวลา (สนเค้าหน่อยเค้าอยู่ตรงนี้) แล้วก็มีคนวิ่งผ่านมา เจมมี่มองตาม ’!!!!!! (มองเค้าหน่อยมองเค้าดิ)’ แล้วก็ผ่านไป ’???? อืมมมมม (เซ็งอะไม่มองเราเลย)’ เจมมี่ถอนหายใจเพราะไม่มีใครเข้ามาช่วยเลย ฝ่ายพล แมน และไอ้แฮปปี้ (ลูกน้องแมน) แต่ละคนพยายามวิ่งไล่ตามเสี่ยเฮง เพราะเสี่ยเฮงที่จับตัวคุณพ่อเจมมี่ไว้เป็นตัวประกัน บวกกับต้องต่อสู้กับลูกน้องของเสี่ยจนสะบัดสะบอมไม่แพ้กัน เจ๊บลูที่ตามมากับท่านรองยืนกลัวๆ นึกอยู่ในใจว่า (เกิดมาเจ๊ไม่เคยสู้อะไรแบบนี้เล้ย ทำอะไรไม่ถูกฉัน เอาวะสู้ก็สู้) แล้วเจ๊บลูก็กระโดดเข้าไปแล้วพาดมือไปด้านข้างหนึ่งที (เจ๊หลับตาพาดแบบมั่วๆ) ’โอ้ย! พี่บลูครับผมเองเขี้ยวมาตบหน้าผมทำไม’ ’แหะ แหะ พี่ขอโทษน๊า พี่ไม่ได้ตั้งใจอะ โอ๋ๆ ไม่เจ็บน๊าาา’ เจ๊บลูคิด เอ้าเอาใหม่อีกทีแล้วกันนะ คร่าวนี้เจ๊เล็งไว้แล้วไม่พลาดแน่ๆ ตะกี้ตบข้างแล้วพลาดคร่าวนี้ตบลงบ้างแล้วกัน ’เพี้ย’ ’โอ้ย เจ๊บลูทำอะไรอะ จะตบดูดีๆหน่อยได้มั้ย มาตบก้นผมทำไมเนี้ย’ พีชโมโหทำหน้าโหดใส่เจ๊บลู ’เอิ่มพี่ขอโทษ’ เจ๊บลูหน้าซีดเพราะทั้งเขี้ยวทั้งพีชจองเจ๊บลูหน้าโหดสุดๆ แล้วพูดพร้อมๆกันว่า ’พี่ไม่ยืนเฉยๆตรงโน้นเลย’ เจ๊บลูขอออกความเห็นโดยการยกมือขึ้นขออนุญาติ ’เอิม พี่ว่าพี่ไปยืนช่วยแก้มัดเจมมี่ดีกว่านะ’ ’ครับดีครับพี่ไปเลยพี่’ ทั้ง 2 คนชี้นิ้วไปทางเจมมี่พร้อมกันทันที ในขณะที่เจ๊บลูกำลังช่วยแก้มัดให้เจมมี่นั้น เจ๊ก็ค่อยขวางของเพื่อสกัดพวกลูกน้องที่จะเข้ามาจะจับตัวเองกับเจมมี่ตลอดเวลา ’นี่แนะๆ อย่าเข้ามานะ’ แต่สงสัยเจ๊บลูจะขวางตรงเกินไป(ตรงเข้าเป้าคนร้ายจริงๆ) คนที่โดนเลยโมโหเจ๊บลู จึงเปลี่ยนมาไล่เตะเจ๊บลูแทน เจ๊ตกใจวิ่งหนีไปร้องกรี๊ดไปตลอดเวลา ด้านเจ๊แวววาวกับพี่นีมาทีหลังคนอื่น แต่เตรียมตัวมาพร้อมทั้งคู่ เพราะทั้ง 2คนจัดมาเต็ม คนหนึ่งถือไม้เบสบอลด้ามยาว อีกคนถือกระบอง2ท่อน ต่อสู้อย่างดุเดือด พอใครทำคนร้ายล้มอีกคนก็เอาปืนยาสลบที่พกมากันคนละกระบอกยิงใส่ทันที ระหว่างที่ต่อสู้กันไปเข้มเห็นว่ากำลังเสียเปรียบ เข้มเอาปืนออกเพื่อกะจะข่มขู่ แต่พลาดขยับนิ้วไปโดนไกปืน ปืนลั่นออกไป ’ปัง!!!!’ กระสุนพุ่งตรงไปทางเจมมี่ทันที พลเห็นตกใจรีบวิ่งไปบังเจมมี่ทันที ’เจมมี่ระวัง’ ทั้ง 2 คนล้มลงไปพร้อมกัน ชมที่โดนจับมาด้วย เห็นเหตุการณ์เริ่มโมโหมากขึ้นเรื่อยๆ (ประมาณอารมณ์เพื่อนรักฉันใครก็แตะไม่ได้เด็ดขาด) ’แกกล้ามาแตะต้องเพื่อนสุดที่รักชั้นเหรอ’ ’แก แก แก ไอ้XX’ เชือกแก้มัดที่ตัวชม เริ่มค่อยๆขาดออกทีละเส้น ’แกบังอาจมากนะ คนอย่าแกอย่าอยู่เลย’ ด้านหลังชมเป็นประกายไฟแค้นสีแดงลุกโชน ชมค่อยๆยืนขึ้นพร้อมกับ ยกซากเครื่องจักรที่หยิบมาได้แถวๆนั้นขึ้นมา โดยไม่รู้สึกถึงความหนักเลยซักนิด ชมหันไปทางเข้ม เข้มเห็นชมพอดี ตกใจร้องออกมาทันที ’ไม่ไม๊ ออกไป อย่า!!!! โยนมาทางนี้อย่าา!!!! อ๊าาาาากกกก!!!!!!!’ ’โครม!!!!’ ทุกคนหยุดกันหมดมองมาทางเสียงนั้น ทุกคนช๊อคกับภาพที่เห็น เข้มนอนนิ่งจมกองเลือดอยู่ข้างล่างเครื่องจักรที่ชมโยนใส่ (อวสานไอ้เข้ม.... โดนหญิงเหล็กชมเก็บเป็นที่เรียบร้อยแล้ว) ด้านเจมมี่ตกใจที่จอมพลพุ่งตัวมากันไว้ หันมามองมาทางพี่พล ’พี่พลเป็นอะไรมั้ย พี่โดนยิงหรือเปล่า’ พลเห็นได้โอกาสเรียกคะแนนสงสาร เลยร้องโอ้ยๆ แล้วค่อยๆซบแฟนตัวเอง เจมมี่ช๊อคเพราะพอจอมพลเข้ามาซบ ตาก็ไปเห็นอะไรบางอย่างที่แขนพี่พล เจมมี่เห็นเลือดออกมาจากแขนข้างที่ซบตัวเองอยู่ แล้วนึกอยู่ในใจว่านี่เราตาฝาดใช่มั้ย ไอ้ที่ไหลอยู่เนี้ยเลือดจริงๆใช่มั้ย เจมมี่เอานิ้วจิ้มๆขึ้นมาดู ’ห๊าาเลือดจริงๆด้วย’ จอมพลหันไปมองที่นิ้วเจมมี่ ’หืม.....!? เลือดนี่!?!?’ พลถามเจมมี่ ’ก็ใช่น่ะสิเลือดพี่ไง.... อย่ามองสิพี่พล’ เจมมี่รีบกำมือเพื่อปิดรอยเลือดที่นิ้ว แล้วเจมมี่ก็มองหน้าพี่พลแล้วถาม ’พี่กลัวเลือดไม่ใช่เหรอ’ ยังไม่ทันขาดคำจอมพลเริ่มหน้าซีด ค่อยๆหน้ามืดแล้วก็ค่อยๆหมดสติ ’อ้าวพี่ๆๆพี่พล ไม่นะพี่อย่า! นี่มันไม่ใช่เวลามาเป็นลมนะ’ เจมมี่ตบหน้าพร้อมทั้งเขย่าตัวพี่พลเพื่อปลุก เพียะๆๆ ตื่นๆๆ ได้ยินมั้ยตื่นสิ เขย่าตัวเบาๆ (เจมี่เริ่มโมโห) เพียะๆๆ(แรงขึ้น) ตื่นสิพี่ ตื่นนนน เขย่าตัวแรงขึ้น เจมมี่เหงื่อตกพร้อมกับทำหน้าเซ็งๆ (นี่เราต้องแบกพี่พลหนีจริงๆใช่มั้ยเนี้ย โอ้ยจะบ้าตาย มันสลับบทกันหรือเปล่าเนี้ย มันน่าจะเป็นพี่พลอุ้มเราหนีสิ ทำไมมันถึงกลายเป็นว่าเรามาแบกพี่พลหนีล่ะเนี้ย) แล้วเจมมี่ก็เริ่มจับพี่พลขึ้นหลังพยายามพาหนีออกมาจากวงล้อมที่เค้ากำลังต่อสู้กันอยู่อย่างทุลักทุเล ระหว่างที่โกลาหลกันอยู่ทันใดนั้นเสียง หวอ ก็ดังขึ้น ’เฮ้ยใครแจ้งตร.วะ เสี่ยตะโกนด่าออกมา’ แล้วอยู่ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังตอบออกมา ’หวานเองค่ะ’ น้ำหวานเดินออกมาพร้อมกับโตโต้ เสี่ยหยุดชะงักมองไปที่น้ำหวาน เห็นน้ำหวานยืนอยู่ และกำลังร้องไห้ ’คุณพ่อโกหกหวาน ทำไมถึงไม่เลิก หวานเสียใจ ทำไมคุณพ่อถึงทำแบบนี้ค่ะ’ ’คุณพ่อไม่รักน้ำหวานแล้วใช่มั้ย’ ’หวานอยากให้อยู่กับหวานนานๆ หวานได้งานทำแล้ว ต่อไปก็จะเป็นคนดูแลคุณพ่อเอง แต่ทำไมคุณพ่อถึงไม่เลิกสักที’ หวานร้องไห้ ’อย่าโกรธหวานเลยนะค่ะ คุณพ่อไม่ยอมหยุด หวานก็จำเป็นต้องทำอย่างงี้’ ’หวานขอร้อง ยอมมอบตัวเถอะค่ะคุณพ่อ’ น้ำหวานทรุดตัวลงตรงหน้าเสี่ย ร้องไห้พร้อมกับพูดว่า ’หวานขอร้อง’ แล้วก็เอื้อมมือไปกอดขาเสี่ยไว้ไม่ยอมบ่อย เสี่ยเห็นลูกร้องไห้ก็เริ่มหมดแรงจะต้านทาน ไม่เคยเห็นหวานร้องไห้เสียใจมาก่อนเลย ไม่โกรธพ่อแต่กับเสียใจร้องจนตาบวมไปหมดแล้ว ตำรวจรีบเข้ามาจับคนร้ายที่เหลือทันที พอตำรวจหันไปเห็นสภาพเข้ม ก็ตกใจพร้อมกันก่อนจะพยายามดึงเข้มออกมาจากซาก เพื่อพาไปรพ. (ต้องใช้ตำรวจถึง 3คนถึงจะยกเครื่องที่ทับเข้มออกได้) เสี่ยเฮงโดนใส่กุญแจมือแล้วก็หันหน้ามาทางน้ำหวาน ’พ่อขอโทษนะลูก พ่อขอโทษนะ’ ’พ่อสัญญาต่อไปจะเลิกแล้วจริงๆ’ น้ำหวานเข้าไปไหว้คุณพ่อ ’หวานรักคุณพ่อค่ะ’ ’แล้วหวานจะค่อยคุณพ่อกลับมานะค่ะ’ น้ำหวานยิ้มทั้งน้ำตาให้กับคุณพ่อ แล้วเสี่ยก็หันมาทางโตโต้ ’ฝากดูแลน้ำหวานด้วยนะ’ โตโต้มองหน้าเสี่ยแบบงงๆ แต่ก็พยักหน้าตอบรับ (พีชอดคิดไม่ได้ว่าเสี่ยจะฝากผิดคนแล้วล่ะมั้ง?) [ถึงผู่อ่านทุกๆคน จะลงให้จบเรื่องนี้ในเดือนนี้ให้หมดนะค่ะ อ่านยาวๆกันไปเลย]